Kabanata 2

Tumingin ako sa mamahaling diamond bracelet na nakasuot sa kamay ni Susie, yung klase ng alahas na sumisigaw ng pitong digits ang halaga. Muling bumaling ang mga mata pabalik sa mukha ni Hank, walang emosyon at walang pakialam, bago ako nagsalita.

"Kung ano ang sinabi ko ‘yun ang ibig kong sabihin. Binigyan mo siya ng bracelet, at ako—ano? Isang trinket? Sa tingin mo ba kasing halaga lang ako ng isang mumurahing regalo?”

Nabigla si Hank, kumurap ang mga mata niya, malinaw na hindi niya inasahan na sisitahin ko siya ng ganun.

Ngunit nagsalita si Susie bago pa siya makabawi, ang boses niya ay umaapaw sa pekeng tamis na iyon.

"Pearl, huwag kang magalit. Binigay lang sa’kin ni Hank ang bracelet dahil gustong-gusto ko ito. Pero kung hindi mo ito gusto, ibabalik ko ito. Pakiusap, huwag mong hayaan na mamagitan ito sa inyong dalawa—maliit na bagay lang ito.”

Napakainosente ng mga salita niya, ngunit hindi kumilos ang mga kamay niya upang hubarin ang bracelet. Sa halip, kumurap siya kay Hank ng may naluluhang mga mata, perpekto ang timing ng bawat patak ng luha niya, na tumulo pababa sa kanyang mga pisngi na parang sinadya.

At syempre, tumupi agad si Hank. Hinila niya siya papunta sa kanyang mga bisig na para bang siya ang kailangan ng karamay ngayon habang nakatingin siya sa’kin ng masama.

“Huwag kang makinig sa kanya, Susie. Sayo ang bracelet na ‘yan. Kapag naibigay na ang isang regalo, mananatili ito sa taong pinagbigyan nito. Lagi siyang ganito, nagagalit ng walang dahilan.”

Hindi ako nag-abalang sumagot. Ang atensyon ko ay bumalik na sa umiilaw na screen sa harap ko.

Ngunit lalo lamang siyang nainis sa pananahimik ko. Tumigas ang ekspresyon ng kanyang mukha habang humihigpit ang yakap niya kay Susie at naglakad siya palabas ng bahay.

Binuksan niya ang pinto at kumalabog ito ng malakas, nakatayo siya doon, naghihintay—naghihintay na bumigay ako, gaya ng dati.

Pero hindi ngayon.

Ni hindi ako tumingin sa kanya. Sa halip, tahimik kong idinagdag ang halaga ng bracelet—ang milyon-milyong halaga na ginastos niya sa kanya—sa asset division spreadsheet.

Kasabay ng isang huling, galit na kalabog, isinara ni Hank ang pinto sa likod niya.

Hindi pa matagal mula nang makaalis sila noong tumawag ang mga magulang ko, inimbitahan nila akong pumunta para maghapunan.

Pumayag ako. Pagdating ko sa bahay nila, sino pa bang nakasalubong ko sa pinto kundi si Hank?

Tumingin siya sa akin, parang may pagsisisi na lumitaw sa kanyang mukha bago niya pilit na pinakalma ang kanyang sarili.

"Sabay ba tayong papasok?" tanong niya, sinisikap na magmukhang kaswal.

Tumango ako at pumasok nang hindi nagsasalita.

Ang hapunan ay isang labis na nakakailang na pangyayari. Hindi pa napapatawad ng mga magulang ko si Hank sa nangyari sa kasal. Ang kanilang malamig na pakikitungo ay halata sa bawat maikling palitan ng salita, at bawat pag-irap nila.

Noon, baka nagsalita na ako para ayusin ang mga bagay, nagiging tagapamagitan sa pagitan ng aking mga magulang at ni Hank. Pero hindi ngayon. Sa pagkakataong ito, hinayaan ko siyang umupo doon mag-isa, naiilang, habang tumitindi ang tensyon sa paligid namin.

Nang matapos na ang hapunan, at handa na akong tumawag ng taxi, dumating si Hank sakay ng kanyang kotse. Binuksan ko ang pinto para sumakay, at nakita ko ang isang sticker na nakadikit sa front passenger seat: "Reserved for Susie."

Nilunok niya ang kanyang laway, halatang hindi komportable, at sinubukang magpaliwanag.

"Si Susie ang nagpilit na ilagay ito dito. Hindi ka rin naman madalas umupo dito."

Tumango ako, ang boses ko'y kalmado at patag. "Tama, bata pa siya. Ganyan ang ginagawa ng mga batang babae sa kanyang edad."

Sumimangot siya, parang may gusto pa siyang sabihin, pero nag-vibrate ang aking phone bago pa siya makapagsalita.

Hindi ko siya pinansin, nakatuon sa mga mensaheng kailangan ng aking atensyon. Noong sandaling makatapos ako, nakarating na kami sa villa.

Bumaba ako sa kotse, at bago pa ako makahinga muli, nagmamadali nang lumapit sa kanya si Susie, halos ibinabato na niya ang sarili sa kanyang mga bisig.

"Hank, miss na miss kita!" masaya niyang sinabi.

Marahil dahil nandoon ako, pero mukhang hindi na naman komportable si Hank. Mabilis niyang itinulak palayo si Susie bago pa niya siya mahalikan sa kanyang pisngi.

"Tama na, Susie, tigilan mo na ang pag-arte mo ng parang bata. Masyado ka nang matanda para dito."

Tiningnan niya ako ng may pagmamalaki, ang boses niya ay puno ng tamis at lambing. "Eh ano ngayon kung matanda na ako? Super close pa rin tayo!"

Hindi ko pinansin ang kanilang maliit na usapan, nagpasya na lang akong pumasok sa bahay.

Pero pagdating ko sa entrance, may isang bagay na umagaw sa aking atensyon—isang serye ng mga litrato na nagfaflash sa electronic display sa pader.

Ang lahat ng mga ito ay litrato nila Susie at Hank. Ang ilan ay ipinapakita na magkayakap sila habang pinapanood ang pagsikat ng araw, ang iba naman ay larawan nila na magkasama silang kumakain. At ang huli? Naghahalikan sila nang puno ng damdamin.

Hindi ko pa gaanong nakikita ang mga litrato nang biglang lumapit si Hank sa tabi ko, ang boses niya ay nagmamadali, at desperado.

"Pearl, itong mga litrato—peke ang mga ‘to. Kailangan mong maniwala sa’kin. Pakiusap, huwag kang magalit, hindi ito mabuti para sa bata."

Humarap ako sa kanya, nahuli ko ang kislap ng pagsisisi sa kanyang mga mata.

Tumango ako. "Mukhang maayos naman ang pagkakakuha sa mga ‘to."

Lalong nagsalubong ang kanyang mga kilay, malinaw ang pagkalito sa kanyang mukha.

"Pearl, hindi ka ba galit?"

Pinanatili kong matatag at kalmado ang aking ekspresyon. "Hindi, hindi naman."

Bago pa siya makapagpatuloy, tumunog ang phone ko. Ito ay ang doktor, tumatawag upang i-discuss ang mga detalye ng aking hospital stay bukas.

Umalis ako upang sagutin ang tawag nang hindi iniisip ang reaksyon ni Hank.

Pagbalik ko sa event, ang eksena sa harapan ko ay lubhang napakapamilyar. Nakatayo si Hank doon, pinoprotektahan si Susie, ang boses niya ay mataas habang pinapagalitan ang isang tao.

Mula sa kanilang mainit na palitan, hindi mahirap malaman kung ano ang nangyari. Mayroong tao na hindi sinasadyang natapunan ng kaunting alak ang laylayan ng damit ni Susie, at ngayon, walang tigil si Hank sa paghiling na humingi ng tawad ang taong iyon.

Ang panonood sa pangyayaring ito ay nagpasiklab ng isang alaala, isang pangyayari maraming taon na ang nakalipas. Nasa isang banquet kami, na katulad nito.

Nakatayo ako malapit sa champagne tower nang tinulak ako ni Susie, tila isang aksidente. Nawalan ako ng balanse, bumangga sa tower, nabasag ang mga baso kasabay ng pagbagsak ko. Naghalo ang champagne at dugo habang tumutulo ang mga ito sa aking katawan.

Tumingin ako kay Hank para humingi ng tulong, ngunit sa halip, ibinuhos niya ang kanyang galit sa akin, ang kanyang mga salita'y matalas at nakakasakit sa harap ng lahat.

"Hindi ka ba makalakad ng maayos? Hindi mo nakita ang dambuhalang champagne tower sa harap mo? Alam mo ba kung gaano kahalaga ang event na ito? Anong punto na mabuhay pa ang isang taong kasing walang kwenta mo?”

Ang mga huling salita niya ang pinakamasakit.

"Kung ako ikaw, iuuntog ko ang sarili ko sa pinakamalapit na pader.”

Nagising ako sa kasalukuyan, pinapanood ko siya ngayon, ang parehong lalaki, na pinoprotektahan si Suzie dahil sa isang maliit na insidente.

Nakakatawa ito, sa totoo lang.

Ng walang sabi-sabi, tumalikod ako at naglakad palayo.