Misha’s POV“Do you even realize what you did?” tanong ko nang may diin. “You thought you could end me with just a few hired guns?”“Bakit biglang gumaling ka nga. Nagulat ako, sa totoo lang. Hindi ko inaasahan na ang gaya mong tatahi-tahimik ay matinik pala sa pakikipaglaban. Hindi ako makapaniwalang isang babae ay kayang tumapos ng anim na lalaki,” sabi niya na nanginginig pa rin ang boses.“Ganoon talaga kapag puro demonyo ang nanunukso, gagalingan at gagalingan mo dapat para madaig sila. Tignan mo ngayon, kahit ikaw, kayang-kaya ko nang saktan. Dati, ang taas-taas nang tingin mo sa sarili mo, pero ngayon, heto, sinasampal at sinusuntok na lang kita!” sa gigil ko, tinadyakan ko pa siya. Nabuwal siya tumama pa ang ulo sa kotse niya. Hindi ako nakuntento, nabitin ako sa pagsampal ko sa kaniya kanina kaya binigyan ko pa siya ng limang malalakas na sampal sa mukha niya. Pagkatapos ko siyang sampalin, nakita kong halos dumugo ang ilong at mga labi niya.“Tama na please, nasasaktan na ak
Misha’s POVHabang papalayo kami ni Everett mula sa naging eksena kanina, ramdam ko ang saya sa ginawa ko.“Dapat na ba akong matakot sa asawa ko?” basag ni Everett sa katahimikan.Tumawa ako. “B-bakit ka naman matatakot sa akin?” tanong ko.“Grabe ka, anim na lalaki ang napatay mo. Kinaya mo ang mga armadong lalaking ‘yon, daig mo pa ang mga pulis,” puri niya na lalo kong kinatawa.“Salamat sa mga natutunan ko kay Ayson,” tanging ko sagot ko nalang at saka ako tumingin sa kaniya. “Teka, parang maganda rin na maging magaling ka na rin sa pakikipaglaban. What if mag-training ka rin? Mamili ka, si Ayson ang magtuturo sa iyo o ako?” alok ko pa sa kaniya habang nakangiti.“Pag-iisipan ko pa, pero kung papayag man ako, siyempre, ikaw na ang pipiliin kong magturo sa akin,” sagot niya. Iyon din naman ang inaasahan kong isasagot niya.Nang makarating kami sa sasakyan ko, sinabihan ako ni Everett na sumakay sa kotse niya para makauwi kami nang sabay. Tumango lang ako at sumunod, walang imik ha
Misha’s POVNauna akong naligo, tapos si Everett ang sumunod. Nakahiga na ako sa kama, nakakumot habang hinihintay siya. Nang maramdaman kong palabas na siya ng banyo, um-acting ako na natutulog na.“Oh, no! Misha, huwag kang talkshit. Gumising ka diyan, hindi puwedeng hindi ako makakapag-dessert ngayong gabi, usapan na natin ‘to.”Lumapit siya sa akin at saka tinanggal ang nakakumot sa akin. Nakapikit pa rin ako pero alam kong napangiti siya nang makita niyang wala na akong suot na saplot.“Oh, shit. Ready ka na pala,” sabi niya na biglang sumaya.“Ang tagal mo kasi,” sabi ko nang dumilat na ako.Bigla siyang dumagan sa ibabaw ko. “Heto na nga, tapos na, tara na, umpisahan na natin at na-miss ko ‘to ng sobra.”Hinalikan na lang niya ako bigla. Pumikit ako at dinama kung paano ako mahumaling sa mainit, mabagal at masarap niyang paghalik. Para sa akin, mas masarap kapag mabagal humalik. Yung tipong sinasayad niyang mabuti ang dila niya sa loob ng bibig ko, tapos halos magsama na rin ang
Misha’s POV“Ooohhh, syet ang init ng bibig mo,” sabi ni Everett nang isubo ko na nang hanggang kalahati ang titë niya.Ito na naman ‘yung pakiramdam na kailangan kong paghirapan na pasayahin siya sa pamamagitan nito. Sa totoo lang, nung una, hindi ko gets kung bakit kailangan gawin ko ito. Kung bakit kailangan isubo ko pa ang titë niya. Anong connect kako, bakit may ganito pang eksena. Pero nung mapagtanto kong part ito nang masarap na pakiramdam ng asawa ko, ni Everett, gets ko na. Naisip ko, kinakain niya rin naman ‘yung pukë ko, at sa tuwing gagawin niya ‘yun, sarap na sarap din naman ako. So, naisip ko na ganoon din ang nararamdaman niya kapag kinakain ko siya. Kaya ginagawa ko rin ang lahat para mapasaya siya.Isa pa, iba rin kasi sa pakiramdam kapag subo-subo ko ang pagkalalakë niya. Oo, wala namang lasa. ‘Yung sarap na tinutukoy ko, hindi siya ‘yung parang sarap na kalasa ng chocolate o ng mga masasarap na ulam. Ang sarap na sinasabi ko ‘yung sarap sa pakiramdam, ‘yung sarap n
Misha’s POVHindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Ako, kapag ganito, hindi talaga mapakali. Bakit nga ba parang kinakabahan ako?Madilim na ang buong bahay at tahimik na rin sa labas .Pero kahit anong pilit kong kalmahin ang sarili ko, hindi ko maalis ang kabang bumabalot sa dibdib ko. Alam kong safe si Everett, kasama niya si Garil at ang bago niyang secretary na si Gillius sa private yacht nila. Parte iyon ng preparasyon para sa paparating na event ng Tani Luxury Car Company ni Everett, at suportado ko naman siya sa trabaho niya. Pero iba ang nararamdaman ko ngayong gabi.Para hindi ako tuluyang mag-isa, inimbitahan ko ang pinsan kong si Marie na mag-overnight dito sa bahay. Gusto ni Everett, kahit isa ay may kasama ako, kahit hindi ko naman need, pero dahil nakikinig na kami sa isa’t isa, pumayag na lang ako. Nang sa ganoon, maging ka-close ko na rin ang pinsan kong si Marie na ngayong ay executive assistant ko na rin.Tumahimik ang paligid nang pumasok na siya sa guest room,
Everett’s POVTahimik ang paligid habang nakatayo ako sa deck ng yate, pinagmamasdan ko ang kalmadong dagat. Nasa kalagitnaan kami ng karagatan—malayo sa anumang pampang, at tila pinapalibutan kami ng walang katapusang asul. Kasama ko sina Garil, ang matalik kong kaibigan, at si Gillius, ang bagong secretary ko, para sa isang maikling meeting tungkol sa paparating na event ng Tani Luxury Car Company.“Everett, I have the reports here. We can go over them anytime you’re ready,” sabi ni Garil habang binubuklat niya ang mga dokumento sa mesa. Tumango ako at umupo sa tabi niya, handa na sanang mag-focus sa trabaho.Ngunit biglang pumasok si Gillius sa deck, hawak ang cellphone niya at tila may kinakausap. Pansin ko ang pagkunot ng noo niya, halatang may kakaiba sa ekspresyon niya.“Sir, may masamang balita,” sabi niya habang lumalapit. “Nawawala ang driver ng yate. Hinanap ko siya kanina, pero hindi ko siya makita kahit saan.”Nagkatinginan kami ni Garil, parehong natigilan sa narinig nam
Everett’s POVHabang bumabalik ako kay Garil, mabilis kong binabalak sa isip kocang susunod naming gagawin. Hindi puwedeng magpadalos-dalos, pero kailangan naming makaisip ng paraan bago pa tuluyang sumiklab ang masamang plano ni Gillius sa amin. Tumigil ako saglit sa pasilyo, huminga nang malalim para pakalmahin ang sarili at bumalik sa mesa, na pilit ipinapakita kay Garil na parang walang nangyari.“Garil,” bulong ko kay Garil nang makalapit ako sa kaniya, “may problema. Dapat mong malaman ‘to bago tayo magpatuloy.” Sinikap kong hindi masyadong halata ang pagkabahala sa mukha ko, pero alam kong ramdam ni Garil ang tensyon.“Anong meron?” bulong niya pabalik, halatang nagiging maingat na rin. Nakatitig mabuti ang mga mata namin sa isa’t isa—alam niya na seryoso ang sasabihin ko.“Nagbabalak si Gillius na patayin tayo. ‘Yung driver... nakita ko siya sa storage room, duguan at nakagapos. Sinabi niya sa akin na may binabalak si Gillius laban sa atin.”“Putangina, sabi na e, hindi mapagk
Misha’s POVAlas-sais na ng gabi at nagliliparan na ang mga ibon pauwi sa mga pugad nila, habang kami ni Marie at si Lucas ay nakatayo sa gilid ng pantalan, nakamasid sa malamlam na liwanag ng tubig na waring sumasabay sa tibok ng puso ko—malakas, nanginginig, alalang-alala.Nakalimutan ko pang magdala ng jacket, malamig pala dito kapag ganitong gabi na. Pare-pareho tuloy kaming nakayakap sa kani-kaniya naming katawan kasi malamig at malakas talaga ang hangin.Ilang oras na kaming naghihintay dito, kasama ang mga pulis na si Lucas mismo ang tumawag. Hawak ni Marie ang kamay ko, ramdam ko ang bahagyang panginginig nito. Sa kabila ng mahinahon niyang mga salita kanina, kita ko rin ang kaba sa mga mata niya.“Okay lang si Everett,” bulong niya, parang nagdadasal na rin. “Si Garil din. Nandiyan lang sila. Sure akong kayang-kaya nila ang Gillius na ‘yon.”Napatingin ako sa malayo, sa direksyon kung saan dapat naroroon ang yate ni Everett. Madilim na, pero may kakaibang pag-asa akong nakaka
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu