Kabanata 3

"Hindi ko naman kasi malaman sa'yo kung bakit hanggang ngayon, pinakikisamahan mo parin ang lalaking 'yun. Aba'y isang taon na kayong kasal pero hanggang ngayon hindi ka parin niya itinuturing na asawa." Anang aking matalik na kaibigan na si Gemma.

Kasalukuyan kaming nasa isang sikat at mamahalin na coffee shop.

Sumimsim muna ako sa aking kape bago ako sumagot. "Kasal kami. Nangako kami sa harap ng Diyos na magsasama kami habangbuhay. Sa hirap man o ginhawa."

Umikot ang mga mata ni Gemma. "Excuse me, it should be nangako ka. Hindi kami kasi pareho naman nating alam na ikaw at ang pamilya lamang ng asawa mo ang may gustong ipakasal kayo. Kung hindi nga lang siya tinakot ni Tita Amanda at Tito Samuel, hindi siya papayag na pakasalan ka."

Napasimangot ako sa kanyang sinabi. "Kailangan mo ba talagang ipaalala sa akin 'yun?"

She rolled her eyes again. "Kung pwede nga lang araw-arawin ko ang pagpapaalala sa'yo na hindi ka mahal ni Navid." Bumuntong-hininga si Gemma. "Bakit ba kasi pinagtitiisan mo siya? Marami namang ibang lalaki dyan. Iyong lalaki na mamahalin ka, iyong lalaki na aalagaan ka at pahahalagahan ka."

"Mamahalin nga ako pero hindi ko naman mahal." Mabilis kong sagot. Mapait akong ngumiti habang nakatingin sa tasa ng kape na nasa aking harapan. "Mahal ko si Navid, Gemma. At sa lahat ng taong nakakakilala sa akin, ikaw ang pinaka nakakaalam kung gaano ko siya kamahal. Oo, masakit. Masakit isipin na hindi niya ako kayang mahalin, na napilitan lang siyang pakasalan ako. Pero wala eh, mas nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko sa kanya. Mas malakas pa rin ang pagmamahal na nararamdaman ko para sa kanya kesa sa sakit na ipinararamdam niya sa akin."

Bumusangot ang mukha ni Gemma. "Alam mo, kung may award lang sa pagiging tanga at pagiging martir na asawa, malamang, isa ka na sa mga nominado."

Marahan akong natawa sa kanyang sinabi saka napailing.

"Sira!" I said and chuckled.

Ngumisi naman si Gemma. "Pero mahal naman ako ng asawa ko."

Kaagad akong napatigil sa pagtawa at pagkaraan ay sumimangot. "Ang bait mo ring kaibigan, ano? Instead of cheering me up, lalo mo lang akong dinadown."

Malakas na tumawa si Gemma. "Nagsasabi lang naman kasi ako ng totoo. Mahal naman talaga ako ng asawa ko, ah."

Umingos ako. "Edi ikaw na! Ikaw na ang may mapagmahal na asawa. Ikaw na ang maswerte sa love life."

Lalong lumakas ang tawa ni Gemma. "Talagang ako na."

Muli na lamang akong napailing.

Kung anong kinaswerte ni Gemma sa pag-ibig, ganoon naman ang ikinamalas ko.

Napatingin ako sa aking cellphone na nasa tabi ng tasa ng kape na aking iniinom nang bigla iyong umilaw.

It was a text message.

Kinuha ko ang aking cellphone at binasa ang mensahe na galing kay Mama.

Matapos basahin ang mensahe ay tumayo na ako at isinukbit ang aking bag sa aking balikat.

Tiningala ako ni Gemma. Nakakunot ang kanyang noo habang hawak ang kanyang tasa ng kape. "Oh, saan ka pupunta?"

"Nagtext sa akin si Mama Amanda. Pinapapunta niya ako sa mansyon." Lumapit ako kay Gemma at bineso siya. "Aalis na ako. Next time ulit." I said saka lumakad na palabas ng coffee shop.

Sinundan ako ng tingin ni Gemma habang nakakunot ang noo. "Sinong magbabayad nitong inorder mo?" Pasigaw niyang tanong ngunit kinawayan ko lamang siya habang may matagumpay na ngiti sa aking mga labi.

Muli niyang tinawag ang aking pangalan ngunit hindi ko siya nilingon hanggang sa tuluyan na akong makalabas ng coffee shop.

I can't help but chuckle. Siguradong tatawag siya sa akin at tatalakan na naman ako.

Ngayon pa lamang ay naiimagine ko na kung gaano katinis ang boses niya habang pinapagalitan ako.

"Ano pang ginagawa mo diyan? You look stupid."

Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses na iyon. At ganoon na lamang ang gulat ko nang makita ko si Navid na nakapamulsa habang malamig ang mga tingin niya na nakatuon sa akin.

Nasa gilid siya ng coffee shop at ilang hakbang lamang ang layo mula sa akin.

"Navid." Hindi makapaniwalang sambit ko sa kanyang pangalan.

Tinalikuran niya ako at nagsimulang maglakad. "Let's go. They are all waiting for us."

Nakatulala lamang na nakasunod ang tingin ko sa kanya.

I can't believe that he's here. Is he picking me up?

Hindi ko napigilang kiligin sa isiping iyon.

Nilingon ako ni Navid and he still has a cold gaze while staring at me. "Ano? Tutunganga ka nalang ba diyan?"

Bahagya akong napaigtad nang muling magsalita si Navid.

I looked at him. Nagtama ang aming mga mata. Wala sa sariling napahawak ako sa aking dibdib nang bigla ay lumakas ang tibok ng aking puso.

Muli niya akong tinalikuran. "Kung ayaw mong sumabay sa akin, just say it. Hindi iyong pinaghihintay mo ako. You are wasting my time."

Nanlaki ang aking mga mata nang muli na siyang maglakad.

Malalaki ang mga hakbang na sumunod ako sa kanya. "Navid, wait." Malakas ang boses na tawag ko sa kanya, but he didn't looked back.

Patuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa marating niya ang kanyang sasakyan. Nakasunod naman ako sa kanya.

Nang nasa harapan na ako ng nakaparada niyang sasakyan ay nasa loob na siya. Nakaupo siya sa driver's seat. Ang isa niyang kamay ay nakahawak sa manibela ng sasakyan habang ang isa naman niyang kamay ay hawak ang kanyang cellphone na nasa isang tenga niya. Tila may kausap siya.

"We'll be there." Narinig kong sabi niya bago niya ibinaba ang kanyang cellphone.

He looked at me again with his cold piercing eyes. "Ano ba? Sasakay ka ba o hindi?"

Natataranta na binuksan ko ang passenger seat at umupo roon. Inilagay ko ang aking bag sa magkadikit kong mga hita.

Navid started the engine and started driving.

Kapwa kami tahimik. Walang nagsasalita. Tanging busina lamang ng mga sasakyan ang naririnig ko.

I wanted to start a conversation. I wanted to ask him where we were going. I wanted to ask if Mama asked him to pick me up. But I know it will be useless.

Hindi rin naman niya ako sasagutin. Isa pa, he doesn't like me asking questions.

Kaya't mas mabuti pang tumahimik na lamang ako. Or else, I will ruin his mood. And I don't want that to happen. Ayokong magalit na naman siya sa akin, though palagi naman siyang galit sa akin.