CHAPTER 2

ALIYA'S POV

Hindi ko alam kung mahihiya ba ako o magagalit dahil sa lalaking iyon. Malay ko bang sa kaniya 'yon. Tsk!

Kinuha ko na ang dalawang malalaking bag at aalis na sa lugar nang may dalawang lalaking papalapit sa akin. Lumingon-lingon pa ako kung sa akin ba sila papalapit at napagtanto kong sa akin nga dahil sa akin sila nakatingin. Ni hindi ko nga sila kilala kaya nakapagtataka lang na papalapit sila.

Akma na akong tatakbo nang hawakan nila ang magkabilang braso ko. Hindi na nga ako nakapalag pa dahil mabigat ang mga dala kong bag.

"Teka lang naman mga kuya, hindi ko kayo kilala kaya bakit niyo ako kinukuha?" mahinahon lang ang pagkakasabi ko habang pilit na iwinawaksi ang aking mga braso sa kanilang mga makakapal na kamay. "Teka lang, ano ba? Sisigaw ako, isa, dalawa, tatlo, aba ayaw niyo talaga akong bitawan ah."

Nagpupumiglas na ako pero wala silang pakialam. Ipinasok na nga nila ako sa loob ng itim na van. Akala ko pa naman ay puting van ang nangunguha, hindi nasabi sa balita na pati itim na van nangunguha na rin. Sana ay nalaman ko kaagad at nang maalerto ako. Paalis na ang van nang magsalita ako.

"Mga kuya, pakikuha naman po ng dalawang bag na naiwan sa labas. Mga gamit ko po iyon, wala na po akong susuotin kung maiiwan ang mga 'yon," pakiusap ko sa kanila.

Napabuntonghininga pa ang isa sa kanila bago lumabas. Pagbalik niya sa van ay bitbit na niya ang dalawang bag at inilagay sa likod na bahagi ng sasakyan.

"Salamat, kuya ah," wika ko habang nakangiti.

Wait lang? Kinuha ako ng mga hindi ko kilalang mga lalaki tapos nakangiti pa ako? Dapat sumisigaw ako sa mga puntong ito. Isa, dalawa, tatlo.

"Ahhhhhhh! Tulong! Tulungan niyo ako! Tulong! Tulungan niyo ako sa mga lalaking ito. Hindi ko po sila kilala! Tulong!" sigaw ko pero napatigil ako nang sigawan ako ng drayber.

"Tumigil ka!" bulalas niya.

"Tara na," saad ng lalaking kumuha ng bag ko. Dahil sa sinabi nito ay umandar na nga ang sasakyan.

"Saglit lang, saan niyo ba ako dadalhin ah? Atsaka, kahit na kunin niyo ako eh wala kayong makukuha sa akin. Mahirap pa ako sa daga, ni wala na nga akong mga magulang. Kung kidnap for ransom ito ay pasensiya na, walang makapagbibigay sa inyo ng pera," paliwanag ko sa kanila nagbabaka-sakaling palabasin na nila ako pero tahimik lang silang tatlo. "Totoo ang mga sinabi ko. Wala kayong mapapala sa akin dahil mahirap lang talaga ako. Mali kayo ng kinuha mga kuya," natatawang wika ko at pumalakpak pa.

"Daldal mo pala, ano?" naiinis na tanong ng lalaking katabi ko. Hindi siya 'yong kumuha ng mga bag ko at hindi rin siya ang drayber.

"Minsan, oo, minsan, hindi. Depende sa kung sino ang kasama ko," kaswal na sagot ko sa kaniya.

"Eh ito, kaya mo pa bang mag-ingay sa oras na itutok ko ito sa iyo?" Itinaas niya ang isang bagay na nagpamulat nang husto sa aking mga mata.

"T-Teka lang, k-kuya, tatahimik na p-po ako," nanginginig na wika ko.

Ngayon lang ako nakakita sa malapitan ng isang baril. Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam.

Hindi na nga ako nagsalita pa pagkatapos noon. Sobrang natakot talaga ako.

Ilang oras din ang biniyahe namin bago narating ang isang lumang warehouse. Napakalaki nito at kinakalawang na ang paligid.

Sobrang higpit ng pagkakahawak nila sa mga braso ko. Akala naman nila tatakas ako eh baka hindi pa nga ako nakakalimang hakbang eh humandusay na ako sa sahig.

"Don Felix, andito na ang babae," wika ng lalaking drayber sa lalaking nakatalikod na may suot na amerikana.

Ilang saglit lang nang lumingon na ito. May katandaan na pala ito na hindi masyadong halata habang nakatalikod ito.

Talikod ka na lang ulit, sir.

Bigla akong kinabahan dahil sa nakaharap nitong awra. Para bang sa ilang segundo lang ay puwede niya akong bawian ng buhay. Pamilyar ang kaniyang mukha, oo, siya 'yon, siya iyong--ito pala ang unang beses na nakita ko siya. Ang mangmang ko talaga, inisip ko pa kung saan ko siya nakita eh dito pala ang una.

Hindi ko alam kung ano ang kailangan niya sa akin. Kung bakit pinakuha niya ako sa mga ulupong niya.

Nanlaki ang aking mga mata nang maisip kung anong klaseng mga tao sila.

"Sindikato po ba kayo?" mahinang tanong ko sa matandang kinakaharap ko ngayon.

Konting katahimikan ang namayani sa buong paligid bago ko marinig ang malakas na tawa ng matanda, at pagkatapos ay sinundan ng malalakas na tawa mula sa mga ulupong niya. Hindi ko alam kung bakit sila nagtatawanan kaya pilit na tumawa rin ako.

"Nakakatawa ka pala, binibini," sabi ng matanda sa akin habang tumatawa pa rin pero ngayon ay mahina na.

"Ako po? Naku! Balak ko nga po sanang mag-apply bilang stand-up comedian. Baka bilang comedian po talaga ang itinadhana sa akin kaya ako laging natatanggal sa trabaho," saad ko.

"Naku! Naku! Naku! Hindi ko alam na mahilig si Velasquez sa mga ganitong klaseng babae," wika nito sabay talikod sa amin.

Velasquez? Ganitong klaseng babae? Ano ang ibig sabihin ng matandang ito?

"Sino po si Velasquez?" mahinahong tanong ko rito. Ngayon ay nakaupo na ito.

"Hindi mo kilala si Velasquez?" tanong niya sa akin.

Tatanungin ko ba kung kilala ko? Ang matandang ito naman oh nakakatawa rin.

"Hindi po, sir," sagot ko.

Tumawa na naman ulit ito.

"You're funny, I like you."

Nanlaki ang aking mga mata sa sinabi ng matanda. Gusto niya ako? Aba! Alam kong mahirap lang ako, pero hindi ako papatol sa lalaking ito. Baka mamaya may asawa't anak pala siya, eh 'di naging kabit pa ako. Baka masampal ako ng aking ina dahil doon. Ay, wala na pala akong ina.

Magsasalita pa sana ako nang hilahin ako ng dalawang lalaking nakahawak sa akin. Pati itong dalawa, ni hindi dahan-dahanin ang paghila sa akin. Balak pa atang tanggalin ang mga braso ko.

Ipinaupo nila ako sa isang kahoy na silya at tinalian ng pagkahigpit-higpit. Gusto ko sanang sabihing hindi naman ako tatakas kaya hindi na nila kailangang higpitan pero natatakot ako dahil baka bigla na lang nila akong tutukan. Mahirap na. Gusto ko pa magkaasawa at magkaanak.

Umalis na sila pagkatapos akong talian pero may isang dumating na lalaki, bago lang siya sa aking paningin. Lumapit siya sa akin at nilagyan ng tape ang aking bibig. Aba! Sa itsura pa lang ng lugar na ito, makakahingi ba ako ng tulong gayong wala namang mga kabahayan sa paligid? Inirapan ko pa ang lalaki nang umalis ito. Irap na lang, hindi ako makapagsalita eh.

Hindi ko alam kung dito na ang katapusan ko pero sana naman ay hindi pa. Andami ko pang pangarap na gustong matupad. Gusto ko pang pumunta sa mga bansang gusto kong pasyalan. Gusto ko pang ikasal sa taong mahal ko at magkaroon ng isang dosenang anak. Dami 'di ba? Pero syempre, bago ang lahat ng iyan eh sana magkaroon muna ako ng stable na trabaho, 'yong hindi ako tatanggalin nang walang dahilan.

Sana may mangyaring fairytale, tipong may darating na knight in shining armor para ipagtanggol ako. Makikipaglaban sa mga taong ito tapos magkakatitigan kami at bibilis ang tibok ng aming mga puso. Pero syempre fairytale 'yon, malayo sa totoong buhay kaya hindi na ako magtataka kung hinding-hindi iyon mangyayari.

Napabuntonghininga ako at nakakaramdam na rin ng gutom. Ilang oras na rin mula nang dalhin at itali ako ng mga lalaking iyon dito. Sana naman ay bigyan nila ako ng pagkain kahit konti lang, pantawid-gutom kumbaga.

Nakaramdam ako ng saya nang may papalapit sa akin at may dalang pagkain at tubig. Gusto kong lakihan ang aking ngiti pero hindi ko pala magawa, may nakadikit na tape pa rin kasi sa bibig ko.

"Kumain ka na," inilapag nito ang pagkain at tubig sa baba at tinanggal ang tape sa aking bibig at ikinalas ang tali.

"Kanina ko pa kayo inaantay na bigyan ako ng pagkain, pero ngayon lang kayo nagbigay. Pero huwag kang mag-alala, hindi na ako galit dahil dinalhan mo na ako," nakangiting wika ko.

Seryosong tiningnan muna ako ng lalaki bago ako talikuran.

Kumain na nga ako dahil sa gutom na gutom na talaga ako. Subo ng kanin tapos iinom ng tubig. Ilang minuto lang nang matapos na akong kumain. Bumalik ang lalaki at itinali ako ulit. Excited ah. Dinikitan na niya ulit ng tape ang bibig ko atsaka umalis na bitbit ang pinagkainan ko.

Sobrang tahimik ng paligid pero nawala iyon nang malalaking hakbang ang papalapit sa akin. Base sa aking nakikita mula sa hindi kalayuan ay papalapit nga ito sa akin, isa sa kanila ay ang matandang lalaki. Tinanggal ng isa sa kanila ang tape sa bibig ko.

"Sa tingin ko ay ikaw ang susi para pumunta rito si Velasquez," sabi sa akin ng matandang lalaki.

'Yan na naman tayo sa Velasquez na 'yan. Sinabi ko na sa matandang ito na hindi ko kilala ang Velasquez na pinagsasabi niya. Tigas naman ng ulo.

"Sinabi ko na sa inyo na hindi ko kilala ang Velasquez na 'yan. Nasaan ba kasi ito at nang makita ko?"

Sa pagkakaalam ko, wala akong naging amo na Velasquez kaya nalilito na ako kung sino 'yan.

Kita ko ang pagsenyas ng matanda sa lalaking nasa tabi nito. Ano ang ibig sabihin ng senyas na iyon? Kumilos na ang lalaki at pumwesto sa harapan ko. Itinapat nito sa 'kin ang cellphone na hawak at ilang sandali lang ay umalis na siya sa harapan ko. Ipinakita niya sa matanda ang cellphone at may sinenyas na naman ang matanda sa kaniya.

Teka! Kung itinapat niya ang cellphone niya sa akin, ibig sabihin...

"Teka lang!" sigaw ko na ikinabigla nila. "Bago mo ako kunan ng litrato, sana nagsabi ka na kukunan mo ako at nang makapag-pose ako," mahinahong wika ko.

Napatigil sila pero hindi ako pinansin. Napakaseryoso ng mga mukha nila. Ibinalik na ulit ng isa sa mga lalaki ang tape sa aking bibig kaya hindi ako nakapagsalita ulit.

Kainis naman oh! Hindi pa ako nakapag-pose.