💎
Dinala nila si Freya sa isang villa. Habang hila siya, panay ang palag niya. Ayaw niyang sumama sa kanila dahil natatakot siya na may masamang balak ang mga ito sa kanya. Gusto niyang tumakbo, ngunit nakatali na ang kanyang mga kamay at binusalan ang kanyang bibig para hindi siya makasigaw at makahingi ng tulong. Mukhang abandonadong gusali ang pinagdalhan sa kanya dahil napapalibutan ito ng mga nagtataasang talahib. "Wag ka nang pumalag, puta ka!" sigaw ng isang lalaki. "Uhmmp!" Nasaktan si Freya ng diinan ng lalaki ang hawak sa kanyang braso. Kinaladkad siya ng lalaki na parang isang bagay. Naiiyak siya sa sakit, pakiramdam niya ay mababali ang kanyang buto. Bakit ba nangyayari ito sa kanya? Wala naman siyang natandaan na may ginawan siyang masama sa kahit na sino. Hindi siya gumanti sa kahit na sino, hindi siya nanakit... bakit sinasapit niya 'to? Kapag nawala siya, paano na ang kanyang anak? Pagkatapos nilang itali si Freya sa upuan, nagawa pa nilang magtawanan habang nagkukwent
“BANG!” Malakas na putok ng baril ang narinig ni Freya kasabay ng tilamsik ng likido sa kanyang balat. Nakarinig siya ng magkakahalong boses... may nagsasabi na "ligtas na siya" at may nagsasabi din na "nakawala ang isa, habulin ninyo." Nanginginig si Freya sa takot... hindi niya magawang imulat ang kanyang mga mata dahil natatakot siya sa maari niyang makita. "Freya!" Narinig niya ang boses ni Alexander na tumatawag sa kanya. "A-Alexander..." Iyon lamang ang namutawi sa labi niya. Nanghihina siya, nanlalambot ang katawan niya, hindi na niya kayang tumayo pa... nang makita ni Alexander na pabagsak na siya ay mabilis siyang tumakbo para saluhin siya. "A...akala ko mapapahamak na ako... akala ko w-wala nang magliligtas sa akin, ahhh!!!!" Lahat ng takot, sakit ng kanyang dibdib ay pinakawalan niya lahat... humahagulgol siya sa dibdib ni Alexander habang yapos siya nito. "T-takot na takot ako... a-akala ko hindi ko na makikita ang anak ko!" Ayaw niyang makita ng ibang tao kung gaano s
"Ahhh! Tangina talaga... ang sakit!" Daing ni Oliver habang hawak ang kanyang balikat na may tama ng bala. Kinuha niya agad ang susi ng motor at pinatakbo iyon para makalayo sa lugar. "P*ta ang malas! May checkpoint sa buong lugar!" Nang may makitang tindahan ay nagtago siya sa gilid kasama ang kanyang motor. Nagsuot siya ng jacket para itago ang duguan na balikat. Kailangan niyang magtiis sa sakit, daplis lang naman ang tama niya kaya magagawa niyang magtiis ng hanggang limang oras. "Ahhh... hayop ka, Domeng, kasalanan mo 'to. Hindi ka nag-iingat kaya natunton tayo... dahil sa katangahan mo kaya kayo namatay ng mga kasama mo... inutil ka!" "Boy!" Tawag ni Oliver sa batang dumaan, mukhang bibili ito sa tindahan. "May alam ka bang paupahan sa lugar na ito? Yung malapit lang... hindi lalabas sa barangay na 'to." "Meron po, sa bandang likuran po!" "Samahan mo ako... bibigyan kita ng isang libo!" Alok niya sa bata. Alam niya na kapag may suhol mas madaling kikilos ang mga tao, mapabata
Hindi ito ang unang pagkakataon na nakabaril ng tao si Alexander. Pero ito ang unang pagkakataon na nakaramdam siya ng matinding galit. Nang makita ni Alexander na hawak ng lalaki si Freya bilang hostage, nagdilim ang paningin niya sa sobrang galit. Nanginginig ang kalamnan niya, gusto niyang durugin ang lalaki sa mismong kamay niya at pagbayarin siya sa ginawa niya. Pero nang makita niya ang luhaang mukha ni Freya... ang takot sa kanyang mata... narealize niya na hindi lang siya galit. Ang mga kamay niya ay nanginginig dahil sa takot na baka mawala si Freya sa kanya. Natatakot siya na baka sa isang maling galaw niya ay malagay sa panganib ang buhay ni Freya. Nanginginig si Freya habang karga niya, damang-dama niya ang umaapaw na takot ni Freya... napakaputla ng mukha ni Freya, pati ang kanyang labi ay nanginginig pa... naririnig niya ang paulit-ulit na pasasalamat ni Freya kasabay ng pagbigkas niya sa pangalan ng kanyang anak. Napamura siya sa isip niya. Bigla niyang naalala ang na
"Salamat, prinsesa ko," sabi ni Freya at hinalikan ang noo ng anak niyang si Rose. "Sige na, manood ka muna, mag-uusap lang kami nila Tita at Tito." Utos niya sa bata. "Tsk. Mukhang nag-aalala pa rin sayo ang lalaking iyon, Freya," wika ni David nang makaalis ang anak ni Freya. "Sino?" tanong ni Freya. "Sino pa nga ba, eh si Alexander," sagot ni David. Pabagsak na umupo ito sa sofa, may ngisi ito sa labi habang umiiling-iling. "Nakita ko siya sa bar noong nakaraan." Lumaki ang ngisi nito bigla. "Gusto ko lang naman malaman kung ano ang magiging reaksyon niya kapag nakita niya na may kalandian ako. Aba ang gag0, balak yatang basagin ang buong mukha ko." "Teka, ang ibig mo bang sabihin ay nagseselos si Alexander, gano'n ba?" Tanong ni Raven kay David, pero sa akin ito nakatingin, tinitingnan ang reaksiyon ni Freya. Nagseselos? Naalala ni Freya bigla ang nangyari. Kahit kailan ay hindi pa niya nakitang magalit ng ganoon si Alexander. Oo, malamig ito at laging walang ekspresyon. Pero
Freya POV: Di ko mapigilan ang makadama ng awa sa anak ko habang yakap-yakap siya. Pagkarating ko galing sa Police Station ay tulog na ang anak ko. Dito muna kami sa bahay ni Raven ngayong gabi. Pagod na pagod ako… hindi lamang ang katawan ko, maging ang puso ko. “Hindi mo matatago habang buhay na si Alexander ang ama niya, Freya. Hangga’t nagkakalapit silang dalawa, malaki ang posibilidad na malaman iyon ni Alexander.” Naalala ko ang sinabi ni David pagkahatid niya sa akin kanina. Tama siya, may posibilidad nga na malaman niyang anak niya si Rose. Bago ako lumabas ng kwarto ay binalot ko siya ng blanket at hinalikan sa noo. Napatalon ako sa gulat ng pagkalabas ko ng kwarto ay nakatayo si Raven sa labas, may puting fask mask sa buong mukha. “Ano ba, balak mo ba akong patayin sa gulat?” Hating-gabi na pero naisipan pang maglagay ng kung ano-ano sa mukha. Hindi ko alam kung nagkataon lang ‘to, o nananadya itong manakot. “Ughh… kailangan ko ‘to, noh. Masyado nang natutuyp ang
Freya POV: Pagkarating ko sa bar ay agad kong binigay ang susi ng kotse ko sa parking boy na naroon. Napansin ko ang mga reporters na nakaabang sa labas ng naturang lugar. Mabuti nalang at nakasuot ako ng sumbrero kaya hindi ako nakilala ng mga ito. Saka mabuti nalang din ay hinaharang ito ng mga bantay kaya hindi nakapasok ang mga ito sa loob. Sumalubong sa ilong ko ang amoy ng alak at usok ng sigarilyo. Patay-sindi man ang ilaw ay sapat na iyon para makita ang kapaligiran. Pero kataka-taka na walang ingay sa loob. Nasaan na ang mga tao? Nang makapasok ako, napansin ko ang nagkalat na basag na bote sa paligid. May napansin din akong nagkalat na dugo. Hindi ito dapat pero bigla akong kinabahan at nag-alala para kay Alexander. Paano kung sa kanya galing ang dugong narito? Kailangan niyang magamot agad. Gano’n na lamang ang panlalamig at paninigas ng aking katawan ng makita ko Olivia na nakatayo sa tabi ni Alexander—naglalaro ang kakaibang ngiti sa labi ng babae, na parang tin
Freya POV; Agad akong inalalayan ni David ng muntik na akong matumba. “Mabuti pa ay ihahatid na kita. Look at you… nanginginig ka. Talagang may epekto pa rin sayo ang gag0ng ‘yon. Mabuti nalang at nandito ako. Paano kung wala ako? Eh di napahiya ka?“ Hindi ako nakasagot. Hanggang sa makabalik ako sa bahay ni Raven ay wala akong kibo. Nag-aalala man ay hindi nalang muna nag-usisa si Raven. Umiling-iling nalang ito habang sinusundan ako ng tingin. Pagdating sa kwarto kung nasaan si Rose ay tahimik an sumandal ako sa pinto. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang aking katawan. Kanina lang ang tapang-tapang ko, pero ngayon ay parang wala akong lakas. Ang tanga ko! Sinabi ko sa sarili ko noon na hindi ako magpapa-apekto kay Alexander kung sakali man na magkrus muli ang landas ang aming landas. Pero ano itong nangyayari sa akin ngayon? Bakit ko hinayaan ang sarili ko na madala ng damdamin ko? Bakit hinahayaan ko ang aking sarili na ma-attached sa lalaking may asawa na? Niloko niya