Mishon POVNang gumising ako kinabukasan, dama ko pa rin ang bigat ng nadiskubre ko tungkol kay Lucero at kung paano niya ginagamit si Ada. Napapailing na lang ako habang iniisip kung paano nagawang lokohin ng ganun ang isang taong mabait at walang ginawang masama kundi suportahan siya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko—hindi puwedeng manatili na lang ako sa isang tabi at hayaan ang ganoong klaseng kasinungalingan. Dapat na malaman ito ni Ada, hindi ako papayag na isantabi na lang ang nalaman ko.Habang iniinom ko ang mainit kong kape sa terrace ng mansiyon, tanaw ko ang malawak kong ubasan na unti-unti nang rumarami at lumalaki ang mga dahon. Ito na ang isang pangarap na unti-unting nagkakatotoo. Ngunit sa kabila ng tagumpay ko sa farm na ito, hindi ko mapigilang isipin si Ada. Ano kaya ang nararamdaman niya kung malaman niyang ginagamit lang siya?Naupo ako sa isang batong malaki na nakita ko at doon ako naupo. Nagdesisyon akong i-message siya. Binuksan ko ang social media app ko at
Ada POVPagbaba ko ng sasakyan, agad akong sinalubong ng preskong hangin mula sa malawak na ubasan sa paligid ng mansiyon ni Mishon. Hindi ko maipaliwanag, pero tila ba ang lugar na ito ay may kakaibang katahimikan. Napapayapa nito ang puso at isip ko na ilang araw nang puno ng kaba at pag-aalala dahil kay Lucero. Sa totoo lang, ngayong araw ay rehearsal ko sana para sa isang event, pero pinili kong umiwas muna. Alam kong magagalit si Mama kapag nalaman niyang gumagala lang ako. Pero wala akong paki, minsan lang ako makaramdam ng ganitong klaseng kalayaan kaya deserve ko ‘to.Pagpasok ko sa mansiyon ni Mishon, agad kong napansin ang bango ng paligid. Para bang kahit saan ka lumingon ay may preskong amoy ng mga scented candle at sariwang bulaklak na rose na tanim sa garden nila. Nasa harap na ng dining table ang mga pagkaing hinanda ni Mishon para sa akin. May steak, iba't ibang klase ng pasta, at dessert na halatang gawa mula sa dito ng mga kusinera nila.“Wow, Mishon, lahat ba ng ito
Ada POVIsa na namang mahaba-habang trabaho ngayong araw. Ay naku, maaga palang ay parang pagod na ako. Parang mas gusto ko na lang magpahinga sa grapes farm at mansiyon ni Mishon na sobrang tahimik.Naglalakad na ako ngayon papunta sa main hall ng isang sikat na hotel kung saan gaganapin ang photoshoot para sa bagong campaign ng aming modeling agency. Pero kahit mukhang sawa na ako sa lahat, malaki pa rin ang pasasalamat ko /- itaas. Sa loob kasi ng mahigit sampung taon ko sa industriya, hindi ko akalain na makakapasok ako sa ganitong kalaking proyekto. Isa itong pangarap na natupad rin talaga.Pagpasok ko, agad akong sinalubong ng mga flashing lights at tunog ng mga camera. Mga kapwa modelo ang nasa paligid ko—lahat ay magaganda, matangkad at eleganteng tingnan sa kani-kanilang mga outfit.Habang inaayos ko ang buhok ko, napansin ko si Taris Monsen, isa sa mga sikat na modelo na lagi kong nakakasama sa mga proyekto. Siya ang epitome ng classic beauty—blonde, blue-eyed, at isang pure
Mishon POVSa mga nagdaang linggo, unti-unti kong nakikita ang pagbabago sa grape farm ko dito sa Paris. Mas marami na ang mga dahon at usbong ng ubas sa bawat hilera ng tanim. Kahit hindi pa nagbubunga ang mga ito, ramdam ko na ang excitement sa bawat paglalakad ko sa gitna ng farm. Kaninang umaga, habang naglalakad ako sa pagitan ng mga tanim, nakita ko ang ilan sa mga staff na masaya at abala sa pag-aalaga ng mga tanim.“Sir Mishon, the grapes are progressing well. Just a few more months, and we might see the first fruits,” sabi ni Pierre, isa sa mga pinaka-beterano kong staff.“Thank you, Pierre. Let’s make sure we give them everything they need. These grapes are the foundation of our winery,” sagot ko naman sabay ngiti ng todo sa kaniya.Habang patuloy akong naglalakad, tinignan ko ang bawat hilera ng tanim. Ang simoy ng hangin ay malamig at ang sikat ng araw ay tama lang—parang espesyal na araw para sa akin. Ipinatong ko ang kamay ko sa isa sa mga tangkay ng grapevines, dama ko
Ada POVHindi ko maintindihan ang nararamdaman ko habang nakatayo sa arrival area ng airport dito sa Paris. Nasa tabi ko ang mama naming si Sora, na halatang excited na excited na makita ang paborito niyang anak na si Verena. Kahit hindi sinasabi ng mama namin, alam kong si Verena ang paborito niya. Ako? Well, I’m just... there.“Any minute now, Ada,” sabi ni Mama, sabay tingin sa relo niya. Halatang kanina pa siya naaatat makita ang bunso kong kapatid.“Yeah, any minute,” sagot ko nang walang gana, sabay tingin sa paligid.Parang bumagal ang oras sa paghihintay namin, pero nang makita ko ang isang pamilyar na mukha na palapit mula sa exit gate, napuno ang lugar ng excitement ni Mama.“Verena!” sigaw niya, sabay taas ng kamay para kumaway. Para na rin makita niya kami.Si Verena, as usual, mukhang fresh kahit galing siya sa mahaba-habang biyahe. Ang buhok niyang kulot ay perpektong nakaayos at ang outfit niya ay parang kinuha diretso mula sa isang fashion magazine. Sanay na sanay na t
Mishon POVTahimik ang umagang iyon sa mansiyon ko dito sa Paris. Nasa harapan ko ang mainit na tasa ng kape at isang simpleng almusal—croissant na bagong hurno at ilang piraso ng prutas. Nakatutok ang mata ko sa tanawin mula sa bintana, kung saan tanaw ang malawak kong ubasan na ngayon ay unti-unti nang lumalako ang mga usbong. Green na ang dati lang ay brown na tanawin ng farm ko.Para akong nasa kalagitnaan ng isang eksena mula sa pelikula, ngunit naputol ang katahimikan nang marinig ko ang notification sa telepono ko. Kinuha ko ito mula sa mesa at binuksan ang mensahe. Si Ada.Ada: Good morning, Mishon! Are you free for lunch today? I want to take you somewhere special in the city. Just us.Napangiti ako habang binabasa ang message niya. Mula pa noong huling bonding namin, ramdam kong mas naging malapit kami ni Ada. Kung tutuusin, hindi na siya iba sa akin—parang bahagi na siya ng buhay ko dito sa Paris. At masaya ako kasi ang dati lang na sa magazine, tv o social media ko nakikit
Ada POVTahimik ang buong bahay noong umagang iyon. Nasa kuwarto lang ako, nakaupo sa gilid ng kama habang binabasa ang ilang email na may kinalaman sa upcoming photoshoots ko. Pero kahit tahimik ang paligid, parang biglang nagbago ang ihip ng hangin nang marinig ko ang katok sa pinto.“Ma’am Ada,” tawag ng kasambahay. “Nasa sala po si Sir Lucero. Naghihintay po siya.”Halos mabitawan ko ang telepono sa narinig ko. Anong ginagawa ng Lucero na iyan dito? Aba, pagkalipas ng halong tatlong linggo na hindi niya pagpaparamdam ay heto na naman siya. May bagong business na naman ba siyang bubuksan?Nakakapanibago lang din. Dati, kapag maririnig ko ang pangalan niya, palaging may kasamang saya ang nararamdaman ko. Pero ngayon? Wala na. Ang dati kong inaasahan ay parang nabaligtad na. Kilala ko na ang totoong pagkatao ni Lucero. Gago siya.Napabuntong-hininga ako at mabilis na tumayo. Hindi na ako nag-abalang ayusin ang magulo kong buhok o suotin ang robe sa ibabaw ng simpleng damit na pambaha
Ada POVUmagang-umaga pa lang, hindi na mapakali ang isip ko. Paano kaya ang magiging hitsura ni Lucero kapag nakita niyang halos wala naman talagang pumunta sa grand opening ng kanyang pizza restaurant? At si Verena… ano kaya ang mararamdaman niya kung makita niyang hindi pala siya ganun kasikat pa? Napangisi ako. Gusto kong makita iyon.Malakas ang loob ni Verena na pakitaang gilas agad si Lucero. Hindi niya alam na sa una palang, kapag nakita niyang walang silbi ang isang tao, hindi niya ito pag-aaksayahan ng oras.Sa totoo lang, kawawa lang ang kapatid ko kasi kilala ko na si Lucero. Pero dahil minamalditahan niya ako, hahayaan ko siyang maleksyunan. At kung patuloy siyang makikinig kay Taris, wala, pati ang pagiging fashion model niya ay baka mapurnada ang pagsunod sa kasikatan ko. Ngayon kasi ay mas nakikinig siya sa hindi naman kasing level ng kasikatan ko. Bahala siya, kung mas gusto na niya ngayon si Taris, wala na akong magagawa doon.Agad akong nagbihis at tumuloy sa grapes
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para