Misha’s POVTahimik akong nakaupo sa silid ng opisina ni Everett habang siya ay nasa istasyon ng pulis upang ipaliwanag ang pangyayari tungkol kay Gillius, ang lalaking buwisit niyang secretary na gustong kitilin ang buhay niya. Pero kahit anong paliwanag niya, may bahagi ng isip ko na hindi matatahimik hangga’t hindi ko naipaghihiganti ang bawat pangyayaring nagpatakot sa aming dalawa. Alam kong hindi dapat ako nagpapadala sa galit, pero ang ginawa ni Tita Maloi kay Everett ko ay hindi ko na palalampasin. Naisip ko, paano kung nagtagumpay si Gillius? Paano kung napatay niya ang asawa ko? Hindi ko kaya, naiisip ko palang ay para akong mababaliw.Habang mahigpit ang hawak ko sa cellphone ko, lumapit ako sa bintana at tiningnan ang tahimik na kalangitan sa labas. Sa kabila ng ginhawang dulot ng pagsikat ng araw, alam kong hindi matatapos ang laban na ito hanggang hindi natitikman ni Tita Maloi ang bawat hirap na nararapat sa kanya. Dinial ko ang numero ng taong kakilala ko, isang taong
Misha’s POVLumipat kami sa susunod na technique. Naghanda akong magsimulang magpakita ng simpleng suntok, at agad siyang napatitig sa akin, bahagyang nag-aalinlangan.“Don’t worry,” sabi ko, siniguradong mabagal lang ang gagawin kong suntok para hindi siya masaktan. “Your goal here isn’t to fight back, but to protect yourself. Kapag may umaatake, kailangan mong mag-block at i-deflect ang force.”Ipinakita ko ang tamang positioning ng braso sa pag-block ng suntok. “Raise your arm like this, creating a barrier with your forearm. Kapag tumama ang suntok dito, it deflects away from your body.”Nang subukan niyang gayahin ang ginawa ko, pinakita ko ang paggalaw ng suntok at tinamaan ang forearm niya, na matagumpay namang na-block niya.“Wow,” sabi niya, tila napabilib sa sarili. “It feels… powerful to know I can block an attack.”Ngumiti ako kasi masaya kami sa progresong nakikita ko. “See? Simple techniques, pero kapag nagamit mo ng tama, malaking tulong.”Nagpatuloy kami sa pangatlong t
Misha’s POVNaupo ako sa sala, habang si Everett naman ay nakatayo sa may pinto, nagpapahangin at tila may iniisip. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napatitig ako sa pawisan niyang katawan habang nakasuot ng itim na sando, sabay baba na rin ng tingin ko sa suot niyang boxer short. Actually, ako ang nagpasuot sa kaniya niya para maging madali ang galaw niya sa training.Pero ngayong pawisan siya at kumikinang ang katawan, parang nag-init ako. Never ko pang natikman si Everett nang pawisan. At curious ako kung ano ang lasa niya kapag galing lang sa pawisan.Tumayo ako at saka naglakad papunta sa kaniya. Hinawakan ko ang braso niya at hinila.“B-bakit, honey?” tanong naman niya agad na tila nagtaka. “Hindi pa ba tayo tapos? May training pa ba?” tanong pa niya habang patuloy kaming umaakyat sa pinto.“Oo, hindi pa tayo tapos,” sagot ko naman at saka ko siya tinapunan nang tingin. Kumindat ako kaya alam na niya ang ibig sabihin.“Pero, honey, pawis ako. Nakakahiya,” sabi niya na ngayon pa
Misha’s POV“Mas maganda kung patayin natin ang aircon, gusto kong mas lalong pawisan ang katawan mo, honey,” sabi ko sa kaniya. Bago ko tikman ang katawan niya, kinuha ko muna ang remote ng aircon at saka ko ito pinatay.Paglapit ko sa kaniya, hinila ko naman siya papunta sa kama. Pero hindi ko siya pinaupo o pinahiga, pinatayo ko lang siya sa tapat ng kama at saka ko siya muling tinignan. “Ang sarap mong tignan kapag ganitong pawisan. Ngayon, gets ko na kung bakit parang may oil ang mga katawan ng mga model kapag brief ang ini-endorse nila. Kung bakit parang pawisan ang katawan nila kapag naka-display sa billboard o sa mga mall, nakakadagdag attract pala kapag pawisan ang katawan ng isang lalaki at iyon ang nararamdaman at nakikita ko ngayon,” sabi ko sa kaniya.“Sa totoo lang, kakaiba ka nga ngayon, honey. Hindi ko alam kung ano itong trip mo. Halatang ang taas ng libog mo ngayon,” natatawa niyang sabi.“Ganito na talaga ang mga mag-asawa ngayon, honey. Masanay ka na. Pero, asahan
Misha’s POV“Baka maasim na ‘yan at baka mabaho pa, please, kamayin mo na lang, laruin mo na lang ng kamay mo, huwag mo nang tikman, honey,” nahihiya na namang sabi ni Everett pero hindi ako nakinig.Walang sabi-sabi, sinubo ko ito nang hanggang sa kalahati, iyon lang ang kasya sa bibig ko. Pinag-stay ko ‘yon sa loob ng bibig ko ng ilang segundo, maya maya, doon ko naisipang sipsipin.Tinignan ko si Everett, nakapikit siya na parang nahihiya pa rin, pero hindi pa rin matago sa ekspresyon ng mukha niya na nasasarapan din siya.Nang iluwa ko bigla ang tite niya, nagsalita siya agad. “See, sabi na e, iba ang lasa at mabaho,” sabi niya na pinangunahan ako.“Hindi, nagkakamali ka. Wala pa ring amoy, maalat lang din siya, pero mas masarap siya sa lahat, mas gusto ko siya kaya itutuloy ko na ‘to,” sabi ko sa kaniya.Sinususo ko na nang tuluyan ang ari niyang tigas na tigas na ngayon. Nag-enjoy ako sa pagkain sa kaniya, kahit ang mga itlog niya ay hindi nakaligtas sa akin.“Aaahhh, grabe ka s
Everett’s POVMabilis naming tinahak ang driveway papasok sa pribadong gun shop na ito, para lamang sa piling mayayaman at kilalang kliyente. Marami na akong narinig tungkol sa lugar na ito, pero ngayon ko lang nakita nang personal. Sa labas pa lang, alam mong hindi ito basta-bastang tindahan lang.“Finally, Everett,” sabi ni Misha, nakangiti habang bumababa ng sasakyan. “I’ve been waiting for you to experience this.”I followed her, watching how her eyes lit up as we entered the shop’s grand entrance. Inside, it was even more impressive—polished marble floors, a faint scent of leather and wood, and rows of sleek glass cases showcasing the finest firearms I’d ever seen. Kahit sa mundo namin, kung saan luxury ang pangunahing pamantayan, ibang klaseng alindog ang dala ng eksklusibong lugar na ito.“Good morning, Mr. and Mrs. Tani,” bati ng isang attendant sa amin, nakasuot ng black tailored suit at may malinis na cut ng buhok. “I am Miles. I’ll be personally assisting you today.”Misha
Everett’s POVMatapos ang ilang rounds sa firing booth, bumalik kami ni Misha sa pangunahing gallery. She was practically glowing, para bang nahanap na niya ang bagong hilig na matagal na niyang hinahanap. Minsan ko lang siyang nakitang ganito kasaya, at hindi ko maiwasang mapangiti.Alam ko, hindi ‘to mangyayari kung hindi nanggugulo ang mga pinsan at tita at tito ko. Dahil sa kanila, malaki ang pinagbago ni Misha. Dahil sa kanila, naging ganito kabagsik ang asawa ko. Na para sa akin, ayos, para akong may asawang action star. In real life, kasi sobrang bangis makipaglaban ngayon ni Misha, hindi ko nga inaasahang magiging ganito siya. Hindi kapani-paniwala.“Everett, I didn’t expect it to feel this thrilling,” sabi niya, adjusting her grip on the rifle before handing it back to Miles. “It’s like... each gun has its own story and personality.”Tumingin siya sa akin, tila may pahiwatig sa mga mata niya. Alam kong nararamdaman niya ang kakaibang excitement ng pagtuklas sa mga bagong baga
Misha’s POVPahinga today sa training para kay Everett kasi nagpasya kaming mag-work muna at ayaw naman naming pabayaan ang kani-kaniyang company na hawak namin. Masaya akong nagmamaneho ng sasakyan ko. Hindi ko na need ng bodyguard kaya parang malaya na ako ngayon, basta ba dapat palagi akong handa sa lahat ng panganib. Ang saya nga kasi palagi na rin akong may dalang baril. Dito sa kotse, hindi rin ako nagpapawala ng ilang baril para in case kailanganin ko o makalimutan kong magdala ay mayroon akong magagamit sa panganib.Habang masaya akong nagmamaneho, may nakita akong parang kakaibang pangyayari sa gilid ng highway, napansin ko ang isang kotse na tila tumigil, at may grupo ng kalalakihan na nakapaligid dito. There was something off. Inayos ko ang sunglasses ko, pinagmasdan pa ng mas mabuti. Isa sa kanila, may suot na cap na parang pilit itinatago ang mukha.Then I froze, my heart lurching as I recognized her — Jaye.She looked trapped, cornered. Nakita ko kung paano siya nakatiti
Everisha's POVPagmulat pa lang ng mga mata ko ngayong umaga, diretso na agad ang kamay ko sa cellphone. Alam ko na ang una kong hahanapin—ang bagong video ni CD Borromeo dahil trending ‘yun ngayong umaga. Nang buksan ko ang social media niya, tumambad sa akin ang thumbnail niya. Walang maskara, at sa unang pagkakataon, ipinakita niya ang mukha niya sa publiko.Kinakabahan akong pinindot ang play button. Kahit alam ko na ang totoo, hindi pa rin ako makapaniwala na ginawa na talaga ni Czedric ang bagay na matagal niyang itinago. Habang pinapanood ko ang video, parang bumalik lahat ng alaala namin. Ang mga plano, ang mga sikreto, at ang mga dahilan kung bakit kailangang manatili siyang anonymous dati.Pero ngayon, nagbago na ang lahat.Pagdating sa bahagi kung saan hinubad niya ang maskara, tumigil ang mundo ko. Napatitig ako sa screen, parang hindi ko pa rin maipaliwanag ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Seryoso ang mukha ni Czedric, pero kitang-kita mo ang confidence niya ha
Czedric's POVPagdilat ng aking mga mata, unti-unti akong nag-adjust sa maliwanag na ilaw ng kwarto. Amoy na amoy ko ang disinfectant, tanda na nasa ospital ako. Napabuntong-hininga ako. Buhay pa ako. Tagumpay kaming lahat. Pero pakiramdam ko, ang bigat ng katawan ko—parang pinagbagsakan ng daigdig.Napansin ko ang dalawang pamilyar na mukha sa gilid ng kama. Si Edric, ang kapatid kong sumalo sa akin kanina at si Marco, ang pinsan naming parating nakaalalay sa amin. Pareho silang nakangiti nang mapansin nilang gising na ako.“Finally, bro,” sabi ni Edric. May bahagyang ginhawa sa boses niya na parang binagsakan ng bato ang balikat niyang matagal niyang kinikimkim. “You're awake.”“Kumusta?” mahinang tanong ko habang ramdam ang pagod sa boses ko. Halos lumabas lang ito bilang bulong.“You're fine now,” ani Marco. “We made it, Czedric. Tapos na ang lahat. Nabawi na natin ang lahat—lahat ng pera, ari-arian, pati mga negosyo. They're back where they belong—sa inyo ng kapatid mo.”Napaluno
Czedric POVTahimik akong nakatingin sa malayo habang papalapit kami sa private resort. Ang tension sa loob ng sasakyan ay sobrang bigat, parang humihigpit ang paligid sa bawat segundo. Nakita ko ang kamay ni Everisha na bahagyang nanginginig habang hawak ang baril. Si Marco naman ay nakatitig sa mapa, tinitiyak ang bawat detalye. Si Edric at Mishon ay tahimik, pero kita sa mga mata nila ang kaseryosohan sa magaganap na huling laban.“Everyone ready?” tanong ni Marco.“Always,” sagot ni Edric, sabay sulyap kay Everisha na ngumiti nang bahagya bilang sagot.Napabuntong-hininga ako. Hindi ito ang oras para magpaka-distracted, pero ang pag-aalala ko para kay Everisha ay masyadong malakas. At si Edric—alam kong kapwa ko siya maaasahan, pero hindi ko maiwasang isipin kung ano ang magiging reaksyon niya kapag may masamang nangyari kay Everisha.Pagdating namin sa resort, nagpaikot muna kami sa harapan. Tahimik ang paligid, pero alam kong hindi iyon nangangahulugang ligtas kami.Pagbukas pa
Czedric POVMatagal ko nang alam na hahantong kami sa ganitong punto, pero iba pa rin ang bigat na nararamdaman ko habang tahimik na nakaupo sa loob ng bulletproof na sasakyan. Tumitingin ako sa bintana habang umaandar ang kotse, pinagmamasdan ang tanawin ng mga bundok at kalangitan na tila tahimik ngunit puno ng tensyon.“Czedric, nakikinig ka ba?” tanong ni Marco na nasa tabi ko at mukhang seryoso.“Ha?” sagot ko habang umiwas ng tingin mula sa bintana.“I said,” ulit niya, “Raegan and Jonas are practically on their knees. Ilang linggo nang umaatras ang mga tauhan nila. Hindi ko alam kung anong mas nakakainis—ang mga taong sumuporta sa kanila pero bigla na lang bumaliktad, o ang katotohanang matagal bago nangyari ito.”Napatingin ako kay Marco. Kita sa mukha niya ang bahagyang saya, pero mas nangingibabaw ang pagod.“Takot na silang madamay,” dagdag niya. “Sino ba naman ang hindi matatakot, eh halos ubos na ang mga tauhan nila dahil sa atin?”Ang mga huling linggo ay parang mahabang
Everisha POV Pagkatapos ng matagumpay naming misyon, ramdam ko ang gaan ng paligid habang naglalakad pabalik ng villa. Parang ang bigat ng buong happn ay biglang nawala, at kahit pagod ang katawan namin, masaya ang puso ko. Pagdating namin sa bahay, sinalubong kami nina Mama at Papa sa hardin ng villa. Ang bango ng litson ang unang tumama sa ilong ko, kasunod ang halimuyak ng iba’t ibang pagkain na nakahain sa mesa. Siguradong nabalita na agad sa kanila nila Marco o Czedric ang nangyari kaya masarap ang hapunan namin. “Naghanda kami ng kaunting salo-salo para sa inyo,” sabi ni Papa habang yakap-yakap ako. “Deserve niyong lahat ang masarap na hapunan.” Napangiti ako habang tinitingnan ang bawat isa sa amin. Ang tagumpay ng laban ay hindi lamang dahil sa galing ng isa, kundi dahil sa sama-sama naming pagkilos. Sa ilalim ng mga ilaw na nakasabit sa paligid ng hardin, umupo kami sa isang mahabang mesa. Ang tunog ng mga halakhak at kwentuhan ay sumasabay sa kaluskos ng mga dahon na hin
Czedric POVPagdating namin sa hideout ng mga assassin na tauhan ni Raegan, hindi ko maiwasang makaramdam ng tensyon. Hindi dahil sa naduduwag kundi dahil inaalala ko pa rin si Everisha. Iniisip ko kung kaya ba niya talaga?Kahit pa sinasabi ni Marco na hindi pa bihasa ang karamihan sa kanila, hindi ko kayang mag-relax. Masyadong mahalaga ang laban na ito. Isa itong hakbang para maubos na ang mga tauhan ni Raegan na patuloy na nagpapahirap sa amin.Lahat kami ay nakasuot ng maskara, bawat isa sa amin handa nang kumilos. Ang bawat galaw namin ay planado. Si Marco ang nanguna, sinusuri ang paligid. Si Edric, laging nasa tabi ni Everisha, tila ba personal niyang misyon na protektahan ito anuman ang mangyari. Napabuntong-hininga ako. Hindi ko na alam kung ang tensyon ba ng laban o ang selos ang bumabagabag sa akin. Pero misyon ko rin na tignan din sa lahat ng oras si Everisha para ma-protektahan din siya.Pinasok namin ang hideout mula sa gilid, sa isang sirang pader na hindi nila nabigy
Everisha POV Isang maaliwalas na umaga ang bumungad sa amin sa villa. Kakatapos ko lang mag-almusal at nagdesisyon akong magpunta sa garden para magpaaraw. Ako ang naunang nagising kaya ako na rin ang nagpasyang magluto ng almusal. May mga stock na kami kasi ng pagkain dahil namilo na kagabi sina Marco at Czedric. Nagluto ako ng fried rice at tapa. Nagluto na rin ako sarsiadong tilapia kasi nami-miss ko na ‘yun. Nagagawa ko tuloy gumawa sa kusina dahil wala kaming kasambahay ngayon sa villa. Natututo kami ngayong kumilos ng walang mga alalay at para sa akin, okay lang kasi minsan ay maganda na may ginagawa kami sa bahay. Nakaka-stress lang ang mga naiwang trabaho sa mga company namin kasi gabi-gabi, kausap namin ang mga executive assistant at mga secretary namin para asikasuhin muna ang lahat habang nagtatago kami. Pagkaluto, nauna na akong nag-almusal kasi hinahabol ko ang unang sikat ng araw. Kailangan kong maging malakas kasi may labanan na magaganap mamayang hapon. First sabak k
Czedric POVAng hapon ay punong-puno ng tensyon sa villa nila Everisha. Sa pagdating ni Marco, bitbit ang bagong balita tungkol kay Raegan at Jonas, ramdam ko na parang bumigat pa ang sitwasyon. Habang nakaupo kami sa malaking mesa sa sala, inilatag ni Marco ang bawat detalye ng kanyang nalaman."Raegan's men are growing in number," sabi ni Marco, seryoso ang mukha habang iniisa-isa ang impormasyon na nasagap niya. "They’re no longer just fifty. There are seventy assassins being trained in one of their hideouts. If we wait too long, they’ll be unstoppable."Napatingin ako kay Marco habang ramdam ang bigat ng binitawan niyang balita. Alam kong tama siya. Hindi puwedeng patagalin pa ang sitwasyong ito. Kailangan nang madaliin ang lahat kasi masyado nang marami ang nadadamay.“Kailangan natin silang sugurin bago pa sila maging mas malakas,” sabi ni Edric na malalim ang boses niya na tila ba naghahanda na para sa laban.Napatingin kami kay Tito Everett at sa kanyang asawa. Alam naming lah
Czedric POVSa paglapit ko sa gate ng villa, damang-dama ko ang kaba sa aking dibdib. Ang pamilyang Tani—sina Everisha, ang kanyang mga magulang, at isa pang lalaking hindi ko pa kilala—ay nakatayo sa may pintuan, halatang inaabangan ang pagdating ko. Ang kanilang mga ngiti ay tila isang malugod na pagtanggap sa akin, pero may kung anong kakaiba sa presensya ng lalaking kasama nila.Habang papalapit ako, mas nagiging malinaw ang mga detalye ng mukha niya. Bigla akong napatigil sa paglalakad. Tumigil din ang mundo ko sa isang iglap. Ang mga mata niya, ang kanyang postura at ang kanyang ekspresyon—parang pamilyar lahat ng iyon sa akin.“Edric?” mahinang tanong ko na halos hindi ko marinig ang sarili ko.Hindi siya sumagot agad. Sa halip, tumitig siya sa akin, na parang iniisip kung dapat ba niyang kumpirmahin ang hinala ko.Nang makita ko siyang bahagyang tumango, parang may kung anong sumabog sa loob ng dibdib ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ang mga luha ko ay kusang bumagsak