Umuwi kami kaagad at iniwan niya lang ang briefcase sa loob ng kwarto ko at hindi na nag-aksaya pa ng oras na tignan ako. Dahil doon ay ni kumain hindi ko magawa, nanatili akong nakakulong sa kwarto at kung kakain ako ay dahil lang ‘yon may manang na dinadalhan ako sa kwarto. Hindi bumibisita si Piere sa akin, nananatili siyang mailap at laging wala sa mood. Habang nakaupo sa sulok ng kama ko ay bumukas ang pinto, tatlong linggo na ang nakalipas. “Lumi,” tawag ni manang sa akin. Mahina at dahan-dahan ko siyang nilingon. “Kumain ka na,” sabi niya bago ipinasok ang tray ng pagkain na iniwan niya sa pinakadulo ng kama ko. “Opo,” tugon ko lang at nilapitan iyon. Ngunit nang kaharap ko na ay basta-basta na lang akong kumain habang umiiyak. Miss na miss ko na si Piere.. Lumipas muli ang isang linggo at pinili kong lumabas ng kwarto upang magmasid sa kanya kahit malayo. Nasa first floor siya at kaharap ang laptop niya habang nakaupo sa sofa sa may entertainment area. Napahint
Hinabol ko siya papasok sa kwarto niya at nang makasingit ako ay ang berdeng mata niya kaagad ang sumalubong sa akin, napakasama ng tingin nito. “P-Piere..” “Ginagalit mo talaga ako?” tiim bagang niyang usal na ikinalabi ko. “H-Hindi ako nagalaw, Piere. N-Nahawakan lang, promise. I-Ikaw pa lang—” “That’s the same for me, Lumi. If you’re touched then we’re done—” “Piere naman..” nakikiusap ang aking tono dahilan para huminga siya ng malalim. “Labas na, matutulog na ako—” “K-Kasalanan bang gustuhin ka? S-Sinong hindi gugusto sa’yo?” mahinang sabi ko na ikinatigil niya. Umiwas tingin ang mga berde niyang mata kasabay ng pag-igting ng kanyang panga. “Yeah right, anyone can like me. But once they find out what kind of a man I am, even with all the money I have. It’s useless,” seryosong sabi niya. “I only showed you my good side, Lumi. There’s more to find out about me, and that would make you want to run away from me.” Tinalikuran niya ako ngunit mabilis akong sumunod.
Sinakmal ng kamay niya ang sùso ko bago iyon pinadaan sa buong katawan ko. Pumisil ang kanyang palad sa maliit kong bewang bago niya ito niyuko at dinílaan.“Uhmm..” tunog ng kanyang paglasap sa dibdib ko. Napapikit ako nang mariin nang sípsipin niya ‘yon at mag-iwan ng marka.Ang isang kamay niya ay muling bumaba sa pagitan ng hita ko at nilaro ang sensitibong parte ko.Sabay na gumalaw ang dila niya sa utòng ko at ang daliri niyang may ritmo sa paghawak ng tínggil ko.“Uhh ahhh! P-Piere!” sigaw kong ungol.Sunod ay pumwesto siya sa pagitan nang hita ko at halos takpan niya ang bibig ko nang mapasigaw ako.Mabilis siyang bumayo hanggang sa marinig namin ang yabag ng paa sa labas ng kanyang kwarto. “Piere? What’s that sound?” malakas na tanong ni Juliette.Nakagat ko ang ibabang labi at mariing pumikit dahil kumakatok na si Juliette ngunit walang hinto si Piere sa pag-galaw.“Piere!” tawag muli ni Juliette.Napatitig ako sa mata ni Piere na gigil na gigil ang titig sa akin. Hindi inii
Halos umawang ang labi ko nang sandaling idikit niya ang ulo ng mukhang mikropono, ngunit halos makagat ko ang palad niya nang takpan niya ang bibig ko sa biglang pag-ungol. Halos mamura ko si Piere nang sabayan niya ang vibration na ‘yon, naramdaman ko ang malaking talong niya na pumasok sa akin dahilan para mas mabaliw ako sa sarap. Hanggang sa kakaibang sensasyon na ang nararamdaman ko, at mukhang ganoon rin siya dahil pawis na pawis siya sa malamig na kwarto at napapakagat labi na habang titig na titig sa bawat reaksyon ko. “Ugh fuck—” Nanlaki ang mata ko nang mabilis siyang matapos ngunit hindi huminto hanggang sa ako na ang sunod-sunod na nagkalat at hindi mahinto iyon. Halos maiyak ako at maluha sa sobrang sarap, ang pangingisay ng hita ko ay hindi natigil. “P-Piere! Ugh—” “T-Tama na aaahhh..” “Ughh!” nang huminto siya ay awtomatiko siyang napahilata sa kama sa tabi ko. Isiniksik niya ang mukha sa aking leeg at pabatong binitiwan ang tila mikropono na may malakas
Makalipas ang isang buwan ay umokay-okay na kami ni Piere. Pero balita ko ay may flight siya papuntang Kentucky. “Iiwan mo na naman ako,” nakangusong reklamo ko dahilan para natatawa niya akong lingunin.“Dalawang araw lang Lumi,” sagot niya habang inaayos ang travel bag na kanyang dadalhin.“N-Natatakot na ako kapag wala ka rito sa bahay, Piere. B-Baka maulit na naman yung pananantala sa akin,” nakalabi kong sabi dahilan para ngumiti siya.“It’s not gonna happen again, I won’t allow any visitors anymore. Okay?” paninigurado niya at hinaplos ang buhok ko.“Nilalandi mo ‘ko, huwag ka kasi ganyan para hindi kita magustuhan?” reklamo ko at hinawakan ang pulsuhan niya. Napatitig siya sa akin at ngumisi.“Fine, kay Juliette—”“Piere?!” maktol ko kaagad na malakas niyang ikinatawa.“Fine, fine. Nag-inarte pa akala mo ginto yung buhok,” bulong niya at inilapag sa gilid ng kama ang travel bag matapos niyang isarado ang zipper.“Mag-iingat ka doon ah—”“Of course, malulungkot ang tahong mo kap
Nakahinga ako ng maluwag nang hindi si Piere ang may ari ng bangkay. Dahil doon ay nagpatuloy kami sa paghahanap kay Piere.Isang buwan ang nakalipas ay kasama namin si Juliette, para mas mapadali ay magkasama ang magulang ni Piere sa paghahanap at pinasama naman ako kay Juliette.Palagi kaming nagtatalo, at lagi akong lugi. Wala si Pierr at walang magtatanggol sa akin kung sakali. Hindi ako sumuko sa paghahanap sa kanya.Naniniwala akong maayos siya. “If he’s dead, I’ll discard you.” Nalingon ko kaagad si Juliette sa kanyang sinabi.“P-Pinagdarasal mo bang wala na si Piere? Buhay si Piere!” iritableng sabi ko.“It’s been a month Lumi, it’s been a month! Tingin mo kung buhay siya bakit hindi siya makabalik?!” Itinulak niya ang braso ko dahilan para samaan ko siya ng tingin.Hindi ko siya nasagot dahil may punto siya, tinalikuran ko na lamang si Juliette dahil ayokong mawala ang paniniwala ko na buhay si Piere.Halos hindi ako makakain ng maayos, kahit pagtulog ko ay sapilitan na lang.
Naramdaman ko ang maagap niyang pag-alis sa mga yakap ko. Napatitig ako sa berde niyang mata. “P-Piere akala ko patay ka na. Akala namin lahat—” hindi ko napigilang humikbi. “B-Bakit hindi ka man lang umuwi kung buhay ka? A-Apat na buwan k-kitang hinanap at hinintay Piere! N-Nangako ka sa akin na babalik ka at dalawang araw ka lang mawawala— “Wait— wait, what are you talking about?” mahinahon na kwestyon ni Piere na labis kong ikinataka. “H-Huh?” “Hala ineng! Teka lang. Ganito kasi, isang linggong na-ospital si Peter— Peter yung alam namin na pangalan niya dahil ang mga ID niya ay letrang P na lamang ang natira dahil sa tagal na nababad sa tubig. Eh pag gising niya ay wala naman siyang maalala kaya naisipan namin kupkupin muna hanggang sa maalala niya lahat,” sabi sa akin dahilan para matulala ako. Amnesia? “Hindi namin inaasahan na magkakilala kayo dahil parehas kayong nahanap sa dalampasigan. Kayo ba’y mag-asawa?” tanong ng ginang sa akin. “Nako hindi po, hindi pa po
Napatitig ako kay Piere na normal at natural na natural ang kanyang ngiti habang tinitignan ang isda na kanilang nakuha sa dagat.“Peter! Este— Piere!” malakas na tawag sa kanya ni amang, iyon yung padre de pamilya ng kumupkop sa amin.“Amang!” tugon ni Piere.“Dalhin na natin ito sa bagsakan, para mabayaran na rin tayo.” Nakangiti ko silang pinanood. Simpleng itim na shorts ang suot ni Piere at putting long sleeve ngunit bagay na bagay iyon sa kanya dahil sobrang puti niya.Suot niya rin ang fishermen’s hat na mas nagpagwapo sa kanya sa aking paningin. Ang mga dalagita sa gilid ay kinililig, hindi maiiwasan. Gwapo talaga si Piere.Sumama naman ako sa kanila sa palengke para makapamili na rin kami ng mga pangangailangan. Hindi naman sobrang liit ng tinitirahan namin ngunit kahoy ito hanggang sa sahig.“Piere!” tawag ko sa kanya dahilan para lingunin niya ako, lakad at takbo siyang lumapit sa akin bago ngumiti.“I think I’m gonna sell something big, Lumi. All of the hard work paid off
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa