Ano kayang mangyayari sa kanila kung maalala ni Piere kung ano lang talaga si Lumi sa kanyang buhay? Mapapanatili kaya nila ang kasal?
“B-Babe..”“Look, Piere. Ano ba ‘yon? You’re making me worry.” Iritable ko siyang tinignan ngunit lumabi siya at mabilis na pinahid ang luha.“Y-You g-got m-molested i-in my home? And I didn’t b-believe you, Lumi. P-Paano mo ako nagawang hanapin kung ganoon kalala ang ginawa ko sa’yo?” Napatulala ako sa mukha niya sa sinabi. Sunod-Sunod na tumulo ang luha niya sa mata dahilan para umiwas tingin ako.“A-Ang tanga ko.. Damn it. Ang sakit, h-hindi ako makapaniwala sa ginawa ko babe. P-Paano mo ‘ko nagawang patawarin. Y-You should have left me when I told you, you wanted that thing— fuck!” Tinalikuran niya ako at mabilis na pumasok sa kwarto namin dahilan para bumuntong hininga ako.‘H-He didn’t know what happened after that.. I should tell him.’Sumunod ako kaagad sa kwarto namin ngunit nakita ko siyang nakaupo sa dulo ng kama habang sapo-sapo ang mukha at umaayog ang kanyang balikat.Naupo ako sa tabi niya dahilan para pahirin niya ang lahat ng luha at tumulala sa kung saan. “It’s not y
Namatay ang tawag dahil sa sirang baterya nito, napatulala ako kay Piere na hindi maipaliwanag ang emosyon na ipinapakita ng kanyang berdeng mata. “Your father? W-What happened to your father?” tanong niya ngunit umismid ako at umiwas tingin. “He’s sick,” matipid kong sagot. “Can you tell me who are you talking to, a while ago? Is it your mom?” paninigurado niya.. “Your mom.” Sa naging sagot ko ay umawang ang labi niya, umiwas tingin siya at hindi makapaniwala sa narinig. “M-My mom? K-Kailan p-pa kayo nagkakausap, Lumi?” naguguluhan niyang tanong, nang subukan ko siyang lapitan ay napatigil ako sa kanyang pag-atras. Napakurap ako at tinitigan siya. “K-Kailan pa?” “M-Matagal na—” “Damn it..” bulong niya sa sarili at nasapo ang mukha. “W-Without even telling me? A-Anong pinag-uusapan niyo?” madamdamin at naguguluhan niyang tanong. He even frustratedly combed his hair with his fingers. “M-My fathe—” “The truth!” malakas na sabi niya na ikinatahimik ko. Napayuko ako a
Pagkapasok ko sa kwarto ay halos umawang ang labi ko nang makita siyang nakahiga sa lapag habang may nakalatag doon. Umirap na lang ako at hinayaan siyang mahiga sa sahig. ‘Hindi sapat na rason ang ikinagagalit niya. Nanay niya ‘yon at hindi naman ganoon kasama ang mommy niya.’ Kinaumagahan ay nagising akong wala na siya sa kwarto, at sa labas. Mukhang dumaong sila para mangisda. Bago pa man tuluyang sumakit ang sikat ng araw ay nakabalik na sila ngunit nagtaka ako nang basa si Piere at inaalalayan ni amang. “A-Anong nangyari amang?” kwestyon ko at sinubukang hawakan si Piere ngunit iniiwas niya ang pulsuhan at naunang pumasok sa kwarto. “Ah eh l-lumakas yung alon nang umaga, nalaglag siya pero hindi naman siya napano,” kwento ni amang kaya bumuntong hininga ako at nagpasalamat. Sunod kong pinasok ang kwarto namin ngunit nasa loob na siya ng banyo at naliligo. Makalipas ang sampung minuto ay nagtutuyo na siya ng buhok nang lumabas sa banyo. “Ano?” kwestyon niya nang mah
Dahil sa desisyon ko ay sumama sa akin si Piere, nag-iwan siya ng pera sa bahay at sinabing babalik rin siya. ‘Makakabalik pa ba talaga kami?’ Nagpadala ng ligtas na masasakyan ang mommy ni Piere na mas hindi niya ikinatuwa. Ngunit wala siyang magawa. Ilang oras ang byahe, inabor kami ng mahigit 20 hours bago makarating sa city. Ngunit dumeretso ako kaagad sa ama ko. Sa ospital kung nasaan siya ay natanaw ko kaagad siya sa labas ng private ward. May mga kasama siya at nandito rin ang ina ni Piere. Lumapit ako kaagad sa tatay ko at nakita ko kung gaano katindi ang ipinayat niya. May tubo rin siya ng oxygen sa ilong at may kung anong apparatus sa kanyang dibdib. “T-Tay..” naiiyak na tawag ko. Tulog ito ngayon dahilan para hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na makausap siya. Ang nanay ni Piere ay nilapitan kaagad si Piere at niyakap na hindi man lang tumugon. “P-Piere! B-Buhay ka nga talaga.. God!” umiiyak ang mommy niya kaya naman iniiwas ko ang tingin. “B-Babalik ka na
Matapos siya i-check ay sumunod agad na sumugod ang mommy ni Piere sa ospital. Marami silang tests na ginawa kay Piere hanggang sa harapin kami ng doctor. “D-Doc ano po nangyari sa kanya?” nag-aalala kong tanong. “It was a neurological problems, it also affected his psychological. As his memories comes back, he will need a full time therapy. His brain is damaged and it is getting more damaged than it is as memories return—” Napapikit ako ng mariin. That was why he’s having headaches everytime he remembers.. “This type of problems can also result to psychological problem. That was why he can’t recognize the time, the memory loss and the sudden surge of it coming back all in one to his mind severely damaged his mental health.. It may lead to depression since all the memories that will return first is the painful one..” Mahabang paliwanag ng doctor. “Is he changing emotions drastically?” Tumango ako bilang sagot. “May oras po na sobrang saya niya pero nitong nakaraan parang
“Would you do it now?” tanong ng doctor kay Piere. Nang sulyapan ko si Piere ay doon lang siya tumango. Dahil doon ay sinamahan ko si Piere sa isang kwarto sa ospital kung saan pinipilit niyang maglakad habang may support siya sa kanyang bewang, at straps sa likod. Huminga ako ng malalim nang makita na hirap na hirap siya. Nagtagal iyon ng isang oras at forty minutes. Pagkabalik sa kwarto niya ay halatang pagod na pagod siya. Hinayaan ko siyang magpahinga hanggang sa biglang bumukas ang pinto ng malakas. Napalingon ako akala ko ay mommy ni Piere ngunit natigilan ako nang makita ang daddy ni Piere. Umigting ang panga nito at mabilis na lumapit. Ngunit halos masapo ko ang mukha nang malakas akong sampalin nito. “H-How dare you take my son away from us?!” malakas na sigaw nito. Napabangon kaagad si Piere at hinila ako papalapit sa kanya. “Don’t hit my wife!” bulyaw ni Piere at halos yakapin ako. “I-I’m okay..” Paninigurado ko dahil baka ma-stress si Piere ngunit sumam
Lumi Torinio’s Point Of View. Piere have 14 days to drink the pills the doctor has given him, I was nervous and scared at the same time. I anxiously gave him the first pill he has to drink. “One of your meds, Piere,” kalmadong sabi ko at inabutan siya ng tubig. “Thank you babe, I love you..” malambing niyang sabi. Matipid akong ngumiti at kinakabahan sa magiging outcome. Both the outcome is negares are negative for me. If makakalimutan niya ako, we’ll be strangers with memories he forgotten. Kung maalala naman niya, still, I don’t know if he’ll discard me, file an annulment and leave me. The good thing is he’ll be fine after it. We enjoyed the day, even after his therapy. He’s also drinking anti-depressants whic are for his depression. The second day of his pill.. “I love you so much, babe. Thank you,” malambing niya muling sabi at niyakap ako sa bewang. Sa muli ay matipid akong ngumiti. Hanggang sa ilang araw na lang ang natitira, hindi nawawala ang palagi niyang s
Nanatili ako sa kwarto ng tatay ko sa ospital. Hindi ko ginawang bumalik sa kwarto ni Piere. I can’t face the outcome. Hindi niya na rin ako hinanap pa. Hanggang sa sobrang pagod at gusto ko ng matulog dahil tatlong araw na rin ang lumipas mula nang matapos ang pag-inom ni Piere ng pill. Uuwi muna siguro ako sa hotel namin noon. Wala ako sa sariling binuksan ang hotel room namin gamit ang cars nito, though may passwords naman na pwedeng ilagay. Pagkapasok ko ay natigilan ako nang makita ang bulto ng isang tao na nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ng malaking flat screen telivision. Nang marinig niya ang pagsarado ng pinto ay lumingon siya dahilan para iiwas ko kaagad ang tingin. “Glad you’re back, marunong ka pa lang umuwi?” Tumayo siya at ang berdeng mata niya ay wala man lang kalambing lambing na tumingin sa akin. Naglakad siya papalapit sa akin. “Hindi mo man lang binisita ang asawa mo kahit sa pag-discharge man lang sa ospital?” Binigyang diin niya ang salitang asawa