Chapter 31
"DAHIL MAY MALALIM po akong dahilan, Ma. Hindi ko lang muna sa iyo ngayon, sasabihin. Ang mahalaga... Andito na ako ngayon, bumalik sa piling ng kambal at ng mahal kong, asawa na si Cedrick. Iyon ang importante, Mama. Ang makasama ko sila, hanggang sa aking huling hininga."
Sabi ko, na siyang nagpangiti kay Mama.
"Kung iyon ang iyong, nais at gusto anak. Wala akong magagawa. Hindi kita pipilitin."
Niyakap ko siya nang mahigpit. Nagpapasalamat ako, dahil hindi na ako pinilit pa ni Mama.
Sa lahat talaga, ng oras. Naiintindihan niya ako. Hinahayaan niya lang akong, magdesisyon at gumawa ng mga hakbang na nais ko.
Andiyan siya palagi, kapag magkamali man ako sa aking desisyon at ginagawa. Andiyan sila ni Papa, para ako'y payuhan.
Chapter 32NAPAKURAP-KURAP ako habang nakatitig sa kaniya. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko ngayon sa kaniya.Hindi ko naman kasi, alam kung ano ang i-sasagot ko. Ano nga ba talaga?Hindi... Hindi pa ngayon ang oras. Hindi pa dapat ako mag-padala sa aking emosyon.Huminga ako ng malalim, saka pinakatitigan ko siya ng mabuti.Ang gwapo niya. Ang tangos ng ilong, ang pupula ng labi. Ang ganda ng mukha, ang kinis. Kaya't bakit nagagawa ko siyang saktan? Gayong, mahal ko naman pala siya?Titiisin ko muna ang sakit. Sana maintindihan niya balang araw kung bakit ko ito ginagawa sa kaniya. Hindi pa ako tapos, sa lahat ng plano ko. Kailangan ko munang hanapin ang tumangka sa buhay ko."I'm sorry, but I don't love you anymore..." Pilit kong wika sa kaniya, habang panay ang lunok ko ng sariling laway.Bumalata
Chapter 33"SO, WHAT brought you here, my Ena?" Tanong nito sa akin nang matapos akong umupo sa sofa.Ngumisi ako sa kaniya at saka napatikhim. Ang angas kaya ng lalaking 'to. Maka- 'my Ena' siya sa akin, wagas eh!"Binibisita ka?""Bakit parang hindi ka naman sigurado sa sagot mo? Is there a problem?" Seryoso niyang tanong na siyang dahilan para mapa tikhim ako."No, wala namang problema. Bakit ba masyado kang seryoso sa araw na ito?"Bigla siyang napatawa nang sabihin ko iyon sa kaniya sabay iling-iling. Na baliw na ba ang isang 'to? Kanina, ang seryoso niya tapos ngayon tumatawa na naman?"Don't mind me, my Ena. Salamat at napatawa mo ako. I appreciate it!"Hinampas ko siya sa kaniyang braso nang matapos niyang sabihin iyon sa
Chapter 34IMINULAT KO ANG aking mga mata, at bumungad sa akin ang nakaka silaw na sikat ng araw sa aking silid. Nag-mumula ito sa bintana.Napatingin ako sa aking katawan at napanganga ako nang marealized kong may nangyari palang hindi kanais-nais sa amin kagabi ni Cedrick.Bigla akong napa bangon at napa tingin sa aking gilid. Wala na siya doon, umalis na siguro siya. Huminga ako ng malalim sabay tampal sa aking noo. Ano bang nangyari sa akin kagabi at nagawa ko iyon?Bumangon ako para pumunta sa banyo. Bakit ko pa iisipin ang nangyari kagabi, nangyari na ang lahat. Wala na akong magagawa pa doon. Nangyari na ang lahat, hindi ko na mababago pa iyon.Lumabas agad ako nang banyo nang matapos na akong maligo. Nag-ayos agad ako saka tumungo na sa kusina.Pagdating ko doon, nakita ko si Kida na nag-lu-luto na ng almusal. Agad siyang ngumiti sa akin, kung kaya
Chapter 35"A-ANONG IBIG sabihin nito, sweetie?" Takang-takang tanong sa akin ni Cedrick habang nakatingin sa akin ng malalim.Nginitian ko siya saka hinila palapit sa akin."Gusto mo akong mapa-sayo ulit di ba?" Biglang lumikot ang kaniyang mga mata habang nakatitig siya ng mataman sa akin."Ahm... Sweetie?""Sagutin mo ang tanong ko sa'yo, Cedrick." Seryoso ko nang sabi sa kaniya.Na siyang dahilang upang mapa-buga siya ng malakas na hangin habang naka-titig sa akin. Ewan ko, pero kinakabahan ako sa maari kong gawin ngayon.Pagkatapos nito, pupuntahan ko ang nais kong puntahan. Tatawagan ko na lamang si Medel kapag tapos na ang lahat. Iiwanan ko na lamang sila ng sulat.Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin mamaya. Kaya, mas mabuti na ang handa k
Chapter 36"SIGURADO ka ba talaga, sa plano mo, friend? Sumama nalang kaya ako sa'yo, ako ang kinakabahan sa'yo, eh!"Nilingon ko si Medel na ngayon ay nasa aking tabi habang pabalik-balik siya ng lakad sa kaniyang kinatatayuan. Andito pa ako sa boutique at pinag-hahandaan ko muna ang pag-punta ko sa bahay ng taong iyon."Oo, Medel. Siguradong-sigurado na talaga ako, para matapos na ang lahat ng ito. Para malaya na si Cedrick, at pati narin ang kambal." Naka ngiti kong wika sa kaniya na siyang nag-patigil sa kaniya sa pag-lalakad.Tumingin siya sa akin na namimilog ang mga mata. "Huwag mong sabihin na, hindi pati ikaw? Friend naman! Kinakabahan ako, sa iyo, eh! Huwag ka nalang kayang tumuloy! Ipadakip na lamang natin siya sa mga awtoridad!"Napa hinga akonng malalim saka bago ko tinupi ang isang buong papel na sinusulatan
Chapter 37Cedrick's Point of ViewKANINA pa ako kinakabahan, habang nag-mamaneho sa aking kotse, kung bakit ba kasi iniwan ko kanina doon si Ena?Bakit ba kasi sumuko agad ako? Napailing na lamang ako, saka inihinto ang aking kotse sa harapan ng paaralan nila Rick at Cedrena.Lumabas na ako saka pumasok sa loob ng kanilang paaralan. Pumunta ako sa may isang shed kung saan naroroon silang dalawa. Habang katabi si Kida."Daddy!" Sabay nilang sigaw nang makita nila akong dalawa.Napangiti ako saka ako lumapit sa kanila. Tumakbo sila papunta sa akin. Agad nila akong sinalubong ng yakap na dalawa. Napangiti ako.Tumingin ako kay Kida na nakatayo na at naka ngiti narin. "Daddy, si Mommy? Bakit hindi mo po siya kasama?"Binaba ko ang aking paningin kay Cedrena nang bigl
Chapter 38ILANG MINUTO ang lumipas, agad kong nakita ang kotse ni Deigo na paparating sa aking pwesto.Huminto ito at agad na bumaba si Medel at Deigo mula roon. Wala na akong inaksaya pang oras, nikapitan ko agad sika at tinanong."Anong ibig sabihin ng sinabi mo Medel? Anong nasa pahamak si Ena! Sabihin mo na!"Gusto ko nang malaman ang lahat. Kanina pa ako kinakabahan. Imbis na si Medel ang sumagot sa tanong ko. Si Deigo ang sumagot sa akin."Bro, nasa pahamak si Ena. Nandodoon siya ngayon sa bahay ng lalaking gustong pumatay sa'yo."Kumunot ang aking noo nang marinig iyon mula sa kaniya. Lalaking gustong pumatay sa akin? At sino naman iyon? At isa pa, anong ginagawa doon ni Ena?!"A-ano? Anong ibig niyong sabihin? Sinong gustong pumatay sa akin?! At anong ginagawa ng asawa ko sa bahay ng lakak
Chapter 39"ENA! I-WELCOME mo naman ang asawa mo, akalain mo iyon. Pumunta talaga siya rito, para isagip ka. How sweet naman?"Namulagat ang aking dalawang mata nang makita si Cedrick na nag-iisang pumasok sa silid na aking kinaroroonan. Agad siyang pinalibutan ng mga tauhan ni Andrew, may hawak silang mga baseball bat at mga metal na isang dos por dos.Mukhang tinakasan ang aking mukha ng dugo nang masilayan ang kaniyang matang nakatingin sa akin.Mukhang pinaparating niya sa akin, na huwag akong mag-alala. Ililigtas niya ako mula sa kapahamakan.Tumulo na ang mga luha ko. Bakit ba kasi siya pumunta pa dito?! Walang hiya talaga ang Andrew na ito! Ano ba kasi talaga ang rason niya?!"Bakit ka pa pumunta dito! Umalis ka na! Mapapahamak ka lang!" Hagulhol ko habang nakatingin sa kaniya ng mataman.Ngunit ngi
"KUMAIN KA NA ANAK, ito na siguro ang kapalaran na ibinigay sa atin ng Diyos. Marapat lang nating tanggapin ng buong puso at ipagpasalamat sa kaniya.."Nasa hapag-kainan sila ngayong tatlo at nakaharap sa pagkaing nakahain sa kanilang mesa. Alas sais (6:00) na ng gabi. At masasabi ni Oddyseus sa sarili na ito ang kakaibang gabi para sa kaniya.Wala siyang maramdamang kakaiba sa kaniyang sarili kahit kabilugan ng buwan. Gaya nang dati na sumasakit ang kuba sa kaniyang likod sa t'wing ganitong oras at kabilugan ng buwan. Mag-iisang oras na rin at hindi parin nagpapakita sa kaniya ang diwata. Tulad ng sinabi nito sa kaniya kanina bago ito naglaho na parang bula sa kaniyang harapan.Napatingin siya sa kaniyang Amang si Romulos nang magsimula itong magsalita. Humihikbi na ito ng iyak tulad ng Inang Victoria niya."'Nay? 'Tay? Bakit kayo umiiyak?"Tumayo ang Ama niya saka lumapit sa kaniya. Bigl
PUMUNTA si Oddyseus sa kagubatan. Gusto niyang makausap ang diwatang sumumpa sa kaniya. At alam niyang oras na ng kabilugan ng buwan ngayon. Ang huling kabilugan ng buwan para sa kaniya na isinumpa.Ang huling araw kung saan ang pag-asang mawala sa kaniya ang sumpa. Pero malas niya dahil walang babaeng umibig sa kaniya kahit ni isa.Hanggang ngayon hindi parin mawala sa kaniyang isipan ang sinabi noong isang araw sa kaniya ni Olcea. Ang mga katagang 'mahal na yata kita'. Pagkatapos na sabihin sa kaniya niyon ni Olcea agad itong kumawala sa kaniya at nanakbo papalayo na walang paalam.Naiwan siyang tulala at takang-taka. Kahapon at ngayon ay patuloy parin siyang iniiwasan ni Olcea. Parang may nasabi itong mali kung kaya't hindi siya nito pinapansin ng buong maghapon sa loob ng kampus.Siyang ikinatuwa niya naman, dahil hindi narin siya nahihirapang iwasan pa si Olcea. Nakakatawa na napakasaki
HANGGANG NGAYON lutang na lutang parin si Oddyseus sa mga sinabi ni Olcea sa kaniya. Hindi niya alam kung nasa langit naba siya ngayon o andito parin ba siya sa lupa.Kasama niya ngayon si Olcea at hindi niya alam kung saan silang dalawa pupunta. Tapos narin ang klase nilang dalawa kung kaya't inaya siya nito na lumabas. Ayaw pa sana niya kaso nga lang nagpumilit ito kung kaya't wala na siyang nagawa pa, kundi ang sumama na lamang rito. Hindi niya rin kasi matiis ang babaeng nagpapatibok ng kaniyang puso.Maraming mga bata sa lansangan ang kanilang nakakasalubong panay ang iwas ng mga ito sa kaniya sa tuwing siya ay dadaan. Napatingin siya kay Olcea at kahit anong emosyon wala siyang mabasa rito. Nakangiti ito ng malawak at hindi alintana ang mga mapang-usig na tingin ng mga tao sa kanilang dalawa.Parang sinasabi ni Olcea sa buong taong kanilang nakakasalubong na hindi siya nito ikinakahiya. Hindi niya alam pero napangiti
"ODDY, ANAK. Ano ang nangyayari sa'yo at ilang araw at gabi ka na lamang na naglulugmok diyan sa silid mo. May problema ka ba? Ikwento mo naman sa akin, baka matulungan kita, anak," pukaw sa kaniya ng Ina.Nakalugmok nga siya ngayon sa kaniyang silid at nakatanaw lamang sa kawalan. Inaalala niya ang itsura ni Olcea noong isang araw nang iwan niya ito.Puno ng pagtataka ang mukha nito at pagkalungkot. Gusto niya itong puntahan ngayon pero pinipigilan rin siya ng kaniyang kabilang isip. Kung gagawin niya iyon baka pagalitan na naman si Olcea ng ama nitong galit na galit sa kaniya.Sa halip na sagutin ang Inang Victoria niya hindi niya ito sinagot. Nagtalukbong na lamang siya ng kumot."Hindi ho ulit ako papasok ngayon, Ina. Masama parin ho ang pakiramdam ko," pagsisinungaling niya rito.Rinig niya ang malalim na paghinga nito. Ramdam niyang unti-unti itong lumakad patungo sa kaniyang kama. Ibinaba nito ang kumot na nakatalukbong sa kaniya
"BAKIT NGAYON ka lang, Olcea? Saan ka galing?" Bungad agad sa kaniya ng kaniyang Ama nang makarating siya sa kanilang bahay.Pagod na pagod siyang binalingan ito ng atensyon. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa tanong nito o maiinis. Ganito na lamang ba parati ang tanong na sasalubong sa kaniya? Hindi na niya makayanan pa."Ama, dumaan lang po kami ni Adeva sa isang kainan doon sa bayan kanina. Huwag po kayong mag-alala. Wala po sa aming nangyaring masama."Dumiretso siya sa kusina saka kumuha ng isang basong tubig mula sa refrigerator. Nilagok niya iyon ng sunod-sunod at hindi pinansin ang mga pinagsasabi ng kaniyang Ama."Alam kong nagsisinungaling ka, Olcea. Nagkita kami ni Connor kanina at sinabi niya sa akin ang patuloy na paglapit sa'yo ni Oddyseus, totoo ba iyon?"Inilapag niya sa mesa ang basong kaniyang ininuman saka tinitigan ang kaniyang ama na parang pagod na pagod. Pagod na pagod na talaga siya sa pagpapaintindi rito n
NANLALATA SI OLCEA habang pinagmamasdan ang likod ni Oddyseus na papalayo sa kaniya. Agad naman siyang inalalayan ng kaniyang kaibigang si Adeva nang bigla na lamang siyang nanghina.Hindi niya alam pero parang sinaksak ang kaniyang puso ng isang napakatalim na kutsilyo na siyang sumugat ng malalim sa kaniyang puso. Hindi narin niya namalayan ang pagtulo ng kaniyang mga luha sa kaniyang pisngi.Agad naman siyang nilapitan ng kaniyang pinsan na si Adeva. Takang-taka ito habang nakatitig sa kaniya at pinapatahan siya sa pag-iyak."Oh? Bakit ka umiiyak diyan? Huwag mong sabihin na naa-apektuhan ka sa sinabi ng kubang 'yon, este ni Oddy?"Tinapunan niya ito ng masamang tingin nang marinig niya ang sinabi nitong Kuba. Ilang beses niya bang sabihin sa pinsan na Oddy ang itawag nito sa lalaki? Iyong hindi na panlalait ang lumalabas nito sa bibig."W-wala," wala sa mood niyang sagot rito habang pinipigalan na niyang hindi mapa-iyak.
"KANINA ka pa namin hinihintay, Oddy. Saan ka galing at ginabi ka ngayon?" Bungad sa kaniya ng Ina Victoria niya.Nolampasan niya ito saka siya umupo sa sofa na nasa kanilang bahay. Tinanggal niya ang kaniyang sapatos saka siya bumaling rito."Dumaan pa po kasi ako sa library kanina, Ina. Ginawa ko lang po iyong assignment ko," pagsisinungaling ulit niya rito.Rinig na rinig niya ang malakas na buntong hininga ng kaniyang Ina nang marinig ang kaniyang sinabi."Anak, huwag kang mahihiyang magsabi sa amin ng Itay mo kapag may problema ka ah? Sabihin mo sa akin, huwag kang mag dadalawang isip."Tumango siya saka hinawakan niya ang mga kamay nito saka siya ngumiti ng ubod tamis rito. "Pangako, Ina. Sasabihin ko ho agad sa inyo.""Mahal na mahal ka namin anak, kaya andito lang kami ng iyong Itay para sa'yo."Niyakap siya nito ng napaka-higpit. Lihim siyang napa
YUKONG-YUKO SI Oddyseus habang nasa loob sila ng cafeteria kasama sina Olcea at Adeva. Halos lahat ng estudyante ay nakatingin sa kanilang pwesto. Parang piniprito ang kaniyang pwet. Kanina pa niya gustong tumayo at tumakbo ngunit hindi niya magawa.Kasama niya si Olcea ang babaeng pinakamamahal niya. Hindi niya alam kung paano siya napasama sa dalawa basta ang natatandaan na lamang niya ay hinila siya kanina sa hallway ni Olcea, saka dinala rito sa loob ng cafeteria. Kung saan pinagsisisihan niyang sumama.Kumakain ang dalawa ng spaghetti. Samantalang siya hindi manlang ginagalaw ang pagkain sa kaniyang plato."Oo nga pala, Oddy. Wala ka naman talagang lahing aswang 'di ba?" Biglang untag sa kaniya ni Adeva dahilan upang mawala ang malalim niyang pag-iisip.Bago pa man siya makasagot naunahan na siya ni Olcea. "Ano ka ba naman, insan. Maniniwala ka rin ba sa mga tsismis ng kababayan natin? At mapapaniwala sa mga kwento-kwento nila?"Napangit
HANGGANG NGAYON hindi parin makapaniwala si Oddyseus na kasama niya si Olcea at ang pinsan nitong si Adeva kahapon. Lutang na lutang parin ang isip niya hanggang ngayon. Nangyari nga ba ang kahapon? Nakasabay nga ba niya talaga si Olcea pauwi? Or nanaginip lang talaga siya?Pero napangisi siya ng ubod laki nang maalala niyang hindi pala siya nanaginip no'n. Totoo iyong nangyari, ang lahat ng nangyari.Kasalukuyan siyang nag-aalmusal ngayon at kasabay niya ang kaniyang mga magulang sa hapag-kainan.Hindi niya alam ang sasabihin sa mga ito ang tunay niyang nararamdaman. Baka mamaya sabihan lang siya ng mga ito na lumayo sa gulo. Lalo na't alam ng mga ito na delikado ang tatay ni Olcea.Ayaw niyang mangyari iyon. Alam niyang iniisip lang ng mga magulang niya ang kaniyang kapakanan pero hindi niya rin maiwasan ang bugso ng kaniyang damdamin para kay Olcea. Mahal na mahal niya ito simula pa noong bata pa