Everett’s POVNang sumapit ang araw ng Linggo, bumangon ako nang maaga dahil excited ako sa pinaplano ko ngayong araw. Alam kong magiging espesyal ang araw na ito para kay Misha, at handang-handa akong gawing makabuluhan ang bawat sandali para sa kanya ngayong linggo.Sa mansiyon, habang lahat ay tahimik, sinimulan kong ihanda ang bawat detalye ng sorpresa ko para sa kaniya.Naisip ko ang mga kuwento ng kanyang mga magulang tungkol sa mga paboritong pagkain ni Misha noong bata pa siya—adobo, pakwan, at leche flan. Nang umagang iyon, hinanda ko na ang kusina. Gusto ko, ako mismo ang magluluto. Tamang-tama, pinag-day off ko muna ang private chef at ilan sa mga kasambahay namin.Kumpleto naman na ang lahat ng ingredients na kailangan ko. Kahapon, pina-ready ko na ‘yon sa mga kasambahay ko para iluluto at gagawin ko na lang.Pero dahil marami-rami ang gagawin ko, nagpatulong pa rin ako sa isang kasamabahay namin para mabilis ako.“Sir Everett, siguradong magugustuhan po ni Ma’am Misha ito
Everett’s POV“Anong masasabi mo sa luto kong adobong baboy na may manok?” tanong ko sa kaniya sa kalagitnaan nang pagkain namin. Tahimik kasi siya, hindi nagsasalita. Parang ayaw akong kausap. Kaya ako na ang gumawa ng topic.“Masarap kang magluluto kaya hindi na ako na-surprise,” cold niyang sabi. Pero at least nasarap siya.“Ang pakwan, okay na okay ba ang tamis at masabaw?” tanong ko pa rin para lang tuloy-tuloy ang pag-uusap namin. Grabe, para talaga akong nanliligaw ulit. Ako ‘yung sobrang effort ngayong para may mapag-usapan kami.“Matamis naman, pero mukhang maaga mong hiniwa kaya medyo na-dry,” sagot niya na parang nadismaya. Kaya pala kaunti lang ang tinikman niya. Ang tanga ko, dapat pala huli ko nang ginawa ‘yon.“Kagabi, gabing-gabi ko rin ginawa ‘yung leche flan, okay lang ba ang gawa ko nun?” tanong ko naman sa kaniya.“Halatang nanggaling ka sa mama ko. Halatang recipe niya ang ginaya mo. Galing ka doon at doon ka nagtanong ‘no?”Napangiti ako. Matalino talaga itong si
Misha’s POVPinipilit ako ni Everett na tumabi sa kaniya pero hindi pa rin ako pumayag, kahit na napasaya niya ako kaninang umaga. Ah, basta, hindi na muna. Ang plano ko, hindi muna magpatabi sa kaniya habang hindi tapos ang labanan na ito. Kailangan ko munang masigurong ubos na ang mga kalaban bago ako ulit magpabuntis sa kaniya. Fo-focus-an ko na muna itong mga kalaban namin para na rin makauwi na si Everisha dito sa Pilipinas. Gusto ko nang matapos ang labanang ito kaya ako na ang gagawa ng paraan. Sarili kong paraan.Nang magising ako ng alas-diyes ng gabi, tinuloy ko na ang plano ko. Gusto kong makuha ang mga sagot sa tanong na bumabagabag sa isip ko—nasaan si Belladonna? Ano ang koneksyon niya sa mga taong nagtatago ng kasinungalingan sa aking paligid?Dahil nalaman kong siya ang pumatay kay Trixie, mas lalo ko siyang gustong mahuli. Para mabigyan ng leksyon.Hindi ako nag-aksaya ng oras. Kumilos ako nang mabilis at walang ingay, nilapag ko ang backpack sa ibabaw ng kama at sini
Misha’s POVHabang nakatago ako sa dilim, hindi pa rin ako mapakali sa narinig kong mga salitang lumabas sa bibig ni Belladonna. “Ma” at “Pa”? Hindi ko mapagtanto kung anong klaseng laro ang pinapasok ng mga taong ito. Pero hindi ko rin kayang magpigil; gusto kong malaman ang totoo—at ngayong narito ako, hindi ako aalis nang walang kasagutan.Dahan-dahan akong gumalaw mula sa aking pinagtataguan. Nasa akin ang bawat lakas ng loob at kaalaman sa pagtatago para hindi makatawag ng pansin. Mabilis at magaan ang mga hakbang ko, katulad ng mga natutunan ko sa mga nakaraang training. Hanggang ngayon, hindi ko lubos maisip na magagamit ko ang mga natutunan ko para sa ganitong sitwasyon.Kaya lang medyo malas dahil nakita ako ng isang bodyguard, magsasalita sana siya para tawagin ako pero mabilis akong kumilos palapit sa kaniya. Bago pa man siya makagawa ng ingay, isang malakas na tadyak ang binigay ko sa kaniya. Mabilis itong nabuwal sa lupaan at nawalan ng malay. Hinila ko siya sa likod ng m
Misha’s POVNararamdaman kong nag-iinit ang mukha ko sa dami ng mga bagay na tumatakbo sa isip ko. Siguro, tatlong oras lang ang tulog ko. Masakit kasi ang katawan ko dahil sa pagbagsak ko kagabi, pero balewala lang iyon sa sakit na mga naranasan ko sa training ko. Kumbaga, easy na lang sa akin ang ganoong klaseng sakit ngayon.Pagkagising ko pa lang, alam kong kailangan ko nang sabihin kay Everett ang lahat ng nakita ko kagabi. Hindi ko kayang itago ito sa kanya—hindi ito biro. Ang takot na naramdaman ko habang nakatago sa dilim ng mansiyon nina Tito Gerald niya ay masyadong sariwa sa akin. Parang naririnig ko pa rin ang boses ni Belladonna nung harapin ko siya. Sayang, kung alam ko lang na may darating sa kuwarto niya, tinuluyan ko sana siya. Nakaisang tama lang ako, nakakabitin talaga.Kasalukuyang nagkakape si Everett sa kusina nang bumaba ako. Dahan-dahan akong umupo sa tapat niya at huminga nang malalim, pinipilit na kumalma kahit na nagtatatalo ang loob ko sa kaba at takot.“Oh
Everett’s POVNag-abiso sa akin si Misha kagabi na magpapakilala siya sa akin ng isang bisita ngayong araw—si Ayson, ang lalaking malaki ang utang na loob namin. Hindi ko na siya pinigilan sa desisyon niyang huwag akong papasukin sa trabaho ngayon. Sinabi ko na lang sa executive assistant ko na ipagpaliban muna ang lahat ng meeting ko ngayong araw. Alam kong minsan lang dumating ang ganitong pagkakataon, kaya’t nais kong magpasalamat nang personal. Kung hindi niya tinulungan ang asawa ko, hindi makakabalik sa buhay ko si Misha.Pero kung tutuusin, may halo rin akong kaba sa pagdating ni Ayson. Hindi ko matanggal sa isipan ko na baka habang magkasama sila noon, nagkaroon na si Misha ng malalim na nararamdaman sa lalaking iyon. Lalo na’t ayaw pa niyang tumabi sa akin sa pagtulog. Pero, sana hindi, sana mali ako kasi ayoko nang paghinalaan ang asawa ko, baka lalo lang siyang magalit sa akin.Paglingon ko, naroon si Misha sa sala, nakasuot ng simpleng damit ngunit walang kapantay ang kani
Everett’s POVSa gitna ng hapag, tahimik akong nakatingin kay Ayson habang inilalatag ng mga kasambahay namin ang mga pagkaing espesyal na pinahanda ko para sa tanghalian. Inaasikasong mabuti ni Misha si Ayson. Silang dalawa na lang ‘yung palaging nag-uusap. Nagka-kumustahan about sa life, na akala mo ay matagal hindi nagkita, samantalang kakabalik palang ni Misha sa piling, tapos sa akin niya ito hindi magawa.Ewan lang, ha, parang may kurot na kaunti sa puso ko.Nang matapos ang mga paghahanda, tumikhim ako at ngumiti kay Ayson. “I hope you’ll enjoy these, Ayson. I made sure we had some of the best dishes served here.”“Thank you at nag-abala pa kayo,” sagot naman ni Ayson.“Siyempre, basta ikaw, Ayson, malaki ang utang na loob ko sa iyo. Kaya anytime, welcome na welcome ka dito sa bahay namin ni Everett,” masayang sabi ni Misha kay Ayson. Hindi manlang sinabi na welcome ka dito sa bahay namin ng asawa ko. Dapat ganoon. Honey ang tawag ko sa kaniya pero pagdating sa akin, Everett na
Everett’s POVHabang nagpatuloy ang aming pagkain, hindi ko maiwasang mapansin ang bawat galaw at tingin ni Misha kay Ayson. Parang may espesyal na kislap ang mga mata niya tuwing tumatawa si Ayson sa bawat kuwento niyang tila lahat ay kilalang-kilala ni Misha. Tila nababalutan ng kaswal na paggalang ang lahat ng kilos ng aking asawa—subalit, sa kaloob-looban ko, tila may mga bagay na higit pa roon.Kasama pa rin ba ito sa parusa ni Misha sa akin? Ah, siguro nag-usap sila? Sinadya nilang gawin ito para saktan ang loob ko, para magselos ako? Hindi, hindi naman siguro ganitong kabaliw si Misha para idamay pa si Ayson para pagselosan ako.“Misha,” sambit ko, sinusubukan kong maging kalmado sa kabila ng nagbabadyang kaba sa dibdib ko. “Honey, you didn’t tell me you knew so much about Ayson’s preferences. Parang ikaw na yata ang paboritong taga-salin ng lahat ng detalye ng buhay niya.”Ngumiti si Misha, ang kaniyang mga mata ay nagbigay ng tingin na tila isang lihim na di ko mahagilap. “Wel
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu