Kabanata 2

Ningning

Wala ako sa sarili buong gabi. Isa-isang lumapit ang mga bisita para bumati dahil sa engrandeng proposal.

Hindi ko alam kung anong klase ng ngiti ang mayroon ako nang lumapit sila. I can still feel my tears hanging on the brim of my eyes, silently hoping they won't fall just yet. I hope they think these are happy tears.

Pagod na pagod ang pakiramdam ko nang makawala saglit kay Elias at sa mga tao. Hindi ko na napigilan ang panghihina ng mga tuhod at hindi na nakaabot pa sa comfort room. Dinig ko pa rin ang masayang ingay galing sa hall na pinanggalingan. Kaya kahit na bumibigay na ang mga tuhod, pinilit ko pa ring tumayo at pumasok sa banyo.

I can't afford any more issues right now.

Akala ko kahit na saglit ay makakaramdam ako ng kaligtasan sa banyo. Naglaho na ang posibilidad nang maabutan ko roon si Candace, may hilam rin ng luha sa mga mata.

Tumalim ang mga mata niya nang nakita ako. Sa isang iglap ay nahila niya na ako sa loob at lumagapak na ang palad niya sa mukha ko.

“How fucking dare you?!” singhal niya habang humihikbi.

Hindi pa ako nakakabawi sa pamamanhid ng pisngi ay nadagukan naman niya ang ulo ko.

“Ilang beses kang tumanggi noon sa kaniya! Yun pala hinihintay mo lang maging ganito ka-engrande! Hipokrita ka!” Sabay isang dagok pa ulit.

Gulo na ang buhok ko at sabog na ang make up kakaiyak at sa mga dagok ni Candace. Siguradong dinig din kami ng kung sinong nasa labas. Hinayaan ko pa ang isang dagok pa mula kay Candace. Pinilit kong iniwas ang mukha ko kaya sa ulo ko lahat tumama. Pagkatapos ng isang iyon ay hinuli ko na ang braso niya.

“Tama na. Nakakarami ka na,” mariin at nangangatog na anas ko.

Nagtagis ang bagang niya kasabay ng mga luha pa rin na umaagos dahil sa galit. Pabalyang binawi niya ang braso.

“Ang tanga mo talaga…” mahina ngunit mariin at galit pa rin na aniya. “You think daddy really loves you? Kaunting mali lang sa ‘yo, iiwan ka rin niya.”

Natigilan ako nang marealize na tama siya.

I am flawed, yes Elias know that. May kasamaan ang ugali ko at ambisyosa. Pero higit pa ako roon!

“Sa tingin mo ba hahayaan kong matuloy ‘to? I'll do everything on my extent to stop this ridiculous wedding!”

Panic rose in my system. Kung tutuusin, hindi mahirap na hukayin ang nakaraan ko. Kung gagawin ni Candace ang banta niya, hindi siya gaanong mahihirapan na malaman ang nakaraan ko.

At hindi lang iyon! Kung hindi man mag-effort si Candace na halukayin ang baho ko, malalaman at malalaman pa rin iyon ni Elias dahil ikakasal kami. Actually, hindi! Hindi nga kami maiikasal dahil kasal pa ako sa iba!

Pakiramdam ko ay tinakasan na ako ng sariling dugo. Nagsisinungaling ako at malapit nang mahuli!

Panic stirred in the pit of my stomach. Tinulak ko si Candace at pumasok sa cubicle at isinuka na ang kanina ko pang pinipigilan.

Halos yakapin ko ang toilet habang inilalabas ang lahat lahat sa loob ko. I feel so sick of lying to people who haven't did anything wrong to me. I've been hiding and lying for 10 years to the people and especially Elias who’s always been good to me. Umaapaw na ang guilt sa katawan ko at ang takot na mahuli.

Patuloy ako sa pagduwal hanggang sa may humaplos ng likod ko. Lalo lang akong naduwal nang maramdaman ulit ang multong palad ni Elias na buong gabi ay nasa likod ko kahit na wala naman siya rito ngayon.

I shooed the hand away.

“Ako lang ‘to, Ningning,” I heard Avi's voice.

“Kailangan mong kumalma,” sabay hagod ng palad sa likod ko. Hindi ko na iyon inalis sa pagkakataon na ito.

Nang marinig ko ang tunay na pangalan ko ay medyo kumalma na ako. Pakiramdam ko ay hindi ko kailangan na magsinungaling kahit na sandali lang. Plus the fact that I am in the girls comfort room and the thought that Elias cannot be here and no one can see me this vulnerable, sends me enough comfort to be calm.

Tinipon ni Avi ang buhok ko sa gilid ng tainga. Pinunasan niya rin ang mukha ko na nabasa lang ulit ng mga luha.

“A-Anong gagawin ko?” humihikbing tanong ko.

Sa puntong ito ay hindi na magawa ng utak ko na mag-isip. I am a whole of a mess. Nasa labas si Elias, ang mga bisita at ang mga press. Hindi nila ako puwedeng makita nang ganito. Hindi dapat pagkatapos ng isang espesyal na proposal. Hindi nila puwedeng malaman kung sino talaga ako, kung saan ako galing at iba pang tinatago ko.

“Shhh,” she hushed me. “Nandito ako, you are not alone. Tutulungan kita. We'll reach out for him… or whatever! Basta gagawin natin lahat! For now, you need to fix yourself. Aayusin natin ang make up mo. Babalik ka roon kay Elias at tatapusin ang party. Kaya mo ba ‘yon?”

I can't answer in between my sobs.

Masuyong hinaplos ni Avi ang buhok ko.

“You got this, I believe you.” Masuyong aniya.

That's when my sobs turned into soft little sniffs.

Bihira akong tratuhin ni Avi nang ganito, na parang bata. The last time was when I was still 18 and crying over wanting to go back home. At hindi pa rin nagbabago si Avi, may gawi pa rin siya na paamuhin ako sa kabila ng mga panic attacks.

Inalalayan ako ni Avi patayo. Saka ko lang narealize na wala na si Candace at kami na lang dalawa ang nasa loob ng banyo. Ni hindi ko napansin kung paano siya napaalis ni Avi.

Ngayon ko nakita nang malinaw ang sarili ko sa salamin. Namumula ang pisngi ko dahil sa sampal ni Candace. Umagos din ang eyeliner ko pababa kasama ng luha.

Hinilamusan ko ang sarili habang nakasungaw si Avi sa pinto. Pagkatapos kong maghilamos ay ang pagpasok naman ni Happy para sa panibagong make up. We made it quick because someone may enter the bathroom. Saka masyado na rin akong nagtatagal. Baka hinahanap na ako sa party.

Tinuloy ko ang gabi na may praktisadong ngiti. Nakipag-usap sa ilang press, sa mga business partners ni Elias at sa mga asawa nito na parang walang nangyari. Hindi ko na nakita si Candace sa party. Naging mas madali iyon para sa akin. Nagsimula na rin akong makatanggap ng mga wedding advices. May lumapit pang wedding coordinator. Lalo kong nararamdaman ang pressure!

Ayaw akong paalisin ni Elias pagkatapos ng party. He suggested that we are all tired and I should sleep in another suite in the hotel. May pagka conservative siya na nagustuhan ko noon at mas nagusgustuhan ko ngayon dahil iyon ang kailangan ko.

I need space from him and from all the lying that is why I insisted going home. Dinahilan ko ang kunwaring trabaho kinabukasan. I can't stomach the thought that I am in a same small space with the angel I am lying to.

“Maliit yung diamond. Sakto sa style mo,” ang dumaan sa likod ko na si Avi sabay salampak sa kama ko.

Tinignan ko ang singsing na bigay ni Elias kagabi. It's on a box now. Hawak ko, inikot-ikot at sinusuri bago lumipad ang isip at mapadpad sa kung saan.

Hindi naman maliit ang diamond para sa akin. Tama si Avi, sakto lang sa gusto ko. Elias really knows me, but he doesn't at the same time. Kilala niya lang ako base sa pinapakita ko. It's Shine who he knows and not Ningning, the other me, the whole real me. Shine is just a piece of Ningning. The little Ningning’s dream that I am living now.

Sinara ko ang box at binitawan. Kagabi ko pa iyon tinanggal at mula noon, hindi ko pa binabalik. I am not used to it. Iyon ang dahilan ko. Something is itching somewhere in my ring finger whenever I try to wear it. Saka ko na lang isusuot kapag kailangan na ipakita sa media.

“Ano na ang gagawin natin?” Baling ko sa kay Avi.

Kahit naman nung bago pa lang kami ni Elias, sinubukan na ni Avi na kausapin si Joachim, my husband, para sa annulment. We didn't receive any response from him. Hindi na rin namin pinilit dahil baka lumaki pa at lumabas sa media.

Ngayon na narito na ako at naiipit, nagsisi ako na hindi ko pa pinilit si Joachim na maghiwalay na kami ng pormal noon pa. Sampung taon na nang umalis ako sa amin. I moved on already and I think he is too. But I'm not sure…

Sampung taon na, hindi naman siguro siya naghihintay sa pagbabalik ko ‘di ba? I didn't promise to comeback. Masalimuot ang nakaraan para sa amin, na kahit sa balik-tanaw, hindi ko kayang balikan.

Maghihintay ka pa ba sa taong parte ng masakit na nakaraan?! Ng sampung taon?! I'm sure naka move on na iyon!

“Ayon na nga, tatanungin kita kung may alam ka ba kung paano natin siya makakausap. Do you… perhaps keep his number? Kung kabisado mo? Socials?” she sounds so careful.

Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang tanungin. She changed my phone years ago to cut my connection from my past. Pati ang socials ko, pinabura niya. My new socials are monitored by her. Tingin ko tuloy ngayon ay pinagdududahan niya ako kahit bantay sarado na niya.

“Hindi ko na siya nakausap simula no’ng umalis ako, hindi na ulit.”

Tinitigan niya ako na parang tinitimbang ang sagot ko, kung nagsisinungaling ba.

Dati, oo sinubukan ko. Before she confiscated my phone. Joachim has no socials before except for an email. Ewan ko ngayon.

“Kung ganoon, susubukan kong makuha ang number niya o socials. Kung wala, ako mismo ang pupunta sa kaniya.”

Tumango kahit na hindi sang-ayon. This is my problem to deal with. Saka pakiramdam ko, ako dapat ang kumausap sa kaniya.

Sinubukan na namin ito noon, walang nangyari. Pero kung sabagay, medyo fresh pa ang sugat noon. Baka ngayon mas madali na itong ayusin. I hope so…

Hindi ako mapakali sa planong gawin ni Avi. Masyadong mabagal ang proseso at hindi ako matahimik na naghihintay lang.

Nagsimula ako sa F******k. I started typing his name. Different combinations and even his nickname.

Joachim Altamayo.

Joachim D. Altamayo.

Joachim Damian Altamayo.

Akim Altamayo.

Pati pabaliktad. Pero wala! Mayroon pa palang tao na walang f******k!

Kung saan-saan pa ako naghanap, pero walang Joachim. My last resort was his old email. I don't know if he's still using that but still I tried. Pero halos isang oras akong nakaharap sa laptop at walang maitipa.

Ano ba kasi ang dapat sabihin?

Joachim, ikakasal na ako. When should we process our annulment?

Umiling ako at binura ang mga sinulat. Hindi ko in-expect na mahirap pala. I have so many big feelings in my chest that I want to say but I can't form any words. Paano kaya kung magkaharap kami ng physical? Will I be able to let these big things out?

Sa huli, tanging…

“Ako ito. Puwede ba tayong mag-usap?”

… lang ang natipa ko.

I hit the send button. Puwede na siguro iyon sa ngayon.