KABANATA 1

Soo's Point of View

"Wyatt!"

I called his name and I saw how furious his eyes had become, recognizing my voice.

"What?" he asked with his deep cold voice na animo'y galing sa pinaka-kailaliman ng lupa.

"Naglunch ka na ba? Tara sabay na tayo," nakangiting tugon ko sa kaniya.

Nakita ko kung paano mas nagdilim ang kaniyang mukha. May mali ba sa sinabi ko? Inaya ko lang naman siyang kumain ah.

"Stop bothering me. I don't want to see your face," he finally said and walked away.

"Rude," bulong ko naman.

I am Soo Duncan, a half-Korean and half Filipino model. Maganda? Oo. That's why I became a model and I'm obsessed of myself. 

My family owns a large company but look at me, I'm out here, working for myself because I don't want their money. It's all that they can offer to me and I'm tired of it. While Wyatt Caesar Lehmann is my boss. He is the CEO of his inherited company. He's 28 years old, good-looking, and when I say good-looking, I mean jaw-dropping gorgeous with his sharp looks, and robust body. Actually, too many gorgeous spots to mention. 

I have been crushing on him since we were in college, and he was the reason why I applied to his company.

"Soo!" Kevin called me as he arrives from the studio. He's my co-model.

"Hey," tipid kong bati pabalik.

"I saw that," he said which made my forehead crease.

"Saw what?"

Sometimes it's better talaga to use a complete sentence with both a subject and a predicate so it won't be confusing. Err...Palibhasa kasi panay absent siya no'ng tinuro 'yan no'ng highschool. 

"He refused you again," he continued.

I rollled my eyes and flipped my hair.

"He's just being pakipot," I proudly said.

"Oww, so, he's been pakipot since highschool?" he mocked. "You know what? You could've just dated me instead. I will never disappoint you."

There he goes again. As if I never heard that from him ever since. He's been pursuing me for so long while I pursue the love of my life too. Bakit kasi napakasuplado ng Wyatt na 'yon. Ang ganda-ganda ko na nga, tatanggihan pa 'ko. Hindi ba siya tinuruan ng parents niya na 'wag tanggihan ang grasya?

"Whatever, Kevin. You know naman na wala ka sa kalingkingan ni Wyatt," I mocked him back. Akala niya ba siya lang marunong? I'm sorry, it's Soo, and I'm good at everything.

"No, seriously, Soo. You know how dangerous Caesar is, you know his other job," his face turned serious.

"I know. I know that he's a mafia. He holds gun, he kills people recklessly, but Kevin, you also know that he's the reason why I'm still alive until now."

FLASHBACK

"No, please! 'Wag! Maawa kayo! Please, pakawalan niyo na ako, gusto ko nang umuwi!"

I was crying and screaming on the top of my lungs, while these men were holding me, stopping me from breaking free. I was almost naked. My uniform was ripped because of struggling.

While they were laughing like crazy, I was also crying for my life, for my dignity.

There were four of them. 'Yong dalawa nakahawak sa akin, at ang dalawa naman ay pinapasadahan ng tingin ang buo kong katawan habang may nakakadiring pagnanasa sa kanilang mapula-pulang mga mata.

I was just walking my way back to school after kong magditch para makipagkita sa mga barkada ko pero hindi naman pala sila dumating. Malas pa at wala akong dalang cash. Tanging ang credit card ko lang ang dala ko at ang mas nakakapanlumo pa ay wala akong makitang mga ATM machines. Napagdesisyunan kong maglakad pabalik sa school since doon ako susunduin ng driver namin, timing rin kasi na dead batt ako. Inabot na lang ako ng alas sais at naglalakad pa rin ako hanggang napadaan ako sa mga adik na 'to, at doon na nila ako sinubukang pigilan. At no'ng nagpumilit akong kumawala, doon na sila nagsimulang maging marahas.

"'Wag muna, ganda. Paligayahin mo muna kami, hmm?"

Nandidiri ako, sobra. Pakiramdam ko... pakiramdam ko kahit pakawalan pa nila ako ay ramdam ko pa rin ang mga magagaspang nilang mga kamay na humahawak sa buo kong katawan.

"Mga hayop kayo! Pakawalan niyo 'ko! Hindi niyo ba ako kilala ha?! I will sue you! Sisiguraduhin kong mabubulok kayong lahat sa kulungan, mga walang hiya kayo!" I screamed, which seemed to be a wrong decision that I made.

Sinuntok ako ng isa sa kanila sa tiyan, dahilan para mapaubo ako.

"'Wag ka na kasing magpumiglas nang hindi ka masaktan."

Wala akong nagawa kundi ang umiyak. Tahimik na nananalangin na sana'y matapos na lahat ng ito. Na sana'y may kapangyarihan akong maging invisible at magteleport para makatakas sa karumal-dumal na kamunduhanhg ito.

Akmang hahalikan ako ng lalaki sa aking balikat nang bigla na lamang itong natumba. Nagulat ako't napatingin sa kaniya at doon ko nakita ang nakabaon na dagger sa kaniyang leeg kung saan dumadaloy ang kaniyang dugo na kumalat na rin sa kung saan siya ngayon nakahilata.

Napatingin ako sa unahan at doon nakita ang isang lalaking may suot na itim na hoodie. Madilim sa paligid kaya't hindi ko makita ang kaniyang mukha.

"Sino ka?! Ba't ka nakikialam dito?!" sigaw ng isang lalaking humahawak sa akin.

Pinaikot ng lalaki ang isa pang dagger sa kaniyang kamay.

"Let go of her," utos niya na tila ba'y isa siyang boss.

I can feel them tremble dahil na rin sa nakahawak sila sa akin.

"Nahihibang ka na ba't sa tingin mo'y matatakot kami sayo?!"

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Unbelievable. Napakatapang naman niya. Hindi ba siya natatakot? Tatlo pa sila at mag-isa lang siya.

"Well, look at him..." he was referring to the man na duguang nakahiga sa kalsada. "You'll be just like him if you won't let go of her," dugtong pa niya.

Naramdaman ko ang unti-unting pagluwag ng kanilang hawak sa akin. Maya-maya pa'y nag-unahan sila sa pagtakbo. Ngunit, wala pang limang metro ang layo nila'y isa-isa silang bumagsak sa sahig. Napatakip ako sa aking bibig nang makitang katulad ng naunang lalaki, may mga dagger rin sila sa kanilang mga leeg. Parang gripo na umagos ang kanilang mga dugo mula roon.

Nang lingunin ko kung saan nakatayo ang mysterious guy kanina ay wala na siya doon. Nakita ko siyang naglalakad palayo kaya kaagad ko siyang hinabol.

"Wait!" sigaw ko't tumakbo papalalpit sa direksyon niya.

"Thank you," nakangiting ani ko nang nasa harapan ko na siya.

Wala akong narinig na kahit ano sa kaniya.

"I'm Soo. Ikaw? Maaari ko bang malaman ang pangalan mo?" tanong kong muli pero hindi pa rin siya nagsalita. Nakatingin lang siya sa 'kin.

"...or just let me see your face na lang. Kahit sandali lang. At least kilala ko kung sino 'yong knight in..." napatigil ako at napatingin na lang sa kaniyang naglalakad palayo sa akin.

"Ang sungit naman no'n," bulong ko at aalis na sana, ngunit...

"Wyatt..." rinig kong sabi niya mula sa di kalayuan.

"I'm Wyatt," pinal na sabi niya at patuloy na naglakad.

"Wyatt..." nakangiting bulong ko habang pinapanuod siyang umalis, hanggang sa nawala na siya sa aking paningin.

Simula ng pangyayaring 'yon, sinubukan ko siyang hanapin at nalaman na schoolmate ko pala siya. He's my senior mula sa engineering department. 

Nakakatawa ngang isipin na hindi man lang ako nahirapan sa paghahanap sa kaniya. Ang akala ko kasi ay magtatago pa siya. 'Yon nga lang, hindi niya ako pinapansin kahit among klaseng pagpapapansin pa ang gawin ko.

END OF FLASHBACK

"Soo, it's been a long time! Siguro sapat na ang lahat nang pagseserbisyo mo sa kaniya para pasalamatan siya," hirit pa niya.

"No, Kev. I'm not doing this to thank him, I'm doing this because I love him. Gets mo?"

Nakita ko kung paano siya mairita sa sinabi ko. Well, di ko naman kasi sinabing iopen niya ang topic na 'yon. Tas ngayon siya pa 'yong naiirita. Kapal ha?

"Whatever. Bahala ka na nga diyan. Ayain mo 'yang Caesar mo, o kaya maglunch ka mag-isa," sabi niya at nauna nang maglakad.

"Wait! Oo na! Sabay na tayo!"

I know naman na hind ako sasabayan ni Wyatt kaya no choice. Kailangan 'kong sumabay sa pagwapo na si Kevin. Kahit ayaw ko, sige na lang, kesa kumain ako mag-isa. Mamaya sabayan pa ako ng multo, magulat na lang ako nauubos 'yong pagkain ko e hindi ko naman kinakain.

'Wyatt Caesar Lehmann, magiging akin ka rin, makikita mo.'