Sa wakas, lumabas na ang doktor at kinausap si Lance na 99% na tumpak ang DNA."Dok, kelan namin malalaman ang resulta?" tanong ni Lance, hindi maitago ang kaba sa kanyang tinig.Tiningnan siya ng doktor bago sumagot. "Mr. Martin, tapos na ang pagsusuri. The results are 99.9% accurate—ikaw ang biological na ama ng bata."Para bang huminto ang mundo ni Lance sa narinig."Anong… anong sabi mo, Dok?"Ngumiti ang doktor at muling inulit, "Congratulations, Mr. Montemayor. Walang duda—anak mo si Amara."Para siyang natulala, hindi agad makapagsalita. Ilang beses niyang inulit-ulit sa isip ang sinabi ng doktor. Hindi siya makapaniwala. Sa wakas, may hawak na siyang ebidensya.Ang kanyang dugo… ang kanyang laman… si Amara ay tunay niyang anak.Dahan-dahan siyang napaupo sa bangko, pilit nilalamon ang emosyon. Naramdaman niyang nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit hindi niya alam kung dahil sa saya o sa bigat ng katotohanang ito."Salamat, Dok," mahina niyang sabi bago tumayo.Nagmadali s
Tahimik ang buong gusali maliban sa tunog ng orasan sa dingding. Maghahatinggabi na, pero nananatili pa rin si Lance sa kanyang opisina, nakatutok sa laptop habang tinatapos ang mga dokumentong kailangang pirmahan.Ngunit isang malakas na katok ang pumunit sa katahimikan.Napakunot-noo siya. Sino ang pupunta rito nang ganitong oras?Tumayo siya at lumakad patungo sa pinto. Pagkabukas niya, isang pamilyar na mukha ang bumungad sa kanya—si Monique.Namumugto ang kanyang mga mata, halatang ilang beses nang umiyak. Kahit gano’n, hindi maitatanggi ang kagandahan niya sa suot niyang fitted na dress, ngunit ang mas nangingibabaw ay ang desperasyon sa kanyang ekspresyon."Lance..." Mahina ngunit puno ng emosyon ang tinig nito.Mariing pumikit si Lance bago bumuntong-hininga. "Anong ginagawa mo rito, Monique?"Humakbang ito papasok, hindi inalintana kung gusto siyang patuluyin o hindi. "Kailangan kitang makausap."Agad siyang hinarangan ni Lance. "Monique, hindi ito ang tamang lugar o oras par
Pinagmasdan siya ni Lance—isang babaeng dati niyang minahal, pero ngayon ay isa na lang sakit sa kanyang buhay. "Dahil mali ang relasyon natin, Monique. Hindi na tayo masaya.""Hindi ako masaya dahil iniwan mo ‘ko!" Napahawak si Monique sa dibdib niya, hingal sa pag-iyak. "Lance, please... Baka hindi mo lang iniisip nang maayos. Baka may problema ka lang, kaya mo ‘ko nilalayuan. Hayaan mo akong tulungan ka!""Ang kailangan ko, Monique, ay tuluyan kang mawala sa buhay ko."Nanlaki ang mga mata ni Monique, parang tinaga sa dibdib. "H-hindi mo ‘yan sinasabi nang totoo..." bulong niya, nanginginig ang labi. "Hindi mo ‘ko kayang iwan. Hindi mo ako kayang mawala.""Kung hindi mo ako kayang mawala, problema mo na ‘yon."Napapikit si Monique, humihikbi nang malakas. Maya-maya’y nag-angat siya ng tingin, puno ng desperasyon ang kanyang mga mata. "Paano kung magpakamatay na lang ako? Ha, Lance? Paano kung hindi na lang ako mabuhay?! Matutuwa ka ba?!"Biglang nanlamig ang dugo ni Lance. Alam niy
Nanginginig si Monique, pilit na pinoproseso ang sakit ng mga salitang binitawan ni Lance. Bigla siyang tumalikod at tumakbo palabas ng opisina.Habang naglalakad si Monique sa kalsada, hindi niya napansin ang mga sasakyang dumadaan. Tila wala siya sa sariling mundo—malalim ang iniisip, nawawalan ng dahilan para mabuhay."Hindi niya na ako mahal..."Paulit-ulit na umuugong sa isip niya ang tinig ni Lance. Ang paningin niya'y lumalabo dahil sa luha, at hindi niya namalayang nasa gitna na siya ng kalsada.Isang malakas na busina ang pumunit sa katahimikan ng kanyang isip."Miss! Tabi!" sigaw ng isang naglalakad na tao sa sidewalk.Bago pa niya napagtanto ang nangyayari, isang dambuhalang truck ang paparating na sa kanya—sobrang bilis, at huli na para umiwas.BAGGGG!Tumilapon ang kanyang katawan sa ere, bumagsak siya sa matigas na semento.Nakita ng mga tao ang pagsabog ng dugo sa kalsada. Nagkagulo ang lahat. May mga sumisigaw, may tumatawag ng ambulansya."Diyos ko! May naaksidente!"
Tuluyan nang bumagsak ang mundo ni Monique. Ang sakit ay parang tinutusok ang puso niya ng paulit-ulit. Hinang-hina siyang napatingin sa kisame. "Kaya pala... Kaya pala kahit anong gawin ko, hindi mo ako kayang mahalin. Hindi ko pala kailanman mapapalitan si Apple."Tumulo ang isang luha sa pisngi ni Lance, pero agad niya itong pinunasan. Ayaw niyang makita ni Monique ang pag-aalalang nasa mga mata niya. "Monique… Hindi mo kailangang ipilit ang sarili mo sa akin. Deserve mo rin ang pagmamahal na totoo, ‘yung hindi mo kailangang ipaglaban ng mag-isa.""Pero paano kung ayaw ko? Paano kung ikaw lang ang gusto ko?" humihikbing tanong ni Monique.Mahigpit na pumikit si Lance bago bumuntong-hininga. Pagkatapos, tumayo siya at marahang hinawakan ang kamay ng dalaga."Patawarin mo ako, Monique. Pero hindi ako ang taong makakapagpasaya sa’yo.""Umalis ka na.Pinapangako ko wala ka ng makikita at maririnig na Monique sa buhay mo.Tandaan mo yan Lance.Kung ano mangyari sa akin Lance sisihin mo ang
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Apple habang yakap-yakap ang mahimbing na natutulog na si Amara. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang marahang hinahaplos ang buhok ng anak. Hindi niya alam kung paano haharapin ang kinakatakutan niya-ang posibilidad na mawala si Amara sa kanya.Dahil alam na ni Lance ang totoo.At ngayon, dumating na ang kinatatakutan niyang sandali.Isang mensahe mula sa abogado ni Lance ang natanggap niya kanina."Ms. Apple Navarro, nais ipaalam sa inyo na may itinakdang pag-uusap tungkol sa custody rights ng batang si Amara. Kayo ay inaasahang dumalo sa meeting kasama si G. Lance Montemayor upang mapag-usapan ang mga legal na aspeto ng usaping ito. Hinihiling namin ang inyong pakikiisa para sa kapakanan ng bata. Salamat."Tila gumuho ang mundo ni Apple matapos mabasa ang mensahe."Hindi... Hindi ito puwedeng mangyari..."Mahigpit niyang niyakap ang anak, pinipilit pigilan ang pag-agos ng kanyang luha.Alam niyang darating ang araw na ito-ang
Halatang pigil na pigil si Lance sa emosyon. Pero sa loob niya, naguguluhan siya. Hindi niya alam kung paano niya ipapaliwanag ang sakit na nararamdaman niya ngayon—ang sakit ng isang amang matagal nang nawalay sa anak niya nang hindi niya alam."Wala akong balak ipagkait sa’yo si Amara," mahina ngunit matigas na sabi ni Lance. "Pero hindi ko rin hahayaang palayuin mo pa siya sa akin.""Ano'ng gusto mong mangyari, Lance?" tanong ni Apple, puno ng pangamba."Gusto kong makasama ang anak ko. Gusto kong magkaroon ng visitation rights. Kung maaari, joint custody."Biglang nanlabo ang paningin ni Apple. Parang pinutol ang hininga niya sa narinig."H-hindi... Hindi ako papayag... Hindi pwedeng alisin mo siya sa akin!""Wala akong sinabing aalisin kita sa buhay niya! Pero hindi lang ikaw ang may karapatan sa kanya, Apple!"Napailing si Apple, bumagsak ang luha sa kanyang mga mata. "Hindi mo naiintindihan, Lance... Ako lang ang meron siya. Ako lang ang kilala niyang pamilya! Hindi mo lang bas
Lance leaned forward, his voice firm but calm. "At ako lang ang meron siyang ama."Natahimik si Apple.Muling sumingit ang abogado. "Hindi natin kailangang gawing labanan ito. Ang usapan dito ay visitation at parental involvement. Ms. Imperial, sigurado akong hindi mo gugustuhing dumaan tayo sa legal proceedings na maaaring masaktan si Amara."Alam niyang tama ito. Hindi niya kayang idaan ito sa korte. Hindi niya kayang makitang dumaan si Amara sa stress ng pag-aagawan nila ni Lance.Napalunok si Apple, pilit nilalabanan ang emosyon. "Ano'ng gusto mong mangyari?""Gusto kong makilala siya," sagot ni Lance. "Gusto kong malaman niya kung sino ako, gusto kong marinig niya mismo mula sa akin na hindi ko siya tatalikuran."Napapikit si Apple. Ilang buwan niyang hiniling na dumating ang araw na may magtatanggol kay Amara, na may magsasabing hindi siya iiwan. Pero hindi niya inaasahang manggagaling ito kay Lance—ang lalaking minsan niyang minahal at siyang pinakaayaw niyang pagkatiwalaan."H
"Château de Lumière," ulit ni Apple habang pinapahid ang buhok na nilipad ng hangin. "Ang sosyal ng tunog. Parang fairytale.""Bakit, hindi ba tayo fairytale?" kindat ni Nathan habang sumandal ulit sa balcony railings."Pwede na," sagot ni Apple sabay irap kunwari. "Kulang na lang dragon.""Baka ikaw pa ‘yung dragon," sabay tawa ni Mia. "Pero seriously, excited na akong makita ‘yung venue. Perfect siya sa concept, lalo na sa sunset theme.""Yung stylist, okay na rin ba?" tanong ni Apple, habang inaayos ang pagkakasuot ng coat sa balikat."Yes," sagot ni Nathan. "Nag-send na siya ng mood board. Floral pero elegant. Soft golds and peach ang palette.""Ang ganda!" sambit ni Apple, na ngayon ay parang batang excited."Teka, teka," sabat ni Mia habang inaabot si Amara kay Nathan. "Nathan, ikaw muna. Pahinga muna ang arms ng tita Mia."Kinuha ni Nathan si Amara at marahang kinarga ito. Napatitig si Apple habang pinapanood silang dalawa. Si Nathan, sa harap ng Eiffel Tower, may kargang sangg
Nakatayo si Apple sa may balcony ng hotel. Suot niya ang isang puting cashmere sweater at isang manipis na pajama. Yakap niya ang sarili habang pinapanood ang nagniningning na Eiffel Tower sa di kalayuan. Mahangin ang gabi, malamig, pero tila mas malamig ang kaba sa dibdib niya.Biglang bumukas ang sliding door sa likod niya. Lumabas si Nathan, may dalang maliit na tray na may dalawang baso at isang bote ng red wine. Tahimik siyang lumapit kay Apple at marahang isinuot ang coat niya sa balikat ng babae."Nagyelo ka na yata diyan," bulong ni Nathan habang nakangiti.Napangiti si Apple. "Hindi lang katawan ang nilalamig. Pati puso, minsan."Tahimik si Nathan. Binuksan niya ang wine, dahan-dahang nagsalin sa dalawang baso, at inabot ang isa kay Apple."Kapag hindi na kaya ng init ng katawan, wine ang sagot," sabay kindat niya.Kinuha ni Apple ang baso. "Kapag hindi na kaya ng puso, ikaw ang sagot?" biro niya, pero halatang may laman.Napatingin si Nathan sa kanya. "Bakit parang may gusto
Ang lamig ng simoy ng hangin mula sa bukas na bintana ng hotel room ay sumasalubong sa kanilang tatlo. Sa isang sulok ng silid, natutulog si baby Amara sa kanyang crib, payapang hinihigop ang hinlalaki at paminsan-minsan ay umuungol sa panaginip. Nakaupo sina Apple at Mia sa maliit na bilog na mesa malapit sa bintana, may dalawang tasa ng tsaa at isang tray ng croissant sa gitna.Tahimik ang paligid, maliban sa mahihinang tunog ng kotse mula sa lansangan sa ibaba. Tumingin si Mia kay Apple na tila may gustong sabihin ngunit ‘di alam kung paano sisimulan."So?" wika ni Mia, habang nakangiti at dahan-dahang hinihigop ang kape. "Bakit bigla mo akong niyaya today, ha? May something ka, Apple. Nakikita ko sa mukha mo."Hindi agad nakasagot si Apple. Titig siya sa tasa ng tsaa, sinundan ang umuusok nitong katawan na parang doon niya gustong ilibing ang damdaming bumabagabag sa dibdib niya. Nanginginig ang mga daliri niya habang hawak ang tasa."Mia..." Mahina ang boses ni Apple. "Kailangan
Nasa loob ng condo unit si Lance, tahimik at malalim ang iniisip. Hawak niya ang remote pero matagal nang naka-pause ang video sa TV. Ang eksenang nakatigil doon ay 'yung behind-the-scenes interview ng wedding couture shoot—si Apple, nakangiti habang inaabot ni Nathan ang kanyang coat. Maingat. May halong lambing. At sa mismong eksenang 'yon, parang sinaksak ng ilang ulit ang puso ni Lance.Napakagat siya sa labi. “Si Nathan talaga…”Hindi niya maitatanggi. Nagseselos siya.At higit pa sa selos, may takot siyang nararamdaman. Takot na tuluyan na siyang nawalan ng lugar sa buhay ni Apple. Takot na baka hindi na siya ang mahal nito. At sa kabila ng lahat, may kaunting pag-asa pa rin siyang pinanghahawakan—na baka, kahit papaano, may bahagi pa rin ng puso ni Apple na sa kanya.“Lance!”Naputol ang kanyang pag-iisip. Tumigil siya sa paghinga nang marinig ang galit na tinig ni Monica mula sa pintuan ng kanilang kwarto.“Lance, prenatal natin ngayon!” sigaw nito. “Malalaman na natin ‘yung g
Sa headlines ng mga online platforms, social media, at pati na rin sa mga TV entertainment segments, laman ng usap-usapan ang matagumpay na wedding collaboration shoot kung saan isa si Apple sa mga lead creatives.“Rising Star Photographer Apple Imperial stuns with heartfelt bridal shoot.”“The wedding shoot that captured not just beauty—but emotion.”Kasabay ng balitang ‘yon, pinapalabas ang behind-the-scenes video ng shoot. Naka-focus doon si Apple—kalmado, focused, at napapaligiran ng team na halatang humahanga sa kanya. Ngunit ang lalong tumatak sa viewers ay ang isang eksena:Habang iniinterview si Apple ng isang fashion vlogger, biglang lumapit si Nathan at marahang iniabot ang coat niya kay Apple. Hinaplos nito ang balikat ng babae bago marahang umatras. Simple lang, pero puno ng lambing at respeto.At napanood ‘yon ni Lance.Tahimik siya sa loob ng condo unit niya, hawak ang remote habang nakatitig sa TV screen. Nakapambahay lang siya, hawak ang mug ng kape pero halatang malam
"Sure ka bang gusto mong sumama sa shoot na 'to?" tanong ni Apple habang inaayos ang camera strap sa leeg niya. "Baka ma-bore ka lang, Nathan."Ngumiti si Nathan habang pinagmamasdan ang kaabalahan sa paligid."Bakit naman ako ma-bo-bore? Makikita ko kung paano ka magtrabaho. First-hand experience ng Apple-in-action.""Warning lang ha," sagot ni Apple habang nililingon ang team. "Hindi ito glamorous. Maraming adjustments, maraming hirit, maraming reklamong last-minute.""Kaya kong harapin ang kahit anong stress. Basta kasama kita.""Uy, Apple!" sigaw ni Mia mula sa gilid ng setup. "Nandito na 'yung couple. Ready na sila. Puwede na nating simulan."Tumango si Apple at humarap kay Nathan."Diyan ka muna ha? Just stay in the corner and don't distract me."Sumaludo si Nathan na parang bata."Yes, ma’am."Habang nagsimula na ang photoshoot, nilapitan ni Mia si Nathan."Hi Nathan. So, kamusta naman pagiging guest of honor sa shoot?""Masaya. Interesting din. First time ko makita si Apple sa
"Apple."Napalingon si Apple sa likuran niya, at nakita niya si Nathan, seryoso ang tingin, habang hawak ang stuffed bunny na iniwan ni Amara sa mesa. Saka siya dahan-dahang lumapit.“May kailangan ba tayong pag-usapan?” tanong niya.Hindi agad sumagot si Nathan. Tumitig lang ito sa kanya, tila ba sinusukat ang bawat emosyon sa kanyang mukha."Apple, gusto kong malaman mo na... hindi ako lalapit sayo kung hindi ako sigurado. Hindi ako nandito para lang guluhin ang buhay mo. Alam kong ayaw mo ng komplikado, pero... ako na siguro ‘yung pinaka-komplikado sa lahat ng puwedeng pumasok sa mundo mo ngayon.”Napakagat si Apple sa labi. Hindi siya agad nakapagsalita.“Hindi ko alam kung handa pa ako, Nathan,” bulong niya. “Kakatapos lang ng isang yugto sa buhay ko na halos ikawasak ko. May anak ako. May mga responsibilidad ako na hindi puwedeng isantabi. At ikaw…”“Ako?”“Ikaw ‘yung tipo ng lalaki na alam kong p’wede kong mahalin, pero hindi ko alam kung dapat.”Tumango si Nathan, bagama’t hal
Umaga pa lang pero tila puno na ng kabigatan ang dibdib ni Apple. Nasa isang tahimik na café siya sa Paris, malapit sa Eiffel Tower. Sa kabila ng malamig na hangin, pinapawisan ang kanyang mga palad. Katapat niya ngayon si Mia, ang matalik niyang kaibigan, habang tahimik silang nagkakape.Tumitig si Mia sa kanya, seryoso ang mukha.“Apple… seryoso ka ba talaga sa ginagawa mo ngayon?”Napakunot ang noo ni Apple. “Anong ibig mong sabihin?”“Si Nathan. Alam mo kung gaano siya ka-seryoso sa ‘yo. Pero ikaw? Parang hindi ko pa rin makita kung ano talaga ang nararamdaman mo para sa kanya.”Napayuko si Apple, tinitigan ang tasa ng kape na tila gusto niyang magtago sa ilalim nito.“Naguguluhan lang ako, Mia. Ang daming nangyayari. Si Amara, ang trabaho, si Lance...”Napailing si Mia, saka bahagyang tumawa ng mapait. “Pero Apple, hindi mo na si Lance ang kasama mo ngayon. Si Nathan na. At kita ko kung paano ka niya tinitingnan. Puno ng pagmamahal. Halos sambahin ka.”Napasinghap si Apple at hum
Kinabukasan.Nasa harap na ng hotel lobby si Apple at Nathan, hawak ang kamay ni Amara. Ang simpleng gesture ay may bigat ng mga salitang hindi pa nila kayang sagutin, pero sa bawat hakbang na tinatahak nila sa Paris, unti-unti ay parang mas maluwag ang pakiramdam ni Apple."So this is it," sabi ni Nathan, habang pinagmamasdan ang mala-makina ng hotel lobby at ang mga eleganteng design na naka-display. "Your big break."Lumingon si Apple kay Nathan at ngumiti. Hindi niya alam kung paano magsimula, ngunit sa mga sandaling ito, ramdam niyang lahat ng hirap at pagsubok ay para lamang sa pagkakataong ito."It feels like a dream," sabi ni Apple. "I never imagined I’d be here... With you, with Amara."Habang sila’y naglalakad papunta sa kanilang designated event space, si Amara ay nakatingin sa paligid, nangungusap ng malalaking mata, parang nararamdaman ang bago niyang mundo. "Taa-taaa," muling sambit ni Amara, habang itinataas ang mga kamay, ipinapakita ang kanyang kagalakan sa simpleng b