Chapter 2

"Oxygen!" matigas na utos ng doctor sa kanyang assistant at agad naman iyon ikinabit sa akin. "Josephine, you need you push harder dahil kung hindi ay pareho kayo kakapusin ng hininga ng mga bata. Do you understand me? Now, push!"

Umiiyak akong tumango sa doctor habang naghahabol ang hininga. Wala akong pwede asahan kundi ang sarili ko lang. Hindi ako pwede nagpatalo sa sakit ko, lalo pa ngayon na lalabas na sila.

When I found out na kambal ang anak ay muli akong pinaalalahan ng bago kong doctor na mas lalong mahirap ang pagdadaanan ko para mailuwal ang kambal.

At totoo nga. Tagaktak na ako ng pawis ngayon pero at ubos na ang lakas pero hindi ko pa rin magawang mailuwal ang mga kambal.

"Push, Josephine! Huwag ka hihinto! Nakikita ko na ang ulo ng isa! Sige pa, iire mo pa!" pag-eencourage sa akin ng doctor. Mahigpit ang kapit ko sa magkabilang kanto ng kama habang sinusunod ang inuutos sa akin.

Limang minuto pa ang lumipas at tagumpay na nailbas ang isang kambal sa sinapupunan ko.

Napangiti ako nang marinig ang pag-iyak niya, pero hindi pa roon natatapos ang lahat. Meron pang isang bata na kailangan ko ilabas, pero nagsisimula na rin mandilim ang mga paningin ko.

"H-Hindi... ko na..." iling ko malapit na bumigay ang mga talukap.

"Don't close your eyes! Keep going!" pagpapatuloy ng doctor. "Malapit na tayo matapos, Josephine! You can't stop!"

Inubos ko ang natitirang lakas na meron ako at umure nang malakas. Nagtagumpay ako. Narinig ko rin ang pag-iyak ng bagong labas na kambal, pero bigla na lang akong nawalan ng malay at hindi na alam ang sumunod na nangyari.

Nang magising ako ay wala na ako sa delivery room. Nasa isang silid na ako na katamtaman lang ang laki.

"Ang mga anak ko!" Nagtangka akong bumangon nang hindi ko makita sa tabi ko ang kambal, pero masyadong masakit ang panganganak kaya hindi ko rin kinaya at muling napabalik sa kama.

Bumukas naman ang pintuan ang kwarto at pumasok si Carla. Napangiti ako nang makitang karga ng nurse na kasunod niya ang isang kambal. Pero kumunot ang noo ko nang wala ng sumunod na nurse para dalhin ang isa pang kambal.

Agad kong kinuha ang isang kambal sa nurse at kinarga iyon. "Napakagwapo mo, anak..." nakangiti kong sabi. "Carla, tingnan mo may dimple siya!" pagyayabang ako pa.

Awkward na ngumiti si Carla, at nag-iwas ng tingin sa akin. Anong nangyari? May problema ba siya?

Muling bumukas ang pintuan at pumasok naman ang doctor na nagpaanak sa akin. Tahimik siyang tumayo sa harapan ko at pinanood ako na pagmasdan ang isang kambal.

"Nakaisip ka na ba ng ipapangalan sa kanya?"

Umangat ako ng tingin sa doctor at masayang tumango. "Yes, doc. Kiefer... Kiefer Thomas ang ipapangalan ko sa kanya."

Tumango ang doctor, hindi inaalis ang tingin sa aming mag-ina. "Napakagandang pangalan..."

"Pero, doc. Nasaan ang isa kong kambal? Bakit isa lang ang dinala niyo rito?"

Wala sumagot sa akin. Lahat ng naroon sa silid ko ay nagkatinginan, para bang nag-uusap gamit ang mga mata.

Napalunok ako at biglang kinabahan. "D-Doc... nasaan ang isang kambal? Pwede... Pwede niyo ba siya dalhin sa akin?"

Malakas na nagbuntong-hininga ang doctor at umiling. "I'm so sorry, Josephine. Wala na ang isang kambal. Limang minuto lang ang itinagal niya at hindi na muling huminga pa."

Para akong sinampal ng sampung beses sa narinig ko. Mas masakit pa iyon sa paghihiwalay namin ni Nicholas.

"No! Hindi yan totoo, doc! Hindi pa patay ang anak ko!" Humagulhol ako sa pag-iyak. "Bawiin niyo ang sinabi niyo! Hindi pa patay ang anak ko! Hindi pa siya patay!"

Kinuha ng nurse si Kiefer sa akin at inilabas ng kwarto ko nang magsimula na ako magwala at ipagtatapon ang bawat na malapit sa akin.

Kitang-kita sa mukhang ng doctor ang awa, pero hindi awa ang kailangan ko sa mga sandaling iyon. Ang kailangan ko ay anak ko.

Naramdaman ko na lang ang pagturok ng karayom sa braso ko. Isang pampatulog. Walang kayang umawat sa akin kundi pampatulog na gamot lang.

**

"Ilang araw ka na tulala," komento ni Carla habang sinusuklayan ang buhok ko. "Ang sabi ng doctor ay pwede ka na lumabas bukas. Pero nagdadalawang-isip sila dahil kung ganito ka raw, na wala sa sarili mo, paano mo maaalagaan si Kiefer?"

Anim na araw na simula nang manganak ako. Anim na araw na rin akong nag-aalmusal ng iyak. Kung hindi ako umiiyak ay nakatulala naman ako.

"K-Kaisha... anak ko..." bulalas ko. Iyon ang pangalan ng isang kambal na namatay.

"Josephine, wala na si Kaisha! Kailangan mo yun tanggapinn! Si Kiefer ang nandito, siya ang kailangan ng ina ngayon!" mariin sabi ni Carla, ginigising ako sa realidad.

Bigla akong natauhan sa mga sinabi niya. Masakit ang mamatayan ng anak, pero may isa pa akong anak na kailangan ako ngayon. Hindi titigil ang mundo para damayan ako.

"Umuwi na tayo bukas," sagot ko sa kanya.

Kinabukasan ay inasikaso na ni Carla ang bill namin sa hospital. Kung wala siya siguro ay hindi ko alam ang gagawin ko. Kaya nagpapasalamat ako sa kanya na nandito siya para damayan ako.

"Josephine!"

Nagmamadaling pumasok si Carla sa kwarto at halatang pagod galing sa pagtakbo.

"Anong nangyari?" tanong ko sakanya at sinilip ang pintuan.

"May naghahanap sayo sa baba! Mga magulang mo raw!"

Nanlaki ang mga mata ko. No, hindi pwedeng makita nina mommy ang anak ko. Tiyak ako na kapag nalaman nilang nanganak ako ay gagamitin nila ang anak ko para muling bumalik sa pamilya namin at sa akin si Nicholas.

Gusto ko mamuhay ng tahimik at malayo sa gulo. Malayo sa mga magulang ko, malayo kay Beatrice, malayo kay Nicholas.

"Kailangan na natin umalis. Hintayin mo ako sa elevator, kukunin ko si Kiefer sa nursery room," utos ko sa kanya habang natataranta.

"Hindi ka pwede pumunta sa nursery!" Pigil niya sakin at humarang pa sa daraanan ko. "Naroon ang kuya mo para hanapin ang anak mo!"

"Ano?"

Sinong Kuya ang sinasabi niya?

"Carla, wala akong Kuya. Bukod kay ate Shane ay wala ng ibang anak ang adopted parents ko."

Habang nasa gitna kami ng diskusyon kung sino ang tinutukoy niyang Kuya ay bumukas ang pintuan at magkasunod na pumasok ang dalawang lalaki.

May katandaan na ang isa, siguro ay nasa edad mid 50s, at 30s naman ang isang lalaki.

"S-Sila yung sinasabi ko," bulong ni Carla sa akin. "Tatay mo raw yang isa at kuya mo naman ang isa."

Nagkatinginan kaming tatlo ng dalawang lalaki. Hindi ko sila kilala kaya paano namang sila ang kuya at Tatay ko?

"Are you Josephine Thomas?" malambing na tanong ng matanda sa akin.

"Ako nga, anong... kailangan niyo—"

Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil bigla na lamang siya naglakad papunta sa harapan ko at niyakap ako.

"Anak... finally, natagpuan ka rin namin," wika niya.

Ayaw sanang maging bastos, pero hindi ko talaga sila kilala kaya marahan kong tinulak ang matanda. "Sa tingin ko po nagkakamali kayo? Hindi ako ang anak mo. Ang sabi ng mga umampon sa akin ay namatay raw sa cruise ship ang mga magulang ko."

"No, that's not true," singit ng lalaking sinasabi ni Carla na Kuya ko raw. "Nakidnap ka sa amin noon at hindi na naibalik pa. Kung saan-saan ka namin hinahanap, pero wala kaming nabalita kung nasaan ka ba talaga."

Nakidnap?!

Pero bakit ang sabi ni mommy ay anak ako ng kaibigan niya na namatay sa cruise ship nang lumubog ito? Close silang dalawa kaya inampin niya ako bilang pagtanaw ng utang na loob.

"Teka, sandali!" Napahawak ako sa ulo ko, naguguluhan ako. "Paano naman kayo kakasiguro na ako nga ang nawawalang bata noon?"

Sa dami ng mga taong nanloko sa akin at hindi ako binigyan ng halaga, mahirap na ngayon magtiwala.

"Here, take a look at this." Inabutan ako nang nagpapakilala na kuya ko ng brown an envelope. Tinanggap ko iyon at tiningnan ang nasa loob. "Nariyan ang picture noong bata ka pa. Ang family pictures natin, at ang picture mo nang ampunin ka ng mag-asawang Thomas."

Umawang ang bibig ko nang makita ko ang larawan ko noong bata pa ako. Ako nga iyon, kasama ang pamilya na nagpapakilala ngayon na ama at kapatid ko.

"I need to know the exact details kung bakit ako nakidnap," I demand. All my life, ang buong akala ko ay namatay talaga sa paglubog ng barko ang mga magulang ko. Tapos ngayon, malalaman ko na matagal na nila akong hinahanap. "Pinabayaan niyo ba ako? Paano ako napunta sa pamilya Thomas!"

"We'll talk this when we got home, okay?" sabi ng biological father ko at hinawakan ako sa balikat. "Papunta na ngayon dito ang mag-asawang Thomas para kunin ka. You need to get out of here."

Tumango ako at tumakbo palabas ng kwarto kasunod si Carla. Tumungo kami sa nursery room para kunin si Kiefer.

"Pang teleserye naman pala ang buhay mo. Biruin mo, kung rich girl ka sa adopted parents mo, mas rich kid pa pala lalo sa biological family mo. Nakita mo ba ang dami nilang kasama na body guards," komento ni Carla habang buhat-buhat ko si Kiefer at nagmamadaling sumakay ng elevator.

Kung normal na sitwasyon lang siguro ngayon ay tumawa na ako. Pero hindi ko magawang matawa dahil shock pa rin ako sa mga nalaman ko.

Nang makarating kami sa ground floor ay pumara sa amin ang itim na SUV at pinasakay kami roon. Sakto namang pagsarado ng pintuan ng sasakyan ay nakita ko ang pamilyar na kotse na dumating. Kotse iyon ni daddy. Totoo ngang pupunta sila rito para kunin ako.

Umadar na ang SUV namin at nagdrive paalis.

"Hindi mo kailangan sumama sa akin, Carla," mahina kong sabi at hinawakan ang kamay niya habang hawak ko naman si Kiefer sa kanila at mahimbing ang tulog. "Sobra-sobra na ang naitulong mo, ayaw na kita abalahin pa."

"Hindi ka lang basta kapitbahay sa akin, Josephine. Kaibigan kita. Huwag ka mag-alala, uuwi rin ako sa bahay kapag natiyak ko na ayos ka na sa totoo mong pamilya." Pinisil ni Carla ang kamay ko at ngumiti sa akin. "At isa pa, mukhang single ang kuya mo, malay mo maging sister-in-law tayo," biro pa niya at humagikhik.

Dalawang oras na biyahe ay narating namin ang destinasyon. Palm trees were lined on both sides. Masasabi ko na mayamang pamilya nga ang totoong pamilya ko dahil halos triple ng laki ng mansyon na ito ang mansyon ng mga Thomas.

We drove for a few minutes before they arrived at a large metal gate. Bumukas ang automatic gate at ilang minuto pa ang biyahe namin, bago narating ang mansyon.

"Ang bongga..." manghang sabi ni Carla.

Sinalubong kami ng mayordoma ng mansyon at dinala sa sala. Nakabukas ang TV kaya iyon ang una kong napansin dahil halos parang mas malaki pa iyon sa kama.

Natigilan ako nang mag-flash ang mukha ni Nicholas sa screen habang napapalibutan ng reporters. They're interviewing him. Pero ang mas umagaw ng atensyon ko ay si Beatrice.

"I'm so sorry, we cannot answer all your questions," nakangiti sabi ni Beatrice.

Umiyak ang karga niyang sanghol na nagpakabog ng dibdib ko.

Hindi ako pwede magkamali. Ang iyak na yun ay katulad sa narinig kong iyak ng anak ko, bago ako mawalan ng malay nang manganak ako.

"S-She's... my daughter..." bulalas ko.