Bago dumilim ay napagpasyahan naming dalawa na umuwi upang hindi siya mahirapan sa daan. Wala pa namang mga poste ng ilaw ang daan pababa ng burol. Muli ay nakayakap ako sa kanya ng mahigpit habang binabagtas na namin ang malapad na highway. Katamtaman lang muli ang kanyang takbo habang masaya kaming nagkwekwentuhan na dalawa. Kung saan-saan na nakarating ang usapan namin. I always love to have deep talks with him about life, dreams and the future. “Kung sakaling handa ka nang bumuo ng pamilya sa akin, babe. Ilang anak gusto mo?” he asked.“Hmmm tatlo, feeling ko enough lang yun, hindi konti at hindi rin marami,” agad na sagot ko. “Ikaw?”“Isang dosena-” natawa ito ng hampasin ko ang kanyang braso. “Bakit? Ang saya kaya nun!”“Okay lang basta ikaw magbuntis. Sabi pa naman nila ang sakit manganak!”“I was just kidding, babe. Kung ilan ang ibigay ni God, syempre tatanggapin at mamahalin ng buo,” bawi nito. “I can’t wait to have our own, soon… I always imagine having a happy family w
Kier’s POV“I miss you,” I was talking to her over the telephone. Mommy confiscated her phone and she isn't allowed to see me. Ilang oras pa nga lang na hindi ko siya nakikita nababaliw na ako agad.Bukas na ang kasal naming dalawa at dahil masyadong paniwala si mommy sa mga superstitious belief kaya ‘di pwede na magkita ni Kirsten the day before the wedding dahil baka raw hindi matuloy ang kasal naming dalawa, damn! As if I will let that happen. Sa rami ng dinaanan makuha lamang siya hinding-hindi ako papayag na may kung sino o ano ang hahadlang sa kasal naming dalawa.Kay sarap hilahin ng oras at ihinto sa mismong oras ng kasal naming dalawa. I am so excited to see her in her wedding gown. Her beauty is excemptional but definitely ten times more beautiful in that white dress. Hindi ko mapigilang mangiti habang iniimagine ko ang magiging itsura ng magiging asawa ko bukas sa simbahan while she is walking down the aisle to meet me in the altar. Sabik na sabik na akong mangakong mamahal
Kirsten POV“Oh my God, manong!” napasigaw ako ng malakas ng bigla na lamang napapreno si Manong driver habang binabagtas namin ang daan patungo sa simbahan. “Sorry ma’am may tumawid kasing itim na aso kaya bigla na lamang akong napahinto. Sumulpot kasi bigla ma’am,” paliwanag nito sa bay kamoy sa kanyang ulo. Napahawak ako sa aking dibdib upang pakalmahin ito sa sobrang kaba at gulat. “Okay lang po pero mag-ingat pa rin po, ha? Mangangako pa naman ako ng walang hanggang ngayong araw,” saad ko rito.“Pasensya na talaga, ma’am,” muli ay hingi nito ng pasensya. Nagpatuloy ito sa pagmamaneho. Ilang saglit lamang ay tanaw ko na ang simbahan kung saan kami mangangako dalawa ni Kier. Inihinto ni Manong driver and magarang puting sasakyan sa paanan ng main door ng simbahan.Nakailang buga ako ng hangin upang pakalmahin ang aking sarili dahil sa kabang nararamdaman ng puso ko. Panay ang kagat ko sa ibabang labi sa tuwing kusang ngumingiti ang mga labi ko dahil sa sobrang kasiyahan. Sabi n
Muli’y ‘di ko napigilan ang sariling mapahikbi. Naitakip ko ang mga palad sa aking mukha.“C-an I go with you, Kier, please… Hindi ko na kaya yung sakit. Dalhin mo na ako, please… Ayoko nito.” muli ay napahagulhul ako sa aking mga palad. “I can go with you right? There is only one way to end this pain and it is to be with you…” Binaba ko ang mga kamay. Napatingin ako sa dagat habang patuloy sa pag-agos ang mga luha sa mga mata ko. Tila narinig ng karagatan ang hinaing ng aking puso para niya akong inanyayahan na lapitan siya. Napasunod ako sa kanya. Unti-unti kong hinakbang ang mga paa patungo sa kanya. I smiled, as I saw hope… hope that pain would vanish after this. Naramdaman ko ang tubig na humahalik sa mga paa ko ngunit hindi iyon naging dahilan upang huminto ako sa paghakbang. Nanatili ang mga mata ko sa lawak ng karagatan, it kept inviting me to come near them muli ay hinakbang ko ang mga paa, tumaas ang tubig sa binti ko, pataas sa aking tuhod.“Kirsten!” I heard them call my n
Pinilit kong iwaglit sa isipan ang masamang pangitain ko. Pinilit kong matulog ngunit sa tuwing pinipikit ko ang mga mata ay ang napaniginipan kong aksidente ang nakikita. Napakalamig sa loob ng kwarto ngunit butil-butil ang pawis ko. Kay lakas ng sipa ng puso ko. Natatakot ako sa posibleng mangyari bukas. Tila nauulit ang mga nangyayari sa panaginip ko. Hindi man lahat ngunit halos magkakapareho. Binuka ko ang mga mata. Tumihiya ako, nilingon ko pa si mommy sa tabi ko na mahimbing ng natutulog. Sinilip ko rin ang couch kung saan nakahiga si Kier at katulad ni mommy ay mahimbing na rin itong natutulog. Napatitig ako sa kisame ng suite. Baka nagkataon lang, kumbinsi ko sa aking sarili ngunit ‘di ko maiwasang makadama ng takot. I close my eyes again. Dinala ko ang mga palad sa bandang dibdib ko kung saan naroon ang puso kong kay lakas ng pagsipa. “Lord, hindi ko man alam ang mga plano mo para sa amin ni Kier ngunit nais kong sabihin sa iyong I trust all your plans for me and for the t
Kier’s POVLimang na buwan, dalawang linggo, limang araw, tatlong pong minuto at limang segundo, simula ng araw na iniwan niya ako ng tuluyan ngunit yung sakit simula sa unang araw ng pagkawala niya ay narito pa rin. Tila kahapon lang nangyari. Sobrang sakit pa rin. Sobrang hapdi. Walang araw na hindi ako umiiyak. Walang araw na hindi ako nasasaktan.Galit na galit ako sa ginawa niya pero putangina! Walang araw na hindi ako nanabik na makita siyang muli kahit na sobra niya akong sinaktan. Na tila ba ang makita siya ang tanging lunas ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Inabot ko ang bote ng beer mula sa lamesa sa gilid ng kinauupuan kong kama at tinungga iyon. Nilagok ko ang laman nito at nang ibalik ko sa lamesa’y wala na itong laman. Kay dilim ng loob ng kwarto ko. Tanging ang liwanag mula sa maliit na lampshade ang nagbibigay ilaw sa loob ng aking silid at ang tanging tunog na naririnig ko ay ang ugong ng aircon. I was only wearing boxer shorts and nothing on top. Sunod kong inabot
Kirsten’s POV“The young CEO of Arevalo’s Corporation Kier Chezter Arevalo–” natigil ako sa paghihiwa ng sangkap na gulay para sa lulutin kong chicken curry ng marinig ko muli ang pamilyar na pangalan na iyon. Kay bili kong binitiwan ang mga hawak. Iniwan ko ang ginagawa at kay laki ng mga hakbang ko papunta sa sala. Pinunasan ko ang mga kamay gamit ang suot kong apron. Lihim na dumadalangin na maabutan ko pa ang kanyang mukha sa malaki kong flat screen TV. Napahinto ako sa paglalakad ng masilayan ko ang kanyang gwapong mukha sa screen. He was giving his speech for the event. I smiled while staring at him.Muli’y naramdaman ko na naman ang pamilyar na pag sipa ng puso ko, ang paggambala ng mga paru-paru sa tiyan, nagningning ang mga mata ko at kusang tumaas ang magkabilang gilid ng mga labi ko ngayong muli ay nasilayan siya ng mga mata ko kahit sa TV lang. Dama ko ang saya ng puso ko habang tinititigan ang kanyang mukha. Ang mukhang sobrang minahal ko at nanatiling sobrang mahal ko.
Kirsten’s POV“Hmmm…smells so good!” napahagikhik sa tawa ang dalawa ng sininghot-singhot ko ang mga leeg nila at hinalik-halikan ang magkabilang pisngi ng mga ito sabay kiliti sa sa kanilang mga tiyan. Nakakadala ang mga tawa nilang dalawa habang pilit na kumakawala sa akin. “Stop it mommy! I can’t breathe!!” halos hindi na nga makahinga si Kai habang patuloy ako sa paghalik at pagngingiliti sa kanila. Katatapos ko lang silang paliguan na dalawa kaya ang sarap nilang pangigigilan. I was always like this to them kada tapos nilang maligo dalawa. Hindi ko rin mapigilan ang sarili ang sarap makipagkulitan sa kambal.Unang nakatakas si Kai. Kay bilis nitong nakatakbo palayo sa akin. “Kai, help!” sigaw ni Rye. Nahinto sa pagtakbo si Kai at napalingon sa kapatid. Tila nahahati kung tatakbo ba ito o balikan ang kapatid. Sa huli’y pinili niyang bumalik upang tulungan na makawala ang kapatid mula sa akin. “C’mon! C’mon! Rye!” inabot ni Kai ang kamay ng kapatid at hinala ito mula sa akin. Si
Kier's POV Today is the day. The day that I have long wanted to come and here I am again, standing while waiting for her to walk in the aisle, not on the same spot from where I was standing seven years ago but with the same purpose, to marry her and to prove to the one above how much I love her. Na kahit ilang pagsubok pa ang dumating, na kahit ilang ulit niya kaming paghiwalayin, na kahit ang nakatadhana ay ang paglayuin kaming dalawa at kahit anong sakit pa ang iparamdam niya sa amin ay mananatiling pipiliin namin ang isa’t-isa na mahalin, mananatiling siya pa rin ang pipiliin. Walang kasing saya ng puso ko. Buong akala ko'y hindi na niya muling ipagkaloob sa akin ang kahilingan kong maikasal sa babaeng natatangi at pinakamamahal ko. It’s a garden wedding. Oo, binago namin lahat ng plano sa kasal naming dalawa ni Kirsten. Walang bakas ng pagkakahalintulad sa naantala naming kasal seven years ago. Ayaw man niyang aminin pero dama ko pa rin sa kanya ang pagkabahala na baka maulit
Kirsten's POV“If only I could marry you everyday, I would…” We were now dancing. Ang mga braso niya’y nakapulupot sa likod ko habang ang mga braso ko’y nakaikot sa likod ng kanyang leeg. Nanatiling magkahinang ang mga mata naming dalawa pawang nakangiti ang mga labi, pawang may ningning ang mga mata ng isa’t-isa. “And every day I won't hesitate to say yes for an answer, babe…” tugon ko sa kanya. “Did I make you happy?” He asked. Napangiti ako, kung alam niya lang kung gaano niya napasaya ng sobra ang puso ko. “Sobra…I couldn’t explain it basta ang saya ko, punong-puno yung puso ko. Thank you, Babe, thank you for still choosing me despite everything I’ve done. Thank you so much for forgiving me and for accepting me again, babe…” naluluha na naman ako. Lately ang babaw na talaga ng mga luha ko pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili eh. Yung sa sobrang saya ay mapapaiyak ka na lamang.“You don’t need to thank me, Babe. Kailangan kong piliin ka, kailangan kong patawarin at kalimut
Kirsten’s POV“I love you, Mom,” mahinang usal ko habang mahigpit na nakayakap sa kanya. Nasa airport kami kasama si Kier at ang mga bata upang ihatid si Mommy Sheila, babalik na kasi ito ng Canada. She’s already married to her Canadian husband, they also have two lovely kids. She’s now happy with her new life. Kung noon nagseselos ako sa mga kapatid ko dahil nabibigyan niya ito ng atensyon at nabigyan ng buong pamilya pero ngayon ay naiintindihan ko na. Nagpapasalamat na lamang ako na binuhay niya ako, na pinili niyang iluwal ako sa mundo sa kabila ng pinagdaanan niya. Masaya na ako para kay mommy ko. After what she’d been through she deserves the life she has right now, she deserves to be loved and be happy. Una siyang bumitaw. HInawakan niya ang magkabilang pisngi ko habang nakangiting tinitigan ako sa mga mata. “Mas mahal kita. Lagi kang mag-iingat ha? Alagaan mo ang sarili mo lalo at ina ka na rin. I am so happy na malamang masaya ka, na okay ka na, lalo at magkakapamilya ka n
Kirsten’s POV“I got lost after what happened. Gusto ko lang naman umangat ang buhay ko ngunit sa kagustuhan kong umasenso lupa ang kinasadlakan ko. ‘Di ko lubos inakala na ang Siyudad pala’y extension ng impyerno na pinupugaran ng mga halang ang kaluluwa. Nagising ako sa realidad. Na hindi lahat ay magiging katulad ng buhay ni Chezka na may isang taong agad na darating upang iligtas ka. Nagpatuloy ako sa pakikipagsapalaran sa siyudad. Malaki na ang naisakripisyo ko para sa p*tang inang pangarap ko at para mabuhay sa lugar na pinili kong abutin ang mga pangarap ay kailangan kong bumagay. Tinapangan ko ang aking sikmura. I became an escort of politicians, billionaires, business tycoons who were thrice my age, naging babaeng mababa ang lipad. Nagbebenta ng sariling laman,” muling mabilis na pinunasan ang mga luha sa magkabilang pisngi niya. “Lingid sa kaalaman ko na nagbunga na pala yung kahayupan nila sa akin.”Twenty Seven Years AgoSheila’s POV“Hoy! Tulala ka na naman dyan! Maliit b
We were in the bathroom. Kakatapos lang naming maligo na dalawa. Kasalukuyan akong nakaupo sa gilid ng sink while he was standing in between my thigh and his both hands on each of my thighs, gently squeezing it. I felt his intense gaze on me. I tried not to look back at him dahil baka mauwi na naman sa bakbakan ang titigan naming dalawa. I volunteered to shave his tiny beard. I missed doing it for him. I spread the soap foam shaving cream on his jaw and chin before I started shaving it. Ginalaw ko ang mata at masama siyang tinignan ng maramdaman ko ang paggapang ng isa niyang kamay pataas sa suot kong roba. “Stop it!” saway ko sa kanya ngunit imbes na tumigil ay mas lalo pa niya akong tinukso. Gumapang muli ng mas mataas ang kamay niya. I already felt the tip of his finger sa hiwa ko, teasing me again. Pinanliitan ko siya ng mga mata, pilyong nginitian lamang niya ako. “Kapag ikaw masugatan, bahala ka, kakatapos lang natin nagpaparamdam ka na naman.“He want you again,” bumaba ang ti
Napakapit ako sa braso niya tila doon humuhugot ng lakas dahil unti-unting nawawalan na ng lakas ang mga binti ko dahil sa pagpapalag ginawa niya sa gitna ng mga hita ko habang ang isa niyang kamay ay marahang minamasahe ang umbok ko. Pinaghiwalay ko ang mga binti upang mas madama ang sarap na dulot ng paglalaro niya sa cl!t ko. Minuto pa lang ang lumipas ng simulan niyang masahein ang parteng iyon ng katawan ko ngunit damang-dama kong basang-basa na ito. Dalawang daliri niya ang ginamit sa paglalaro sa cl!t ko at hiwa ng gitna ko. Bawat hagod ng daliri niya sa ibaba ko’y tila’y katumbas ay ang pagkawala ng katinuanko, nakakabaliw, sobrang nakakaliyo. “Ahh… I’m almost…” pagkarinig niya’y binilisan niya ang paghaplus sa hiwa ko at paglalaro sa cl!t ko. Napahigpit ang kapit ko sa kanyang braso ng unti-unti kong naabo ang dulo kasabay ang pagnginig ng katawan ko at pag-agos ng likido mula sa pagkabab*e ko.I turned around to face him. Upang tanggalin ang daliri niya sa gitna ko dahil ay
Kirsten’s POVHumihikbi kami pareho habang nanatiling mgakayakap. Tila walang nais na maunang bumitaw sa aming dalawa na para ba na kung may isang kakalas ay yun na ang huling beses na mayayakap ang isa’t-isa. Dama ko ang pananabik namin pareho na maikulong sa mga braso ng bawat isa.“And never will I give you a chance na iwanan ako muli, Kirsten. Hinding-hindi na kita pakakawalan pa,” anas niya sa gitna ng kanyang paghikbi. Una siyang bumitaw sa akin. Marahan niyang hinawakan ang magkabila kong pisngi at mariing tinitigan ako sa mga mata. Sinalubong ko ang mga tingin niya. Hindi ko napigilan ang mangiti. Ang saya ng puso ko. “After all those years, I still love you, ni katiting ay walang nagbago…”“Sobrang mahal rin kita, Kier and I’m so sorry…” hingi ko ng tawad muli. Pinunasan niya ang luha ko gamit ang kanyang mga hinlalaki. “Sssshhh, mangako ka lang na hinding-hindi mo na ako kailanman iiwan, sapat na akin yun upang kalimutan lahat ng sakit at hirap dito sa puso ko,” hindi pa m
Kirsten’s POVI ran as fast as I could for my kids' lives. Kay lakas ng kalabog ng dibdib ko habang pababa ng hagdanan. Nais ko man siyang lingunin ngunit pinigilan ko ang sarili. Kailangan kong magmadali upang makalabas ng mansyon at makahanap ng tulong. Kay lakas ng iyak ng kambal habang tinatawag ang kanilang Daddy. Naluluha na ako. Natatakot rin ako para sa sarili, para kay Kier lalong-lalo para sa mga anak ko. Sabay na napatili ang kambal ng bumungad sa harapan ang mga patay na tauhan ni Rios. Kinarga ko si Rye, kay higpit ng pagkakayakap niya sa akin. Tinago ang mukha sa balikat ko upang wag makita ang mga bankay na nagkalat sa paligid habang hila-hila ko sa kamay si Kye. Nanginginig ako sa takot ngunit kailangan kong tatagan ang sarili ko para sa mga anak ko. Tuloy-tuloy lang takbo hanggang sa makalabas kami ng pintuan ng mansion. “Ran as fast as you can Kirsten-” Natigil ako sa pagtakbo at napalingon ng marinig ko ang malakas na sigaw ni Kier. Bumulusok ang luha sa mga mata
Kier’s POVI took my cell phone out of my pocket. I double tapped the screen and pressed my Instabook icon. I logged in to my account. I pressed the search bar, typed her name and started to look for her account again. It had been more than five years when I restrained myself from staring at her photos. It had been more than five years when I decided to forget about her and moved on. It had been more than five years when I last saw these pictures of her, naalala ko pa, I was so drunk, puno ng puot at galit ang puso ko dahil sa ginawa niyang pag-iwan sa akin sa altar. Pinagmukha niya kong tanga, pinatay niya ko sa sakit and I promised to myself whenever we meet again I am no longer the guy who were head over hills with her, I’ll be different person, wala ng bakas ng dating Kier na sobrang minahal siya but here I am again, kinakain ang sariling mga salita, parang baliw na hinahanap siya dahil lamang nakakita ako ng kamukhang-kamukha niya kahit wala akong kasiguraduhan kong talaga siya b