Kabanata 6.2

Nangangatog ang aking mga binti at nanginginig ang aking mga labi.

Patong-patong na ang mga damit na suot ko ngunit nanunuot pa rin sa aking katawan ang lamig.

Ah, Hany wasn't kidding when she said that it's winter here in Japan. Well, it's already January, so what do I expect?

It's goddamn cold! And I am not fond of this kind of weather.

Inilibot ko ang aking mga mata sa loob ng malaki at malawak na kwarto na kinaroroonan namin ni Navid.

The whole room screams elegance and luxury.

We are in Shangri-La Hotel, here in Tokyo.

Hila-hila ang aking mga maleta na umupo ako sa dulo ng malaking kama.

I looked at Navid. He has a pissed look on his face.

"Fuck!" He murmured.

Napabuntong-hininga na lamang ako.

If you are wondering why he is pissed? Iyon ay dahil sa kwarto na kinuha nila Mama para sa aming dalawa.

Mama and Papa chose a premium room for us where there is only one bed. At iyon ang labis na ikinagagalit ni Navid.

He tried to book for another room ngunit wala ng available. So he has no choice but to be with me.

Itinuon ko ang aking mga mata sa aking sapatos. "Don't worry. Sa sofa ako matutulog," mahina ang boses na saad ko.

I heard him say, "Tsk!"

Hindi na ako nagsalita pang muli. Nanatili akong nakaupo sa dulo ng kama at nakatingin sa aking mga sapatos.

Narinig ko na lamang ang mga yabag ni Navid na patungo sa kama hanggang sa maramdaman kong umupo siya sa gilid ng malambot at malawak na kama.

Pareho kaming tahimik. Walang umiimik sa aming dalawa.

Sa totoo lang ay kinakabahan ako. Hindi ko malaman kung ano ang gagawin ko. I am afraid that I might do things that would make him hate me even more.

Kung ako ang magdesisyon, hindi na dapat kami tumuloy rito sa Japan. Dahil alam ko naman na wala ring mangyayari. Wala ring magbabago sa relasyon naming dalawa. Sa halip ay baka lalo lamang gumulo ang pagsasama namin.

Of course, I wanted a honeymoon. Pero hindi ganito. Hindi ganito na halatang-halata na ayaw naman akong makasama ni Navid. Ang gusto ko ay iyong pareho namin na mai-enjoy itong trip na'to. But I think it's too early for that to happen.

Tumikhim muna ako bago ako tumayo. "Ahm, ilalagay ko lang 'tong mga damit ko sa closet." I said in an awkward manner, saka ko hinila ang dalawa kong maleta patungo sa walk-in closet na nakahiwalay sa bedroom.

Ngunit nakakailang hakbang pa lamang ako ay nagsalita na si Navid na siyang nagpatigil sa akin.

"Ilagay mo na rin ang mga damit ko." Malamig ang boses na utos niya.

Hindi ako kaagad nakagalaw. I was too shocked.

"Do I really have to say it twice every time I'll ask you to do something?" May bahid ng inis na tanong ni Navid.

Kinagat ko ang aking ibabang-labi saka mabilis kong tinungo ang pintuan kung saan naroroon ang iisang maleta na dala-dala niya.

Hinila ko ang may kalakihan niyang maleta patungo sa walk-in closet. "G-gagawin ko na," nauutal kong sagot.

And when I reached the walk-in closet, doon lamang ako nakahinga ng maluwag. Ni hindi ko man lang napansin na nagpipigil pala ako ng hininga.

I don't know when it all started; when I started to feel suffocated whenever I am with Navid.

Ibang-iba ang nadarama ko noong hindi pa kami kasal, noong hindi pa siya galit sa akin, noong nakababatang kapatid pa ang turing niya sa akin, noong hindi pa niya alam ang tunay kong nararamdaman para sa kanya.

Dati, sa tuwing nakakausap ko siya, o kahit sinusulyapan ko lang siya, masaya na ako. Ngunit ngayon; ngayong mag-asawa na kami, ngayong nakatira na kami sa iisang bahay at dala-dala ko na ang apelyido niya, kaba na ang nararamdaman ko sa tuwing lumalapit siya. Kaba at takot ang aking nadarama sa tuwing nagtatagpo ang aming mga mata.

Ngunit kahit ganoon, hindi pa rin nagbabago ang pagmamahal ko para sa kanya. Nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko kesa sa takot at kaba na nararamdaman ko. At iyon ang pinanghahawakan ko. Iyon ang dahilan kung bakit hindi ko parin siya maiwan.

As I said, this marriage is one hell of a fight. But I am also one hell of a fighter. Hangga't kaya ko pang magtiis, magtitiis ako.

Ipinikit ko ang aking mga mata at paulit-ulit ako na huminga ng malalim upang pabalikin sa normal ang pagtibok ng aking puso at ang aking paghinga. At nang imulat ko ang aking mga mata, nagsimula na akong ilagay sa closet ang mga damit ni Navid.

Hindi ko pa napigilan ang aking sarili na amoy-amoyin ang ilan sa kanyang mga damit.

Kung may makakakita lamang sa akin ngayon, siguradong iisipin nilang minamanyak ko ang sarili kong asawa.

Napailing na lamang ako sa aking pinag-iisip.

What the hell are you doing, Elle?

Mabilis ko ng tinapos ang pag-aayos ng mga damit ni Navid. Muntik ko pang hindi napigilan ang aking sarili nang mahablot ko ang isang kulay itim niyang brief.

The hell, Elle? Pati ba naman brief ng asawa mo, aamuyin mo pa?

Ah, nababaliw na talaga ako.

Matapos kong ayusin ang mga damit ni Navid ay lumabas na ako sa walk-in closet para kunin naman ang mga maleta ko.

When I reached the bedroom, I saw two of the hotel staffs na inaayos ang heater habang si Navid naman ay tila may kinakalikot sa kanyang cellphone.

Tahimik kong kinuha ang aking mga maleta at muling pumasok sa walk-in closet saka ko inabalang muli ang aking sarili sa pag-aayos naman ng aking mga damit.

Nang matapos ako sa ginagawa ay lumabas na akong muli mula sa walk-in closet.

I found Navid, laying on the bed this time, at abala pa rin sa kanyang cellphone.

Walang imik na umupo ako sa malaki at mahabang sofa, which is near the wall that is made of glass.

I can't help but to be mesmerized with the beautiful view that I am seeing.

The glass wall is giving us a panoramic view of Tokyo.

"Ang ganda." Bulong ko habang may maliit na ngiti sa aking mga labi as I looked at the beautiful sight right in front of me.

Sana kasing ganda din ng view na'to ang relasyon naming mag-asawa, hindi ko napigilang isipin.

"Ah, Elle. Kung anu-ano na ang iniisip mo." Hindi ko napigilang isatinig.

Nanlalaki ang mga mata na mabilis kong tinakpan ang aking labi at napatingin ako kay Navid na nahuli kong nakatingin rin sa akin. Nakakunot ang kanyang noo at hawak niya pa rin ang kanyang cellphone.

Namula ang aking mukha sa kahihiyan. "Ahm..." Ngunit bago pa man ako makapagsalitang muli ay ibinalik na niya ang kanyang tingin sa kanyang cellphone.

"Crazy," he murmured.

Nakagat ko na lamang ang aking ibabang-labi.

At dahil kahit papaano ay nababawasan na ang lamig dahil sa heater ay hinubad ko na ang jacket, sweater at Tshirt na pinagpatong-patong kong suotin at ang kulay itim na T-shirt lamang ang aking itinira. Maging ang suot kong sapatos ay hinubad ko na at itinira lamang ang aking medyas.

Tinupi ko ang mga hinubad kong damit saka ako tumungo sa walk-in closet para ilagay roon ang mga damit ko. Pagkatapos ay bumalik na naman ako sa pag-upo sa sofa at tumitig na naman sa napakagandang tanawin.

Dalawang linggo kaming mananatili rito. Ibig sabihin ba ay dalawang linggo rin kaming tutunganga rito sa hotel?

That would be a waste tho. Ito ang unang beses kong makapagpangibang-bansa kaya gusto ko naman sanang sulitin.

Napatingin akong muli kay Navid.

Tila wala naman siyang balak na mamasyal. At kahit maisipan man niyang mamasyal, sigurado naman akong hindi niya ako isasama.

Kinuha ko ang itinerary na ginawa ni Salome para sa akin.

Tokyo and Osaka. Iyon ang nakasaad sa itinerary na gusto ni Salome na pasyalan ko.

Nasa Tokyo kami ngayon, which is the capital of Japan.

Ah, gusto ko sanang makita ang Mt.Fuji. Sa pictures ko lang kasi iyon nakikita, gusto ko naman iyong makita sa personal.

Pero natatakot naman ako. I am not really good with directions since I have no sense of direction. Kaya madalas ay nagpapasama ako kay Gemma sa tuwing pumupunta ako sa mga lugar na hindi ko kabisado or else ay maliligaw talaga ako.

I blew a loud breath.

Tinupi ko na ang itinerary at isinuksok sa bulsa ng pantalon na aking suot.

Humiga ako sa mahabang sofa. Unti-unti ay nakakaramdam na ako ng antok hanggang sa hindi ko na namalayang tuluyan na pala akong nakatulog.