0056: Nararamdaman

Misha’s POV

Habang tumatakbo ako palayo kay Everett, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang. Parang bawat pintig ng puso ko’y may kasamang kurot ng pangungulila at galit—sa kanya, sa sarili ko, sa lahat ng taong nasa paligid namin na tila walang alam sa nangyayari. Ang ingay ng party ay tila musika sa isang pelikulang may magulong kuwento. Walang nakakapansin sa totoong nangyayari sa likod ng mga ngiti at engrandeng kasiyahan.

Huminto ako sa gilid ng isang haligi, pilit na pinapakalma ang mabilis kong paghinga. Hawak ko pa rin ang susi ng kotse—ang premyo na tila walang halaga kumpara sa naging alitan namin ni Everett. Ipinikit ko ang mga mata ko, sinubukang isaisip ang bawat dahilan kung bakit ko ginawa ang lahat ng ito. Para sa anak namin. Para sa farm namin, sige. at para sa sarili ko. Para sa pagmamahal na pilit kong pinanghahawakan kahit na mukhang palaging nasa gilid ng pagkawasak. Okay, sige, ganito na lang. Iisipin ko na lang na para sa kinabukasan ko ‘to. Para sa magandang kina