Near climax na tayo everyone! Huhu huwag niyo ako i-ask kung kailan ko ito ie-end kasi going climax pa lang tayo. The real climax! Anyway, happy reading. Examination week kaya babawi me next! 🤍
Pauwi na kami ngayon sa city, parehas na maganda ang ngiti sa mga labi. Habang nakasakay sa malaking van ay naramdaman ko ang pasimple niyang pag-abot sa kamay ko na nakapatong sa aking kandungan. Mahina kong nakagat ang ibabang labi upang pigilin ang malaking ngiti. May driver naman siya at may divider rin kung kaya’t hindi kami tanaw. Bahagya ko siyang nilingon na nakasandal ang ulo sa sandalan ng upuan, nakapikit rin siya pero hindi niya bininitiwan ang kamay ko. “Sit beside me, Lumi..” sobrang hinang suhestyon niya ngunit ang mga upuan sa amin ay tingin ko hindi kami magkakasyang dalawa. “I can’t,” senyas ko pa at sinulyapan ang upuan sa likod na malaki kaso baka tumilapon kami kapag pinilit lumipat. “Let’s just wait until we get home, malapit naman na,” ngiting sabi ko. Parang bata na humaba ang nguso niya ay pinaghawak ng maigi ang mga palad namin. *** “Babe coffee ba?” bungad ko kay Piere pagkapasok ko sa loob ng kwarto namin, busy kasi siya sa dami ng workloads sa
=Lumi’s Point Of View= “Babe!” Halos mapalingon ako sa kung saan nang marinig ang tawag ni Piere habang nasa kumpanya kami. Nangunot ang noo ko dahil ang daming tao and he’s being very showy! Nilapitan ko siya kaagad at hinila pabalik sa opisina niya. “Piere! Sobra ka naman, pati in public?” singhal ko at nakapamewang siyang hinarap. “Babe naman.. It’s babe, not Piere,” nagtatampo niyang sabi at parang batang pinagkrus ang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib. “Okay, babe. Sige.. Pero don’t be too much, baka isumpa na tayo ng mga single niyan,” usal ko at kinalmahan ang pakikipag-usap sa kanya. “Well.. I’m just telling the world how much I’m in love with you. You can’t blame me, it’s my first time loving someone and it’s you,” mahabang sabi niya at inakbayan ako. “Can we skip the work day? I want to date you,” ngiting dagdag pa niya kaya napangiti ako. “Pwede naman mamaya pagtapos ng work natin, para hindi sagabal ang relasyon natin.” “Pero gusto ko na ngayon babe, pl
Wala sa sarili akong umuwi dahil wala pa naman si Piere sa bahay. Nahawakan ko ang tyan at napaupo na lamang sa sulok ng kama. ‘A-Ano na lang gagawin ko?’ *** Makalipas ang isang linggo ay tulala ako sa ospital habang hawak ang resulta ng biopsy na hindi ko magawang balikan nang nakaraan dahil sa labis na takot. ‘Stomach cancer stage 2’ “Ikaw missis, anony plano mo? Keep the baby and delay the chemo?” Napatitig ako sa doctor sa kanyang winika. “H-Hindi ko po k-kayang p-patayin ang sariling anak ko d-doc..” mahinang sabi ko. “Okay, then let’s keep you and the baby until you give birth. Your baby is holding on, so don’t lose hope..” pagpapagaan nito sa loob ko. “What about your husband? He should be here para may kasama ka,” sabi nito. “H-Hindi ko pa p-po nasasabi,” nahihiyang sabi ko na labis nitong ikinatigil. “Ang mga ganitong bagay hindi dapat tinatago, missis.. Mas mabuti kung may kadama ka palagi,” kalmadong sabi nito kaya labis akong nanlumo. ‘H-Hindi pwede..
Matapos makausap ang mommy ni Piere ay labis akong naapektuhan. Alam nito ang kundisyon ko ngunit nauunawaan niya rin na sobrang hina ni Piere ngayon dahil sa balita. Pinakiusap ko na hayaan niyang ako ang magsabi sa tamang oras. Hanggang sa isang gabi ay mahimbing na ang tulog ni Piere ngunit sobrang sumakit ang tyan ko. Maingat at maagap akong pumunta sa banyo at pagkapasok ay napaupo ako ng marahan sa carpet at tahimik na ininda ang sakit. Halos maiyak ako at manghina ngunit hindi ako maaring uminom ng gamot. Halos trenta minuto ako sa banyo at nang kumalma ang tyan ko ay hinang hina akong tumayo. Pagkalabas ko ay natigilan ako nang nakaupo si Piere sa kama. “B-Babe, okay ka lang?” tanong niya at nagmamadali akong nilapitan. Pilit na pilit ang ngiting ibinigay ko sa kanya. “Oo n-naman.. Ang dami k-ko kasi nakain kanina ayon ang dami kong inilabas na sama ng loob,” idinaan ko pa ito sa biro upang hindi niya mahalata. Matipid siyang ngumiti at natawa kaya naman nang mahiga
Mabilis at mahirapan kong kinalas ang mga braso ni Piere na naka-akap sa akin at nagmadaling umalis sa mini bar. Wala siyang nagawa kundi humabol sa akin papasok sa aming kwarto. Ngunit nag-impake ako sa kanyang harapan. “L-Lumi naman…” pakiusap niya at inaalis ang mga nilalagay ko sa bag na kagamitan. “Please, Lumi. Let’s talk this out babe,” panay ang harang niya sa akin sa ginagawa upang makaharap ako dahilan para inis kong itapon ang kagamitan sa kung saan. “Ano ba?!” “Babe naman… Hindi mo naman kailangang gawin ito, p-pag-usapan natin. A-Aayos nama ako babe—” “Aayos? Ano pa bang aayusin sa’yo! You’re wreck, Piere! Your business is about to go down just like you!” bulyaw ko at dinuro ang dibdib niya. “K-Kahit ako napabayaan mo na…” M-May sakit rin ako Piere, at nagbubuntis ako! Gusto kong isigaw ‘yon sa pagmumukha niya ngunit kapag nalaman niya ay baka tuluyan na siyang mawala sa sarili. I should give him a reason to get up, and prove that I am wrong and he’s not go
=Lumi’s Point Of View= A YEAR HAS PASSED… I was on my chemotherapy and my foster mom stared at me while she’s holding my son. “You can do this Lumi. Do it for Perenzio Laurent,” nakangiting sabi ni Mommy Eliza. She’s a business tycoon who owns big company from States who helps and donates from cancer patients. Mula nang makarating ako sa bansang ito ay nakilala ko siya dahil madalas siyang mamili ng tutulungan dahil namatay ang anak niya noon dahil sa cancer. “M-Mommy Eliza… P-Paano po kung hindi a-ako tumagal?” naiiyak kong sabi. “I won’t let that happen anak, I can’t lose anotherr daughter…” paninigurado niya at hinalikan ako sa noo. Nauubos na ang buhok ko, napapanot at nakakalbo na ako dahil sa chemotherapy. “You can do this.. For Eren na rin,” aniya niya sa nickname ng anak ko. Nanatili siya sa tabi ko mula nang ampunin niya ako. Itinrato niya ako ng mabuti na parang anak niya, bagay na hindi ko naramdaman noon. Bukod sa mommy ni Piere na nagmahal rin sa
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Napahinga ako ng malalim nang malanghap ko ang sariwang hangin na mayroon ang Pilipinas. “Mommy! Let’s go! I’m excited about this new city!” at ang englishero kong anak na sana ay tinagalog ko na lang. Madalas ay mas fluent pa siya sa akin sa wikang engles dahil iyon ang kanyang kinalakihan. “Anak, deretso tayo sa house ha? Mga maids lang kasi ang nandoon.” Parang bata pa rin akong hinawakan ni Mommy Eliza kahit na si Eren ay mahal na mahal niya talaga. ‘Kumusta kaya ang tatay ko dito? Pinabayaan na kaya siya ni Piere?’ “Yes mommy, let’s go?” Nakangiting sabi ko at sumunod kami sa kanya. Parang dalawa nga kami ni Eren ang anak niya dahil may mga oras na umiiral ang pagiging weak-hearted ko at para akong batang umiiyak. But my Mommy Eliza taught me everything I need to learn, isa na doon ang huwag maging mahina ang loob. Pagkarating sa bahay ay namangha ako dahil tila mansion na ito sa tatlong palapag at sa lawak pa lang niya ay alam kong b
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Alam ko… Alam kong marami kang tanong sa isip mo, Piere. Ngunit mas madadagdagan ‘yan sa oras na makilala mo kung sino ako at anong ganap ang ipinunta ko sa mismong party mo. Umakyat ako sa stage at magandang ngumiti. Ang bulungan ay lumakas. “She looks familiar right?” “I think I saw her before..” “Good evening, esteemed guests, colleagues, and friends, It is an immense honor to stand before you on this momentous occasion. Today, we celebrate not just the years of success but the relentless passion, innovation, and dedication that have brought us here. I am deeply grateful to be a part of this celebration as we reflect on how far we’ve come and look toward a future brimming with opportunity.” Nakangiting sabi ko, matahimik ang lahat at napatitig. “This anniversary also marks a time of reflection. It is a time to honor our history while recognizing that our legacy isn’t defined solely by the past, but by what we are building today. We must c