Misha’s POVLahat ng mata ay napunta sa akin. Parang biglang nawala ang lahat ng tunog—ang tanging naririnig ko ay ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin o kung anong gagawin ko. Para akong napako sa kinatatayuan ko.Ilang sandali pa, may nakita akong pamilyar na pigura sa harap ng entablado. Si Everett. Suot niya ang itim na tuxedo na nagpapatingkad ng kaniyang postura at tindig. Nakangiti siya habang lumalapit sa akin. Nang makita ko siya, parang gumaan ang pakiramdam ko. Ngunit may kung anong malalim na emosyon ang bakas sa mga mata niya.“Misha,” bulong ni Everett nang magkatapat kami. Hinawakan niya ang kamay ko at parang natunaw ang lahat ng kaba sa dibdib ko. Ngayon ko lang naramdaman na tila ba may napakaespesyal na mangyayari ngayong gabi.“Everett, ano ‘to? Ano ang nangyayari?” tanong ko habang nararamdaman ko ang bahagyang panginginig ng kamay ko.Ngumiti siya, pero halata ang kaba sa kaniyang mga mata. Bago pa siya makapagsalita, bumalik sa mikropono an
Misha’s POVKinabukasan, pagkatapos ng engagement party namin ni Everett, bumangon ako nang may ngiti sa aking labi. Ramdam ko pa rin ang kilig mula sa gabing iyon, na parang nasa hangin pa rin ang mga salita na malapit na akong ikasal, malapit na akong maging Misha Tani.Paglabas ko ng kuwarto, naroon siya—nakangiti, nakaayos na parang may mahalagang lakad. Masaya ito, nakadalawang round kami kagabi, sarap na sarap na naman siya sa nangyari. “Good morning, love,” bati niya sa akin sabay halik sa noo ko. “May sorpresa ako para sa’yo. Magbihis ka. Lalabas tayo.”Napakunot ako ng noo habang siya naman ay parang nang-aasar ang ngiti, hindi pa pala siya tapos sa mga sopresa niya. “Sorpresa na naman? Hindi ka pa ba napapagod sa kakasorpresa?”“Hindi pa. At hindi ako titigil hangga’t hindi kita napapasaya araw-araw,” sagot niya sabay kindat.Nagmadali akong mag-ayos. Pagkatapos ng ilang minuto, handa na agad ako, mabuti at pagkagising ko kanina, naligo na agad ako. Suot ko ang isang simple
Misha’s POVHuminto kami sa isang malawak na lupain na tila walang hangganan ang laki. Naglakad kami palabas ng sasakyan at pumasok kami sa bakanteng lote. Walang mga bahay, walang mga tao—kundi puro lupa, mga damo at mga punong halos hindi mo matanaw ang dulo.Napakunot ang aking noo. “Ano to? Lupa?”Ngumiti si Everett at hinawakan ang kamay ko, dinala ako sa gitna ng lugar. “Oo, lupa ito. Pero hindi basta-bastang lupa lang.”Napatingin ako sa kanya. “Anong ibig mong sabihin?”Huminga siya ng malalim at hinaplos ang aking pisngi. “Binili ko ang lupang ito para sa atin. Dito itatayo ang magiging bahay natin, ang magiging tahanan ng magiging pamilya natin.”Halos hindi ko mapaniwalaan ang narinig ko. Nanatili akong tahimik, hindi alam kung ano ang sasabihin. Tinitigan ko ang malawak na espasyong nasa harapan ko, sinusubukang isipin kung paano ito magiging bahay namin. Grabe, iyon lang ang una kong nasabi. Mall ba ang ipapatayo niya rito at ganito kalaki?“Everett… seryoso ka?” tanong ko
Misha’s POVParang isang panaginip ang lahat. Hindi pa rin ako makapaniwala. Naging viral na ang engagement party namin ni Everett at hindi ko mapigilan ang kilig at hiya sa atensyong natatanggap ko ngayon. Gusto ko mang magtago, hindi ko maikakaila na tuwang-tuwa rin ako. Sino ba naman ako, si Misha Merdz, para magpakilala sa buong mundo bilang mapapangasawa ng isang Everett Tani?Nang bumangon ako at abutin ang cellphone sa gilid ng kama, agad akong sinalubong ng mga notifications mula sa social media. Bawat post, bawat comment—puro tungkol sa amin. Hindi ko pa natatagalan ang pag-scroll nang makita ko ang isang video clip ng isang news anchor:“Breaking news! The engagement of billionaire Everett Tani to Misha del Rosario has taken social media by storm. Dubbed as the luckiest woman in the Philippines, Misha has captured the heart of one of the country’s wealthiest men.”Napakagat ako sa labi. Grabe, pati sa balita? Hindi ko akalain na aabot kami sa ganito. Pindot dito, pindot doon
Misha’s POVAt ngayon, heto na ako, nakaupo sa gitna ng aking kuwarto, binabalikan ang bawat sandali na parang pelikula. Hindi ko inasahan na magiging ganito kasaya ang wakas ng plano nina Mama at Papa. Hindi ko rin inakalang magiging tunay ang pagmamahal namin ni Everett sa isa’t isa.Tumunog muli ang cellphone ko—this time, it was Everett.“Hey, how are you feeling? I saw the news. We’re all over it.”Nakangiti akong sumagot. “Yeah, I saw it too. I can’t believe it’s real. It feels… surreal.”“Don’t worry. I’ll take care of everything. I know the attention can be overwhelming, but I’m here for you. Always.”Muling napangiti ang puso ko. Kung noon ay may alinlangan pa akong nararamdaman, ngayon ay alam ko nang nasa tamang landas ako.Nang ibaba ko ang tawag, bumalik ako sa pagbabasa ng mga comment sa social media.“Grabe! Ang suwerte ni Misha!”“Pinaka-suwerteng babae sa buong Pilipinas!” “Sana all may Everett Tani.”Napangiti ako, pero sa loob-loob ko, hindi lang ito tungkol sa pag
Misha’s POV Ginala ako ni Jaye dito sa farm. Hindi na busy ang gaga. Isa pa, panay ang selfie niya sa amin at saka niya pino-post sa social media niya. Palibhasa't nag-viral kami ni Everett, heto, gustong-gusto niyang maki-spotlight. "Bakit hindi mo kinakain ang dala kong pizza?" tanong niya habang nasa loob kami ng kubo ko. "Hindi ko trip," mabilis kong sagot. "Dapat sinabi mo para hindi nasayang," reklamo niya. "Dapat din kasi nagsabi ka na parating ka, hindi 'yong bara-bara ang dating mo," sagot ko at saka ako umirap. "Sige, ano bang gusto mo? Sige, baka kaya kong gawan ng paraan? Ayaw ko kasi na hindi mo manlang tinikman ang dala ko? Anong bet mong kainin?" tanong niya kaya napataas ang isang kilay ko at saka ako ngumisi sa kaniya. "Kahit ano?" tanong ko pa kaya tumango siya. "Sige, spaghetti, nagke-crave ako sa spaghetti ngayon." "Gusto mo bang mag-order ako?" tanong pa niya kaya mas lalo akong ngumisi. "Hindi 'yung spaghetti na nabibili sa labas ang gusto ko. Iba ang tri
Misha’s POV Lumabas ako ng kubo. Naupo ako sa bagong terrace na ginawa rito. Para kapag umaga, tanghali o hapunan, puwede akong kumain dito kung gusto ko. Pumunta ako rito kasi naisip kong tawagan na agad si Everett. ”Salamat naman at hindi ka busy," bungad ko nang sagutin agad ni Everett ang tawag ko. "Bakit, may problema ba diyan?" dama ko sa tono nang pananalita niya ang pag-aalala niya agad sa akin. "Wala naman. Si mama kasi, kakatawag lang sa akin ngayon," sabi ko at saka ko na sinabi sa kaniya ang lahat-lahat nang sinabi ni mama. Pati na rin ang mga eksena ni Teff. Nagulat si Everett. Humingi pa siyang tawad sa akin kasi nakalimutan daw niyang bigyan ng bodyguard sina mama at papa sa bahay namin. Huwag na raw akong mag-alala kasi agad-agad siyang magpapadala ng mga bodyguard doon. "Sa kanilang tatlong magkakapatid, si Teff ‘yung matalino at mabangis. Nagbabait-baitan lang ito, pero sure akong may pinaplano na siya. Sa kaniya hanga ang mama at papa niya kasi malinis magtraba
Misha’s POV Wala akong magawa. Habang nagluluto sina Conrad at Jaye, naisip kong subukan gawin ang mga gawain ng mga staff namin sa farm para nakakapag-papawis naman ako. Sa wakas, tapos na rin ang lahat ng mga ginawa ko rito sa farm. Nakapulot na ako ng itlog mula sa mga manok, napakain ko na ang mga kambing, at ngayon, ready na akong umupo’t magpahinga. Pero higit sa lahat, ready na akong tikman ang nilutong seafood spaghetti nina Jaye at Conrad! Hindi ko inaasahang ang biro-biro ko lang kanina kay Jaye ay tototohanin niya. Lumabas ako sa terrace ng maliit naming kubo at naamoy ko agad ang halimuyak ng bawang, kamatis, at… hmmm, sariwang hipon? Oh wow, parang ang bango pa lang, solve na ako! Sa ‘di kalayuan, nakikita ko sina Jaye at Conrad sa ilalim ng puno ng mangga, naghahanda ng mesa. Ang set-up? Para kaming mag-pi-picnic. Nakapatong lang sa kahoy na mesa ang malaking bandehado ng spaghetti, may ilang prutas na nakaayos din sa gilid. “Hoy Misha, halika na! Huwag kang magpapahul
Ada POVMula nang ipakita sa akin ni Mama ang ayos ng magiging flower bouquet ko sa magiging kasal namin ni Mishon, hindi ko na napigilang tumawag agad sa flower farm sa Atok na pinuntahan namin kahapon. Gustung-gusto ko ang kombinasyon ng mga bulaklak, mga pulang rosas, puting lisianthus at baby’s breath na bumagay sa tema ng kasal namin ni Mishon.Habang kausap ko ang may-ari ng flower farm, tinanong ko kung kaya nilang mag-supply ng sapat na bulaklak para sa buong entourage. Mabuti na lang at kaya naman daw kaya wala na akong problema doon. Matapos naming magkasundo sa presyo at delivery date, agad akong nagpa-reserve.“Thank you so much! I’ll see you a few days before the wedding,” masaya kong sabi bago ibaba ang tawag.“Sigurado ka na sa mga pinili mong flowers?” tanong ni Mama Franceska habang inaayos ang buhok niya sa harap ng salamin.“Opo, Ma. Ang ganda ng arrangement mo, kaya iyon na ang pina-order ko,” sagot ko habang ngiting-ngiti ako na sinusulyapan ang phone ko kung saan
Mishon POVPagdating namin ni Papa Ronan sa La Trinidad Strawberry Farm, agad kaming naglakad-lakad sa loob ng farm. Malamig ang simoy ng hangin at kahit umaga pa lang, ramdam na ang preskong klima ng Baguio. Natutuwa nga si Papa Ronan kasi may malamig ng lugar daw pala dito sa Baguio. Akala niya ay puro tag-init lang dito kasi puro beach daw kasi ang sikat dito sa Pilipinas.Ako ang nag-tour sa kanya, ipinapakita ko sa kaniya ang iba’t ibang bahagi ng farm habang nagkukuwento tungkol sa lugar.“Wow, this place is amazing!” natutuwang sabi ni Papa Ronan habang tinitingnan ang mga hanay ng strawberry plants. “I can already smell the freshness.”Ngumiti ako. “You’ll love it po even more once you start picking them yourself, Papa.”Pagdating sa bayaran ng entrance, ako na rin ang nagbayad ng 300 pesos para sa basket, kaya may sarili kaming lalagyan para sa mga pipitasin naming strawberries. Nakakatawa nga si Papa Ronan dahil hindi siya nakikipag-usap sa mga tao. Sabi niya, ayaw daw niyan
Ada POVMaaga akong nagising ngayon kasi excited ako sa mangyayaring bonding namin ng mama ko. Tumingin ako sa tabi ko, wala na si Mishon, mukhang maaga siyang umalis kasi narinig ko na parang magpapasama si Papa Ronan sa kaniya sa kung saan dito sa Baguio. Bumangon na ako at naglakad papunta sa bintana, sumilip ako sa labas, makapal ang fog, tapos ang malamig na hangin dito sa Baguio ay tila humahaplos sa aking balat na nagsasabi na masarap uminom ng mainit na kape ngayong umaga.Tahimik ang buong bahay at agad kong napansin na wala na sina Verena, Yanna, Marco at Edric. Maaga silang umalis para maglibot sa Baguio, samantalang sina Mishon at Papa Ronan naman ay pumunta pala sa strawberry farm sabi ng isa sa mga kasambahay na na-hire namin kagabi lang para may tagaluto manlang kami kapag ayaw naming lumabas ng villa.Ngayong solo namin ni Mama Franceska ang villa, ito na ang tamang oras para sa aming bonding sa pagpa-practice ng paggawa ng flower bouquet para sa kasal ko.Nang bumaba
Ada POVMalalim na ang gabi nang lapitan ako ni Mama Franceska sa veranda ng aming mansiyon. Tahimik siyang umupo sa tabi ko, hawak ang isang tasang mainit na tsaa. Ilang sandali siyang hindi nagsalita, tanging ang malamig na hangin lamang ang naririnig ko kasama ang paglagaslas ng fountain sa may garden sa ibaba.“Ada, anak,” malumanay niyang simula habang seryosong nakatingin sa akin. “Gusto kong ako ang gumawa ng bouquet mo sa kasal mo.”Nagulat ako sa sinabi niya pero agad akong napangiti kasi alam kong magaling siya sa pag-aayos ng mga bulaklak. “Talaga, Mama? Gusto mo?” tanong ko habang nakangiti ng husto sa kaniya.Tumango siya. “Oo, anak. Gusto kong ako mismo ang mag-arrange ng mga bulaklak na hahawakan mo sa araw ng kasal mo. Gusto kong makita sa araw ng mismong kasal mo na ako ang gumawa ng bulaklak na dala-dala mo sa altar.”Napakasaya talaga ng mayroong ganitong mama. Simula talaga nung malaman kong siya ang tunay kong mama, walang araw na hindi niya pinaparamdam sa akin n
Ada POVHalos alas dos na ng madaling-araw nang makita kong umaandar papasok ng mansyon ang lumang sasakyang inarkila nila Mishon para sa paghahanap kay Miro at Raya. Sa sandaling iyon, nakalimutan ko ang antok at pagod. Tumakbo agad ako palabas at hindi na inalintana ang lamig ng gabi, para salubungin sila.Pagbukas ng pinto ng sasakyan, unang lumabas si Mishon. Pagod na pagod ang itsura niya, may ilang galos at sugat sa braso, pero buhay. Buhay siya. Buhay silang lahat. Kaya maluha-luha ako sa tuwa.“Miro’s okay,” bulong niya sa akin gaya lalo nang gumaan ang mabigat na nararamdaman ko sa dibdib ko, pero ramdam ko ang bigat ng pinagdaanan niya. Napaluha ako sa tuwa.“Thank God…” Pumatak ang mga luha ko kahit hindi ko gusto. Hinawakan ko ang mukha niya, tinignan ko kung may malalang pinsala, pero ang mga mata niya ang unang nakahuli ng atensyon ko. Pagod, halos maiyak ako lalo kasi ang dungis niya at mukhang nasaktan pa rin siya sa naging labanan nila. Masakit makita sa ganitong istu
Mishon POVUmiiyak ang impostor, nagmamakaawa sa aming dalawa ni Raya na sana ay pakawalan na lang siya o ipakulong kaysa patayin. Marami pa raw siyang gusto gawin sa buhay niya kaya sana ay buhayin siya. Kitang-kita sa mata nito ang luha na halos bumabaha sa pisngi niya.“What do you want me to do with her, Mishon?” tanong niya na bahagyang ikiniling ang ulo habang nakatingin sa akin.Napatingin ako sa impostor—sa babaeng halos niloko ako nang buong-buo. Dapat siguro galit ako, dapat nasisiyahan akong makitang siya naman ang nasa alanganin, pero ang totoo, wala akong nararamdaman kundi awa na lang. Kasi ang pera sa akin ay balewala lang, pero ang buhay, hindi ito matutumbasan ng kahit anong halaga ng pera.Huminga ako nang malalim bago sumagot. “Let her go. Put her in jail. Do whatever you want, just let her live. She’s still human, after all.”Saglit na katahimikan ang nangyari sa buong villa. Tapos, biglang tumawa nang malakas si Raya. Pero hindi ito tawa ng tuwa—kundi tawa ng pang
Mishon POVPagkapasok namin sa loob ng villa, tinignan ko ang mga kasama kong sina Marco at Edric. Mga sugatan na, madungis, pawisan at duguan. Gusto ko sanang ayain na silang umatras na muna, kaya lang ayaw nung dalawa, nasa loob na raw kami kaya bakit pa aatras?Ang tatapang nila, tapang na nawala sa akin kasi sila lang naman ang iniisip ko. Sa dami ng kalaban namin, tapos tatlo lang kami, naisip kong mamamatay kami rito ng walang laban.Pagdating doon, agad kaming sinalubong ng hindi bababa sa sampung malalaking lalaki na armado na may hawak pang tig-dadalawang baril. Mabilis akong napalingon kina Marco at Edric, kapwa sugatan ngunit matibay pa rin ang tindig. Pero sa sitwasyong ito, ramdam ko ang tensyon sa ere. Kung susumahin, malabo kaming makalabas ng buhay.“Sabi na e, dapat umatras na muna tayo,” bulong ko sa dalawang kasama ko.“Shit!” tanging nasabi nalang ni Marco.“Mukhang hindi ka na ata maikakasal pa,” sabi naman ni Edric na nakuha pang magbiro.“Ang titigas kasi ng mga
Mishon POVSa sandaling makapasok kami sa loob ng villa, mas matinding panganib ang sumalubong sa amin doon. Hindi lang lima o sampu ang mga kalaban, higit pa sa bente ata. Lahat sila ay armado, may dalang matataas na kalibre ng baril. Wala kaming ibang magagawa kundi maghiwa-hiwalay para mapababa ang tiyansa ng agarang pagkalagas. Agad kaming tumakbo sa magkakaibang direksyon, gamit ang anino at paligid bilang pananggalang.Si Edric ang unang sumabak sa matinding bakbakan. Pumasok siya sa isang silid na tila opisina, pero doon nag-aabang ang tatlong kalaban. Wala siyang dalang armas kundi ang kutsilyong nakuha niya sa isa sa mga napatay naming bantay kanina.Nanuod lang muna ako, para sakaling kailangan niya ng back up ay saka ako tatakbo palapit sa kaniya.“Come at me,” malamig niyang sabi na hindi man lang nababahala.Hindi nagpatumpik-tumpik ang mga kalaban. Isa sa kanila ang bumunot ng baril at pinaputukan si Edric, pero nagpagulong siya sa sahig, mabilis na iniwasan ang bala. Sa
Ada POVNakatayo ako sa terrace ng mansiyon ng bahay namin dito sa Pilipinas, nakatingin sa madilim na langit na punung-puno ng mga bituin. Malamig ang simoy ng hangin, pero hindi iyon sapat para palamigin ang nag-aalab kong kaba sa dibdib ko.Ilang oras na ang lumipas, pero wala pa ring balita tungkol kina Mishon, Edric at Marco. Alam kong delikado ang misyon nila ngayong gabi, pero wala akong magawa kundi maghintay at magdasal.Pero sana kasi nagsama sila ng mga pulis para mapanatag ako, kaya lang ang alam ko, lumakad sila ng sarili nila.Simula kaninang hapon ay nandito na ako sa kuwarto namin ni Mishon, hindi na ako bumaba kasi nahihilo ako sa tuwing naiisip kong nasa panganib sina Mishon at Miro. Ina-anxiety ako, para akong masusuka palagi. Natatakot din ako na baka kung anong mangyari sa baby namin ni Mishon kaya nanatili na lang ako dito sa kuwarto ko. Uminom na rin ako ng gamot para mawala ang nararamdaman kong ito. Gamot ito na puwede sa akin na binigay ng Ob-gyn ko.Narinig