Kabanata 3

Hindi umuwi si Hank kagabi.

Hindi ako nagulat. Hindi ito ang unang pagkakataon.

Pero habang patapos na ako sa banyo, nakita ko siyang pumasok na may dalang almusal, at kasunod niya si Susie.

Nang makita niya ako, inilapag niya ang almusal sa dining table, at sa unang pagkakataon, nagpaliwanag siya.

“Napuyat kami kagabi. Natatakot si Susie na mag-isa, kaya hinatid ko siya pauwi. Hatinggabi na noon, kaya doon na lang ako nakitulog.”

Si Susie, na nakakapit sa kanyang braso, ay sumingit, peke ang pagiging inosente ng kanyang tono.

"Tama ‘yun, Pearl. Hindi ka naman galit, di ba?"

Tumango ako nang hindi nagsasalita.

Parang napansin ni Hank ang aking malamig na pakikitungo, at sa bihirang lambing sa kanyang boses, inilapag niya ang almusal at sinubukan niyang muli.

"Hindi ba sinabi mo na gusto mong panoorin yung bagong movie? May oras ako ngayon, pwede kitang samahan."

Ang movie na ‘yun—na pinuri ng lahat mula nang ilabas ito—ay isang bagay na hiniling ko sa kanya, ng paulit-ulit. Sa tuwing yayayain ko siya, tinatanggihan niya ako, sinasabing abala siya sa trabaho. Ngunit, ilang araw lang ang lumipas, nakita ko siya sa Instagram post ni Susie.

"Ang pinakamagandang movie kasama ang the best na tao." ang caption.

Bagaman hindi nakikita ang kanilang mga mukha, ang larawan ng kanilang mga kamay na magkahawak ay sapat na. Kahit na hindi ko nakita ang kanyang mukha, alam ko na siya iyon.

Ang mahinang amoy ng pabango sa kanya ngayon, na hindi akin, ay nagpadali sa aking desisyon.

"Hindi na kailangan," sabi ko, kalmado ang boses ko. "Mayroon akong kailangang gawin ngayon."

Makikita ang pagkailang sa kanyang mukha, parang hindi niya inaasahan na tatanggihan ko siya. Binuka niya ang kanyang bibig para magsalita, ngunit komportable nang nagpapahinga si Susie sa sopa, tinitingnan ako nang may malalaki at inosenteng mga mata.

"Pearl, noong sinabi mong busy ka, ibig bang sabihin nito makikipagkita ka sa university friend mo?"

Tiningnan ko siya ng matalim, unti-unting pumasok ang pagdududa.

Ang tanging tao na alam na gusto kong magfile ng divorce ay ang aking abogado, at ang abogadong iyon ay isang matagal nang kaibigan mula sa university. Wala nang ibang nakakaalam tungkol sa bagay na iyon.

Nang makita ang aking mapaghinalang tingin, mabilis na humarap si Susie kay Hank na may inosente ngunit pekeng tingin.

"Hank, huwag kang magagalit kapag narinig mo ang sasabihin ko. Ilang araw na ang nakalipas, sinabi sa akin ng kaibigan ko na nakita nila si Pearl kasama ang kanyang university friend sa isang café… na umaarte…" Tumigil siya saglit, nagpapanggap na nag-aalangan bago nagpatuloy sa mas mahina at takot na tono, "malapit sila sa isa’t isa…"

"Pero baka nagkamali lang ang kaibigan ko. Kung sabagay, paano ka naman lolokohin ni Pearl? Mahal na mahal ka niya, Hank."

Noong sandaling lumabas ang mga salitang iyon sa kanyang bibig, namilipit sa galit ang mukha ni Hank.

Bigla na lang ihinampas ni Hank ang kanyang kamay, dahilan upang bumagsak sa sahig ang plorera sa mesa, na nagkabasag-basag sa libu-libong piraso. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang nakatingin siya sa akin.

"Pearl! So hindi ka pupunta sa sinehan kasama ko dahil may ibang lalaki ka?" sigaw niya. "Sa tingin mo ba nagiging patas ka sa batang dinadala mo?"

Tumingin ako sa mga piraso na nagkalat sa sahig pero wala akong sinabi. Bago ako makapagsalita, muling sumingit si Susie, na nagkukunwaring tagapag-ayos ng sigalot.

"Hank, please huwag kang magalit. Mag-usap tayo nang mahinahon. Hindi lahat kasalanan niya—kung sabagay, pati ang nanay niya…"

Pero bago pa niya matapos ang masamang pangungusap na iyon, kinuha ko ang napkin mula sa mesa at itinapon ito sa kanya, nanginginig ang aking kamay sa galit.

Pwede niya akong siraan kung gusto niya, pero wala siyang karapatang insultuhin ang nanay ko.

Ang panyo ay nag-iwan ng pulang marka sa kanya, at agad siyang tumingin kay Hank na may luha at sugatang mga mata. Tulad ng inaasahan, nagmadali siyang lumapit sa kanya, itinaas ang kanyang braso sa pag-aalala.

Nang makita ang kanyang kawawang ekspresyon, tiningnan niya ako ng masama, itinuturo ang kanyang daliri na puno ng galit.

"Pearl, dismayado talaga ako sayo! Kahit na hindi totoo ang sinabi ni Susie, wala kang karapatang saktan siya!"

Ang kanyang mga paratang ay sunud-sunod. "Dapat mas alam mo—"

Pinutol ko siya nang matalim, malamig ang boses ko. "Kung ganun, alam mong nagsisinungaling siya."

Nagtigilan ang kanyang mukha, nahuli sa sarili niyang mga salita, ngunit mabilis itong nagbalik sa makasariling galit habang muli akong dinuduro.

"Oo, nakita ko rin iyon noong araw na iyon. Pero kahit ganun, mali pa rin na sinaktan mo siya! Humingi ka ng tawad kay Susie ngayon, o maghihiwalay tayo!"

Nakaramdam ako ng panlalamig sa aking katawan, kumakalat ito na parang yelo. Tumingin ako sa kanya nang hindi makapaniwala, kumakapit pa rin sa maliit na pag-asa, isang huling pagtatangkang iligtas ang anumang natitira sa pagitan namin.

"Hank," sabi ko, mababa pero matatag ang boses ko, "nag-schedule na ako ng abortion. Sasama ka ba sa akin bukas?"

Suminghal siya, ang tunog ay puno ng pang-iinsulto, na para bang may sinabi akong masamang biro.