Huy, nagulat ako sa mga comment ninyo sa last update ko. Talaga ba, mas maganda ang story ng book 2 kaysa sa book 1? Natawa ako, grabe kayo hahahahahha! Pero sige, salamat pa rin hehehehehehe!
Everisha’s POVHindi ko akalaing magiging simula ng isang malaking palaisipan ang araw na ito. Pagkagising ko pa lang, abala na ang papa ko, si Papa Everett, sa opisina sa bahay namin. Nagulat pa nga ako nang tawagin niya ako habang nagkakape ako sa sala.“Everisha, I need to ask you something about the guy who helped you in the mountains,” sabi niya habang seryosong-seryoso siya..Napakunot ang noo ko. “Why, Pa? What’s wrong?”“I just got curious. You said this man practically saved your life. What’s his name again?” tanong niya.Naalala ko ang pangalan ni Czedric. Para bang nakatatak iyon sa isip ko mula nang una niyang ipakilala ang sarili niya sa akin.“Czedric Borromeo po, opo, iyon nga,” sagot ko na parang hindi pa sure. Napatingin ang papa ko sa akin na halatang nagulat. Bakit kaya?“Borromeo? Are you sure?” tanong niya ulit.Tumango ako. “Yes, Pa. Bakit?”Lumapit si Papa sa shelf sa tabi ng kaniyang mesa at kinuha ang isang lumang album. Binuksan niya ito sa isang pahina na ma
Everisha’s POVIlang linggo na ang nakalipas mula nang makabalik ako sa lungsod, ngunit hindi pa rin maalis sa isip ko ang huling sandali ko sa bundok kasama si Czedric. Paulit-ulit kong inaalala ang mga sinabi niya, ang bawat galaw niya, at ang tahimik na kumpiyansa na tila may pinapasan siyang mundo na hindi niya sinasabi.“Everisha, we’ll go back,” biglang sabi ng papa ko isang umaga habang nag-aalmusal kami.Napatingin ako sa kanya. “Really, Pa? You mean it?”Tumango siya habang may hawak na tasa ng kape. “Yes. I’ve already arranged for a private helicopter. This time, I’m making sure it’s safe and fully operational. We’re leaving tomorrow. Naisip ko kasi na payagan ka na sa gusto mong mangyari. Utang natin ang buhay mo sa kaniya kasi naligtas at nakabalik ka ng buhay nang dahil sa kaniya kaya susuklian natin iyon. Tutulungan na natin siya.”“Salamat papa, mabait na tao si Czedric. Sure akong mababaitan din po kayo sa kaniya.”Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o matakot. Na
Czedric’s POVAng hangin sa bundok ay malamig at presko. Tulad ng nakagawian ko, nagluluto ako ng tanghalian gamit ang maliit kong kalan. Amoy na amoy ko na ang ginisang gulay na may konting hinimay na isda, isang simpleng pagkain na naging pangkaraniwan ko na sa lugar na ito.Ilang araw na ang nakakalipas nung umalis si Everisha dito. Bawat araw, bawat gabi, nasanay na akong nagsasabi ng good morning at good night. Kahit wala na siya, para akong tanga na kapag gigising ay nagsasabi ako ng good morning, Everisha at good night, Everisha. Iniisip ko na lang na nasa tabi ko pa rin si Everisha at kasama pa rin dito sa bundok.Habang hinahalo ko ang niluluto ko, napatingin ako sa kalangitan.Isang tunog ng makina ang pumuno sa paligid—isang hindi pamilyar na ingay na tila sumira sa katahimikan ng bundok. Napalingon ako at nakita ang isang malaking helicopter na paparating.“Si Everisha,” bulong ko sa sarili ko, kasabay ng mabilis na tibok ng puso ko. Hindi ko mapigilan ang ngiti sa labi ko.
Czedric’s POVPagbukas ng malaking gate ng mansiyon, para akong napako sa kinatatayuan ko. Ang mansiyon ay hindi lang basta malaki—tila isa itong palasyo na nakatayo sa gitna ng malawak na lupain. Yes, kasing laki lang din ito ng dating bahay namin, pero masasabi kong tila mas malaki ata ang amin.May fountain sa harap at mga landscaped garden na parang hindi tinatalaban ng kahit isang dahon ng taglagas.“Czedric, this will be your home for now,” sabi ni Tito Everett habang binababa ang aking mga gamit mula sa sasakyan na tila naka-set na talagang mangyari. Nagulat ako na agad niya akong napamili ng mga damit, sapatos at kung ano-ano pang need ko. Talagang mayaman din ang pamilya ni Everisha. Nakakatuwa na naglaan talaga ang ama ni Everisha ng oras para tulungan ako.Tahimik akong tumango, ngunit sa loob-loob ko, hindi pa rin ako makapaniwala na sa dinami-dami ng nangyari sa buhay ko, magigising ako sa ganitong sitwasyon.Pagpasok namin, sinalubong kami ng malamig ngunit mabangong han
Everisha’s POVCzedric, nasaan ka na?Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang nasabi ito sa sarili ko. Nasa kuwarto ako, nakaupo sa gilid ng kama, habang nakatingin sa bintana. Ang asul na kalangitan ay tila hindi na kasing liwanag gaya ng dati, parang may kulang—parang may nawala. Parang ang nararamdaman ko ngayon, dahil nawawala si Czedric.Mula noong umalis kami ni papa sa bundok, tila hindi na ako mapakali. Paulit-ulit kong tinatanong sa sarili ko: Nasaan na kaya siya? Nasa bundok pa rin ba siya? O baka nasa lungsod na rin siya ngayon? Saang bahagi kaya ng mundo siya naroon? Masyado na akong na-attach sa kaniya kaya ganito na lang kung mag-alala ako sa kaniya.Napabuntong-hininga ako at bumaba ng kuwarto. Palaging tahimik ang bahay namin, pero nitong mga nakaraang araw, napansin ko na tila masyado nang busy si Papa.Hindi ko maiwasang magtaka. Napansin ko rin na halos hindi ko na siya nakikita sa bahay. Laging umaalis, laging may inaasikaso.Tinanong ko na tuloy si Mama haba
Czedric’s POVPagbukas ng pintuan ng training room sa mansiyon, bumungad sa akin ang isang babaeng matikas ang tindig. Suot niya ang simpleng athletic wear, pero halatang magaling siya. Naglakad siya papalapit, hawak ang isang clipboard na puno ng mga notes.“You must be Czedric,” wika niya habang nakatingin nang diretso sa akin.Tumango ako at bahagyang yumuko bilang respeto. “Opo, ma’am.”Ngumiti siya, ngunit halatang may halong diin sa bawat kilos niya. “I’m not ma’am. Call me Tita Marie. I’m Misha’s cousin, and I’m here because your life depends on this training.”Halatang mabigat ang bawat salitang binitiwan niya. Napalunok ako. Ngayon pa lang, alam kong hindi magiging madali ang mga susunod na araw.Habang nag-uusap kami, bigla niyang binanggit ang isang bagay na hindi ko inaasahan.“Oh, and by the way, Everisha asked for my help to find you.”Nanlaki ang mga mata ko. “Talaga po? She’s looking for me?”Tumango si Tita Marie, pero agad din siyang nagsalita ulit. “Yes. She’s worri
Czedric’s POVNagulat ako nang biglang dumating si Tito Everett sa mansiyon. Hindi ito madalas pumunta rito kasi busy siya sa work niya, kaya alam kong may mahalaga siyang sasabihin. Nang ngumiti siya sa akin, ramdam ko na parang may magandang balita siyang dala.“Czedric, I have a proposition for you,” bungad niya. Tumayo ako mula sa aking kinauupuan at magalang na tumango.“Yes po, Tito Everett?” tanong ko.Inilapag niya ang hawak na folder sa lamesa at tumingin sa akin nang seryoso. “It’s our wedding anniversary today. Misha and I want you to join us at home. But there’s one condition—you must not let Everisha recognize you.”Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko inaasahan na bibigyan niya ako ng pagkakataong makapunta sa bahay nila. “Really? I can see Everisha?”Tumango siya pero mabilis na nagdagdag ng paalala. “Yes, but only from a distance. No removing your face mask or cap, kahit nasa loob o labas ka ng bahay. Understood?”Sa kabila ng mahigpit na kondisyon, hindi ko mapigilang ma
Everisha’s POVKanina pa ako rito sa may garden, nakatingin sa mga bulaklak habang hinihintay sina Ada, Rica at Piyel. Magpi-picture-an daw kasi kami dito, kaya lang ang tatlo, nasa powder room, nagre-retouch ng mga mukha kaya sinabi kong hintayin ko na lang sila at mauna na ako rito sa garden.Sa gitna ng kasiyahan sa wedding anniversary ng mga magulang ko, hindi ko maiwasang mapansin ang isang lalaking nakaupo sa may garden namin. Simple ang kasuotan niya—isang itim na jacket, cap, at face mask. Nakaupo siya sa isang sulok, tila iniwasan ang mataong bahagi ng selebrasyon.Agad akong nagtaka. May kung anong pamilyar sa tindig niya, sa paraan ng kanyang pagkilos habang bahagya siyang nakayuko, para bang ayaw makihalubilo. Sino kaya siya? At bakit parang may malapit na koneksyon siya sa akin?Habang iniisip ko ang sagot, biglang parang hinihila ang mga paa ko papalapit sa kaniya. Gusto ko siyang lapitan, makausap, alamin kung sino siya. Pero bago pa ako makalapit sa kanya, may biglang
Czedric’s POVMaagang-maaga pa lang, halos hindi ko pa nga naaayos ang sarili ko nang biglang bumukas ang pinto ng kuwarto ko.“Czedric!” Sigaw ni Tito Everett. Galit na galit ang boses niya at ramdam ko agad na may mabigat siyang pakay. Hindi ito ang normal na si Tito Everett na palaging kalmado at maayos magdala ng emosyon.Napamulagat ako at halos mahulog sa kama. "T-Tito? Anong nangyari?" tanong ko kahit alam ko na kung ano ang tinutukoy niya.“You joined a singing contest?” aniya, na halos bumalot sa buong silid ang boses niya.Napabuntong-hininga ako, hindi alam kung paano magsisimula. Pero bago pa ako makapagsalita, bigla niyang isinara ang pinto at tumayo sa harapan ko.Alam ko na agad, siguro nga ay tama ang hinala ko. Nasabi na agad ni Everisha sa kaniya ang nangyari sa singing contest kagabi.“Do you realize what you’ve done, Czedric? Hindi ba’t malinaw ang sinabi ko? No public appearances. No unnecessary risks. Pero sumali ka sa isang singing contest! Sa public stage pa ta
Everisha’s POVPagkarating ko sa mansiyon, ramdam ko ang pagod mula sa buong araw na pag-judge sa singing contest. Hindi ko naman talaga balak sumali sa ganitong aktibidad, pero nang mag-text ang dati kong kaklase na si Claire, hindi ko siya matanggihan.“Ikaw lang ang naisip kong pinaka-credible," sabi niya. At dahil iyon ang unang beses na may tumawag sa akin na "credible," pumayag na rin ako.Isa pa, nag-donate na rin ako ng mga makeup product ko para sa mga taong mananalo o sa sasali kaya tuwang-tuwa ang kaklase ko.Hindi ko akalaing ang simpleng contest na iyon ang magpapabalik ng isang taong gumugulo sa isip ko nung nakaraan pa.Pagpasok ko sa kuwarto, ibinagsak ko ang bag ko sa gilid at naupo sa kama. Napatingin ako sa malaking salamin sa harap ng vanity table ko. Kakaibang ngiti ang bumungad sa akin—isang ngiti na parang may halong kaba at ligaya.Kanina, habang nasa panel ng judges, nagulat ako nang tawagin ng emcee ang pangalan ng susunod na contestant.“Next contestant, CD
Czedric’s POVHabang nagtitipon kami sa mahabang hapag-kainan ng mansiyon, ramdam ko ang init ng samahan. Si Tito Everett ang nagplano ng salo-salo, kasama sina Tita Marie at Tita Jaye, para raw may makasama akong kumain paminsan-minsan. Isang simpleng dahilan, pero alam kong nasa likod noon ang kagustuhan nilang iparamdam na may pamilya pa rin ako kahit wala na sina Mama, Papa at mga kapatid ko. Ayos na nga sana, kaya lang dapat sinasama na nila dito si Everisha. Pero alam kong bawal at ayaw ni Tito Everett na madamay si Everisha sa gulong mayroon ang buhay ko.Masaya ang hapunan—mga kuwento, tawanan, at usapan tungkol sa mga nagiging progreso ko sa training.“So, Czedric,” simula ni Tito Everett habang hinihiwa ang steak sa plato niya. “How’s your stamina training going? Kaya mo na bang maglakad ng tatlong oras straight sa bundok?”Nung ihatid ko kasi si Everisha sa ibaba ng bundok, talagang every one hour at humihinto kami. Mahirap kasi, nakakahingal at sobrang nakakapagod. Lalo na
Czedric’s POVNang dumating ang message ni Everisha sa cellphone ko, napako ako sa kinatatayuan ko. Paulit-ulit kong binasa ang mga salita niya. “Hi. I noticed you liked my photo. May I ask, are you Czedric Borromeo? Have you come down from Abula-Bula Mountain?”Aksidente lang iyon—isang pagkakamali na tila nagbigay ng daan para makausap ko siya, kahit papaano. Mabuti na lang talaga at hindi ko nilagay ang buong pangalan ko at ng picture ko rin. At least, kahit pa paano ay hindi siya sure na ako nga ito. Pero magaling siya kasi nahulaan niya agad na ako ‘to. Minsan, naiisip ko tuloy na mukhang miss na miss na niya talaga ako. Eh, sino nga bang hindi, ako nga nung makita siya sa event sa bahay nila ay maluha-luha ako sa tuwa kasi sa wakas ay nakita ko na siya ulit.May kakaibang saya sa puso ko. Sa dami ng pinagdaanan ko, hindi ko inaasahan na magkakaroon pa ako ng pagkakataong maramdaman ito muli—ang koneksyon ko kay Everisha.Pero alam ko sa sarili ko na hindi ko pa puwedeng sabihin
Everisha’s POVSa mga ordinaryong araw ko bilang CEO ng M&E Cosmetic Company, halos lagi kong nakakayang mag-multitask. Sa dami ng kailangang asikasuhin—meetings, financial reports, at mga bagong produktong kailangang aprubahan—nasasanay na akong mag-manage ng lahat ng iyon nang walang sagabal. Pero ngayon, tila hindi ko magawang mag-concentrate.Habang sinisilip ko ang aking social media account sa pagitan ng isang proposal review, napansin kong may nag-like ng isang lumang litrato ko. Simpleng candid shot iyon na kuha nung nakaraang event sa mansiyom. Pero ang pangalan ng nag-like ang kumuha ng atensyon ko: CD Borromeo.Agad akong naintriga. CD Borromeo? Wala akong ibang kilalang Borromeo maliban kay...“Si Czedric?” bulong ko sa sarili ko habang binubuksan ang profile ng taong ito.Pagbukas ko, nagulat ako. Walang kahit anong post, walang profile picture, walang anumang impormasyon. Parang isang ghost account. Pero ang initials na CD, at ang apelyidong Borromeo ay tila may ibig sab
Czedric’s POV Pinunasan ko ang pawis sa noo ko, habang ramdam ko pa rin ang pagod mula sa unang bahagi ng training. Kahit medyo makulimlim ang araw, pakiramdam ko ay para akong nasa ilalim ng tirik na araw. Ngayon, iba ang kasama kong nagtuturo sa akin— si Tita Jaye, ang bestfriend ng mama ni Everisha. Ibang klase siya sa unang tingin pa lang. Mukhang seryoso ang masungit, pero nung lumaon, mukha namang mabait. “Alright, Czedric,” sabi niya habang hawak ang isang itim na Glock. Tumayo siya sa harapan ko, maliksi ang kilos niya kahit halatang sanay sa ganitong sitwasyon. “Have you ever held a gun before?” “Not really,” sagot ko habang pilit na hindi ipakita ang kaba sa boses ko. “Good. That means you’re a blank slate,” dagdag niya sabay tingin nang direkta sa akin. Para bang binabasa niya ang iniisip ko. “First rule of using a gun: respect it. It’s not just a weapon—it’s a responsibility. Kapag hawak mo ‘to, buhay ng iba ang nasa kamay mo.” Tumango ako habang pilit na inuunawa a
Czedric’s POVSa totoo lang, hindi ko inaasahan na ganito katindi ang mararamdaman ko. Matagal na akong hindi nakakaramdam ng selos, pero ngayon, heto para akong na-broken bigla. Basta, masakit, mabigat, at parang sinasakal ako. Habang nakikita ko si Everisha na yakap-yakap ng isang lalaki, para bang binagsakan ako ng langit at lupa. Sino siya? At bakit ganoon sila ka-close?Hindi niya nabanggit na may boyfriend na siya. Kung makayakap pa ito sa kaniya ay parang na-miss niya ng husto si Everisha. Tinignan ko si Everisha, kitang-kita ko ang masayang pagngiti niya rito na parang natuwa rin siya na nakita niya ang lalaking ‘yon.“Hindi puwede ito,” bulong ko sa sarili ko habang pilit kong pinipigilan ang sarili kong lumapit sa kanila. Pero ano ang magagawa ko? Pinangakuan ko si Tito Everett na hindi ko dapat ilalagay sa alanganin ang kasunduan namin. Kaya imbes na makialam, pinili kong umalis na lang.Pinaandar ko ang motor ko at mabilis na umalis mula sa mansiyon nila Everisha. Hindi ko
Everisha’s POVKanina pa ako rito sa may garden, nakatingin sa mga bulaklak habang hinihintay sina Ada, Rica at Piyel. Magpi-picture-an daw kasi kami dito, kaya lang ang tatlo, nasa powder room, nagre-retouch ng mga mukha kaya sinabi kong hintayin ko na lang sila at mauna na ako rito sa garden.Sa gitna ng kasiyahan sa wedding anniversary ng mga magulang ko, hindi ko maiwasang mapansin ang isang lalaking nakaupo sa may garden namin. Simple ang kasuotan niya—isang itim na jacket, cap, at face mask. Nakaupo siya sa isang sulok, tila iniwasan ang mataong bahagi ng selebrasyon.Agad akong nagtaka. May kung anong pamilyar sa tindig niya, sa paraan ng kanyang pagkilos habang bahagya siyang nakayuko, para bang ayaw makihalubilo. Sino kaya siya? At bakit parang may malapit na koneksyon siya sa akin?Habang iniisip ko ang sagot, biglang parang hinihila ang mga paa ko papalapit sa kaniya. Gusto ko siyang lapitan, makausap, alamin kung sino siya. Pero bago pa ako makalapit sa kanya, may biglang
Czedric’s POVNagulat ako nang biglang dumating si Tito Everett sa mansiyon. Hindi ito madalas pumunta rito kasi busy siya sa work niya, kaya alam kong may mahalaga siyang sasabihin. Nang ngumiti siya sa akin, ramdam ko na parang may magandang balita siyang dala.“Czedric, I have a proposition for you,” bungad niya. Tumayo ako mula sa aking kinauupuan at magalang na tumango.“Yes po, Tito Everett?” tanong ko.Inilapag niya ang hawak na folder sa lamesa at tumingin sa akin nang seryoso. “It’s our wedding anniversary today. Misha and I want you to join us at home. But there’s one condition—you must not let Everisha recognize you.”Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko inaasahan na bibigyan niya ako ng pagkakataong makapunta sa bahay nila. “Really? I can see Everisha?”Tumango siya pero mabilis na nagdagdag ng paalala. “Yes, but only from a distance. No removing your face mask or cap, kahit nasa loob o labas ka ng bahay. Understood?”Sa kabila ng mahigpit na kondisyon, hindi ko mapigilang ma