Chapter 01

I wiped the tears rolling down my cheeks. It's past three in the morning, ngunit gising pa rin ako. Hindi ako makatulog. Paulit-ulit na pumapasok sa isipan ko ang sinabi ni Mommy at Daddy. 

Na ikakasal na ako. 

I feel so betrayed. Buong buhay ko… buong buhay ko ay sila ang lagi kong sinusunod. I admired the way they treated each other as couple and I wanted that kind of relationship too for myself. 

Bakit pakiramdam ko ay napakasama ko na kapag hindi ako sumunod sa kanila? 

I'm just fighting for my rights, right? 

I groaned and opened the room's window. Tulog na ang lahat. Pati ang guwardiya sa labas ng gate ay mukhang humihilik na rin. Madilim ang buong bahay dahil tulog na ang lahat. 

Now is the best time to escape. Kailangan kong makaalis bago sumapit ang umaga. Maagang gigising sila Daddy at Mommy para mag-agahan, at ayokong maratnan pa nila ako rito sa silid. 

I know this rebellion of mine won't take me anywhere. Pagagalitan nila ako at kamumuhian. But I think it's better that way. Kaysa matali ako sa taong hindi ko kilala at hindi ko gusto. 

Sinuri ko ang oras sa 'king pambisig na relo at bumuntong hininga. Malapit na ang alas kwatro. Nakaimpake na rin ang mga damit na dadalhin ko sa condo ni Gio. I deleted all my contacts on my phone, including the messages in my inbox before leaving my phone above my nightstand. 

Hindi ko ugaling umalis nang hindi nagpapaalam kay Mommy at Daddy. Hindi ko rin ugaling magpunta sa condo ni Gio nang hindi siya inaabisuhan. Ngunit ayokong malaman nila Mommy na kay Gio ang punta ko. They may be suspect him but they will hold no evidence for their accusations since I won't leave any messages on my inbox.

Sinukbit ko kaagad ang backpack sa 'kin balikat at pinunasan ang luha sa aking pisngi. I turned off all the CCTV cameras around the house. Nagsuot din ako ng hoodie na tinalukbong ko sa aking ulo bago dahan-dahang lumabas ng aking silid. 

Lumingon-lingon pa ako upang masigurong walang tao bago pigil hiningang naglakad pababa ng hagdanan bitbit ang aking tsinelas. Malamig ang tiles ng sahig ngunit kung magsusuot ako ng tsinelas ay baka magising ko ang mga tao sa bahay. 

Nang makababa ako ay naratnan ko si Mikee, my golden retriever dog. Natutulog ito sa kaniyang kama rito sa sala at parang humihilik pa. I made my steps more stealth. Malakas pa naman ang pakiramdam nitong anak ko. Baka bigla itong tumahol at magising ang guwardiya namin sa labas. 

Sa kusina ako dumaan. Halos hindi na ako huminga habang naglalakad dahil sa takot na baka ay may magising sa kanila. Kaya't nang makalapit ako sa pinto ay kaagad ko itong binuksan gamit ang aking duplicate key. 

I stepped out of the kitchen and our garden welcomed my view. Walang sapin sa paa akong tumakbo patungong likurang parte ng maraming bulaklak ni Mommy at doon umakyat para makalabas ng aming compound. 

“Shit!” I bellowed to myself. “Aray ko.” 

Kahit pakiramdam ko'y natinik ako, hindi ako tumigil sa pag-akyat. As soon as I reached above our fence, I immediately jumped to finally escape. Ngunit sa halip na maglakad pa, tumigil muna ako para tignan ang aking talampakan. 

And I was right. Natinik nga ako, ngunit hindi naman masyadong malalim. But that doesn't mean na hindi ito masakit. Sobrang sakit nito lalo pa't hindi ako sanay magkaroon ng sugat. Mamaya ko na ito lilinisan. 

Sinuot ko ang aking sapin sa paa at kaagad na naglakad palabas ng village. Rinig na rinig ko ang mga kuliglig sa buong paligid, pati na rin ang malamig na simoy ng hangin. Good thing walang mga aso'ng pakalat-kalat sa village namin dahil disiplinado ang mga may ari ng aso rito sa 'min. 

“Ma'am Crizel?” 

Mariin kong pinikit ang aking mga mata nang mamukhaan ako ng guwardiya ng aming village. Napilitan akong ngumiti rito at naghanap ng palusot. 

“Good morning po, Manong.” I showed him my tight smile.

Nilapitan niya ako. “Saan po kayo pupunta? Wala po kayong kasamang guard?” 

Mabilis akong umiling. “Ano kasi, Manong, m-may field trip kami. Tapos kailangan maaga ako sa school kasi ano…uhm— school president po ako. Pati sa classroom. Kaya dapat maaga po ako. Kaso po nabutas ang gulong ng sasakyan namin. But don't worry po, I already booked an Uber. Maglalakad na lang po ako hanggang sa kanto.” 

“Naku, Ma'am Crizel. Dito niyo na lang po hintayin ang Uber na pina-book niyo. Delikado po kung maglalakad pa po kayo,” he said. 

“No worries po. Malapit lang naman po 'yung kanto. Baka po ma-late ako. Aalis na po ako,” I replied and waved my hand.

Hindi ko na inantay ang kaniyang sagot. Kaagad akong lumabas ng gate at naglakad palayo ng villa. The truth is… I didn't book an Uber. Wala akong perang dala. Meron akong coins sa bulsa ngunit five pesos lang ito. Nasa bahay lahat ng ATM cards ko. 

“S***a, Crizel. Anong pinaggagawa mo?” I scolded myself while walking.

Nagmadali ako sa paglalakad. Aminin ko man o hindi ngunit natatakot ako. Natatakot ako na baka ay may mangyari sa akin habang naglalakad papuntang condo ni Gio. Kahit hindi ako sanay sa paglalakad ay gagawin ko. Makalayo lamang ako sa bahay. 

Hindi naman siguro ako magiging ganito kung hindi nila ako ipapakasal sa taong hindi ko kilala. Baka matanda pa sa 'kin 'yung ipapakasal nila. Ayoko sa ganoon. That's not the married life I've been dreaming of. Ayoko. Kahit kapalit ng pangtanggi ko ay ang pagkagalit ng mga magulang ko sa 'kin. 

It took me an hour to arrive at the building where Gio's condo is located. Walang guwardiyang nakatambay kaya agad akong pumasok sa loob ng building. 

I headed straight inside the elevator and pressed the close button. Malakas ang pitik ng aking dibdib dala ng kaba. Dahil sa 'king pagtakas. Pinagpapawisan ako ng malamig at bahagyang nanginginig ang aking tuhod dahil sa gutom. Hindi ako kumain sa bahay, at wala akong oras para kumain. 

Sumara ang pinto kaya pinindot ko na ang floor na lalabasan ko. Sumilip ako sa aking relo at alas singko na. Gising na siguro ang mga tao sa bahay ngayon. I'm sure Mommy would be looking for me right after she wakes up. 

Palakas nang palakas ang kabog ng aking dibdib na pilit kong binabalewala. Nang bumukas ang pinto ay nanginginig ang mga tuhod akong naglakad patungo sa pinto ng condo ni Gio. 

My cold and trembling fingers pressed the doorbell of his condo and hugged myself; waiting for him to open the door. Lumingon-lingon ako sa paligid at hindi ko maiwasang matakot. Tahimik ang hallway katulad sa mga palabas na horror. 

I was about to press the doorbell once again when the door was pulled open and my friend— Andrea came into my view. Magulo ang buhok nito at nakasuot lamang siya ng isang maikling shorts at damit na alam ko kung kanino. 

I was unmoving. Parehong namilog ang aming mga mata. She stilled and I can feel it. Kita ko rin ang mga marka sa kaniyang leeg. 

“Crizel—” 

“Andy, who's that?” 

Napabaling ang aking paningin sa lalaking sumulpot sa likod ni Andrea na parang hindi ako napapansin. He wrapped his arms around her waist from behind and lifted his head. Kita ko ring nabigla ito. 

“Crizel…” he uttered. 

Salit-salitan ang aking paningin sa kanilang dalawa. My eyes watered and my whole body shivered. Hindi dahil sa lamig, sa gutom, o kahit ano. Kundi dahil sa galit at sakit. 

“Gio, ano 'to?” I whispered weakly. 

Nagkatinginan si Andrea at Gio sa isa't isa bago kumalas si Gio sa pagkakayakap sa beywang ng aking matalik na kaibigan. 

Kaibigan nga ba? 

“Crizel, let me explain—” 

Before he could finish his sentence, my hand lifted and it landed on his cheeks. Rinig kong suminghap si Andrea ngunit hindi ito gumalaw. Gio tilted his head and because of that move, I saw the mark on his neck too. Just like Andrea's. 

“Anong ipapaliwanag mo?” Nanginginig na rin ang boses ko. “Anong ipapaliwanag mo?!” 

Nakayuko si Andrea habang si Gio ay sinusubukan akong hawakan. 

“Crizel…” 

Napailing ako at kaagad na tumalikod sa kanila. Tinakbo ko ang distansiya ng elevator at nagmamadaling pinindot pasara ang pinto. Gio is chasing me but before he could reach my spot, the door already closed. 

Sumandal ako sa pader at mahinang umiyak. I closed my eyes and sobbed silently. Nahihirapan na akong huminga. I feel like someone stabbed my chest and I'm bleeding. 

The least expected betrayals came from the people you never expect would. 

Nang bumukas ang pinto, saka ko lang na-realize na nasa ground floor na ako. The parking lot. Lumabas ako at hinayaan kung saan man ako dalhin ng aking mga paa. Patuloy na umaagos ang luha sa aking pisngi na tila ba'y walang kapaguran. 

Wala pa bang mas ikakasama ang araw na 'to? 

My knees lost their strengths. Wala sa sarili akong napaluhod sa malamig at maruming semento ng parking lot. Yumuko ako at humikbi. Tears are covering my eyes that me too hard to see. 

Patuloy lamang ako sa paghikbi. Binuhos ko na sa lahat ng aking sakit sa pagluha. Masakit ang aking paa ngunit mas masakit ang aking puso. I'm in pain—no. No words can describe what I'm feeling at the moment.

“It's too early to cry,” ani ng isang baritono at malalim na tinig.

Nag-angat ako ng tingin ngunit hindi man lang halos maaninag ang taong nagsalita. He lend me his hanky. 

“Get up and get out of the way. You're blocking the driveway,” he said.

Nakaramdam kaagad ako ng hiya. Tinanggap ko ang panyo'ng kaniyang nilahad at pinilit ang sariling tumayo. I wiped the tears on my eyes and bowed in front of the stranger. 

“Thank you,” I mumbled. 

Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Kaagad akong tumakbo palabas ng parking lot habang hawak-hawak ang kaniyang panyo. Siningahan ko pa ito. 

Napaigtad ako nang may humawak sa 'king braso. Nilingon ko ito at bahagyang napaatrad nang makakilalang isa ito sa mga tauhan ni Daddy. 

“Miss Crizel,” he chanted and let go of my arm. “Kanina ka pa po namin hinahanap. Tara na po.” 

May humawak sa magkabila kong braso at dinala ako sa naghihintay na van sa mismong harap ng entrance ng building. They opened the door for me and asked me to step in. 

Sa halip na pumiglas, sumunod na lang ako sa kanilang hiniling. I stepped inside the car while wiping my tears. Kaagad namang pinaandar ng driver ang sasakyan para maalis na kami. 

I was sobbing all our way back home. Hindi ko alam kung anong mukhang ihaharap ko kay Mommy. She's mad for sure. 

Pagkarating namin sa bahay ay mabibigat ang mga paa kong naglakad papasok sa loob ng bahay. Nakasunod sa 'kin ang tatlong gwardiya na para bang natatakot na takasan ko. 

“Where have you been, Allison?!” Dad's voice thundered all over the place. 

Kaagad na umalis ang mga tauhan niya upang bigyan kami ng privacy para makapag-usap. Tumayo si Mommy mula sa couch habang pinipigilan si Daddy.

“Where the hell have you been, Allison?! Sagutin mo ako! Your Mom was so worried about you!” he growled. 

Yumuko ako at humikbi. Humikbi hindi dahil kay Daddy. Kundi dahil naaalala ko na naman ang nasaksihan ko kaninang umaga. 

Nag-angat ako ng tingin kila Mommy at tumako sa kanilang deriksyon. Niyakap ko si Mommy nang mahigpit at umiyak. Naramdaman kong natigilan si Mommy dahil sa 'king ginawa. 

“Allison, ano—” 

“Hush,” Mom cut him. I feel her wrapped her arms around me. “What happened, Anak? Saan ka ba galing? Pinag-alala mo kami.” 

Humikbi lang ako dahil hindi ko pa kayang magsalita. Hinubad ko ang bag na aking dala at muling niyakap si Mommy. She guided me to sit and hugged me tighter. 

“Hush…” She kissed the tip of my head. “Marie, pakikuha ng tubig sa kusina.” 

I cried harder. “Mommy…” 

“Bakit, Anak?” I felt her hand caressed my back. “Why?” 

Dumating ang tubig na inutos ni Mommy ka kaagad niyang dinalo sa 'kin. Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya at ininom ang tubig para kahit papano'y kumalma ako. 

“Feeling better now?” Mom wiped the tears on my cheeks. “Saan ka ba galing?” 

I sobbed. “Gio's pad.” 

“I knew it,” Dad said. “From now on, you're grounded!”

“Manahimik ka muna, Albert. Pakinggan muna natin ang anak mo,” pagsaway ni Mommy. 

I closed my eyes and hugged Mommy once again. “I…I caught him cheating, Mommy.” 

And there. Muli na naman akong humagugol ng iyak. I heard Mom gasped. 

“H-He's cheating on me, Mommy. H-He's with A-An—” 

“Hush.” She hugged me tighter this time. “My poor baby. Stop talking. Just cry, okay? Here, drink some water to make you feel better.” 

Humikbi ako at niyakap nang mahigpit si Mommy. I cried my heart out to relieve the pain…kahit alam kong imposibleng mangyari 'yun.