Napansin ni Mia ang lungkot sa mga mata ni Apple pagkatapos ng tawag. Alam niyang kahit pa pilit nitong pinapakita na kaya niya, mabigat pa rin ang emosyon ng kaibigan niya."Hey," malambing na tawag ni Mia habang nilalapitan siya. "Alam kong ang bigat ng araw mo ngayon, pero gusto kitang ilabas. Pumunta tayo sa Imperial Couture. May kailangan tayong ayusin sa business natin, at baka kahit papaano, makalimutan mo ‘yang bigat sa dibdib mo."Napatingin si Apple kay Mia, halatang nag-aalangan. "Mia… hindi ko alam kung kaya ko ngayon. Parang gusto ko lang humiga buong araw.""Alam kong gusto mong magkulong, pero hindi ko hahayaan ‘yon," sagot ni Mia, sabay hawak sa kamay niya. "Business partner mo ako, at best friend mo rin ako. Alam mong hindi kita pababayaan, ‘di ba?"Napabuntong-hininga si Apple. "Ang kulit mo talaga.""Syempre! Alam kong kailangan mo ng distraction. Kaya tumayo ka na d'yan, mag-ayos ka, at pupunta tayo sa Imperial Couture!" sabay hila ni Mia sa kanya papunta sa kwarto
Matapos ang tawag ni Lance, pilit na pinakalma ni Apple ang sarili. Alam niyang hindi niya dapat hayaang lamunin siya ng emosyon. Ang totoo, gusto niyang umiyak—gusto niyang hayaan ang sariling malunod sa lungkot na nararamdaman niya. Pero hindi siya puwedeng magpatalo. Hindi ngayon.Kaya nagdesisyon siyang bumangon at harapin ang araw.Sa tulong ni Mia, nagpunta siya sa Imperial Wedding, ang business nila na nag-ooffer ng luxury wedding planning at customized souvenirs. Pagkarating nila sa opisina, agad siyang nagtungo sa desk niya para tingnan ang kanilang mga bookings at appointments.Napansin ni Mia ang pagiging abala niya at umupo sa gilid ng mesa ni Apple. "Nagpapakabusy ka na naman para lang takasan ang nararamdaman mo, ano?"Hindi tumigil si Apple sa pag-scroll sa laptop niya. "Mia, may mga kliyente tayong kailangan asikasuhin. Malapit na ang wedding expo, kailangan nating tiyakin na perfect ang lahat."Umirap si Mia. "Yeah, yeah, alam ko. Pero huwag mo akong bolahin, Apple. K
Natigilan si Apple. Hindi niya alam kung bakit, pero parang gusto niyang maiyak."Hindi ko alam kung dapat akong matuwa sa sinabi mo, Lance.""Bakit?"Tumingin siya kay Lance, puno ng emosyon ang mata niya. "Kasi, kung hindi mo ako iniwan noon… baka hindi ako kinailangang lumakas nang ganito."Tahimik si Lance. Kita sa mukha nito ang bigat ng kanyang sinabi."Apple… hindi ko na mababago ang nakaraan. Pero gusto kong bumawi. Hindi lang kay Amara, kundi pati sa’yo."Umiling si Apple. "Lance, hindi mo kailangang bumawi sa akin. Ang mahalaga, maging mabuting ama ka kay Amara.""Gusto ko rin maging mabuting tao para sa’yo."Muli silang nagkatitigan. Ramdam ni Apple ang sinseridad sa mga mata ni Lance, pero hindi niya alam kung handa siyang buksan muli ang puso niya."Isa-isa lang, Lance.""Isa-isa lang."Tumango si Apple, kahit pa sa loob niya, hindi niya alam kung may patutunguhan pa ang muling paglapit ni Lance sa kanya.Sa tabi nila, biglang tumawa si Amara habang mahigpit na hinawakan
Nagkatinginan sila ni Mia. Maging ang best friend niya ay tila nagulat sa narinig.Sa unang pagkakataon, hindi alam ni Apple kung ano ang dapat niyang gawin.Dahil sa kabila ng takot, sa kabila ng lahat ng sakit… gusto pa rin niyang maniwala kay Lance. Ngunit kailangan niyang maging matatag. Kailangan niyang ipaglaban ang sarili at ang kanyang desisyon. Hindi na siya pwedeng magpadala sa mga emosyon lamang."Ang usapan natin, Lance, ay custody rights. Matagal na wala na tayo. Sana respetuhin mo ang desisyon ko."Sa kabilang linya, nanatiling tahimik si Lance. Pakiramdam ni Apple na isang napakatagal na katahimikan ang bumalot sa kanilang usapan. Hindi niya alam kung paano tumugon si Lance, o kung anong ibig sabihin ng mga sinabi niyang iyon. Naramdaman niyang may masakit na boses sa loob ni Lance, ngunit nagpakita siya ng lakas ng loob."Apple…" nagsimula si Lance, ang boses nito ay puno ng lungkot at panghihinayang. "Hindi ko alam kung paano ko pa ipapaliwanag sa'yo, pero ang gusto k
"Gagawin ko ang lahat para sa’yo, Amara," ang saloobin ni Apple. "At hindi na muling pababayaan ang sarili ko."Ang isang malalim na buntong-hininga ay lumabas mula kay Apple, ngunit hindi na ito ang parehong buntong-hininga ng pagkatalo. Itong mga huling salitang iyon ay nagsilbing gabay na magpapaalala sa kanya na sa kabila ng lahat ng hirap, may pag-asa pa.Habang si Lance ay nagmumuni-muni sa kanyang mga hakbang, patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ang mga nangyari sa pagitan nila ni Apple. Hindi siya maaaring magpatalo. Nais niyang maging bahagi ng buhay ng kanyang mag-iina, si Amara at si Apple, at kahit gaano man ito kasakit, handa siyang maghintay at magbago para sa kanila. Pero may isang tao pa na hindi mawala-wala sa kanyang buhay, at iyon ay si Monica.Matapos ang ilang oras ng pagmumuni-muni, narinig ni Lance ang kanyang cellphone na tumunog. Agad niyang kinuha ito at nakita ang pangalan sa screen—Monica.Nag-atubili siya sandali, pinagmumuni ang sitwasyon. Alam niyan
Biglang nagsalita si Monica matapos ang isang minuto katahimikan, napansin niya ang kakaibang tensyon sa kabilang linya. Alam niyang hindi pa tapos ang usapan nila. Hindi na ito ang Monica na kilala niyang malakas at matatag; sa halip, narinig niya ang isang tao na desperado, na nais pa ring manghawak sa isang bagay na mahirap tanggapin."Hindi ako susuko, Lance," ang mariing wika ni Monica. "Hindi mo ako basta-basta iiwan. Hindi ko hahayaang mawala ka sa buhay ko."Hindi makapaniwala si Lance sa mga naririnig. Puno ng kalungkutan ang puso niya, ngunit hindi maiwasan ang pagkabahala sa nararamdamang determinasyon ni Monica."Monica, hindi ko kayang gawin 'to. Hindi ko kayang ipagpatuloy ang relasyon natin," sagot ni Lance na may kabuntot na bigat. "Hindi ko kayang magpatuloy sa isang bagay na nasira na. Alam mo na 'yan."Tahimik si Monica sa kabilang linya. Pero sa bawat segundo ng katahimikan, naramdaman ni Lance ang bigat ng lungkot na nararamdaman ng babae."Kahit pa nasaktan ako,
Muling napatingin si Apple kay Lance, at hindi siya nakapagsalita agad. "Gusto ko sanang magpasalamat, Lance. Salamat sa pagbisita at sa pagiging ama kay Amara." Muling napabuntong hininga si Apple, habang nakatitig kay Lance. Alam niyang may mga bagay silang kailangang pag-usapan, ngunit hindi pa siya handang magsimula ng usapan na iyon."Apple, hindi ko alam kung paano ko gagawin, pero hindi ko kayang mawala ka." Walang pag-aalinlangan sa mga mata ni Lance, ramdam ni Apple ang tindi ng pagmamahal nito. Ngunit pati siya, may mga tanong sa kanyang isipan. Puno ng emosyon, parang hindi niya kayang isuko ang mga pangarap nilang dalawa."Siguro, Lance, hindi pa tamang panahon para sa mga usapan na 'yan. Pero…" Sinubukan ni Apple na tapusin ang kanilang usapan, ngunit hindi niya kayang magtago ng damdamin. "Basta, nandiyan ka, at nandiyan si Amara. Sana magkaayos tayo, kahit hindi agad-agad."Lumingon si Lance at ngumiti ng konti, pero may halong lungkot. "Puwede bang maghintay ako, Apple
Sa loob ng isang marangyang jewelry shop, tahimik na pinagmamasdan ni Lance Martin ang mga naggagandahang singsing na naka-display sa salamin. Ang kanyang postura ay matikas, at ang kanyang presensya’y hindi maikakailang makapangyarihan. Siya ang CEO ng Emerald Malls, isa sa pinakamatagumpay na negosyante sa bansa, ngunit ngayon, isa lang siyang simpleng lalaki na may balak gawing perpekto ang araw para sa babaeng minahal niya nang higit sa kanyang buhay—si Apple Imperial."Sir, alin po sa mga ito ang napupusuan ninyo?" tanong ng saleslady, ang tono’y magalang pero puno ng excitement. Tumingin si Lance sa tray ng diamond rings. Ang bawat piraso’y kumikislap sa ilalim ng ilaw, ngunit isang singsing ang umagaw ng kanyang pansin—isang klasikong solitaire diamond na elegante ngunit puno ng kahulugan."’Yan ang gusto ko," aniya, ang tinig ay puno ng kumpiyansa. "Kasing kislap nito ang mga mata niya." Nakangiti ang saleslady habang inilalabas ang singsing mula sa tray."Sigurado pong matutu
Muling napatingin si Apple kay Lance, at hindi siya nakapagsalita agad. "Gusto ko sanang magpasalamat, Lance. Salamat sa pagbisita at sa pagiging ama kay Amara." Muling napabuntong hininga si Apple, habang nakatitig kay Lance. Alam niyang may mga bagay silang kailangang pag-usapan, ngunit hindi pa siya handang magsimula ng usapan na iyon."Apple, hindi ko alam kung paano ko gagawin, pero hindi ko kayang mawala ka." Walang pag-aalinlangan sa mga mata ni Lance, ramdam ni Apple ang tindi ng pagmamahal nito. Ngunit pati siya, may mga tanong sa kanyang isipan. Puno ng emosyon, parang hindi niya kayang isuko ang mga pangarap nilang dalawa."Siguro, Lance, hindi pa tamang panahon para sa mga usapan na 'yan. Pero…" Sinubukan ni Apple na tapusin ang kanilang usapan, ngunit hindi niya kayang magtago ng damdamin. "Basta, nandiyan ka, at nandiyan si Amara. Sana magkaayos tayo, kahit hindi agad-agad."Lumingon si Lance at ngumiti ng konti, pero may halong lungkot. "Puwede bang maghintay ako, Apple
Biglang nagsalita si Monica matapos ang isang minuto katahimikan, napansin niya ang kakaibang tensyon sa kabilang linya. Alam niyang hindi pa tapos ang usapan nila. Hindi na ito ang Monica na kilala niyang malakas at matatag; sa halip, narinig niya ang isang tao na desperado, na nais pa ring manghawak sa isang bagay na mahirap tanggapin."Hindi ako susuko, Lance," ang mariing wika ni Monica. "Hindi mo ako basta-basta iiwan. Hindi ko hahayaang mawala ka sa buhay ko."Hindi makapaniwala si Lance sa mga naririnig. Puno ng kalungkutan ang puso niya, ngunit hindi maiwasan ang pagkabahala sa nararamdamang determinasyon ni Monica."Monica, hindi ko kayang gawin 'to. Hindi ko kayang ipagpatuloy ang relasyon natin," sagot ni Lance na may kabuntot na bigat. "Hindi ko kayang magpatuloy sa isang bagay na nasira na. Alam mo na 'yan."Tahimik si Monica sa kabilang linya. Pero sa bawat segundo ng katahimikan, naramdaman ni Lance ang bigat ng lungkot na nararamdaman ng babae."Kahit pa nasaktan ako,
"Gagawin ko ang lahat para sa’yo, Amara," ang saloobin ni Apple. "At hindi na muling pababayaan ang sarili ko."Ang isang malalim na buntong-hininga ay lumabas mula kay Apple, ngunit hindi na ito ang parehong buntong-hininga ng pagkatalo. Itong mga huling salitang iyon ay nagsilbing gabay na magpapaalala sa kanya na sa kabila ng lahat ng hirap, may pag-asa pa.Habang si Lance ay nagmumuni-muni sa kanyang mga hakbang, patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ang mga nangyari sa pagitan nila ni Apple. Hindi siya maaaring magpatalo. Nais niyang maging bahagi ng buhay ng kanyang mag-iina, si Amara at si Apple, at kahit gaano man ito kasakit, handa siyang maghintay at magbago para sa kanila. Pero may isang tao pa na hindi mawala-wala sa kanyang buhay, at iyon ay si Monica.Matapos ang ilang oras ng pagmumuni-muni, narinig ni Lance ang kanyang cellphone na tumunog. Agad niyang kinuha ito at nakita ang pangalan sa screen—Monica.Nag-atubili siya sandali, pinagmumuni ang sitwasyon. Alam niyan
Nagkatinginan sila ni Mia. Maging ang best friend niya ay tila nagulat sa narinig.Sa unang pagkakataon, hindi alam ni Apple kung ano ang dapat niyang gawin.Dahil sa kabila ng takot, sa kabila ng lahat ng sakit… gusto pa rin niyang maniwala kay Lance. Ngunit kailangan niyang maging matatag. Kailangan niyang ipaglaban ang sarili at ang kanyang desisyon. Hindi na siya pwedeng magpadala sa mga emosyon lamang."Ang usapan natin, Lance, ay custody rights. Matagal na wala na tayo. Sana respetuhin mo ang desisyon ko."Sa kabilang linya, nanatiling tahimik si Lance. Pakiramdam ni Apple na isang napakatagal na katahimikan ang bumalot sa kanilang usapan. Hindi niya alam kung paano tumugon si Lance, o kung anong ibig sabihin ng mga sinabi niyang iyon. Naramdaman niyang may masakit na boses sa loob ni Lance, ngunit nagpakita siya ng lakas ng loob."Apple…" nagsimula si Lance, ang boses nito ay puno ng lungkot at panghihinayang. "Hindi ko alam kung paano ko pa ipapaliwanag sa'yo, pero ang gusto k
Natigilan si Apple. Hindi niya alam kung bakit, pero parang gusto niyang maiyak."Hindi ko alam kung dapat akong matuwa sa sinabi mo, Lance.""Bakit?"Tumingin siya kay Lance, puno ng emosyon ang mata niya. "Kasi, kung hindi mo ako iniwan noon… baka hindi ako kinailangang lumakas nang ganito."Tahimik si Lance. Kita sa mukha nito ang bigat ng kanyang sinabi."Apple… hindi ko na mababago ang nakaraan. Pero gusto kong bumawi. Hindi lang kay Amara, kundi pati sa’yo."Umiling si Apple. "Lance, hindi mo kailangang bumawi sa akin. Ang mahalaga, maging mabuting ama ka kay Amara.""Gusto ko rin maging mabuting tao para sa’yo."Muli silang nagkatitigan. Ramdam ni Apple ang sinseridad sa mga mata ni Lance, pero hindi niya alam kung handa siyang buksan muli ang puso niya."Isa-isa lang, Lance.""Isa-isa lang."Tumango si Apple, kahit pa sa loob niya, hindi niya alam kung may patutunguhan pa ang muling paglapit ni Lance sa kanya.Sa tabi nila, biglang tumawa si Amara habang mahigpit na hinawakan
Matapos ang tawag ni Lance, pilit na pinakalma ni Apple ang sarili. Alam niyang hindi niya dapat hayaang lamunin siya ng emosyon. Ang totoo, gusto niyang umiyak—gusto niyang hayaan ang sariling malunod sa lungkot na nararamdaman niya. Pero hindi siya puwedeng magpatalo. Hindi ngayon.Kaya nagdesisyon siyang bumangon at harapin ang araw.Sa tulong ni Mia, nagpunta siya sa Imperial Wedding, ang business nila na nag-ooffer ng luxury wedding planning at customized souvenirs. Pagkarating nila sa opisina, agad siyang nagtungo sa desk niya para tingnan ang kanilang mga bookings at appointments.Napansin ni Mia ang pagiging abala niya at umupo sa gilid ng mesa ni Apple. "Nagpapakabusy ka na naman para lang takasan ang nararamdaman mo, ano?"Hindi tumigil si Apple sa pag-scroll sa laptop niya. "Mia, may mga kliyente tayong kailangan asikasuhin. Malapit na ang wedding expo, kailangan nating tiyakin na perfect ang lahat."Umirap si Mia. "Yeah, yeah, alam ko. Pero huwag mo akong bolahin, Apple. K
Napansin ni Mia ang lungkot sa mga mata ni Apple pagkatapos ng tawag. Alam niyang kahit pa pilit nitong pinapakita na kaya niya, mabigat pa rin ang emosyon ng kaibigan niya."Hey," malambing na tawag ni Mia habang nilalapitan siya. "Alam kong ang bigat ng araw mo ngayon, pero gusto kitang ilabas. Pumunta tayo sa Imperial Couture. May kailangan tayong ayusin sa business natin, at baka kahit papaano, makalimutan mo ‘yang bigat sa dibdib mo."Napatingin si Apple kay Mia, halatang nag-aalangan. "Mia… hindi ko alam kung kaya ko ngayon. Parang gusto ko lang humiga buong araw.""Alam kong gusto mong magkulong, pero hindi ko hahayaan ‘yon," sagot ni Mia, sabay hawak sa kamay niya. "Business partner mo ako, at best friend mo rin ako. Alam mong hindi kita pababayaan, ‘di ba?"Napabuntong-hininga si Apple. "Ang kulit mo talaga.""Syempre! Alam kong kailangan mo ng distraction. Kaya tumayo ka na d'yan, mag-ayos ka, at pupunta tayo sa Imperial Couture!" sabay hila ni Mia sa kanya papunta sa kwarto
Nasa kusina si Apple, tahimik na iniinom ang kanyang kape, ngunit hindi niya mapigilan ang paminsang-minsang pagsulyap sa cellphone niya. Alam niyang hindi dapat, pero kanina pa siya nag-aabang ng tawag mula kay Lance.At hindi nga siya nagkamali.Nag-vibrate ang cellphone niya, at nang makita ang pangalan ni Lance sa screen, agad niyang sinagot ito. "Hello?""Apple," agad na sabi ni Lance sa kabilang linya. "Tumae si Amara."Saglit na napakurap si Apple. "At ano naman ang gusto mong gawin ko? Ipadala ko ‘yung sarili kong kamay sa telepono at ako ang magpalit ng diaper?""Hindi ‘yon!" May halong pagka-inis at pag-aalalang sagot ni Lance. "Paano ko siya lilinisin nang maayos? Kailangan bang basain muna ‘yung wipes o derecho lang? Ilang beses ba dapat pahiran?"Napabuntong-hininga si Apple, pero hindi niya napigilan ang munting ngiti. "Lance, just be gentle. Hindi mo kailangang gawing parang scrubbing ang pagpapahid. Gamitan mo ng wipes hanggang sa malinis nang mabuti, tapos lagyan mo n
At sa unang pagkakataon, nakita ni Apple ang determinasyon sa mga mata nito.Dumating ang sandali ng paghihiwalay.Dahan-dahang iniabot ni Apple si Amara kay Lance. Nang maramdaman ng bata ang ibang bisig, bigla itong naghanap kay Apple, umiiyak ng mahina.Napakagat-labi si Apple, gustong bawiin ang anak niya, pero pinigilan niya ang sarili."Shh... anak, babalik ka kay Mommy mamaya, ha?" mahina niyang bulong kay Amara habang hinahaplos ang pisngi nito.Niyakap ni Lance ang anak nilang mahigpit, halatang kinakabahan pero determinado. "Huwag kang mag-alala, Apple. Hindi ko siya pababayaan."Tumango lang si Apple, pilit nilulunok ang bigat sa lalamunan niya."Sige na. Baka mahuli pa kayo sa schedule."Nagtama ang kanilang mga mata. Sa loob ng ilang segundo, walang gumagalaw sa kanilang dalawa. Ramdam niya ang kaba, ang bigat, at ang sakit na parang sumasakal sa kanya. Pilit niyang pinanatili ang matibay na anyo, pero hindi niya maikakaila ang paninikip ng dibdib niya.Si Lance ang unang