Chapter 3

"What reward do you want, then?"

"Vacation! I want to go to beach, Uncle Pablo!"

Nag-angat ako ng tingin at hininto ang ginagawa sa laptop ko. Nakaupo si Kiefer sa binti ni Kuya Pablo at naglalaro ang bola.

"Kuya, stop spoiling him," suway ko at nag cross arms. "Hindi ba't nagbeach na tayo noong isang buwan? We stayed there for a week."

"Pero, mommy, ang sabi mo ay kahit anong rewards ang hilingin ko basta parati akong may star galing kay teacher," pagdadahilan ng anak ko. "Hindi ba Uncle Pablo sinabi niya yun?" At naghanap pa ng kakampi!

Mahina akong natawa nang tumango naman si Kuya Pablo, bilang pagsangayon kay Kiefer. "Kayo talagang dalawa! Sige na, magpapa-book na ako kay Auntie Carla ng rooms. Saang beach mo ba gusto?"

"I want pink beach, mommy!"

Tinawagan ko si Carla para sabihan na aalis kami bukas. Hectic ang schedule ko dahil ako na ang bagong managing director ng company namin, pero kapag tungkol naman kay Kiefer ay kaya kong ipagpaliban ang lahat.

Siguro iyon na rin ang gumagamot sa sarili ko, ang makitang masaya ang anak ko.

Sa loob ng limang taon ay hindi naging madali ang pinagdaanan ko. Matapos akong iuwi nina Papa at Kuya mula sa hospital ay akala ko ayos na ako. Pero hindi pa pala dahil mas lumala lamang. Sa tuwing nakakakita ako ng babaeng sanggol at naririnig ang iyak nila, pakiramdam ko ay iyon si Kaisha, ang anak. Sinasabi ng utak ko noon na wala na siya, pero ayaw makisama ng puso ko. Sinasabi niya sa akin na buhay pa ang anak ko. Ang rason kung bakit napagkakamalan akong baliw.

I had to undergo therapy just to forget at accept the fact na wala na talaga. And it took me for how many years bago ko pa talaga iyon tuluyan natanggap.

"Papa, hindi ka ba talaga sasama?" tanong ko sa ikatlong pagkakataon.

"Ilang beses ko ba sasabihin sa inyo na may golf rematch kami ni Mr. Acosta?" sagot niya habang nagpapractice kung paano pumalo ng bola.

"Kahit ilang rematch pa ang gawin niyo, hindi ka mananalo kay Mr. Acosta, Papa," biro naman ni Kuya Pablo at tsaka naglakad palabas.

"Sige na, hindi ka na namin pipilitin. Kapag may emergency sa kompanya, you can call me." Hinalikan ko siya sa pisngi, bago ako sumunod kay Kuya Pablo.

Hinatid kami sa airport ng driver kung saan naroon naghihintay sa amin ang private plane na pagmamay-ari ng pamilya namin.

"Auntie Carla, sit beside me!" masiglang anyaya ni Kiefer.

"Let's sit beside your Uncle Pablo, mas gusto ko sa tabi niya," pilyang sagot ni Carla at hinila si Kiefer para maupo sa tabi ni Kuya Pablo.

Natawa na lang ako at naupo sa unahan nila. Hindi ko alam kung anong score ng relasyon nina Kuya Pablo at Carla, pero ang masasabi ko lang ay they're getting there.

Hindi naman gaano kalayo ang beach na pupuntahan namin, isa't kalahating oras lang yun, pagkatapos ay kalahating oras naman ang biyahe ng van papunta sa hotel.

"I'll order our food," utas ni Kuya Pablo habang hila-hila si Kiefer.

Tumango ako sa kanya. Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan ang secretary ko, pero mahina pala ang signal sa pink beach kaya hindi ako makatawag.

"Is there any place na malakas sumagap ng signal dito?"

Bumaling ako sa kaliwa ako nang marinig doon ang pamilyar na boses na matagal ko nang hindi naririnig.

I stopped in my track nang makita si Nicholas. Nakasuot siya ng Hawaiian polo at nakabukas ang lahat ng botones.

"Naku, sir. Sa bandang dulo pa yun, mga isang oras pa," sagot ng staff kay Nicholas.

"Wala na bang mas malapit pa? I need to contact my wife. Baka maligaw siya. Hindi namin siya kasama ng anak ko at hindi rin siya pamilyar sa lugar na ito."

Napalunok ako. Matagal na kami walang ugnayan, pinili ko na pakawalan siya dahil iyon ang gusto niya. Pero hindi ko alam kung bakit parang apektado pa rin ako. Hindi ko man lang naranasan ang tratuhin ng mahalaga katulad ng ginawa niya kay Beatrice.

I was caught off guard nang bigla na lamang siyang lumingon sa gawin ko. Nagtama ang tingin naming dalawa, mabuti na lamang at nakasuot ako ng shades.

Kumunot ang noo niya at humakbang papalapit sa akin kaya mabilis akong tumalikod at nagmamadaling umalis doon habang hawak ang kumakabog kong dibdib.

"Ayos ka lang? Para ka naman nakakita ng multo," natatawang sabi ni Carla nang makabalik ako sa kanila.

"M-May... aso. May nakita akong aso," pagdadahilan ko. Kinuha ko ang baso ng tubig sa lamesa at inubos iyon.

Kumain kami ng tanghalian, maya-maya pa ay ay nagyaya na si Kiefer na mag-jetski kasama si Kuya Pablo at naiwan naman kami ni Carla sa dalampasigan habang tinatanaw ang dalawa.

"Nicholas is here," mahinang sabi ko kay Carla.

Namilog ang mga mata niya at luminga sa paligid namin para hanapin kung nasaan si Nicholas. "Nasaan? Saan banda?"

"Wala rito," pabirong ko siyang hinampas. "Kanina, nakita ko siya. I think nakita niya rin ako. Hindi ko alam, hindi ako sigurado."

"Siya yung tinatakbuhan mo kanina?"

Tumango ako. 

"Limang taon na ang lumipas, Josephine. Lahat nakalimot na. It's time to meet someone else. Try mo kaya siputin ang mga pinapadate ko sayo."

Umiling ako at nginitian siya. "No, thank you. Ayos na ako sa anak ko."

"So Kiefer lang ba talaga ang dahilan?" Tinaasan niya ako ng kilay.

"Daddy! Daddy, where are you?!"

Napatingin kami parehas sa bata na tumayo malapit sa amin. Umiiyak siya at punong-puno ng buhangin ang damit.

Mabilis akong tumayo at nilapitan ang bata. "Hey, are you lost?" tanong ko sa kanya. Pinunasan ko ang damit niya at inalis ang mga buhangin na naroon. Inayos ko rin ang buhok niya na humaharang sa kalahati ng mukha niya.

Napakurap ako nang matitigan siya. Her eyes are just like mine. Almond shape at kulay brown.

"N-Nasaan... ang mga magulang mo?" tanong ko ulit.

Hindi ko magpaliwanag, pero kakaiba ang nararamdaman ko sa bata. Para bang magkakilala na kami dati pa.

"Hindi ko po alam. Hindi ko na makita ang daddy ko," humihikbi niyang paliwanag.

Hinila ko siya palapit sa akin at hinawakan ang mga braso niya, pero napadaing siya at hinila pabalik ang braso niya.

"Masakit po..." mahina niyang sabi.

Itinaas ko ang manggas ng suot niyang dilaw na long sleeves at napasinghap ako nang makita ang mga pasa roon.

"A-Anong... nangyari dito? Sino ang may gawa nito?"

Hindi sumagot ang bata at mabilis na ibinaba ang long sleeve niya. "Wala po ito. Nabangga lang ako."

"Hindi maganda sa bata ang nagsisinungaling," pangangaral ko sa kanya. "Hindi ka magkakaroon ng pasa na ganyan kung nabangga ka lang." Hindi pa naman sinasabi ng bata kung anong nangyari ay may idea na ako. Malamang ay pinalo siya.

"Wag niyo po ako isusumbong kay mommy!" nagpanic ang bata at sunod-sunod na umiling.

Niyakap ko siya at hinaplos ang likuran niya. "Hindi kita isusumbong sa mommy mo. Pero ang mommy mo ba ang may gawa sayo nito?"

Hindi sumagot ang bata, sapat na iyon para malaman ko ang totoo. Pero anong klaseng ina ba ang meron ang batang ito para pagbuhatan ng kamay ang isang paslit lamang?

Halos kasing edad lang siguro ng batang ito si Kiefer, limang taon. Kung may pagkakamali man ang bata ay pwede naman pagsabihan. Kailangan ba talaga ay saktan?

"Bakit ka nahiwalay sa kanila? Umalis ka ba?" Why do I feel like I'm talking to my daughter? Siguro kung nabubuhay lang si Kaisha ay may kalaro ngayon ang batang ito dito.

"Ang sabi ni daddy ay tatawagan niya lang si mommy, pero hindi na siya bumalik." Nagsimula na naman umiyak ang bata. "Iniwan niya na po ba ako dito?"

"No, no. Hindi ka naman siguro iiwan ng daddy mo. Siguro ay tagalan lang siya dahil mahina ang signal dito..."

Nilapitan ako ni Carla at tumingin sa bata. Mukhang hindi niya nagustuhan ang ginagawa ko. "Josephine, she's not your daughter. Please, don't get too attach. Baka mamaya ay magkulong na naman sa kwarto."

Naiintindihan ko ang punto ni Carla. Kapakanan niya lang ang iniisip ko. "I won't, promise."

"Hintayin mo ako rito. Magrereport ako sa front desk na may nawawalang bata," seryoso niyang sabi at iniwan ako.

Ibinalik ko ang ngiti sa labi ko. "Anong pangalan ng daddy mo? Pwede mo ba sabihin sa akin?Para matulungan ka namin maghanap—"

"Bella!"

Napaatras ako nang makita si Nicholas na tumatakbo papunta sa amin. Mabilis siyang lumuhod sa harapan ko at niyakap ang bata.

"Bakit ka umalis? Ang sabi ko ay hintayin mo ako."

Anak... ni Nicholas ang batang ito?

"Daddy! Akala ko iniwan mo na ako!"

Hindi ako makagalaw sa kinatatayan ko. Nakatingin lang ako sa kaninang dalawa at pinapanood ang moment nilang mag ama.

Thank god, nakasuot ako ng shades—Shit, naroon sa buhangin ang shades ko! Inalis ko pala iyon kanina!

Tatalikod na sana ako para tumakbo, pero huli na. Nag-angat na si Nicholas ng tingin sa akin.

"Josephine..." he called my name.