1 ไปเมืองมนุษย์

1

ไปเมืองมนุษย์

         “นี่ก็เลยกำหนดมาสองวันแล้ว ซานต้ายังไม่กลับมาอีกเหรอ”

         ตุ๊กตาที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนขนมปังขิงทุกประการแต่เป็นสีขาวและสวมเสื้อผ้าสีเขียวเหมือนพวกภูติ มือหนึ่งกำกระดิ่งสีทองไว้ ชะเง้อหน้ามองไปยังประตูทางเข้าเมืองหิมะอย่างเป็นกังวล

         เธอคือจิงเจอร์เบรด หรือจิงเจอร์ คนที่เคลมตัวเองว่าเป็นขนมปังขิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ทั้งที่สีนั้นแตกต่างจากขนมปังขิงของกินอย่างสุดขั้ว หน้าที่ของเธอคือการคอยเดินไปมาคุมงานผลิตของขวัญของเหล่าคนแคระ และนั่งดูหนังดูละครของโลกมนุษย์ไปวันๆ

         “ยังไม่เห็นเลยนะ หรือว่าเขาจะไว้ใจที่พวกเราคุมงาน ก็เลยจะมาทีเดียววันคริสต์มาสอีฟเลย?”

         ตุ๊กตาหิมะตัวกลมปุ๊กที่มักจะชวนเธอไปเที่ยวเล่นรอบเมืองอยู่เสมอพูด

         “ไม่มีทาง ซานต้าเป็นคนที่เคร่งมาก เขาต้องคอยเช็กของเองทุกครั้ง สงสัยฉันต้องไปถามพวกเรนเดียร์ซะแล้วสิ”

         “ไม่ต้องถามหรอก ฉันถามมาแล้ว ซานต้ายังไม่ได้เรียกให้พวกนั้นไปรับเลย”

         “ทำยังไงดี ต้องเกิดอะไรขึ้นกับคุณซานต้าแน่ๆ” จิงเจอร์เดินวนไปมา ตาเม็ดกลมๆ สีดำมองพื้นอย่างคนคิดไม่ตก นี่ถ้าปากที่เป็นรอยปะสีดำห้าจุดมีเพิ่มขึ้นมาอีกแถวหนึ่งก็คงจะขยับเม้มเข้าหากันแล้ว

         “ทำใจร่มๆ เถอะน่า เราทำอะไรไม่ได้หรอก”

         “ไม่ได้การ ฉันจะออกไปตามหาซานต้า”

         “หา! เอาจริงเหรอ” คราวนี้นอกจากตุ๊กตาหิมะแล้ว ภูติจิ๋วที่บินผ่านมาก็อุทานอย่างตกใจ

         “ใช่ ฉันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าซานต้าอยู่ที่ไหน และรู้เรื่องโลกมนุษย์ดีกว่าใคร” เพราะดูซีรีส์มาเยอะ “ดังนั้นฉันต้องตามหาตัวซานต้าเจอแน่ๆ”

         สิ่งมีชีวิตหรือตัวตนทุกรูปแบบในเมืองหิมะที่ขั้วโลกเหนือแห่งนี้ไม่มีใครเคยได้ออกไปสัมผัสกับโลกภายนอกนอกจากกวางเรนเดียร์ ดังนั้นคนที่มีประสบการณ์ชีวิต (จากทีวี) มากที่สุดอย่างจิงเจอร์ย่อมเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด

         “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรีบนำตัวซานต้ากลับมาให้ทัน”

         เพราะจิงเจอร์เป็นเหมือนมือขวาของซานต้า กวางเรนเดียร์จึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี พาเธอนั่งเลื่อนหิมะบินไปยังเมืองเอส เมืองที่ซานต้าเคยบอกว่าเขาอาศัยอยู่

         ทันทีที่ออกจากเมืองหิมะร่างกายเล็กๆ ของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์สาวแสนสวย สวยระดับเดียวกับเหล่านางเอกที่เธอเคยดูในทีวี แต่ดันหน้าอกใหญ่ เอวคอด สะโพกผาย ก้นใหญ่ หุ่นสะบึมอย่างกับพวกตัวร้าย ไม่ได้ผอมเพรียวแบนราบแบบพวกนางเอกนี่สิ

         “ว้าววว ร่างมนุษย์ของเธอสวยมาก”

         แม้แต่กวางเรนเดียร์สาวก็ยังอุทานอย่างชื่นชม

         “ขอบใจนะ” จิงเจอร์พูดเสียงเบาอย่างยังไม่หายตกใจ

         เกิดมาตั้งหนึ่งร้อยปี เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองก็มีร่างมนุษย์กับเขาด้วย

         หญิงสาวนั่งลูบไล้สัมผัสผิวกายอันนุ่มลื่นของมนุษย์ที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ไล่มองตั้งแต่นิ้วมือสวยดั่งลำเทียน ขึ้นไปยังทรวงอก ลงไปยังหน้าท้อง เอว สะโพก แก้มก้น ไปจนถึงจุดกึ่งกลางของร่างกาย

         หญิงสาวถึงขั้นเอามือล้วงเข้าไปขยุ้มก้อนส้มโอสองก้อนที่หนักแสนหนักนี่ดูแล้ว ไม่เข้าใจว่าพวกมนุษย์ทนได้ยังไงกัน หนักแถมยังเคลื่อนไหวไม่สะดวกอีก ดีนะที่บนเลื่อนมีเสื้อผ้าตัวใหญ่อยู่ ก็เลยปกปิดทุกอย่างไว้ได้มิด เสียดายที่ไม่มีชุดชั้นใน ก็เลยได้แต่ห่อตัวเองไว้หลายชั้นแทน

         “พวกเธอไปหาที่พักผ่อนเถอะ ถ้าตามตัวซานต้าได้แล้วฉันจะเรียกเอง”

         จิงเจอร์บอกลากวางเรนเดียร์ที่ชายป่า เพียงเดินเท้าต่อไปอีกสองกิโลเมตรก็เป็นชานเมืองเอสฝั่งตะวันออก

         เธอรู้สึกซานต้ามาหนึ่งร้อยปีแล้ว ประสบการณ์การดูทีวีตั้งแต่ละครเรื่องแรกออกฉายมาจนเกือบหนึ่งร้อยปีของเธอ ย่อมทำให้เธอตามหาซานต้าได้แน่

         “ขอโทษนะคะ พอจะรู้จักผู้ชายในรูปไหมคะ”

         หญิงสาวผู้ถามเป็นคนที่มีผมยาวสลวยเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ตากลมโตสีเขียวอ่อนเป็นประกายระยิบระยับดั่งดวงดาว ผิวพรรณสะอาดผุดผ่องอิ่มน้ำ ลักยิ้มที่ข้างแก้มซึ่งป่องนิดๆ ส่งให้ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปดูสดใสน่าจับจูบ รูปร่างของเธอสมส่วน หน้าอกหน้าใจใหญ่จนแทบจะล้นทะลักเสื้อยืดแขนยาวและเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวโคร่งที่สวมอยู่ เอวคอดกิ่ว สะโพกผาย ขาเรียวยาวโผล่พ้นกางเกงขาสั้นทำให้รูปร่างดูไม่ตัน

         น้ำเสียงหวานใสก้องกังวานทำให้คนถูกถามต่างไม่อาจละสายตาจากใบหน้าของเธอได้

         “ว่าไงคะ” คราวนี้หญิงสาวยกภาพวาดด้วยดินสอในกระดาษขึ้นชูบังหน้าตัวเอง ให้อีกฝ่ายได้โฟกัสที่คำถามเธอแทน

         รูปวาดนี้ถูกวาดโดยเอลฟ์ตนหนึ่งที่เชี่ยวชาญด้านศิลปะในเมืองหิมะ ภาพจึงเหมือนตัวจริงเป็นอย่างมาก เหมือนแม้กระทั่งหนวดเคราขาวๆ ของซานตาคลอส

         “ไม่รู้จักนะครับ ลองไปหาในห้างสรรพสินค้าดูสิ”

         “ไม่เคยเห็นนะคะ”

         “ลองไปดูที่ลานกลางเมืองดูมั้ย มีซานต้าหลายคนอยู่”

         เดินสุ่มถามไปมากกว่าสิบคน ก็ไม่มีใครรู้จักเลยสักนิด แถมยังไล่ให้เธอไปหาพวกซานต้าปลอมๆ อีก คุณซานต้าของเธอออกจะหล่อขนาดนี้ ผมและหนวดเคราสีขาวก็ไม่อาจจะปกปิดความหล่อของเขาไว้ได้ ทำไมถึงไม่มีใครรู้จักกัน

         “ทำไมพี่สาวไม่โพสต์ตามหาในโซเชียลมีเดียดูล่ะคะ” เป็นเด็กหญิงอายุห้าขวบที่ให้คำแนะนำเธอ

         “พี่ไม่มีมือถือน่ะสิ”

         เธอไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ มีเพียงเงินไม่กี่เหรียญที่ซานต้าเคยมอบไว้ให้เป็นของที่ระลึก ไม่น่าจะพอซื้ออะไรได้นอกจากของกินเล่น

         ในที่สุดจิงเจอร์ก็ตัดสินใจเข้าไปยังใจกลางเมือง เธอเดินลัดเลาะผ่านบ้านเรือนทรงคอทเทจทำจากอิฐหลากสีตามสไตล์อังกฤษสวยงาม ผ่านร้านค้าที่ประดับตกแต่งด้วยธีมคริสต์มาสอย่างแข่งขันกัน เสียงเพลงที่เปิดออกมาจากแต่ละร้านก็ให้บรรยากาศของความเป็นคริสต์มาสเป็นที่สุด

         อากาศหนาวๆ ก็พร้อมแล้ว ขาดเพียงแต่หิมะก็เท่านั้น

         ด้วยความที่เมืองเอสมีการจัดผังเมืองเป็นอย่างดี ทุกบล็อกจึงเชื่อมต่อถึงกันได้ และถนนใหญ่ทุกสายก็เชื่อมต่อไปยังพื้นที่ใจกลางเมืองซึ่งเป็นเหมือนโซนพิเศษ รวบรวมไว้ซึ่งสถานที่ท่องเที่ยวที่ดึงดูดใจมากมาย ทั้งพระราชวัง พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ พิพิธภัณฑ์ศิลปะซึ่งรวบรวมงานศิลปะของนักวาดชื่อดังไว้ สวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุด สะพานที่สวยที่สุด แม่น้ำที่สามารถนั่งเรือชมวิวเมืองได้เป็นชั่วโมงๆ และร้านกาแฟร้านอาหารที่มีพื้นที่ด้านนอกให้คนได้นั่งชิลชมวิวแม่น้ำอันสวยงาม

         ทุกสิ่งทุกอย่างดึงดูดความสนใจของจิงเจอร์ไปหมดจนเธอไม่รู้สึกถึงความหนาวที่ขาอันเปลือยเปล่า

         โลกมนุษย์มันน่าตื่นตาตื่นใจอย่างนี้นี่เอง มีแต่ตึกสูงใหญ่ สถาปัตยกรรมก็แตกต่างจากเมืองหิมะของเธอ

         แต่ความตื่นเต้นก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่คู่รักไม่ก็ครอบครัวเดินอยู่ด้วยกันเต็มไปหมด จนเธอเริ่มรู้สึกคิดถึงเหล่าคนแคระและตุ๊กตาหิมะที่เมืองหิมะ

         ระหว่างทางจิงเจอร์ก็ยังคงถามผู้คนไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ไปโผล่ยังตรอกเล็กๆ ตรอกหนึ่งและพบเข้ากับกลุ่มชายหนุ่มร่างกำยำที่กำลังเฝ้าประตูบานหนึ่งอยู่

         “ขอโทษนะคะ รู้จักผู้ชายในรูปไหมคะ”

         “รู้จักสิ” ชายหน้าบากคนหนึ่งตอบ พร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมาเต็มจนจิงเจอร์สำลักไอค่อกแค่กหน้าแดงก่ำ

         “เขาอยู่ไหนเหรอคะ” น้ำเสียงดีใจทั้งที่ดวงตายังฉ่ำน้ำและจมูกแดงก่ำ ทำให้เหล่าชายที่เห็นรู้สึกได้ถึงความกำหนัด อยากจะย่ำยีเรือนร่างเซ็กซี่ของลูกแมวน้อยที่หลงเข้ามาเสียเต็มทน

         “อยู่ในตึกนี้แหละ ตามเข้ามาสิ”

         ชายฉกรรจ์ขยิบตาส่งสัญญาณให้เพื่อนคนอื่นอย่างรู้กัน

         จิงเจอร์ที่ได้ยินก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เธอจำได้ว่าในซีรีส์คนที่รูปร่างหน้าตาแบบนี้มักจะมีทั้งคนที่ดีและไม่ดี ถ้าไม่ใช่พวกบอดี้การ์ดก็เป็นพวกนักเลงไปเลย

         “ไม่ดีกว่าค่ะ ช่วยเรียกเขาออกมาให้หน่อยสิคะ บอกว่าจิงเจอร์เบรดมาตามหา”

         “อยากเจอจริงๆ หรือเปล่า ถ้าอยากเจอก็แค่ตามมา”

         ชายคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดดัน

         “ไม่แล้วดีกว่าค่ะ” ไว้เธอค่อยแอบกลับมาดูใหม่ตอนที่พวกนี้ไม่อยู่แล้วก็ได้

         คำพูดปฏิเสธของเธอเหมือนเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มเหล่านั้นล้อมวงเข้ามาแคบ รอยยิ้มน่าขยะแขยงถูกส่งตรงมาให้ ชายคนหนึ่งยกมือขึ้นขยำกลางอากาศราวกับบีบหน้าอกหญิงสาวอยู่ ขณะที่คนอื่นก็ผิวปากวี้ดวิ้วอย่างชอบใจ

         “อย่าเพิ่งรีบไปสิจ๊ะน้องสาว”

         ข้อมือบางถูกรั้งไว้ด้วยอุ้งมือหนา

         “ปล่อยนะ! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะตะโกนเรียกตำรวจ”

         “กว่าจะมีใครผ่านมาได้ยิน พวกเราก็คงจะสุขสมไปถึงไหนต่อไหนแล้ว อย่าตะโกนเรียกให้เหนื่อยเปล่าเลย เก็บแรงไว้เล่นสนุกกันดีกว่า”

         ท่าทางแสนกักขฬะทำให้จิงเจอร์รู้สึกรังเกียจ เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของมือสากๆ นั่น “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”

         พลั่ก!

         “โอ๊ย! แสบนักนะนังนี่!”

         ละครที่ดูมาเป็นจำนวนมากได้ผล เพราะเธอเตะผ่าหมากเข้ากลางเป้าโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะพยายามวิ่งหนีออกจากวงล้อม แต่ก็ถูกรวบเอวกลับไปจนตัวลอย

         “ทำบ้าอะไรกันกลางวันแสกๆ วะ!”

         เสียงตะคอกพร้อมกับรังสีอำมหิตส่งตรงมาจากผู้มาใหม่

         “ซานต้า!!!”