Everett’s POVIsang linggo matapos ang biglaang pagre-resign ni Isabel, ang mga trabaho sa opisina ay unti-unting nakakaapekto na sa akin. Hindi ko maaaring palitan si Isabel nang basta-basta—isang kakulangan ng secretary ang maaaring magdala ng kapahamakan sa mga proyekto at meeting na nakaplano para sa mga darating na buwan. Kinakailangan kong gumawa ng agarang aksyon.I announced the vacancy of the secretary position immediately, and the applications began pouring in. Pero sa dami ng aplikante, kakaunti ang tunay na kwalipikado. Ang ilan ay tila hindi alam ang kalakaran ng isang korporasyon tulad ng Tani Luxury Cars. Karamihan ay hindi sapat ang karanasan o hindi tugma sa aking pangangailangan.Hanggang isang araw, pumasok sa opisina ang aking HR manager na si Carla, dala ang resume ng isang aplikante.“Sir, we’ve had many applicants, but none seem to fit. However, we have one applicant who stands out.”Tiningnan ko ang resume na inabot niya sa akin. “Gillius. Hmm, lalaki?” napansi
Misha’s POVPagpasok namin sa mall, ramdam ko agad ang kasiyahan ni Everisha kasi alam niyang makakagala na naman siya. Pangako ko kasi sa kaniya na oras na gumaling siya sa sakit niya ay igagala ko ulit siya sa mall. Kaya ngayong magaling na siya, tutuparin ko na ang pangako ko sa kaniya. Kasama ko si Belladonna, suot niya ang kaniyang simple ngunit eleganteng puting dress, habang ako naman ay naka maong at blouse—tipikal na pang-araw-araw na suot ko kapag kasama si Everisha. Hindi naman kami magtatagal, ilang mga kailangan lang para sa anak ko ang bibilhin ko, at gusto ko rin bigyan si Belladonna ng pagkakataong maging mas malapit kay Everisha.Mabuti nga at puwede ngayong araw si Belladonna kahit ang dapat ay mamahinga na lang siya sa bahay kasi walang pasok.Si Everisha naman, nakahawak sa aking kamay, ay parang nahihiya o mailap kay Belladonna. Napansin ko ang mga tingin niyang patago kay Belladonna, na parang may kung anong iniisip na hindi ko magawang hulaan. Pansin ko na iyon
Misha’s POVHabang naglalakad kami palabas ng mall, nagpasya akong kausapin si Everisha ng masinsinan. “Everisha, why don’t you like Belladonna? She’s really nice, anak.” Kahit paulit-ulit na ako, gusto kong maging okay sila.Ngunit nanatiling tikom ang bibig ni Everisha, at tiningnan ako ng may kakaibang ekspresyon. Hindi siya sumagot agad, kaya naghintay ako. Nang makita niyang hindi ako aalis hangga’t hindi siya nagsasalita, dahan-dahan siyang nagsalita, “I just don’t, Mama. I like Ate Trixie more.”Alam ko na ito ay hindi lamang tungkol kay Belladonna. Hindi ko naman siya masisisi. Bata pa si Everisha at may sarili siyang paraan ng pag-unawa sa mga bagay-bagay. At si Trixie ay naging mahalagang bahagi ng buhay namin—parang kapatid na siya sa amin. Pero, hindi ko rin masikmura ang idea na si Belladonna ay parang naiiwang nag-iisa.Naisip ko na kailangan ko nang gawin ang tamang hakbang. Tinapik ko ulit ang balikat ni Belladonna, at sa pagkakataong ito, hinawakan ko siya sa kamay. “
Everett’s POVNapuno ng kaba ang dibdib ko nang malaman ko na dumating na si Eff. Matagal na namin siyang hinahanap, umaasa na ang mga sagot niya ay magbibigay-linaw sa kung saan nagtatago ang mga kapatid niyang demonyo. Hindi ko mapigilang mag-isip ng kung anu-ano habang hinihintay ko siya sa sala. Katabi ko si Misha, at mahigpit ang hawak ko sa kamay niya.Mabuti na lang at magagaling ang mga tauhan ko, nahanap nila kung saan nagtatago ang pinsan kong ‘to.Tahimik ang paligid nang pumasok si Eff habang kasama ang mga tauhan ko. Malamig ang kanyang tingin, at tila may dala siyang mabigat na sikreto, base sa nakikita ko kung paano niya kami tignan. Inayos ko ang sarili ko, sinusubukang maging kalmado kahit na pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari. Ganoon na ako, nasanay na ako kapag nasa malapit ang kahit sino sa mga pinsan ko, may dala silang delubyo.“Eff,” sabi ko, diretso at walang paligoy-ligoy, “we need to know kung nasaan ang mga kapatid mong sina Teff at Rei?”Sumanda
Everett’s POVNakahinga ako nang maluwag nang marinig ko mula sa doktor na ligtas na si Misha. Pero kahit alam kong daplis lang ang tama niya, may bahagi sa akin na hindi mapakali. Tahimik akong naupo sa tabi ng kama niya habang natutulog siya, hawak ang malamig niyang kamay. Hindi ko maiwasang magbalik-tanaw sa mga nangyari kanina. Si Eff… hindi ko inasahang magiging ganito ang lahat. Paano kami napunta sa ganitong sitwasyon? Paano nauwi ang pamilyang Tani sa ganitong kaguluhan? Hindi ko inaasahan na lalala ang mga ugali nila. Siguro, tuluyan nang nalusaw ang mga utak nila dahil sa paggamit ng mga pinagbabawal na gamot.Misha stirred, her eyelids fluttering open. Nang makita niyang nandito ako sa tabi niya, isang mapait na ngiti ang gumuhit sa kaniyang mga labi. “Everett…” bulong niya nang mahina ang boses.“Shh, don’t talk,” sabi ko habang hinaplos ang buhok niya. “You’re safe now.”She closed her eyes for a moment, breathing deeply, then opened them again. “It’s my fault, isn’t it?
Misha’s POVPagkatapos kong makalabas ng ospital, pakiramdam ko ay tila may nakakulob na bigat sa aking dibdib. Hindi lang dahil sa sakit sa aking tagiliran, kundi dahil sa mga iniwang tanong at takot ng nangyari. Namatay si Eff sa kamay ng mga tauhan namin. Nang makita kong bumagsak ang kanyang katawan sa lupa, alam kong tuloy-tuloy na ang labanang mangyayari. Nag-iba na ang lahat, at ang masakit na katotohanan ay nagsisimula na ang mas matinding gulo.Pagdating sa bahay, napatigil ako sa harap ng pintuan. Alam kong kailangan kong magpahinga, pero paano ko nga ba makakamit ang kapayapaan kung sa loob ko ay hindi ako mapalagay? Lalo na’t narito si Everisha, ang anak namin ni Everett. Mas lalo akong nag-aalala para sa kanya.Nang mabuksan ko ang pinto, sinalubong ako ng init ng bahay, pero hindi ko maramdaman ang aliwalas ng dating sigla nito. Ang dati kong tahanan na puno ng tawanan at masasayang alaala, ngayon ay tila napalitan ng takot at kaba. Para bang may mabigat na anino sa bawa
Misha’s POVPagkatapos ng pag-alis ni Everisha, ang mga araw ay tila naging mas lalong malungkot. Hindi ko magawang lubos na makapagpahinga, kahit alam kong kailangan ko pa ring alagaan ang sugat ko. Sa bawat hakbang ko sa loob ng bahay, pakiramdam ko’y may humahabol na mga anino ng takot at pangamba. Alam kong hindi na magiging kasing-payapa ng dati ang buhay namin ni Everett. Marami kaming tauhan, pera at makapangyarihan pero ang takot namin, bakit ganito, parang nawalan kami ng lakas. Palibhasa’t alam namin na kami ang naunang nakagawa ng hakbang. Namatay si Eff sa loob ng bahay namin. Kaya pakiramdam ko ay parang kakaiba na sa buong paligid. Palagi kong naiisip ang nangyari. Na para bang ayoko nang tumira rito. Na para bang mas gusto ko na lang bumalik sa dati naming bahay, kasama ang mama at papa ko.Si Everett, olang beses kong nahuhuling tahimik lang na nakatingin sa kawalan. Hindi siya ang tipo ng tao na madaling magpakita ng emosyon, pero sa pagkakataong ito, ramdam ko ang ka
Everett’s POVNakatitig ako sa mga dokumentong nakakalat sa ibabaw ng lamesa, sinisikap na tapusin ang trabaho kahit na parang mabigat ang hangin sa opisina. Hindi ko inaasahan na darating si Tita Maloi nang walang abiso, kaya’t nang bumukas ang pinto nang bigla, hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.Sa sandaling pumasok siya, mabigat ang hakbang, dama ko na agad ang tensyon sa paligid. Napasara niya nang malakas ang pinto at sa isang iglap, naramdaman ko na lang ang hapdi ng palad niya sa mukha ko—isang malakas na sampal na bumalikwas sa buo kong katawan.“Paano mo nagawa ‘to?! Paano mo natiis na hayaan ang mga tauhan mo patayin ang anak ko!?” Sigaw ni Tita Maloi habang ang mga mata’y galit na galit, halos sumiklab ang kanyang bawat salita. Hindi ako umimik. I wanted to say something, but I knew she wouldn’t listen—at least, not yet.“I didn’t—” pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko. Isa pang sampal ang sumalubong sa kabilang pisngi ko. Hindi ko na kinaya at napaurong
Mishon POVNgayong araw na ang alis ko dito sa Paris para umuwi muna pa-Pilipinas.Ito ang unang beses na uuwi ako sa Pilipinas habang naka-stay sa Parisna, kaya excited ako pero may halong lungkot—lalo na dahil hindi ako ihahatid ni Ada sa airport."I’ll just cry if I see you leave, so I’ll stay here." ‘Yon ang sabi niya kanina habang niyayakap ako nang mahigpit.Natawa na lang ako at hinaplos ang buhok niya. "I’ll be back soon, babe. Don’t miss me too much.""No promises."Kahit hindi siya sumama sa airport, alam kong suportado niya ang pag-uwi ko. At higit sa lahat, pinagkakatiwalaan ko siya.Nakadalawa naman siya ng sunod sa akin sa kama nitong mga nagdaang araw kasi sure akong kahit pa paano ay naging masaya siya bago ako umuwi. Heto nga at parang pagod na pagod at inaantok ako, masyado si Ada. Nung masanay na siya sa pakikipaglaro sa akin sa kama, nawili na, siya pa minsan ang nag-aaya kaya natatawa na ang ako sa tuwing bigla-bigla ay mag-aaya siya.Habang wala ako, nakaatang ki
Ada POVDati, hindi ko akalain na magiging ganito kasarap ang pakiramdam ng tumulong sa iba. Ngayon, habang tinitingnan ko ang excited na mukha ni Yanna, alam kong isa ito sa mga bagay na gusto kong ipagpatuloy—ang makita ang mga pinsan kong unti-unting naaabot ang mga pangarap niya.May Nakapansin na kay Yanna, kaya masaya ako.Kahapon lang, nag-photoshoot kaming tatlo nila Yanna at Verena sa isang simpleng shoot lang na ginawa namin para magpapansin sa social media at sa mga possible endorsers.At hindi lang basta napansin si Yanna—may nag-email na mismo sa kanya!Pagdating ko sa flower farm ni Mama Franceska, nakita kong tumakbo palapit sa akin si Yanna, hawak-hawak ang cellphone niya. Kitang-kita ko ang saya sa mukha niya na parang bata na nanalo sa isang contest."Ada! Ada! Look! I got an email!" sigaw niya habang humahangos sa pagtakbo.Napangiti ako at inabot ang phone niya. Pagbukas ko ng email, nakita ko ang offer para kay Yanna.Isang shampoo brand ang gustong gawing model s
Mishon POV Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Habang nakatayo ako sa gitna ng Tani Wine Shop, napapalibutan ng mga bakanteng shelves at walang natirang kahit isang bote ng wine, nanginginig ang kamay ko—hindi dahil sa kaba, kundi sa sobrang saya. Ubos. Sold out! Halos hindi ako makapaniwala. Kanina lang, puno ang shop ng mga bisita, celebrities, wine lovers at curious customers. Siksikan. Maingay. Masaya. Lahat din ay nagkakagulo sa pagtikim. Ngayon, ay halos parang dinilaan ng sawa ang buong lugar. Wala nang laman ang mga display racks, wala nang natirang stock sa storage at kahit ang staff ko ay hindi makapaniwala. Bigla akong napahawak sa ulo at napatawa. "Oh my god… We did it," bulong ko sa sarili ko. Napatigil ang lahat ng staff ko sa ginagawa nila at napatingin sa akin. Hindi ko na napigilan—napasigaw ako sa sobrang saya. "WE DID IT!" Nagpalakpakan ang lahat, may ilan pang napatalon sa tuwa. May mga yumakap sa isa’t isa, at ang
Ada POVOras naman para suportahan at pasayahin ko naman ang boyfriend ko. Ngayong araw, hindi lang ito tungkol sa isang grand opening ng shop ni Mishon—ito ay tungkol din sa pagtulong na pasikatin ang business niya. At gamit ang power ng pagiging sikat ko, gagamitin ko ang social media mamaya para tulungan siya.Matagal na niyang pinaghirapan ito, at ngayon, sa wakas, binubuksan na niya ang unang wine shop ng Tani Wine Company sa sentro ng Paris. Hindi ko palalampasin ang pagkakataong ito para ipakita ang buong suporta ko.At hindi lang ako ang pupunta. Kasama ko sina Yanna at Verena, at kahit hindi namin ito planong gawing isang modeling event, gusto kong siguraduhin na magmumukha kaming tatlong diyosa sa gabing ito.Maaga pa lang, pinatawag ko na ang glam team namin.Habang nakaupo sa harap ng salamin, sinisipat ko ang bawat kilos ng makeup artist ko. Gusto kong perfect ang look ko mamaya. Sa gilid ko, si Yanna at Verena ay parehong nakapikit habang inaayusan din."I love this look
Mishon POVMatagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng sariling wine shop nung nasa Korea pa ako sa manisyon namin doon at ngayong araw, natupad na iyon. Para sa mga kagaya kong rich kid, oo, madali lang isipin na magkaroon ng ganito, pero hindi ganoon kadali pala kasi marami kang kailangang dapat ayusin. At proud ako sa sarili ko kasi nagawa ko ito ng maayos kahit minsan ay may mga pagkakamali rin.Nakahanap ako ng isang malaking shop sa sentro ng Paris, sakto sa vision ko para sa Tani Wine Company. Dati itong isang pizzeria, pero ngayon, gagawin ko itong isang eleganteng wine shop na may modernong disenyo—isang lugar kung saan mararamdaman ng mga tao ang kalidad at halaga ng alak na ginawa ko sa sarili kong farm.Oo, mahal ang renta, pero hindi ako nagdalawang-isip. Sa halip na magrenta lang, binili ko na ang buong property. Mas malaking puhunan, pero mas maganda dahil akin na ito nang tuluyan.Nakatayo ako ngayon sa harap ng shop habang pinagmamasdan ang lumang signage ng pizzeria
Ada POVAng flower farm ng mama ko ang napili kong lugar para sa pagtuturo ko kung paano lumakad sa runway stage kina Yanna at Verena. Malawak ang espasyo dito, tahimik at presko ang hangin—perfect setting para sa runway training. Isa pa, gusto kong maging mas komportable ang dalawa sa pagmo-model at mas madaling matuto kung relaxed ang paligid.Sa ilalim ng mainit ngunit hindi matinding sikat ng araw, nakatayo sina Yanna at Verena sa gitna ng daan na papunta sa flower garden. Ako naman ay nasa harapan nila, nakapamewang at nakangiti."Alright, ladies. Today, I’m going to teach you different types of runway walks," panimula ko. "It’s not just about walking—it’s about presence, confidence and knowing how to carry yourself."Tumango si Yanna, habang si Verena naman ay may bahagyang ngiti sa labi. Kahit hindi pa siya sanay, kita ko ang excitement sa mga mata niya."First, the classic runway walk," sabi ko at saka ako humakbang paharap. "Keep your shoulders back, your head high, and let y
Mishon POVAng pagtayo ng Tani Wine Company sa Paris ay isang pangarap na unti-unting nagiging realidad na ngayon. Matapos makuha ang opisyal na pag-apruba para sa pagbebenta ng aming alak, nagsimula na akong mag-focus sa branding, packaging at sa opisyal na operasyon ng kumpanya ko.Ngayong natapos na ang pagpapatayo ng unang opisyal na opisina malapit sa aming ubasan, oras na upang mag-hire ng mga propesyonal na tutulong sa akin sa pagbuo ng Tani Wine Company bilang isang premium brand.Maagang dumating ang mga bagong empleyado sa opisina at ngayon ay opisyal ko silang sasalubungin bilang CEO nitong Tani Wine Company. Sa isang conference room na may malalaking bintanang tanaw ang vineyard, pinulong ko ang mga key members ng branding at packaging team.“Welcome to Tani Wine Company,” panimula ko habang nakatayo sa harapan nila. “We have worked hard to get to this point, and now we’re taking our wines to the next level. That means exceptional branding, packaging, and presentation. I n
Mishon POV Sa wakas, dumating na ang araw na maaari ko nang ilabas sa merkado ang mga unang batch ng alak mula sa aking ubasan. Ngunit bago iyon, kailangan ko munang tiyakin na ang lahat ay naaayon sa mga regulasyon ng Pransya. Sa aking pagkaalam, ang mga alak na ibinebenta sa Pransya ay kailangang sumunod sa mga pamantayan ng Institut National de l'Origine et de la Qualité, ang ahensyang responsable sa pagkontrol ng mga produktong may Appellation d'Origine Contrôlée. Maaga akong nagising at agad na tinawagan ang aking assistant na si Marlo upang ipaalam ang mga hakbang na kailangan naming gawin. Magiging busy na ako kasi ito na ang simula ng pag-abot ko sa pangarap ko. "Marlo, kailangan nating tiyakin na ang ating mga alak ay sumusunod sa mga pamantayan ng INAO bago natin ito ilabas sa merkado. Maaari mo bang alamin ang proseso para sa pagsusuri at pag-apruba ng ating mga produkto?" "Opo, Sir Mishon. Agad kong sisimulan ang pag-research tungkol dito at kukunin ang lahat ng kinak
Ada POVDahil sa pagbabalik ni mama sa buhay namin, at sa pagtanggal sa trono ni Sora na mama ni Verena, naisip ko na kailanman ay hindi na magkakasundo ang Mama Franceska ko at si Verena.Si Verena—ang anak ng taong sumira sa buhay ng Mama ko noon. Kahit pa hindi kasalanan ni Verena ang mga ginawa ni Sora, hindi ko rin masisisi ang Mama kung bakit hindi niya agad pinansin si Verena kasi sinabi ko rin sa kaniya kung anong naging trato nito sa akin nitong mga nagdaang buwan. At dahil doon, kaya siguro nagalit o nagtampo din sa kaniya si mama.Pero nitong mga nakaraang araw, may napansin akong pagbabago. Napansin kong kahit paano, nagiging mabuti na ang Mama kay Verena. Kapag lunch o dinner, lagi niyang tinatawag si Verena para isabay sa pagkain namin.Hindi ito ‘yung tipong pilit lang o dahil anak pa rin siya ni papa. Ramdam kong genuine ito."Verena, come eat with us," madalas kong marinig na tawag ni Mama kapag nakikita niyang nasa malayo lang ito.At kahit pa minsan ay tila nag-aala