Chapter 25
PARANG HIBANG AKONG napatanga, sa kaniyang kabuuan. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko. Ang alam ko lang, hinalikan ko siya kanina at nasiyahan ako, nang tanggapin niya iyon na walang pag-aalinlangan.
Naka pikit siya habang, hinihintay muli ang aking mga labi na dumampi muli sa kaniya. Ngunit hindi ko iyon, itinuloy. Sa halip, na halikan ko siya ulit. Niyakap ko siya nang mahigpit.
"I'm sorry, sweetie. Hindi ko sinasadya. I didn't meant t-to, kiss you. I'm sorry, sweetie."
Narinig ko siyang huminga ng malalim nang marinig niya ang aking sinabi. Naramdaman kong, gumanti rin siya nang yakap sa akin. Ngi-ngiti na sana ako, nang bigla niya akong hampasin sa
Chapter 26GALIT NA GALIT KONG binagsak ang aking bag, sa mesa. Nakaka inis ang lalaking iyon. Talagang pina-mukha niya sa'king hindi ko magagawa ang lahat ng sinabi ko sa kaniya kanina?Naniniwala parin ba siyang, mahal ko parin siya?Na-i-iling akong lumapit sa refrigerator at kumukha doon ng isang basong tubig. Ininom ko ito, at galit na ini-hagis ko sa dingding ng aking unit."Bakit?! Bakit mo ginugulo ang mga plano ko, Cedrick? Bakit parang hindi ko kayang, gawin na miserable din ang buhay mo?! Bakit parang paki-ramdam ko, wala kang kasalanan?!"Napa-sabunot ako sa aking buhok. Umupo ako sa sofa at doon napa-ha-gulhol ng iyak. Parang paki-ramdam ko, naloko ako ng isa sa kanila.Sino nga ba ang nag-sasabi ng totoo? Sino ang pani-niwalaan ko? Ano ba talaga ang totoo?I know, Cedrick is the reason why I am now, losing everything. Siya an
Chapter 27PAKIRAMDAM KO PARANG nalag-lag ang aking panga, pagka-rinig sa kaniyang sinabi. What was that?"Pwede ba, huwag mo akong pag-laruan?" Na-i-inis kong wika sa kaniya. Umiling siya't napa ngiti ng naka-ka-asar sa akin.Pinag-siklop niya ang kaniyang mga daliri, at tinitigan niya ako ng ma-igi. Na ngunot ang aking, noo. "Eh, anong gusto mo sweetie? I-d-discuss mo ba sa akin, ngayon ang proposal mo?"Ngumisi ako ng naka-ka-asar sa kaniya. "Oo, kung pwede nga lang na ganoon ang mangyari.""Then, what are you waiting for? You may start now," sabi niya saka sumandal sa swivel chair na inu-upuan niya.Napa kurap-kurap ako at saka tarantang kinuha ko ang puting folder sa aking tabi. Ini-abot ko sa kaniya ito. Titig na titig siya sa akin habang panay ang lunok ko ng aking sariling laway bago nag-simulang mag-salita.Shit! Bakit ako, kinaka
Chapter 28"WELCOME BACK, SIR.. MA'AM." magalang na bati sa amin ng mga katulong nang maka-pasok kami ng aming bahay. Tumango lamang ako, at ganoon din si Cedrick.Ang sarap pala sa paki-ramdam kapag, bumalik ka sa dati mong pinang-galingan. Mukhang naka-ka-gaan ng loob.Nilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng dati naming bahay, kahit ni isa nito. Walang pinag-bago. Ganoon parin, andoon ang chandelier, ang mga litrato naming mag-pamilya.Pilit kong huwag umiyak sa harapan ni Cedrick. Baka isipin niyang, apektado parin ako sa aming nakaraan. Baka, sabihin niyang meron parin akong nararamdaman para sa kaniya.Totoo naman di ba, Ena?Umupo ako sa sofa'ng naroroon.Iginala ko ang aking paningin sa kabuuan ulit ng bahay. Napa tingin ako sa litrato naming dalawa ni Cedrick, noong araw ng kasal namin. Ang laki ng ngi
Chapter 29KANINA PA AKO TAHIMIK sa loob ng kaniyang kotse habang siya'y nag-mamaneho. Kakaibang ngiti, ang bumuo sa kaniyang labi, habang nakatitig sa daan.Napakunot ang aking noo, sa pagtataka. Mukhang na baliw na siya dahil sa aking huling sinabi kanina. Napailing ako at napangiti rin ng malawak, ngunit palihim lamang.Kailangan ko nang tapusin ang lahat, para makasama ko narin siya. Hindi na matutuloy ang pag-hi-higanti ko sa kaniya.Hindi ko pala kaya... Hindi ko pala kaya siyang saktan at pahirapan. Sa tuwing, pag-pa-planohan ko palang... Parang sinasaktan na ang puso ko. Sa tuwing iniisip ko palang, parang ako na ang nahihirapan. Kaya't hindi ko na kailangan pang gawin ang aking pag-hi-higanti.Dahil sapat na ang mahal ko siya......NAPAHAGULHOL AKO NG makita ko silang dalawa. Namimilog ang kanilang mga mata habang naka-t
Chapter 30MASAYA KAMING LUMABAS NG McDo, habang hawak-hawak ko ang kamay ng dalawang kambal. Sa aking tabi ang dalawang bata, sa isang tabi naman ay ang asawa kong si Cedrick."Mommy, uwi na po ba tayo, sa bahay?" Biglang tanong sa akin ni Cedrena, nang makapasok na kami ng kotse. Napatingin ako sa kanilang dalawa at ngumiti."O-oo, naman. Kung iyon ay, okay lang sa Daddy, niyo." Alanganin kong sagot habang pilit na ngumingiti.Lumingon sa aming likuran si Cedrick, saka ngumiti sa akin ng nakakaloko. Ano na namang pinaplano ng isang 'to?"Pwedeng-pwedeng, tumuloy ang Mommy, niyo sa atin. Walang problema iyon kay, Daddy. Basta't nandoon si Mommy niyo.." Sabi niya saka sabay kindat sa akin.Napasinghap ako nang maramdam ko bigla ang kaunting kiliti sa aking puso. Pinapakilig na naman, ako ng lalaking ito.
Chapter 31"DAHIL MAY MALALIM po akong dahilan, Ma. Hindi ko lang muna sa iyo ngayon, sasabihin. Ang mahalaga... Andito na ako ngayon, bumalik sa piling ng kambal at ng mahal kong, asawa na si Cedrick. Iyon ang importante, Mama. Ang makasama ko sila, hanggang sa aking huling hininga."Sabi ko, na siyang nagpangiti kay Mama."Kung iyon ang iyong, nais at gusto anak. Wala akong magagawa. Hindi kita pipilitin."Niyakap ko siya nang mahigpit. Nagpapasalamat ako, dahil hindi na ako pinilit pa ni Mama.Sa lahat talaga, ng oras. Naiintindihan niya ako. Hinahayaan niya lang akong, magdesisyon at gumawa ng mga hakbang na nais ko.Andiyan siya palagi, kapag magkamali man ako sa aking desisyon at ginagawa. Andiyan sila ni Papa, para ako'y payuhan.
Chapter 32NAPAKURAP-KURAP ako habang nakatitig sa kaniya. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko ngayon sa kaniya.Hindi ko naman kasi, alam kung ano ang i-sasagot ko. Ano nga ba talaga?Hindi... Hindi pa ngayon ang oras. Hindi pa dapat ako mag-padala sa aking emosyon.Huminga ako ng malalim, saka pinakatitigan ko siya ng mabuti.Ang gwapo niya. Ang tangos ng ilong, ang pupula ng labi. Ang ganda ng mukha, ang kinis. Kaya't bakit nagagawa ko siyang saktan? Gayong, mahal ko naman pala siya?Titiisin ko muna ang sakit. Sana maintindihan niya balang araw kung bakit ko ito ginagawa sa kaniya. Hindi pa ako tapos, sa lahat ng plano ko. Kailangan ko munang hanapin ang tumangka sa buhay ko."I'm sorry, but I don't love you anymore..." Pilit kong wika sa kaniya, habang panay ang lunok ko ng sariling laway.Bumalata
Chapter 33"SO, WHAT brought you here, my Ena?" Tanong nito sa akin nang matapos akong umupo sa sofa.Ngumisi ako sa kaniya at saka napatikhim. Ang angas kaya ng lalaking 'to. Maka- 'my Ena' siya sa akin, wagas eh!"Binibisita ka?""Bakit parang hindi ka naman sigurado sa sagot mo? Is there a problem?" Seryoso niyang tanong na siyang dahilan para mapa tikhim ako."No, wala namang problema. Bakit ba masyado kang seryoso sa araw na ito?"Bigla siyang napatawa nang sabihin ko iyon sa kaniya sabay iling-iling. Na baliw na ba ang isang 'to? Kanina, ang seryoso niya tapos ngayon tumatawa na naman?"Don't mind me, my Ena. Salamat at napatawa mo ako. I appreciate it!"Hinampas ko siya sa kaniyang braso nang matapos niyang sabihin iyon sa
"KUMAIN KA NA ANAK, ito na siguro ang kapalaran na ibinigay sa atin ng Diyos. Marapat lang nating tanggapin ng buong puso at ipagpasalamat sa kaniya.."Nasa hapag-kainan sila ngayong tatlo at nakaharap sa pagkaing nakahain sa kanilang mesa. Alas sais (6:00) na ng gabi. At masasabi ni Oddyseus sa sarili na ito ang kakaibang gabi para sa kaniya.Wala siyang maramdamang kakaiba sa kaniyang sarili kahit kabilugan ng buwan. Gaya nang dati na sumasakit ang kuba sa kaniyang likod sa t'wing ganitong oras at kabilugan ng buwan. Mag-iisang oras na rin at hindi parin nagpapakita sa kaniya ang diwata. Tulad ng sinabi nito sa kaniya kanina bago ito naglaho na parang bula sa kaniyang harapan.Napatingin siya sa kaniyang Amang si Romulos nang magsimula itong magsalita. Humihikbi na ito ng iyak tulad ng Inang Victoria niya."'Nay? 'Tay? Bakit kayo umiiyak?"Tumayo ang Ama niya saka lumapit sa kaniya. Bigl
PUMUNTA si Oddyseus sa kagubatan. Gusto niyang makausap ang diwatang sumumpa sa kaniya. At alam niyang oras na ng kabilugan ng buwan ngayon. Ang huling kabilugan ng buwan para sa kaniya na isinumpa.Ang huling araw kung saan ang pag-asang mawala sa kaniya ang sumpa. Pero malas niya dahil walang babaeng umibig sa kaniya kahit ni isa.Hanggang ngayon hindi parin mawala sa kaniyang isipan ang sinabi noong isang araw sa kaniya ni Olcea. Ang mga katagang 'mahal na yata kita'. Pagkatapos na sabihin sa kaniya niyon ni Olcea agad itong kumawala sa kaniya at nanakbo papalayo na walang paalam.Naiwan siyang tulala at takang-taka. Kahapon at ngayon ay patuloy parin siyang iniiwasan ni Olcea. Parang may nasabi itong mali kung kaya't hindi siya nito pinapansin ng buong maghapon sa loob ng kampus.Siyang ikinatuwa niya naman, dahil hindi narin siya nahihirapang iwasan pa si Olcea. Nakakatawa na napakasaki
HANGGANG NGAYON lutang na lutang parin si Oddyseus sa mga sinabi ni Olcea sa kaniya. Hindi niya alam kung nasa langit naba siya ngayon o andito parin ba siya sa lupa.Kasama niya ngayon si Olcea at hindi niya alam kung saan silang dalawa pupunta. Tapos narin ang klase nilang dalawa kung kaya't inaya siya nito na lumabas. Ayaw pa sana niya kaso nga lang nagpumilit ito kung kaya't wala na siyang nagawa pa, kundi ang sumama na lamang rito. Hindi niya rin kasi matiis ang babaeng nagpapatibok ng kaniyang puso.Maraming mga bata sa lansangan ang kanilang nakakasalubong panay ang iwas ng mga ito sa kaniya sa tuwing siya ay dadaan. Napatingin siya kay Olcea at kahit anong emosyon wala siyang mabasa rito. Nakangiti ito ng malawak at hindi alintana ang mga mapang-usig na tingin ng mga tao sa kanilang dalawa.Parang sinasabi ni Olcea sa buong taong kanilang nakakasalubong na hindi siya nito ikinakahiya. Hindi niya alam pero napangiti
"ODDY, ANAK. Ano ang nangyayari sa'yo at ilang araw at gabi ka na lamang na naglulugmok diyan sa silid mo. May problema ka ba? Ikwento mo naman sa akin, baka matulungan kita, anak," pukaw sa kaniya ng Ina.Nakalugmok nga siya ngayon sa kaniyang silid at nakatanaw lamang sa kawalan. Inaalala niya ang itsura ni Olcea noong isang araw nang iwan niya ito.Puno ng pagtataka ang mukha nito at pagkalungkot. Gusto niya itong puntahan ngayon pero pinipigilan rin siya ng kaniyang kabilang isip. Kung gagawin niya iyon baka pagalitan na naman si Olcea ng ama nitong galit na galit sa kaniya.Sa halip na sagutin ang Inang Victoria niya hindi niya ito sinagot. Nagtalukbong na lamang siya ng kumot."Hindi ho ulit ako papasok ngayon, Ina. Masama parin ho ang pakiramdam ko," pagsisinungaling niya rito.Rinig niya ang malalim na paghinga nito. Ramdam niyang unti-unti itong lumakad patungo sa kaniyang kama. Ibinaba nito ang kumot na nakatalukbong sa kaniya
"BAKIT NGAYON ka lang, Olcea? Saan ka galing?" Bungad agad sa kaniya ng kaniyang Ama nang makarating siya sa kanilang bahay.Pagod na pagod siyang binalingan ito ng atensyon. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya sa tanong nito o maiinis. Ganito na lamang ba parati ang tanong na sasalubong sa kaniya? Hindi na niya makayanan pa."Ama, dumaan lang po kami ni Adeva sa isang kainan doon sa bayan kanina. Huwag po kayong mag-alala. Wala po sa aming nangyaring masama."Dumiretso siya sa kusina saka kumuha ng isang basong tubig mula sa refrigerator. Nilagok niya iyon ng sunod-sunod at hindi pinansin ang mga pinagsasabi ng kaniyang Ama."Alam kong nagsisinungaling ka, Olcea. Nagkita kami ni Connor kanina at sinabi niya sa akin ang patuloy na paglapit sa'yo ni Oddyseus, totoo ba iyon?"Inilapag niya sa mesa ang basong kaniyang ininuman saka tinitigan ang kaniyang ama na parang pagod na pagod. Pagod na pagod na talaga siya sa pagpapaintindi rito n
NANLALATA SI OLCEA habang pinagmamasdan ang likod ni Oddyseus na papalayo sa kaniya. Agad naman siyang inalalayan ng kaniyang kaibigang si Adeva nang bigla na lamang siyang nanghina.Hindi niya alam pero parang sinaksak ang kaniyang puso ng isang napakatalim na kutsilyo na siyang sumugat ng malalim sa kaniyang puso. Hindi narin niya namalayan ang pagtulo ng kaniyang mga luha sa kaniyang pisngi.Agad naman siyang nilapitan ng kaniyang pinsan na si Adeva. Takang-taka ito habang nakatitig sa kaniya at pinapatahan siya sa pag-iyak."Oh? Bakit ka umiiyak diyan? Huwag mong sabihin na naa-apektuhan ka sa sinabi ng kubang 'yon, este ni Oddy?"Tinapunan niya ito ng masamang tingin nang marinig niya ang sinabi nitong Kuba. Ilang beses niya bang sabihin sa pinsan na Oddy ang itawag nito sa lalaki? Iyong hindi na panlalait ang lumalabas nito sa bibig."W-wala," wala sa mood niyang sagot rito habang pinipigalan na niyang hindi mapa-iyak.
"KANINA ka pa namin hinihintay, Oddy. Saan ka galing at ginabi ka ngayon?" Bungad sa kaniya ng Ina Victoria niya.Nolampasan niya ito saka siya umupo sa sofa na nasa kanilang bahay. Tinanggal niya ang kaniyang sapatos saka siya bumaling rito."Dumaan pa po kasi ako sa library kanina, Ina. Ginawa ko lang po iyong assignment ko," pagsisinungaling ulit niya rito.Rinig na rinig niya ang malakas na buntong hininga ng kaniyang Ina nang marinig ang kaniyang sinabi."Anak, huwag kang mahihiyang magsabi sa amin ng Itay mo kapag may problema ka ah? Sabihin mo sa akin, huwag kang mag dadalawang isip."Tumango siya saka hinawakan niya ang mga kamay nito saka siya ngumiti ng ubod tamis rito. "Pangako, Ina. Sasabihin ko ho agad sa inyo.""Mahal na mahal ka namin anak, kaya andito lang kami ng iyong Itay para sa'yo."Niyakap siya nito ng napaka-higpit. Lihim siyang napa
YUKONG-YUKO SI Oddyseus habang nasa loob sila ng cafeteria kasama sina Olcea at Adeva. Halos lahat ng estudyante ay nakatingin sa kanilang pwesto. Parang piniprito ang kaniyang pwet. Kanina pa niya gustong tumayo at tumakbo ngunit hindi niya magawa.Kasama niya si Olcea ang babaeng pinakamamahal niya. Hindi niya alam kung paano siya napasama sa dalawa basta ang natatandaan na lamang niya ay hinila siya kanina sa hallway ni Olcea, saka dinala rito sa loob ng cafeteria. Kung saan pinagsisisihan niyang sumama.Kumakain ang dalawa ng spaghetti. Samantalang siya hindi manlang ginagalaw ang pagkain sa kaniyang plato."Oo nga pala, Oddy. Wala ka naman talagang lahing aswang 'di ba?" Biglang untag sa kaniya ni Adeva dahilan upang mawala ang malalim niyang pag-iisip.Bago pa man siya makasagot naunahan na siya ni Olcea. "Ano ka ba naman, insan. Maniniwala ka rin ba sa mga tsismis ng kababayan natin? At mapapaniwala sa mga kwento-kwento nila?"Napangit
HANGGANG NGAYON hindi parin makapaniwala si Oddyseus na kasama niya si Olcea at ang pinsan nitong si Adeva kahapon. Lutang na lutang parin ang isip niya hanggang ngayon. Nangyari nga ba ang kahapon? Nakasabay nga ba niya talaga si Olcea pauwi? Or nanaginip lang talaga siya?Pero napangisi siya ng ubod laki nang maalala niyang hindi pala siya nanaginip no'n. Totoo iyong nangyari, ang lahat ng nangyari.Kasalukuyan siyang nag-aalmusal ngayon at kasabay niya ang kaniyang mga magulang sa hapag-kainan.Hindi niya alam ang sasabihin sa mga ito ang tunay niyang nararamdaman. Baka mamaya sabihan lang siya ng mga ito na lumayo sa gulo. Lalo na't alam ng mga ito na delikado ang tatay ni Olcea.Ayaw niyang mangyari iyon. Alam niyang iniisip lang ng mga magulang niya ang kaniyang kapakanan pero hindi niya rin maiwasan ang bugso ng kaniyang damdamin para kay Olcea. Mahal na mahal niya ito simula pa noong bata pa