Kabanata 0005

“Are you okay about this?” tanong ng kanyang mommy sa hindi niya mabilang na pagkakataon.

She forced a smile. “I’m already sure, Mommy.”

Today, she’s going to Italy for her wedding. Pakiradam niya ay pupunta lamang siya sa isang pagtitipon sa ibang bansa. Nothing special at all. To be honest, it’s making her sad. This is not how she dreamed her wedding to be. This is not the future she always imagined.

Hinawakan siya ng kanyang mommy sa kamay at kinapa ang kanyang pisngi. “Mag-iingat ka. If you need anything, just call me, okay?”

Tumango lamang siya saka siya sumakay sa loob ng sasakyan. Agad namang nagmaneho ang driver habang siya ay ibaling ang tingin sa labas ng bintana. She’s always excited to leave the country before for a vacation and family reunion.

But now that she’s going to a place she’s never been before, she can’t help but overthink her situation. How did she end up here, anyway? How the hell did she ended up in this kind of situation? Pinaparusahan ba siya? Niloko na nga siya ng taong minahal niya, ikakasal pa siya sa lalaking hindi niya kakilala?

Things are already getting out of hand. Sa kaka-go with the flow niya, hindi na niya alam kung nasaan siya ngayon.

Pagdating niya sa airport ay umupo muna siya saglit para ipagpahinga ang sarili. At habang hinihintay tawagin ang kanyang flight. And while waiting, pakiramdam niya ay gusto niya nang mag-back out. She wanted to run away and just disappear.

Ngunit alam ni Emory sa sarili niya na hindi ‘yon pwede. Being an eldest, she has a lot of responsibilities on her shoulders and she can’t run. This is her fate. She has to live with this. Kasi ganoon naman palagi.

“Good afternoon passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Italy. We are now inviting those passengers with small children, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you.”

Mariing kinagat ni Emory ang ibabang labi. Hinanda na niya ang kanyang boarding pass at identification saka siya tumingin sa kanyang pambisig na relo. Pati nga nationality ng lalaking kanyang mapapangasawa ay hindi niya alam, e. She’s confused.

Bakit kailangang sa ibang bansa siya magpakasal?

As soon as she boarded the plane, giniya siya ng flight attendant sa kanyang business class seat. According to her mother, first class seat daw dapat ang ticket niya ngunit naubusan. Hindi raw pwedeng i-delay ang kasal kaya business class na ang kinuha.

Ganoon ba talaga kayaman ang pamilya ng lalaking papaksalan niya? Kahit nga may kaya ang kanyang pamilya ay laging na sa economy seat sila. And now, being in a business class, hindi niya maiwasang makaramdam ng paninibago.

“Excuse me, Ma’am. Do you want us to serve you anything?” tanong ng isang flight attendant.

Agad siyang umilng. “No need, thank you.”

Nang umalis ang flight attendant ay nilibot niya ang paningin sa mga upuang nakapaligid sa kanya. Everyone is busy with their own businesses. Talagang na sa business class nga siya dahil kung hindi mga taong tutok sa laptop ang kanyang nakikita, mga taong abala naman sa pagbabasa ng magazine ang meron.

She bit her lower lip and sighed. Ano nga ba ang dapat niyang gawin dito? Ang magmukmok? Ang matulog? O ang tumulala na lang sa hangin.

Emory decided to put on her earphones and leaned against her seat. Pinikit niya ang kanyang mga mata at hinayaan ang sariling makatulog habang nakikinig sa kanyang mga paboritong kanta.

The seventeen hour flight was exhausting. Wala siyang makausap. Matutulog siya tapos magigising at matutulog na naman ulit. Wala siyang makausap. Kaya pagkarating na pagkarating nila sa Italy ay nagmamadali siyang bumaba ng eroplano dahil pakiramdam niya’y hindi siya makahinga sa sobrang sikip ng lugar na ‘yon.

“Are you Miss Emory Javier?” tanong ng isang lalaki nang makalabas siya sa arrival area.

She nodded her head. “Yes.”

“It’s a pleasure to meet you, Miss Javier. I’m Tan and I was sent to fetch you. Please follow me.”

Kinuha nito ang kanyang suitcase at nauunang naglakad. Sumunod naman siya nang walang imik dito. Ngunit ganoon na lang ang pagkaawang ng kanyang labi nang makitang sa isang limousine ito pumasok.

And someone’s opening the door for her! Iba rin ‘yung naghintay sa kanya sa loob ng paliparan.

Pagkapasok niya sa loob ng limousine ay agad itong umandar. Hinugot niya naman kaagad ang kanyang phone para i-text ang mommy niya na nakarating na siya ng Italy. Medyo inaantok pa nga siya habang nagtitipa dahil panay ang typo niya.

Saglit lamang ang naging biyahe dahil hindi pa man umaabot ang sampung minuto ay tumigil na ang sasakyan at inanunsyo na ng driver na nakarating na sila sa kanilang destinasyon. Akmang bubuksan na ni Emory ang pinto sa kanyang gilid nang may naunang bumukas nito.

“Welcome to the mansion, Signorina Emory,” sambit ng lalaki ang makalabas siya ng sasakyan.

Pinasadahan niya ng tingin ang mansion sa kanyang harapan. It’s huge. Parang palasyo ng malacanang. Malaki ito ay pakiramdam niya’y maraming tao ang pwedeng manirahan dito. Wala sa sarili naman siyang napatingin sa isang babaeng lumapit sa kanya.

“Welcome home, Signorina Emory. Come inside.”

Tipid na ngumiti si Emory. Sumunod siya sa ginang at nang makapasok sila sa entrance ay ganon na lang ang gulat sa kanyang mga mata nang makita ang nakahilerang kasambahay na hinihintay siya.

As soon as their eyes landed on her, they all bowed. Her lips almost parted but she decided to act cool. Ang daming kasambahay at lahat sila ay may kanya-kanyang uniporme. Per position yata.

“This is Rebecca and she’ll be the one to take you to your room, Signorina.”

May isang babaeng lumapit at nakangiti ito sa kanya. Pinilit naman ni Emory ang ngumiti rito. Hindi niya masyadong gamay ang lengwaheng italyano kaya hindi siya masyadong nagsasalita.

“This way, Signorina.”

Walang imik siyang sumunod sa babaeng nagngangalang Rebecca. Giniya siya nito sa ikalawang palapag ng bahay at hindi niya maiwasang makaramdam ng pagkakalula ang dami ng mga silid sa palapag na ito at hindi na niya mabilang kung ilang pinto ang kanilang nilampasan bago sila tumigil.

The woman turned to her and smiled. “Questa sarà la tua stanza, signorina.” [translation: This will be your room, Miss.]

Binuksan nito ang pinto at bumungad sa kanya ang kanyang magiging silid. Naunang pumasok ang ginang sa silid na sinundan niya naman. As soon as she walked in, she roamed her eyes around the place.

“Questa sarà la tua stanza in questa villa, la signorina. Il signor Beau ti ha mandato questa scatola da indossare questo pomeriggio durante il tuo matrimonio,” mahabang lintiya nito.

Pakiramdam ni Emory ay nahilo siya sa biglang pag-espanyol ng ginang. “Uhm, can you please talk slowly?”

Mukhang nakuha kaagad ng kasambahay kung bakit dahil hilaw itong napangiti. “I mean to say, that this is going to be your room here in the mansion. This box is sent by Signor Beau for you to wear during your wedding this afternoon.”

Beau?

Nanliit ang mga mata ng dalaga dahil pakiramdam niya ay narinig niya ang pangalan na ‘yon kung saan. Hindi niya lang maalala kung saan. Basta, it feels like she’d heard that name before.

“I see. Thank you, Rebecca.”

“Nessun problema, Signorina. If you need me or you want me to do something for you, you can always press this intercom right here to call for my attention,” ani nito sabay turo sa intercom sa pader.

She nodded her head and took a very deep breath. “Thank you.”

Tumango rin ito sa kanya at ngumiti. “I’ll leave you to rest, Signorina. I’ll call you when lunch is ready.”

Nang makaalis si Rebecca ay para siyang nanghihinang napaupo sa kama at naglibot ng tingin sa buong paligid. The feeling is overwhelming. Sitting here in this bed and thinking this is her new room… nakakapanibago.

Tama nga ba itong napili niya?

Pinikit niya ang kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib sa kaba. She doesn’t know what’s waiting for her later. Pero isa lang ang alam niya. At ‘yon ay hindi siya uuwi ng Pinas na Javier pa rin ang apilyedo.

“DAMN, MAN. THIS IS not what I expected.”

Tumingin siya sa kanyang pinsan at humugot ng malalim na hininga. “Can you shut your mouth, Meli?”

Umiling ito sa kanya. “No. Hindi ako matatahimik. Paano kapag nalaman ni Brille na si Emory ang mapapangasawa mo? Brille would get hurt, Beau.”

“It’s his fault,” sambit niya. “If only he didn’t cheat, he’s supposed to marry that woman.”

Doon pa lang natahimik si Meli. Si Melissa lamang ang kanilang magiging witness sa kasal na magaganap mamayang hapon. Walang alam si Brille tungkol sa kanyang kasal dahil na sa honeymoon pa ito sa Maldives. Habang ang kanilang mga magulang ay tikom naman ang bibig tungkol sa kanyang kasal dahil alam ng mga itong magwawala si Brille kapag nalaman nitong si Emory ang kanyang mapapangasawa.

“But isn’t it a little unfair?” mahinang tanong ni Melissa. “It was just a one night mistake.”

“One or many, it’s still the same. Mistake. He can’t to anything to undo the stupidity he did that night,” malamig niyang sambit sa pinsan. “He’ll deal with that.”

Pansin ni Beua ang pagkibot ng labi ng pinsan ngunit hindi na ito nagsalita pa. Kahit naman anong gawin o sabihin nito, hindi n anito mapipigilan ang pagpapakasal niya sa ex ng kanyang kapatid. It’s meant to happen.

Hinubad ni Beau ang kanyang suot na necktie at nilapag ito sa mesa saka siya humugot ng malalim na hininga. Habang si Melissa naman ay nakatayo lamang sa tabi ng sofa at taas kilay na nakatingin sa kanya.

Alam niyang marami itong gustong sabihin ngunit alam din nitong wala siyang planong pakinggan ang mga ‘yon. Listening to a woman’s nag is exhausting. Mas nakakapagod pa kaysa sa kanyang trabaho o sa jetlag.

Pumasok ang sekretarya niya at may dala itong whiskey. Agad na umangat ang kilay ni Melissa nang makita ito.

“Really? Whiskey? Baka nakakalimutan mong may kasal kang pupuntahan mamaya?” sambit nito.

Umismid siya. “It’s not a wedding. It’s just a business thing shit.”

“Anong business thing shit? After this, magsasama na kayo sa isang bahay. Kakain kayo nang makasabay. At lahat ng mga bagay na ginagawa ng mag-asawa. Hindi mo ba naiisip ‘yon?” anito. “At isa pa, hoy. Hindi ka na rin pwedeng mambabae tulad nng nakasanayan mo.”

Beaumont just rolled his eyes at her. “This marriage is just like a business deal. And besides, this is just for the sake of our grandfather.”

Nilapag ng kanyang sekretarya ang whiskey sa mesa kasama ang isang baso na may lamang ice cubes. Agad din naman itong umalis para muling gawin ang trabaho nito sa labas ng kanyang opisina.

He opened the whiskey and pour the liquor inside his glass. Nang mangalahati ay saka niya muling sinara ang bote at nag-angat ng tingin sa pinsan. He offered her the glass that she just answered with a roll eyes.

“I’m being serious here, Beau.” Sumeryoso ang tinig nito. “Emory is a kind woman. She’s not like some other girls na naikama mo na, Beau. She deserves better. Take her gently, please. Alam nating pareho na nagluluksa pa rin siya sa sakit na binigay sa kanya ng kapatid mo. The least thing you can do for her is to be kind to her.”

Walang imik na tinunga ni Beau ang laman ng kanyang baso. Sa lahat ng pinsan niya, itong si Melissa ang pinakamaingay at pinakamahilig manermon. Kaya ayaw niya itong makasama. Pero wala naman siyang pwedeng tawaging witness bukod sa babaeng ‘to, e.

“Can you, at least, give me some time to relax my eardrums?” malamig niyang sambit dito at muling nagsalin ng alak.

Umirap lang sa kanya si Melissa at umupo na sa sofa. Patuloy lamang sa pagtagay si Beau sa kanyang iniinom na inumin at hinihintay na umabot ito sa kalahati. Wala naman siyang planong magpakasal na lasing, e.

Kung hindi lamang ito request mula sa kanyang lolo ay hindi siya magpapakasal.

Narinig niya ang pagkatok ng kung sino man sa pinto. Seconds later, pumasok ang kanyang sekretarya na may hawak na phone.

“Signor Beau, Tan wants to talk to you. He said he can’t contact your phone.”

Nang tumango siya ay agad itong lumapit sa kanya. Kinuha niya ang phone mula rito at dinikit sa kanyang tenga. “What is it, Tan?”

“La signorina Emory ora sta riposando nella villa. Hai ancora qualcosa da comandare?” his butler asked [translation: Miss Emory is now resting in the mansion. Do you still have anything to command?]

Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang pinsan na nakaangat ang kilay sa kanya. Kailan ba ‘yan bababa? Kanina pa nakataas ang kilay ni Melissa, hindi ba ito nangangalay?

“Nothing more. Good job,” he said. “Just drive her to the venue later.”

“Noted, Sir.”

As soon as the call ended, Melissa asked.

“Ano raw meron?”

“Emory is here.”