คฤหาสน์ของกองทัพกองทัพที่กำลังอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมองร่างบอบบางของภรรยาที่กำลังเดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวายใจเมื่อลูกชายคนเล็กของเธอที่ไปรับของขวัญนั้นยังไม่กลับมาสักที ส่วนเกรย์ที่นั่งข้างๆบิดาได้แต่อมยิ้มน้อยๆก่อนที่เขาจะวางไอแพดในมือลงและหยิบคุกกี้ฝีมือของบิดาที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากินด้วยความเอร็ดอร่อย“ขนมของพ่อทัพอร่อยมากเลยนะครับแม่เจ้าขาลองชิมหรือยังครับ”เกรย์เอ่ยถามมารดาที่ชะงักเท้าไปทันทีกับคำถามของลูกชายก่อนที่เจ้าขาจะเดินมานั่งลงข้างๆกองทัพและหยิบขนมขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากของสามีที่อ้าปากรับการป้อนจากศรีภรรยาด้วยความเต็มใจ“ชิมจนเบาหวานแทบขึ้นตาแล้วค่ะพี่เกรย์”คำพูดของเจ้าขาเรียกเสียงหัวเราะจากกองทัพได้เป็นอย่างดีก่อนที่เขาจะหยิบขนมคุกกี้ที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาป้อนเจ้าขาบ้างซึ่งเธอก็อ้าปากรับแต่โดยดีถึงแม้จะบอกลูกชายว่าชิมจนเบาหวานแทบขึ้นตาแล้วก็ตาม“ก็พี่ทัพอยากให้เจ้าขาชิมไปตลอดชีวิตนี่คะ ความรักของเราจะได้หวานละมุนเหมือนขนมคุกกี้ที่พี่ทัพตั้งใจทำให้เจ้าขาชิม”แค่ก แค่ก แค่กคำพูดที่หวานซึ้งของบิดาทำให้เกรย์ถึงกับสำลักขนมที่กำลังเคี้ยวอยู่ทีเดียวถึงแม้ว่าจะเคยชิ
คอนโดเพลงพิณผมยาวสลวยราวไยไหมของเพลงพิณถูกเอวาดัดให้เป็นลอนเข้ากับใบหน้ารูปไข่ของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อได้ว่าสวยเป็นอันดับหนึ่งของคณะ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีพีชยิ่งทำให้ใบหน้ารูปไข่งดงามกระจ่างตาจนทำให้เจ้าเอยที่กำลังปัดแก้มให้เพื่อนรักถึงกับยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ“สวยมาก สวยเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยเลย”คำชมของเจ้าเอยทำให้ริมฝีปากสีพีชแย้มยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแววตาที่สุกสกาวกระจ่างใสเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองคนที่ต่างสิ่งยิ้มมาให้เธอด้วยความยินดียิ่งเมื่อวันนี้เป็นครั้งแรกที่เพลงพิณจะได้พบกับครอบครัวของเกรย์ การเดินทางตามหาผู้ชายที่แสนดีและความรักที่แสนสุขของเพลงพิณนั้นสิ้นสุดลงแล้วสินะถึงแม้ว่าระหว่างทางอาจจะมีคราบน้ำตาอยู่บ้าง แต่สุดท้ายแล้ววิมานสีเทาของเพลงพิณก็จบสิ้นลงแล้วอย่างสวยงามด้วยน้ำมือของเกรย์ที่วาดวิมานสีชมพูให้เธอได้พบเจอแต่ความสุขจนแทบสำลักไม่รู้จบ“ขอบใจพวกมึงสองคนมากนะที่มาช่วยกูเลือกชุดแล้วก็ยังแต่งหน้าทำผมให้กูด้วย”เพลงพิณเอ่ยขอบคุณเพื่อนรักทั้งสองคนก่อนที่เธอจะจับมือของเอวาและเจ้าเอยมากุมเอาไว้ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจที่เพื่อนทั้งสองคนคอยช่วยเห
คอนโดเพลงพิณ“ครอบครัวของเฮียน่ารักจังเลยนะคะโดยเฉพาะคุณปู่เก้าทัพสายตาที่มองคุณย่านับดาวอ่อนโยนมากจนเพลงถึงกับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา” เพลงพิณพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อคิดถึงสายตาที่แสนอ่อนโยนละมุนของคุณปู่เก้าทัพที่มองคุณย่านับดาวที่นั่งอยู่ข้างๆกันซึ่งไม่เพียงแค่สายตาเท่านั้นที่คุณปู่แสดงออกมาให้ลูกๆหลานๆได้รับรู้ว่ารักคุณย่ามากแค่ไหน แต่การกระทำที่แสนเอาใจใส่ตลอดมื้อเย็นนั้นทำให้คุณปู่ได้รับคำแซวจากทุกคนอย่างล้นหลามทีเดียว“ไม่เห็นต้องอิจฉาเลยเพราะสายตาของเฮียเวลาที่มองหนูเพลงก็อ่อนโยนไม่แพ้กันนะคะ”คำพูดของกองทัพทำให้เพลงพิณถึงกับยิ้มหวานออกมาอย่างมีความสุขเพราะคำพูดของเขานั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย และยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวมือใหญ่ก็ยื่นมาดึงรั้งเธอเข้าไปแนบกายพร้อมกับอุ้มให้นั่งบนตักทำให้ตอนนี้เพลงพิณตกอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของเกรย์ที่โอบกอดเธอไว้อย่างแสนรัก“แล้วทำไมต้องอุ้มเพลงขึ้นมานั่งบนตักด้วยล่ะคะนั่งข้างๆกันก็ได้”“ก็เฮียกลัวหนูเพลงจะไม่เชื่อไงว่าสายตาของเฮียนั้นอ่อนโยนไม่แพ้คุณปู่เลย เฮียก็เลยอยากให้หนูเพลงได้เห็นใกล้ๆว่าสายตาของเฮียนั้นทั้งอ่อนโยนและเต็
วันต่อมาเมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบบ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้าแต่สองหนุ่มสาวที่กำลังนอนกอดกันอยู่ในห้องนอนใหญ่กลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะเมื่อคืนเกรย์นั้นเฝ้าบอกรักเพลงพิณซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งเธอถึงกับหมดแรงและฝืนทนต่อความง่วงไม่ไหวทำให้เพลงพิณนอนหลับไปทั้งๆที่เกรย์กำลังบอกรักเธออยู่ความเย็นของแอร์ทำให้เพลงพิณรู้สึกหนาวจนต้องซุกใบหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างของเกรย์อย่างต้องการไออุ่นจากร่างสูงมาช่วยบรรเทาความเหน็บหนาว ซึ่งจังหวะการขยับตัวของเธอนั้นทำให้คนที่ประสาทสัมผัสไวอย่างเกรย์รู้สึกตัวตื่นในทันทีก่อนที่เขาจะพบว่าใบหน้างดงามของว่าที่ภรรยานั้นอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่คืบ“ขนาดนอนหลับยังสวยขนาดนี้แล้วจะไม่ให้เฮียรักเฮียหลงยังไงไหว”เกรย์พึมพำเสียงเบาด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะค่อยๆก้มหน้าลงมาหอมแก้มเนียนของเพลงพิณฟอดใหญ่ด้วยความชื่นใจซึ่งในจังหวะที่เขากำลังจะผละออกคนที่กำลังนอนหลับกลับลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียเมื่อรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่แก้มของเธอ“นี่เฮียลักหลับเพลงเหรอคะ”เพลงพิณถามเกรย์ด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนที่เขาจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีเขาไม่ได
หลังจากที่ได้พบกับครอบครัวของเกรย์เรียบร้อยแล้วคนสำคัญของตระกูลพิสิฐกุลวัตรดิลกที่เพลงพิณจะต้องไปพบอีกคนก็คือคุณย่าแก้มใสที่ทุกคนในครับครัวต่างรักและให้ความเคารพท่านมาก ซึ่งเพลงพิณเคยได้ยินบิดาเอ่ยถึงและชมท่านบ่อยๆว่าท่านเป็นผู้หญิงที่เก่งมากทุกคนในวงการนักธุรกิจต่างรู้จักท่านเป็นอย่างดีเพราะหลังจากที่ท่านประธานคนก่อนจากไปท่านก็รับหน้าที่ดูแลโรงพยาบาล N มาโดยตลอดรวมไปถึงธุรกิจมากมายของตะกูลที่เยอะเสียจนบิดาของเธอยังออกปากว่าถ้าหากเป็นท่านคงจะดูแลไม่ไหวแน่ๆ เรื่องราวของคุณย่าแก้มใสที่เธอได้ฟังมาจากบิดานั้นทำให้เพลงพิณรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้พบกับท่านเป็นครั้งแรกในวันนี้“คุณย่าแก้มใสของเฮียใจดีเหมือนคุณปู่เก้าทัพไหมคะ”เพลงพิณหันมาถามเกรย์ด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะก่อนที่เกรย์จะมารับเธอที่คอนโดบิดาได้โทรมาย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้เธอทำตัวน่ารักเรียบร้อยและอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณย่าแก้มใส นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เพลงพิณรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจว่าคุณย่าแก้มใสจะชอบหลานสะใภ้อย่างเธอหรือเปล่า“ไม่ดุเลยค่ะ ย่าแก้มใจดีแล้วก็พูดเก่งมากนิสัยจะค่อนข้างตรงข้ามกับคุณปู่เก้าทัพที่มักจะไม
โรงพยาบาล Nภายในห้องทำงานของท่านประธานโรงพยาบาล N เกรย์มองภาพวาดออกแบบของสถานที่พักพิงสำหรับคนชราที่เขาตั้งใจจะสร้างขึ้นเพื่อให้ผู้สูงอายุที่ลำบากหรือไร้ญาติคอยดูแลได้เข้ามาพักพิงที่นี่โดยที่ไม่มีค่าใช้จ่าย ซึ่งโครงการนี้เกิดขึ้นหลังจากวันที่เพลงพิณนั่งรถแท็กซี่มาหาเขาที่โรงพยาบาลและคุณตาคนขับประสบอุบัติเหตุต่อหน้าเธอๆก็เอาแต่ร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงทั้งๆที่เธอไม่เคยรู้จักคุณตามาก่อนหลังจากที่คุณตาพ้นขีดอันตรายแล้วเพลงพิณก็ขอเป็นคนรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดแต่บิดาของเขาที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์และช่วยผ่าตัดจนคุณตาปลอดภัยกลับขอเป็นทั้งแพทย์เจ้าของคนไข้และเป็นคนรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดเองซึ่งทำให้ทั้งเพลงพิณและภรรยาของคุณตานั้นซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เกรย์รู้สึกสะเทือนใจมากก็คือคุณยายคู่ชีวิตของคุณตานั้นดวงตาของท่านมองเห็นเพียงแค่ข้างเดียวบิดาของเขาจึงจัดให้มีพยาบาลพิเศษที่คอยดูแลทั้งคุณตาและคุณยายในระหว่างที่พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล และนั่นทำให้เกรย์เกิดความคิดที่อยากจะสร้างบ้านพักสำหรับผู้สูงอายุที่มีฐานะยากจนและไร้ที่พึ่งพิงเพื่อให้พวกท่านได้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเรือนไ
คอนโดเพลงพิณ“เพลงขอบคุณเฮียมากนะคะที่คอยช่วยเหลือคุณตากับคุณยาย”เมื่อกลับมาถึงคอนโดเพลงพิณก็เอ่ยขอบคุณเกรย์ด้วยความซาบซึ้งใจเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะยังคงช่วยเหลือคุณตาต่อด้วยการหาบ้านที่สงบและร่มรื่นเพื่อให้คุณตาได้พักฟื้นร่างกายแทนบ้านเช่าหลังเล็กๆในชุมชนแออัดที่แทบไม่มีพื้นที่ให้สูดอากาศบริสุทธิ์ เพลงพิณจำได้ดีว่าตอนที่เธอกับเกรย์ไปส่งคุณตากับคุณยายที่บ้านเขายังต้องจอดรถเอาไว้ด้านนอกและเดินเข้าไปส่งแทนเพราะบริเวณทางเข้านั้นแคบถึงขนาดที่ว่ารถยนต์คันใหญ่ไม่สามารถวิ่งผ่านไปได้เลย“หนูไม่ต้องขอบคุณเฮียหรอกค่ะเพราะเฮียเต็มใจช่วยเหลือคุณตากับคุณยายอยู่แล้ว”เกรย์บอกเพลงพิณด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนที่เข้าจะกดรหัสปลดล็อกประตูห้องของเพลงพิณที่เขาเป็นคนตั้งขึ้นใหม่เองซึ่งรหัสนี้คือวันแรกที่เขากับเพลงพิณได้พบกัน เป็นวันที่เต็มไปด้วยเรื่องราวและความทรงจำมากมายเขาจึงนำมาตั้งเป็นรหัสเข้าห้องของเธอเพื่อระลึกถึงจุดเริ่มต้นของความรักระหว่างเขาและเธอ“ดื่มน้ำเย็นๆก่อนแล้วค่อยกลับนะคะ”เพลงพิณไม่รอให้เกรย์ตอบตกลงมือบางคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเกรย์พร้อมกับดึงรั้งเขาให้เข้ามาในห้องของเธอในเมื่อวันนี้เขาไม่
“แค่นี้ถึงกับหมดแรงเลยเหรอคะที่รัก”คำพูดสบประมาทของเกรย์ทำให้เพลงพิณที่นอนหมดแรงถึงกับเบิกตากว้างด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและเป็นฝ่ายดึงให้เขานอนราบลงไปบนที่นอนนุ่มแทนที่เธอ ใบหน้าสวยที่ยามปกติมักจะแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวานแต่ในยามนี้เพลงพิณกลับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เลียนแบบเกรย์ที่มักจะยิ้มแบบนี้กับเธอเสมอเมื่อยามที่เขาอยู่บนเตียง“ใครหมดแรงกันคะเพลงยังไหวแค่ยกเดียวทำอะไรเพลงไม่ได้หรอกค่ะ”คำพูดของเพลงพิณทำให้เกรย์ยิ้มออกมาด้วยความชอบใจก่อนที่เพลงพิณจะยื่นมือมาจับท่อนเอ็นใหญ่ของเขาที่ยังไม่สงบเอาไว้ทำเอาเกรย์ถึงกับสะดุ้งน้อยๆด้วยความตกใจกับการจู่โจมของเพลงพิณในขณะที่เขายังไม่ทันตั้งตัว มือนุ่มค่อยๆลูบส่วนหัวเห็ดแผ่วเบาราวกับต้องการหยอกล้อเพื่อสร้างความเคยชินก่อนที่เพลงพิณจะก้มหน้าลงมาและจูบเบาๆทำเอาเกรย์ถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความเสียวซ่าน“คอยดูนะเพลงจะจัดการให้ลูกชายของเฮียหายซ่าไปเลย”จบประโยคริมฝีปากอวบอิ่มของเพลงพิณก็ค่อยๆครอบครองท่อนเอ็นใหญ่ของเกรย์ทีละนิดๆจนกระทั่งสุดลำลิ้นเล็กของเพลงพิณค่อยๆไล่เลียไปตามท่อนเอ็นใหญ่อย่างนุ่มนวล มือเล็กก็รูดสาวไปมาโดยที่เธอไม่ลืมที่จะห
5 ปีผ่านไปร่างของเด็กชายตัวเล็กที่กำลังเดินตรงมาที่ร้านไอศกรีมกะทิข้างโรงเรียนอนุบาลเอกชนชื่อดังทำให้ปริญญ์ที่กำลังยืนรอไอศกรีมอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดู เพราะเด็กชายตัวน้อยไม่ได้มาเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่ข้างกายของเขายังมีเพื่อนๆที่เดินมาด้วยกันถึงห้าคนเสียงหัวเราะด้วยความสดใสของเด็กน้อยอนุบาลที่มีทั้งชายและหญิงทำให้มาเฟียหนุ่มที่แวะมาซื้อไอศกรีมร้านประจำที่เขาเคยกินมาตั้งแต่เด็กรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าเล็กที่โดดเด่นท่ามกลางกลุ่มเพื่อนทำให้ปริญญ์เผลอจ้องมองจนเด็กน้อยรู้สึกได้ดวงตากลมโตสดใสจึงเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ด้วยความใสซื่อพร้อมกับเท้าที่หยุดลงที่ร้านไอศกรีม“ทุกคนอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะวันนี้พอร์ชเลี้ยงเอง”คำพูดของเด็กชายตัวน้อยทำให้ปริญญ์ถึงกับหูผึ่งทันทีอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กตัวแค่นี้จะมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงไอศกรีมเพื่อนๆที่ต่างชี้ไปที่ไอศกรีมแบบถ้วยที่ราคาถ้วยล่ะยี่สิบบาท เด็กมีทั้งหมดหกคนก็เท่ากับว่าเด็กชายตัวน้อยที่น่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งจะต้องจ่ายเงินถึงหนึ่งร้อยบาทเพื่อเลี้ยงไอศกรีมเพื่อนๆ“วันนี้พ่อกับแม่ให้เงินมาเท่าไหร่ถึงจ
วันหยุดสุดสัปดาห์เพลงพิณตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นก่อนที่ร่างอวบอิ่มที่กำลังตั้งครรภ์ได้แปดเดือนเศษจะเดินลงมาจากชั้นล่างเพื่อมองหาสามีที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าและไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เพราะปกติแล้วเกรย์จะอยู่ในห้องรอจนกว่าเธอจะตื่นขึ้นมาและลงมาข้างล่างพร้อมกันเสมอแต่วันนี้ในห้องนอนใหญ่กลับไร้เงาของสามีสุดที่รักดวงตากลมโตของคุณแม่กวาดมองไปรอบๆคฤหาสน์หลังใหญ่ก่อนที่เธอจะเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องครัวสองเท้าที่กำลังจะเดินผ่านไปถึงกับหยุดชะงักอยู่กับที่ เมื่อแผ่นหลังที่คุ้นเคยของใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าเตาแก๊สพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆอย่างมีความสุขเพลงพิณไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปกอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้ทันทีด้วยความรักหมับ“แอบลงมาอยู่ที่ห้องครัวนี่เองเพลงเดินหาจนทั่วแหนะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความสดใสก่อนที่เกรย์จะค่อยๆหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับภรรยาที่ท้องโตใกล้คลอดพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างแสนรักมือก็ยกขึ้นมาจับจมูกของภรรยาบีบไปมาเบาๆด้วยความเอ็นดูที่เธอลงมาตามหาเขา“วันหยุดทั้งทีเฮียก็อยากเข้าครัวทำมื้อเช้าให้เพลงด้วยตัวเองก็เลยรีบตื่นแต่เช้า วันนี้มีแกงจืดตำลึง แกงเลียง ผัดผักรวม ไข่ตุ๋น
ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลรอยยิ้มก็ไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าสวยหวานของเพลงพิณเลยแม้แต่น้อยเธอยังคงยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับลูบหน้าท้องที่แบนราบด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อร่างกายของเธอในตอนนี้ไม่ได้มีเพียงเธอที่เป็นเจ้าของอีกต่อไปแล้วเด็กน้อยที่เธอกำลังคิดจินตนาการไปถึงหน้าตาว่าเขาจะหน้าเหมือนแม่แบบเธอหรือหน้าตาดีเหมือนพ่อคือเจ้าของคนใหม่ที่เธอจะต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้แข็งแรงเพื่อเขา คนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าแต่กลับรู้สึกหลงรักอย่างหมดใจตั้งแต่ที่ได้ยินคุณหมอบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์สายใยความรักระหว่างแม่กับลูกมันเป็นแบบนี้เองสินะ รักทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เพลงพิณก็ยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าท้องอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความสดใส“พวกกูล่ะดีใจกับมึงมากจริงๆในที่สุดวันที่มึงรอคอยก็มาถึงสักที”เอวาที่นั่งมองรอยยิ้มของเพื่อนอยู่นานสองนานเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกมีความสุขไปกับเพลงพิณด้วยเพราะต่อจากนี้ไปครอบครัวของเพื่อนรักก็จะสมบูรณ์มากขึ้นเมื่อมีลูกน้อยเข้ามาเติมเต็ม“กูต้องขอบใจมึงทั้งสองคนมากๆเลยนะที่มาเยี่ยมและพากูส่งโรงพยาบาลจนทำให้ได้รับข่าวดีที่สุดในชีว
เช้าวันหนึ่ง“อุ๊ป”เพลงพิณลืมตาตื่นขึ้นจากความรู้สึกง่วงทันทีเมื่อความรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนชวนให้เธอรีบผุดลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทั้งๆที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือแต่เพลงพิณก็พาตัวเองเข้ามาโก่งคออาเจียนที่ชักโครกในห้องน้ำจนได้“อ้วก แหวะ”เป็นการอาเจียนที่ไม่มีสิ่งใดออกมานอกจากน้ำเหนียวขมฝืดที่ลำคอจนทำให้เพลงพิณรู้สึกพะอืดพะอมมากกว่าเดิม ใบหน้าเนียนสวยที่ไร้เครื่องสำอางในยามนี้แดงก่ำเพราะแรงอาเจียนที่ไม่มีสิ่งใดเล็ดรอดออกมาจากลำคอเลยแม้แต่น้อยนอกจากน้ำใสๆ ก่อนที่เธอจะฟุบใบหน้าลงบนฝาชักโครกด้วยความเหนื่อยอ่อนเมื่อนิทราที่แสนหวานถูกปลุกขึ้นมาด้วยความผิดปกติของร่างกายที่เธอไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในตอนนี้เพลงพิณค่อยๆพยุงร่างกายที่เต็มไปด้วยความอ่อนเพลียของตนเองให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่เธอจะบ้วนปากเพื่อทำความสะอาดคราบอาเจียน จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยดีแล้วเธอก็พาตัวเองออกมาจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกเวียนหัวจนแทบจะเดินไปไม่ถึงเตียงนอนใหญ่ด้วยซ้ำ“เอวานัดกินข้าววันนี้ขอยกเลิกไปก่อนได้ไหมวะกูรู้สึกเวียนหัวยังไงไม่รู้”เมื่อเหลือบไปเห็นเข็มนาฬิกาบนผนังห้องหมุนวนไปจน
ความรักของเพลงพิณและเกรย์เต็มไปด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกันตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีที่ทั้งคู่แต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกันมาน้อยนักที่ทั้งสองคนจะมีเรื่องให้ต้องทะเลาะหรือผิดใจกัน เพราะเพลงพิณกับเกรย์ต่างเอาใจใส่ซึ่งกันและกันและคอยคิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายเสมอมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมแบ่งปันคำสอนของคุณย่าแก้มใสทั้งคู่นั้นปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอเพลงพิณรู้ว่าสามีของเธอนั้นงานยุ่งมากในแต่ละวันซึ่งเธอก็เข้าใจและไม่เคยรู้สึกน้อยใจหรือเรียกร้องให้เขามีเวลาให้เธอเลยแม้แต่น้อย เพราะวันไหนที่เกรย์ว่างเขาก็มักจะชวนเธอไปออกเดทเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆซึ่งเพียงแค่นั้นก็เป็นการเติมเต็มความรู้สึกให้เพลงพิณรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากพอแล้ว“เฮ้อ กูคิดว่าเฮียเกรย์จะบินกลับมาทันวันงานรับปริญญาของมึงซะอีกที่ไหนได้กลับติดงานยาวจนถึงอาทิตย์หน้าเลย”เจ้าเอยบ่นขึ้นด้วยความรู้สึกน้อยใจระคนสงสารเพลงพิณที่ในวันนี้ที่พวกเธอประสบความสำเร็จทางการศึกษาแต่ข้างกายของเพื่อนสาวกลับไร้เงาของสามีสุดที่รัก ส่วนเพลงพิณเมื่อได้ยินคำบ่นของเพื่อนเธอก็ทำเพียงยิ้มน้อยๆเท่านั้น เพราะเธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจสามีเลยแม้แต่น้อยที่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอใ
หลังจากที่แต่งงานกับเกรย์ได้หนึ่งเดือนเพลงพิณก็ทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องซึ่งช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเธอจึงมีเวลาไปเรียนทำอาหารกับพ่อสามีอย่างกองทัพ ที่ยอมเสียสละเวลามาสอนลูกสะใภ้ทำอาหารซึ่งเมนูส่วนใหญ่ที่กองทัพสอนให้เพลงพิณทำล้วนเป็นเมนูของโปรดของเกรย์ทั้งนั้น“วันนี้เดี๋ยวทำมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แวะเอาไปให้พี่เกรย์ที่โรงพยาบาลเลยนะหนูเพลง”เจ้าขาที่มาเป็นลูกมือช่วยเพลงพิณเตรียมเครื่องปรุงสำหรับเมนูมื้อเที่ยงวันนี้ซึ่งได้แก่เมนู ปูผัดผงกะหรี่ ต้มโคล้งปลาเนื้ออ่อน ซุปไก่มันฝรั่ง ซี่โครงหมูตุ๋นน้ำผึ้ง กุ้งผัดพริกเกลือ เอ่ยบอกลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้เพลงพิณที่กำลังปรุงรสอาหารตามที่กองทัพบอกรีบหันมาขานรับคำเจ้าขาทันที“รับทราบค่ะคุณแม่”เพลงพิณตอบกลับแม่สามีด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะปรุงรสชาติอาหารด้วยความคล่องแคล่วจนกระทั่งเมนูต้มโคล้งปลาเนื้ออ่อนของเธอเสร็จเรียบร้อยส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งครัว ทำเอาอาจารย์กิตติมศักดิ์ที่ยืนอยู่ข้างๆลูกสะใภ้ถึงกับยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจที่เสน่ห์ปลายจวักของเพลงพิณนั้นพัฒนาขึ้นมาก“กะปริมาณเครื่องปรุงได้พอดีและปรุงรสชาติได้ก
“เหนื่อยไหมคะ”เกรย์เอ่ยถามเพลงพิณด้วยความเป็นห่วงเพราะพิธีการตั้งแต่ช่วงเช้ามาจนถึงช่วงเย็นนั้นมีเยอะมากซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีขั้นตอนใดบ้าง เมื่อได้ยินคำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากสามีเพลงพิณก็รู้สึกซาบซึ้งใจไม่น้อยที่เขานึกห่วงเธอทั้งๆที่ตัวเขาเองก็เหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน เมื่อคิดได้ดังนั้นใบหน้าสวยหวานละมุนก็ส่ายหน้าไปมาช้าๆก่อนที่เพลงพิณจะขยับเข้าไปใกล้ๆเขาและเอนใบหน้าซบลงบนอกแกร่งของเกรย์อย่างรักใคร่“ไม่เหนื่อยเลยสักนิดค่ะเพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานของเราสองคนเพลงดีใจมากจนไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด”คำหวานของเพลงพิณทำให้เกรย์ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะค่อยๆดึงเพลงพิณที่กำลังซบใบหน้าอยู่บนอกแกร่งให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบแววตาที่หวานล้ำเต็มไปด้วยความเสน่หาในตัวเธอของเขา“เฮียก็ตื่นเต้นจนไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันค่ะให้แต่งงานกับเพลงใหม่อีกสิบรอบยังก็ยังไหว”คำพูดของสามีหมาดๆทำให้เพลงพิณถึงกับหลุดขำพรืดออกมาก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นโอบรอบคอของเกรย์เอาไว้หลวมๆพร้อมกับขยับเข้าไปแนบชิดกับเกรย์มากยิ่งขึ้นอย่างต้องยั่วยวนสามีที่ตอนนี้กำลังมองดวงหน้างามของภรรยาตัวน้อยด
“Stop Stop พอแล้วเหนื่อยแล้วไม่ไหวแล้วครับ”คนที่เต้นจนเหนื่อยหอบกว่าใครขึ้นยกมือขึ้นห้ามพี่ชายฝาแฝดกับพี่เขยที่ตอนแรกยังเต้นด้วยท่าทางแปลกๆแต่ดูเหมือนตอนนี้ทั้งสองคนจะพัฒนาขึ้นท่าเต้นจึงดูสมูทชวนให้สาวๆที่อยู่ด้านหลังจ้องมองด้วยความแววตาเคลิบเคลิ้ม ซึ่งพอน้องชายคนเล็กบอกแบบนั้นออกมาเกรย์กับพันไมล์ก็หยุดการเคลื่อนไหวทันทีก่อนที่เขาจะรับขวดน้ำจากลูกน้องมาดื่มแก้กระหายด้วยความเหน็ดเหนื่อยไม่ต่างกับน้องชาย“หึ เต้นแค่นี้ทำเป็นเหนื่อยทีออกแรงทำเรื่องอื่นนี่ยันหว่าง”หลังจากที่ดื่มน้ำแก้กระหายเรียบร้อยแล้วพันไมล์ก็อดไม่ได้ที่จะค่อนแขะน้องเมียที่หันมามองพันไมล์ตาเขียวปั๊ดด้วยความหมั่นไส้แต่สุดท้ายแล้วกรรฐ์ก็ยักไหล่น้อยๆอย่างไม่แยแสและยื่นซองแดงให้เจ้าเอยกับเอวาที่พากันยิ้มหวานรับซองด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ“เจ้าเอยกับเอวาต้องขอบคุณเฮียเกรย์มากนะคะที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ถ้าเพลงได้เห็นคลิปนี้และรู้ว่าเฮียพยายามทำเพื่อเพลงมากแค่ไหนเพลงต้องดีใจมากแน่นอนค่ะ”เจ้าเอยเอ่ยขอบคุณเกรย์จากใจจริงก่อนที่เธอกับเอวาจะยอมหลีกทางให้ว่าที่เจ้าบ่าวเดินผ่านไปสู่ประตูเงินประตูทองด่านที่สองซึ่งด่านนี้เป็นห
คืนก่อนวันแต่งงานเพลงพิณเงยหน้าขึ้นมองแสงจันทร์นวลผ่องที่สาดส่องมายังระเบียงห้องนอนของเธอด้วยรอยยิ้มในยามนี้เธอมีความสุขจนแทบไม่สามารถที่จะหุบยิ้มได้เลยแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาที่เธอต้องรีบเข้านอนแล้วก็ตาม ภาพความทรงจำตั้งแต่วันแรกที่เธอได้พบกับเกรย์ผู้ชายที่เธอเลือกจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับเขาจนแก่เฒ่าค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวทีละน้อยใบหน้าหล่อเหลาแต่ทว่าเย็นชาเวลาที่เขาแย้มยิ้มช่างมีเสน่ห์ชวนมองจนทำให้เพลงพิณไม่อาจที่จะละสายตาไปจากเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว คำพูดที่ได้ยินในครั้งแรกดูแข็งกระด้างจนเธอมองว่าเขาช่างเป็นคนหยาบคายเสียจริงแต่เมื่อเธอได้รู้จักเขาอย่างจริงๆจังๆนานวันเข้าคำพูดของเขากลับค่อยๆอ่อนโยนขึ้นคล้ายไม่รู้ตัวแต่เพลงพิณกลับชื่นชอบน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นละมุนของเขาเป็นที่สุด“ทำหน้าเคลิ้มแบบนี้หนูเพลงกำลังคิดถึงเฮียอยู่เหรอคะ”“เฮียรู้ได้ยังไงคะ”เมื่อเผลอตอบคำถามออกไปเพลงพิณก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าของคนรักอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอเพียงแค่คืบ อารามตกใจทำให้เพลงพิณเตรียมที่จะขยับถอยหลังแต่เกรย์กลับใช้มือใหญ่รวบเอวบางของเธอเข้ามาในอ้