Bumangon si Apple mula sa kanyang upuan at mabilis na naglakad palayo kay Lance. "Nagpapatawa ka ata, Lance! Anak ang gusto mo, di ba? Bakit hindi ka humingi ng anak kay Mirasol? Bakit mo pa ginugulo ang tahimik kong buhay! Matagal na tayong wala! At hindi mo anak si Amara; sa akin lamang siya!"Ang mga mata ni Lance ay sumik sa galit at pagkadismaya. “Hindi pa tapos ang laban, Apple. Hindi ka pwedeng umalis sa akin.”Sabay silang tumingin sa isa't isa, at naramdaman ni Apple ang sakit ng nakaraan. Pero sa mga salitang iyon, alam niyang may katapusan na ang lahat.Humihingal si Apple, ngunit pinipilit niyang panatilihin ang kanyang kalmado habang tumatalon ang puso niya sa galit at takot. Hindi na siya pwedeng magpatalo kay Lance, hindi sa pagkakataong ito. Hindi na siya pwedeng magpatawad o magbigay ng kahit anong pagkakataon.“Wala na tayong dapat pag-usapan, Lance!” sigaw ni Apple, ang tinig niya’y puno ng poot. “Wala na akong pakialam sa mga plano mo! Nasa akin na si Amara, at hin
Mabigat ang hakbang ni Lance papasok sa opisina ng kanyang abogado. Sa loob, nakaupo na si Atty. Roman, nakataas ang isang kilay habang binabasa ang mga dokumentong inilatag niya sa mesa."Gusto mong mag-file ng petition for paternity?" tanong ng abogado, malamig ang boses.Tumango si Lance. "Kung kinakailangan, oo."Humalukipkip si Atty. Roman. "Kung gusto mong patunayan na ikaw ang ama ng bata, kailangang pumayag si Apple sa isang DNA test. Kung tumanggi siya, kakailanganin mong dumaan sa korte.""At kung mapatunayan kong ako ang ama?""Pwede kang humingi ng visitation rights o joint custody. Pero depende pa rin sa sitwasyon. Kung mapapatunayang hindi ka mabuting impluwensya sa bata, pwedeng hindi ito pabor sa'yo."Matalim ang tingin ni Lance. "Bakit naman hindi ako magiging mabuting impluwensya?"Tumingin si Atty. Roman sa kanya, may bahid ng pang-uusig sa mga mata nito. "Lance, sigurado ka bang ginagawa mo ito para kay Amara? O ginagawa mo ito dahil gusto mong ipakita kay Apple na
Sa kabila ng lahat, umasa siyang matitinag pa niya si Lance. Umasa siyang may natitira pang konsensya ang lalaking minsan niyang minahal. Pero hindi. Hindi siya titigilan nito."Mama?"Napalingon siya sa maliit na boses na pumukaw sa kanyang ulirat. Nakatayo sa tabi niya si Amara, nakatingin sa kanya ng may pagtataka. Walang kamuwang-muwang ang bata sa kung anong gulong pinasok ng kanyang ina.Napayuko si Apple at mahigpit na niyakap ang anak. "Anak… anong gagawin ko?" bulong niya habang tumutulo ang kanyang luha.Alam niyang hindi niya pwedeng takasan ito. Kapag sumuway siya, baka lalo pang lumala ang sitwasyon.Isang Araw Bago ang Deadline…Madilim ang paligid nang huminto ang sasakyan sa harapan ng isang gusali. Humugot ng malalim na hininga si Apple bago bumaba, dala ang mabigat na pasya sa kanyang dibdib.Pagpasok niya sa loob ng isang law firm, isang sekretarya ang sumalubong sa kanya."Magandang araw po, ma’am. May appointment po ba kayo?""Oo. Nandito ba si Atty. Samson?""San
"Alam mo, Lance… hindi niya basta-basta isusuko ang bata sa'yo," seryosong saad ni Atty. Roman habang nakamasid kay Apple na papalabas ng klinika kasama ang kanyang anak.Matalim ang titig ni Lance habang sinusundan ng tingin si Apple at Amara. Kitang-kita niya kung paano mahigpit na niyakap ni Apple ang anak nila—tila ba sinasabi nitong hindi niya ito basta-basta ipapasa sa kanya."Wala akong balak kunin si Amara sa kanya," sagot ni Lance, ngunit may bahid ng lungkot at pangungulila ang kanyang tinig. "Gusto ko lang ng pagkakataon. Karapatan kong makilala ang anak ko."Huminga nang malalim si Atty. Roman. "Kung gano’n, dapat mong ipakita sa korte na karapat-dapat kang magkaroon ng visitation rights—o kahit joint custody."Lance clenched his jaw. Alam niyang hindi madali ang labanang ito, lalo na kung si Apple mismo ang kalaban niya. Pero hindi siya papayag na tuluyan siyang mawala sa buhay ng anak niya."Kung gano’n, dapat mong ipakita sa korte na karapat-dapat kang magkaroon ng visi
Sa wakas, lumabas na ang doktor at kinausap si Lance na 99% na tumpak ang DNA."Dok, kelan namin malalaman ang resulta?" tanong ni Lance, hindi maitago ang kaba sa kanyang tinig.Tiningnan siya ng doktor bago sumagot. "Mr. Martin, tapos na ang pagsusuri. The results are 99.9% accurate—ikaw ang biological na ama ng bata."Para bang huminto ang mundo ni Lance sa narinig."Anong… anong sabi mo, Dok?"Ngumiti ang doktor at muling inulit, "Congratulations, Mr. Montemayor. Walang duda—anak mo si Amara."Para siyang natulala, hindi agad makapagsalita. Ilang beses niyang inulit-ulit sa isip ang sinabi ng doktor. Hindi siya makapaniwala. Sa wakas, may hawak na siyang ebidensya.Ang kanyang dugo… ang kanyang laman… si Amara ay tunay niyang anak.Dahan-dahan siyang napaupo sa bangko, pilit nilalamon ang emosyon. Naramdaman niyang nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit hindi niya alam kung dahil sa saya o sa bigat ng katotohanang ito."Salamat, Dok," mahina niyang sabi bago tumayo.Nagmadali s
Tahimik ang buong gusali maliban sa tunog ng orasan sa dingding. Maghahatinggabi na, pero nananatili pa rin si Lance sa kanyang opisina, nakatutok sa laptop habang tinatapos ang mga dokumentong kailangang pirmahan.Ngunit isang malakas na katok ang pumunit sa katahimikan.Napakunot-noo siya. Sino ang pupunta rito nang ganitong oras?Tumayo siya at lumakad patungo sa pinto. Pagkabukas niya, isang pamilyar na mukha ang bumungad sa kanya—si Monique.Namumugto ang kanyang mga mata, halatang ilang beses nang umiyak. Kahit gano’n, hindi maitatanggi ang kagandahan niya sa suot niyang fitted na dress, ngunit ang mas nangingibabaw ay ang desperasyon sa kanyang ekspresyon."Lance..." Mahina ngunit puno ng emosyon ang tinig nito.Mariing pumikit si Lance bago bumuntong-hininga. "Anong ginagawa mo rito, Monique?"Humakbang ito papasok, hindi inalintana kung gusto siyang patuluyin o hindi. "Kailangan kitang makausap."Agad siyang hinarangan ni Lance. "Monique, hindi ito ang tamang lugar o oras par
Pinagmasdan siya ni Lance—isang babaeng dati niyang minahal, pero ngayon ay isa na lang sakit sa kanyang buhay. "Dahil mali ang relasyon natin, Monique. Hindi na tayo masaya.""Hindi ako masaya dahil iniwan mo ‘ko!" Napahawak si Monique sa dibdib niya, hingal sa pag-iyak. "Lance, please... Baka hindi mo lang iniisip nang maayos. Baka may problema ka lang, kaya mo ‘ko nilalayuan. Hayaan mo akong tulungan ka!""Ang kailangan ko, Monique, ay tuluyan kang mawala sa buhay ko."Nanlaki ang mga mata ni Monique, parang tinaga sa dibdib. "H-hindi mo ‘yan sinasabi nang totoo..." bulong niya, nanginginig ang labi. "Hindi mo ‘ko kayang iwan. Hindi mo ako kayang mawala.""Kung hindi mo ako kayang mawala, problema mo na ‘yon."Napapikit si Monique, humihikbi nang malakas. Maya-maya’y nag-angat siya ng tingin, puno ng desperasyon ang kanyang mga mata. "Paano kung magpakamatay na lang ako? Ha, Lance? Paano kung hindi na lang ako mabuhay?! Matutuwa ka ba?!"Biglang nanlamig ang dugo ni Lance. Alam niy
Nanginginig si Monique, pilit na pinoproseso ang sakit ng mga salitang binitawan ni Lance. Bigla siyang tumalikod at tumakbo palabas ng opisina.Habang naglalakad si Monique sa kalsada, hindi niya napansin ang mga sasakyang dumadaan. Tila wala siya sa sariling mundo—malalim ang iniisip, nawawalan ng dahilan para mabuhay."Hindi niya na ako mahal..."Paulit-ulit na umuugong sa isip niya ang tinig ni Lance. Ang paningin niya'y lumalabo dahil sa luha, at hindi niya namalayang nasa gitna na siya ng kalsada.Isang malakas na busina ang pumunit sa katahimikan ng kanyang isip."Miss! Tabi!" sigaw ng isang naglalakad na tao sa sidewalk.Bago pa niya napagtanto ang nangyayari, isang dambuhalang truck ang paparating na sa kanya—sobrang bilis, at huli na para umiwas.BAGGGG!Tumilapon ang kanyang katawan sa ere, bumagsak siya sa matigas na semento.Nakita ng mga tao ang pagsabog ng dugo sa kalsada. Nagkagulo ang lahat. May mga sumisigaw, may tumatawag ng ambulansya."Diyos ko! May naaksidente!"
Kinabukasan.Nasa harap na ng hotel lobby si Apple at Nathan, hawak ang kamay ni Amara. Ang simpleng gesture ay may bigat ng mga salitang hindi pa nila kayang sagutin, pero sa bawat hakbang na tinatahak nila sa Paris, unti-unti ay parang mas maluwag ang pakiramdam ni Apple."So this is it," sabi ni Nathan, habang pinagmamasdan ang mala-makina ng hotel lobby at ang mga eleganteng design na naka-display. "Your big break."Lumingon si Apple kay Nathan at ngumiti. Hindi niya alam kung paano magsimula, ngunit sa mga sandaling ito, ramdam niyang lahat ng hirap at pagsubok ay para lamang sa pagkakataong ito."It feels like a dream," sabi ni Apple. "I never imagined I’d be here... With you, with Amara."Habang sila’y naglalakad papunta sa kanilang designated event space, si Amara ay nakatingin sa paligid, nangungusap ng malalaking mata, parang nararamdaman ang bago niyang mundo. "Taa-taaa," muling sambit ni Amara, habang itinataas ang mga kamay, ipinapakita ang kanyang kagalakan sa simpleng b
Apple bit her lower lip. May bahagi sa kanyang gustong umiwas. Ayaw niya ng false hope. Ayaw niya ng panibagong sakit. Pero ramdam ng puso niya ang sinseridad ni Nathan. At sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, may liwanag siyang naramdaman. Hindi pilit. Hindi nakakatakot.“Hindi madali ‘to,” mahina niyang sabi. “May anak ako. May responsibilidad. At kahit anong ganda ng tanawin dito sa Europe, ang totoo, gulo pa rin ang puso ko.”Nathan smiled gently. “Then let me help you carry some of that weight. I won’t rush you, Apple. Hindi kita pipilitin. Pero gusto kong malaman mo na hindi ka na nag-iisa.”Later that evening, Apple stood on the balcony of her hotel suite, overlooking the moonlit waters of Lake Como. Sa tabi niya ay isang baso ng red wine, at sa mesa ang isang bukas na laptop—nakatanggap siya ng email mula sa isang sikat na bridal magazine sa Milan. They wanted to do a feature on her work.“From Makati to Milan,” sabi niya sa sarili, natatawa. “Grabe talaga ang bu
Ilang araw matapos ang alok ni Nathan, nagdesisyon si Apple na tanggapin ito. Sinimulan na nila ang pagpupulong kasama ang iba’t ibang international creatives. Isang malaking wedding expo ang gagawin sa Vienna bilang soft launch ng Callisto Europe, at si Apple ang mamamahala sa Luxury Garden Wedding Booth—isa sa pinaka-importanteng segments ng event.“Apple, this is your vision,” ani Nathan habang pinapakita ang floor plan. “Use your story. I want people to feel something.”Nagtrabaho si Apple araw at gabi. Pinili niya ang mga bulaklak na may kahulugan—roses for passion, baby’s breath for innocence, lavender for healing. Gumamit siya ng mga vintage lace, crystal chandeliers, at handwritten vows sa wedding arch. Lahat ng elemento, may kuwento.Nang dumating ang araw ng event, napuno ng mga bisita ang hall. Lahat ay namangha sa booth ni Apple. May mga brides-to-be na napaluha, mga photographers na sunud-sunod ang kuha, at mga event organizers na gustong makipag-partner.“Nathan,” ani ng
Maaga pa lang ay gising na si Apple. Ang liwanag ng umagang iyon sa Paris ay tila kakaiba—parang may hatid na kaba at pananabik. Isang linggo na mula nang makatanggap siya ng email mula kay Nathan Callisto, ang dating manliligaw niya noon sa Singapore. Hindi niya inasahan na muling babalik ang lalaking minsang nagpangiti sa kanya, pero hindi niya pinili. Noon, may Lance pa siya. Pero ngayon… iba na ang lahat."Nandito na ako sa Charles de Gaulle Airport. See you soon."Ito ang huling text ni Nathan kagabi—maikli, diretso, pero may bigat.Napatitig si Apple sa salamin habang inaayos ang buhok. Simpleng coat lang ang suot niya, kulay beige, at itim na boots. Wala siyang suot na makeup maliban sa light blush sa pisngi. Gusto niyang maging simple—tulad ng pagkatao niya."Hinga lang, Apple. Professional lang 'to," bulong niya sa sarili, bagama’t ramdam niyang bumibilis ang tibok ng puso niya.Nakarating si Apple sa arrival area na may halong excitement at kaba. Maraming tao—may mga naghihi
Kinabukasan, dumating na ang araw na matagal nang iniiwasan ni Apple. Ang araw ng kanilang flight papuntang Europe, isang malaking hakbang patungo sa bagong buhay. Nasa Pilipinas na sila galing Singapore at ngayon, ang kanilang mga puso ay magaan, pero ang mga alaala ng mga oras na kanilang ginugol sa Singapore ay matindi pa rin ang epekto sa kanilang mga damdamin. Para kay Apple, napakasakit na iwan ang lahat ng iyon—lalo na si Lance.Habang abala si Mia sa paghahanda ng mga gamit, si Apple naman ay naglalakad-lakad sa loob ng kanilang kwarto, nakatingin sa mga gamit at mga pasalubong na binili nila. Maraming alaala—ang mga tawanan, ang mga pagsubok, at lahat ng mga magagandang bagay na nangyari. Ngunit ang masakit, si Lance ay hindi kasama sa lahat ng iyon ngayon."Apple, tapos ka na ba?" tanong ni Mia mula sa kabilang sulok ng kwarto, sabay abot ng bag na malapit sa kama. "May mga oras pa tayo, baka magmamadali tayo."Nagpatuloy sa paglilibot ng mata si Apple sa mga gamit sa paligi
Pagkauwi ni Lance sa kanilang bahay, ramdam niyang bumigat ang paligid. Hindi pa man siya nakakapasok ng tuluyan, sinalubong na siya ng malamig at matalim na boses ni Monica.“Saan ka na naman galing, Lance?” tanong ni Monica, nakapamewang at halatang mainit ang ulo. “Alas-dos na ng hapon! Alam mong kailangan kong magpahinga, pero ikaw, parang wala kang pakialam!”Pinilit ni Lance ang sarili na huwag magalit, kahit alam niyang pagod na pagod na siya—sa damdamin, sa isipan, sa sitwasyon. Hinubad niya ang sapatos at tumingin kay Monica, na halatang mainit ang ulo.“Galing ako kina Apple. Sinamahan ko lang siya saglit para pag-usapan si Amara,” paliwanag niya, mahinahon ang boses.Napasinghap si Monica, at agad siyang naupo sa sofa habang hawak ang kanyang tiyan. “Si Apple na naman? Bakit parang mas may oras ka pa sa kanya kesa sa akin, ha, Lance? Ako ang asawa mo! Ako ang buntis dito!”“Monica…” bumuntong-hininga si Lance, at naupo sa tapat niya. “Hindi ko naman sinabing mas mahalaga si
Naglakad si Apple papuntang lugar kung saan sila nagkasundong magtagpo. Ang bawat hakbang ay puno ng pag-aalinlangan, ngunit hindi na niya kayang pigilan ang nararamdaman. Ang huling pagkakataon na makakaharap niya si Lance—ang taong minsan niyang iniwasan ngunit hindi kailanman ganap na nakalimutan.Pagtapat niya sa kanto, nakita niyang naghihintay na si Lance sa isang maliit na coffee shop, ang paborito nilang lugar noong magkasama pa sila. Nang makita siya, tumayo siya mula sa upuan at naglakad papalapit, ang mga mata nitong puno ng emosyon."Apple," tawag ni Lance, ang tinig ay puno ng sakit at pagnanasa. "Salamat at pinayagan mo akong makita ka.""Tama ba ang desisyon ko, Lance?" tanong ni Apple, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-aalinlangan.Lance ay ngumiti, ngunit ang ngiti ay may halong kalungkutan. "Hindi ko alam, Apple. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin, pero..." Umiling siya, parang naguguluhan. "Hindi ko kayang mawalan ka. Hindi ko kayang tanggapin na wala na tayo."
Maagang nagising si Apple kinabukasan. Ito na ang huling araw nila sa Singapore. Habang yakap ang kanyang anak na si Amara, malalim ang iniisip niya—ang desisyong magbabago sa takbo ng kanyang buhay at ng negosyo nila ni Mia."Apple, nakapagdesisyon ka na ba?" tanong ni Mia habang inaayos ang mga bagahe nila.Tumayo si Apple at lumapit sa bintana, tinitingnan ang tanawin ng Singapore sa labas. "Oo, Mia. Kailangan kong gawin ‘to."Napangiti si Mia at tumango. "I knew it. At hindi kita pipigilan. Big break natin ‘to, Apple. Hindi lang sa negosyo, kundi para sa'yo rin.""Pero Mia, sigurado ka bang okay lang sa'yo ‘to? Ayokong iwan ka sa lahat ng trabahong ito."Nilapitan siya ni Mia at hinawakan ang kamay niya. "Apple, huwag mo akong alalahanin. This is our dream. Kung saan ka mas magiging matagumpay, doon din ako. At isa pa, hindi mo naman ako iniiwan. Magkakasama pa rin tayo sa negosyong ‘to. Hindi ka nag-iisa."Damang-dama ni Apple ang suporta ni Mia. Hindi niya alam kung paano siya s
Sa ilalim ng tahimik na langit, tanging ang mahihinang huni ng mga kuliglig ang bumabasag sa katahimikan. Nasa beranda sina Lance at Monica, nakaupo sa isang mahabang upuan, ngunit may pagitan sa kanilang dalawa—isang pagitan hindi lang sa espasyo, kundi pati na rin sa puso.Pinagmamasdan ni Lance ang madilim na kalangitan, tila hinahanap ang sagot sa isang tanong na pilit niyang iniiwasan. Samantala, si Monica ay tahimik na nakatitig sa kanya, kita ang lungkot sa kanyang mga mata."Lance," mahina ngunit matigas ang boses ni Monica. "Kaya mo ba talagang bitawan siya?"Dahan-dahang napalingon si Lance sa kanya. Isang saglit silang nagkatitigan, ngunit hindi agad siya nakapagsalita."At kaya mo bang makita na may ibang lalaki si Apple?"Napalunok si Lance. Parang hinigpitan ang kanyang dibdib."Kaya mo bang makitang may ibang nagmamahal sa kanya… habang ikaw, nanonood lang mula sa malayo?"Ramdam ni Lance ang bigat ng tanong. Naramdaman din niya ang matinding takot—hindi dahil sa ideya