ChantriaBumuntonghininga ako habang nakatitig sa kawalan. Hindi mawala sa isip ko ‘yong lalaking sumugod kay Gab.I’m worried for Gab. Baka kasi bumalik iyon at kung ano na naman ang gawin sa kaniya. Paano kung wala nang ibang dumating para tulungan siya? Paano kung hindi na lang isang lalaki ang c-um-orner sa kaniya at isang dosena na? How can he defend himself then?Napatingin ako sa kinakain ko nang lagyan iyon ni Iwatani ng isang parte ng manok. “Eat,” ani niya. “Kanina ka pa nakatulala. Matatapos na ang break time natin.”“Sorry.”“Bakit ka naman nag-so-sorry?”“Magkasama tayo pero nakatulala ako rito mag-isa. Pasensiya na. I was being rude.”“I don’t care about that. Kahit hindi mo ako kausapin, ayos lang sa ‘kin. Ang akin lang, kumain ka dahil buong hapon pa ang klase natin ngayong araw.”Napangiti ako at nagsimulang kumain. Hindi ko maiwasang titigan siya habang kumakain. Masyado na ba akong mababaw kung sa ganitong pagkakataon lang ay napapangiti ako? I just like watching hi
ChantriaPara na namang binudburan ng asin si Lorreine nang makarating kami sa mall. Siya lang itong sobrang excited sa pag-shopping namin ngayong araw.Well, excited rin naman ako pero hindi ganito ka-excited. Para na kasi siyang batang dinala sa amusement park kung makatalon sa gitna. May ilan pang napapatingin sa kaniya at natatawa kaya hindi ko rin maiwasang hindi mahiya sa kanila. Para kaming may dalang pre-school student sa mall.“Anong una nating bibilhin?” tanong ni Louella.“Ey!” apila ni Lorreine. “Hindi dapat pinaplano ‘yang mga ganiyan. Kung anong unang shop ang madaanan natin ay roon tayo pupunta.”Napabuntonghininga ako. “Mukhang makakailang ikot tayo sa mall ngayong araw.” Napatingin ako kay Iwatani na tahimik lang na nakasunod sa ‘min. “Okay lang ba sa ‘yo?”Tumango siya. “Ayos lang ako rito. Mag-enjoy lang kayo.”“Dapat mag-enjoy ka rin!” bulalas ni Lorreine sabay kapit sa braso nito. “Ikaw ang unang-una nating bibilhin ng mga damit at kailangang dalhin sa camp. You n
Chantria“Hi!”Napatingin ako sa likod ko nang may tumawag sa ‘min. Nakita ko naman si Aaron, kaibigan ni Gab, na nahihiyang lumapit sa ‘kin. Napatingin din siya kina Lorreine, Louella at Iwatani bago binati ang mga ito.“Hi, Aaron!” bati ko. Medyo nakakausap ko na rin naman siya dahil nagiging magkagrupo kami minsan sa mga activity namin. Pero masyado kasi siyang mahiyain kaya hindi talaga kami makapag-usap nang maayos. Kaya nakakagulat ding nilapitan niya kami.“Ahm… gusto ko sanang humingi ng favor sa inyo.”“Ano ‘yon? Basta kaya namin, why not?” sagot ko.Napapakamot siya sa batok habang nagsasalita. “Malapit na kasi birthday ni Gab at naisip naming i-surprise siya.” Napatango ako at napangiti. “Actually, si Makino ang nakaisip nito at ako ang pinakausap sa inyo.”Hindi ko alam kung matatawa ba ako kay Makino o ano. Pero kung para naman pala kay Gab, tiyak akong pati si Lorreine ay papayag kahit pa ideya ito ni Makino.“Anong maitutulong namin?” tanong ni Lorreine na may kaunting
ChantriaSina Makino at ang mga kaibigan niya ang nag-aayos ng hotel na pina-reserve nila para gaganaping surprise party. Kami naman ang naatasan para sa mga pagkain kaya maaga pa lang ay namalengke na kami.Mabuti na lang at sabado ang birthday ni Gab at walang pasok. Kami ni Iwatani ang naatasan sa pamamalengke at sa pagluluto. Tutulong naman sina Lorreine at Louella sa pag-aayos ngayon habang nasa palengke kami.Sa mismong hotel kami magluluto at doon ay tutulong din ang lahat. May ilan sa kanila ang susundo kay Gab sa kanila at aayain itong maglaro ng basketball. Pero ang totoo ay dederetso sila rito sa hotel para sa surprise.Sina Makino at Aaron ang magmemensahe sa isa’t isa para malaman namin kung paparating na sila. Nandito lang kami sa hotel at maghihintay dala ang cake na si Makino mismo ang nag-bake.Kumuha lang ako ng ilang lobo na hahawakan samantalang iyong mga lalaking kaibigan ni Gab ay may hawak pang party popper. Sina Lorreine at Louella ay gaya kong may hawak ding m
ChantriaMy head was preoccupied with Gab all day. Alam kong sinabi na ni Iwatani na huwag masyadong makialam sa nangyari. Pero hindi ko lang maiwasang hindi ma-curious sa kung ano ang meron.Sino kaya ‘yong Susana na ‘yon? Why was Gab at the cemetery instead of celebrating his birthday? May story ba sa likod n’on o nag-o-overthink lang ako?I can see that nothing has changed between him and his friends. Nag-uusap-usap pa rin sila at magkakasama na para bang walang nangyari. I don’t even know if he’s aware of the supposed-surprise birthday party.Hindi ko rin mabasa ang ekspresyon ni Makino dahil parang normal lang naman siya para sa ‘kin. Pero sa tuwing naaalala ko ang disappointed look niya noong araw na ‘yon ay hindi ko ma-convince ang sarili ko.Oo nga at tinulungan namin siya. Pero kumpara sa effort na nailaan niya ay wala ‘yong mga nagawa namin. Planning a surprise birthday party isn’t easy. Noong sinurpresa namin si dad noon ay hirap na hirap na kami kahit na tatlo kaming nagpl
Chantria“Para sa umagang ito,” panimula ng instructor, “it’s going to be a field day.”Ngayon pa lang sasabihin sa mga estudyante kung ano-ano ang mga gagawin kaya wala pa akong ideya. Tanging ang instructor lang at ang mga guro ang nakakaaalam.May ilan ding mga taga-ibang section ang narito sa Tanay pero hindi namin kasama. Tiyak na ganito rin ang ginagawa nila sa mga oras na ‘to.“Since you all are fifty students in total, I want you to group yourselves into ten.”Mabilis nagkaniya-kaniya ang mga kaklase namin. Automatiko namang magkakagrupo kami nina Iwatani. Nakasama namin sa grupo sina Makino, Aaron at apat pa nilang mga kaibigan. Matapos iyon ay pumila kami sa harap ng isang stick na nakatusok sa harapan na may nakalagay na C.“For the rest of the day, sila ang mga magiging kagrupo ninyo. So, I suggest that you get to know them well.”For the rest of the day. Ibig sabihin ay may posibilidad na mabago ang grupo bukas. Ang una naming naging laro ay gamit ang isang bucket na may
ChantriaSa mga susunod na ilang oras ay tahimik lang kaming dalawa. Tumataas na ang sikat ng araw at ramdam ko na rin ang init at pagod pero wala pa rin kaming nakikitang pagkain o maiinom. Hindi lang ako nagsasalita pero nagsisimula na akong mag-alala. Kung hindi malalagyan ng kahit ano ang mga tiyan namin ay mas mahihirapan kaming matapos ang course. Parang na-jinx ko pa nga yata talaga dahil pahirap nang pahirap ang course na daraanan namin.May nakita kami kaninang mas maayos at madaling daan pero hindi iyon ang tinuturo ng mapa. Kaya kahit nag-aalangan ay kailangan naming sundin kung ano ang nasa mapa kung ayaw naming maligaw. Hindi nga kami naligaw pero humirap naman ang bawat course.May mga nakahandang activities sa gitna ng bundok kaya alam naming nasa tamang daan pa kami. May ilan sa mga ‘yon ang kailangang akyatin ang mga puno dahil hindi kami makakatawid sa parte ng lupa na puro putik. May maliit na palatubigan din doon kaya doon kami nakainom ng tubig kahit papaano. Ma
ChantriaI thought for a moment. “Na-miss kong panoorin ang ulan. This is a rare moment. I should cherish it.”Naramdaman ko ang pagtingin niya sa ‘kin. “Why is it a rare moment? Pwede mo namang panoorin ulit kapag umulan.”“It’s different. I don’t think I can watch it again with someone else. Kaya salamat at nandito ka. Although it’s entirely coincidental.”“Well, you can watch it again with Iwatani. Hindi ba at boyfriend mo naman siya. You can ask him to watch it with you.”Kumunot ang noo ko. “Iwatani’s not my boyfriend.”Napaawang ang bibig niya at tila naghahanap ng sasabihin. “But… I though… Makino said you’re in a relationship.”Agad akong umiling. “Nope. We’re not. We’re just friends.” Hindi ko inaasahan na hindi pa rin pala niya alam ‘to. I thought Lorreine already cleared the misunderstanding. Hindi pa rin pala. I should do it myself, then.Napatango-tango siya bago umayos ng upo. “Sobrang close niyo kasing dalawa kaya akala ko. The others thought that too, by the way. Hindi
ChantriaDahan-dahan kong dinilat ang mga mata ko pero agad rin napapikit dahil sa sakit ng ulo ko. Pero nang bumalik sa ‘kin ang lahat ng nangyari ay mabilis akong bumangon mula sa kama ko. Hindi ko na ininda pa ang kumikirot kong sentido dahil isa lang ang gusto kong makita ngayon.“Carleigh!” bulalas ko nang makarating ako sa sala ng bahay namin ni Chanel. Sabay na napalingon sa ‘kin sina Chanel at Iwatani na naglalaro ng xbox. Agad na hininto ni Iwatani ang nilalaro nila para kausapin ako.“She’s in the kitchen,” sagot ni Chanel. “She said she wanted to cook for you.”Hindi ko na tinapos ang sinasabi niya at kumaripas na ng takbo sa kusina. There I saw her back turned on me. Naghahalo siya ng kung ano sa kawali. Muli na namang tumulo ang luha ko sa mga mata. I can’t believe that she’s really here. Hindi panaginip ang lahat. Nandito nga siya sa harap ko.“Carleigh…”Napaharap siya saglit, gulat sa biglaan kong pagsasalita. “Chantria, you’re awake. Okay na ba ang pakiramdam mo? Na
Chantria “Woah! Woah! Calm down, princess,” ani Lance habang nakataas ang dalawang kamay sa ere. “Ang sabi mo kaibigan mo si Iwatani. You lied to me!” “Hindi ako nagsinungaling, binibini. Best friend ko si Iwatani.” “Kung kaibigan mo siya, bakit mo kasama ang isang ‘to?” Tinutok ko ang baril kay Gab na kalmado lang na nakatayo malapit sa isang sasakyan. Nakasandal pa siya roon habang nakatitig sa ‘kin na para bang hindi siya natatakot sa hawak ko. “Si Isaac? Bakit? Hindi ko siya best friend pero kaibigan ko rin siya. Kilala mo ba siya?” “Hindi ko lang siya kilala. Kilalang-kilala ko siya.” Napatingin siya sa kaibigan niya nang nagtatanong kaya sumagot si Gab. “Siya si Chantria, Lance. O mas kilala mo bilang si Seanne.” Nalaglag ang panga ni Lance at tila naestatwa sa kinatatayuan niya. “Ito ‘yong babaeng kinababaliwan mo? Hindi ko inaasahang ganito pala ang tipo mo.” Sinubukan kong huwag magpaapekto sa sinabi ni Lance. Baka nagsisinungaling siya. Hindi. Tiyak na nagsisinungali
Chantria Matapos ang mahabang araw ko sa trabaho ay dumeretso ako sa bahay namin ni Chanel. And yes, we’re still living together. Iyon nga lang, madalang kaming magkita bukod sa umaga bago pumasok. Pero nagulat ako dahil ang aga niyang nakauwi ngayon. “You’re early,” bungad ko. Sumalampak din ako sa sofa at dumukot ng kinakain niyang chichirya. “Para bago naman. I need a break.” Saglit kaming natahimik habang nanonood sa TV nang bigla siyang magsalita. “I heard the one who killed Carleigh is caught.” Mahina ang boses niya, sapat lang para marinig ko. “I don’t know yet. Pero ayon kay Lorreine, may kinalaman ‘yong lalaking nahuli nila sa nangyari. Hindi ko alam kung siya na ba ‘yong pumatay o may iba pa.” “Bakit parang nagdadalawang isip ka pa? This is what we’ve been waiting for, right? Ang mahanap ang killer.” “Hindi ko alam. I don’t think I can face him yet.” Pinatay niya ang TV bago ako hinarap. “Let me ask you something. Ano bang gusto mong gawin? Anong paghihiganti ba ang p
Chantria Binaba ko ang cap na suot ko para itago ang mukha ko kahit papaano. In-adjust ko rin ang pekeng salamin ko para makita nang maayos ang dinadaanan. Nagpatuloy ako sa pagtulak ng mga gamit panglinis papunta sa elevator. May ilan akong nakasabay na binati ko. Binati naman nila ako pabalik ngunit hindi na nang-usisa pa. I need to act as natural as possible. Ayokong mahuli ako matapos ang lahat ng ginawa ko para lang sa misyong ‘to. Hindi ako aalis sa hotel nang wala akong nakikitang ebidensya laban sa kanila. Nang makarating ako sa ikalabing-dalawang palapag ay bumaba na ako. Patuloy kong tinutulak ang mga panlinis papunta sa room ni Gab. Tumingin muna ako sa kanan at kaliwa bago pinasok ang card at nag-swipe. Pigil-hininga ko pa ‘yong ginawa hanggang sa tumunog ang lock hudyat na bumukas na ang pinto. Maaasahan talaga si Lorreine sa mga ganitong gawain. At tiyak naman babatukan ako ni Chanel kapag nalaman niya ‘to. Iwatani doesn’t want me to do these things too kaya hindi
ChantriaTulala ako habang nakatingin sa kawalan. Hindi pa rin mawala sa ‘min ang naging tagpo sa 7/11 kanina. Hindi ako makapaniwalang nakita ko ulit siya matapos ang maraming buwan.And he was not looking for me, he said. Hindi siya magpapakita kung ayaw ko siyang makita. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil sa sinabi niyang ‘yon o ano. But one thing is for sure, he still loves me. Chanel is right. He loves me. Well, hindi siya sigurado kung mahal ba talaga niya ako o hindi pero sabi niya, hindi nagbago ang nararamdaman niya.There’s something inside me, hoping na sana ay nagsasabi siya ng totoo. May parte sa ‘kin na naniniwalang wala talaga siyang kinalaman sa kung ano man ang ginagawa ng dad niya. Naipit lang siya.Ngayon, I just have to wait. Maghintay sa kung ano man ang plano niyang gawin. Hindi ko alam kung anong klaseng plano ang gagawin niya, but I will believe in him.“Akin na nga lang ‘yang ice cream mo.” Hinablot na ni Chanel ang hawak kong ice cream bago pa ako maka
Chantria“Congratulations on passing the interview,” ani HR manager na si Ma’am Dianne Guttierez. “From here on out, you’ll be assigned to different leaders to guide you. I want to introduce to you Miss Anna Marshall, the head of the marketing department.”Nagpakilala naman ang isang matangkad na babaeng may suot na eyeglasses. Matapos n’on ay pinakilala sina Lorreine at Louella na silang magiging apprentice ni Miss Marshall.“And Miss Yao Lu, the head of the general management.” Siya naman ‘yong mas maliit na babae na may suot ding eyeglasses pero mas makapal.Tumango naman kami ni Chanel nang tawagin niya ang pangalan namin. Sa kaniya kami naka-assign. Tanging si Ma’am Dianne lang ang nakakaalam kung sino kaming dalawa ni Chanel para na rin maiwasang ang favoritism sa kompanya. Ayaw rin namin magkaroon ng priviledge sa pagiging apprentice namin dito. Malaki na ngang tulong na nakapasok kami rito kahit na magkokolehiyo pa lang kami. Ayaw naman naming sagarin ang impluwensya namin. M
Chantria“Bakit naman gulat na gulat ka na makita ako?” tanong niya. “I told you I’m coming today, right? Nakalimutan mo ba?”Pinilit ko ang sarili ko na ngumiti pero hilaw ang kinalabasan n’on. “I–I’m just… yeah. I forgot.”Mahina siyang natawa. “That’s okay. I’ll wait for you here para makapag-ayos ka. We’re going somewhere, and you’re going to love it.”Tumalikod siya at akmang babalik sa sasakyan niya nang tawagin ko siya. Humarap siya sa ‘kin nang may nagtatanong na tingin.“What? May problema ba?” He ambled near me. Inilahad niya ang kamay niya sa ‘kin pero hindi ko ‘yon tinanggap.“Let’s not go today. I’m not feeling well.”Hindi niya pinansin ang hindi ko pagtanggap sa kamay niya at hinawakan na lang ang noo ko. “You don’t have a fever. Pero kung masama ang pakiramdam mo, let’s go there next time. Teka at bibilhan kita ng gamot.”Before I could stop him, nakaalis na siya. Napabuntonghininga na lang ako bago pumasok sa loob. Kailangan kong makaisip ng paraan para mapaalis siya
ChantriaHumigop ako sa baso ko na may kape bago humarap kay Iwatani. Narito kami sa sala para ipakilala sa ‘kin ang mga importanteng tao sa mundo ng business. Ito ang unang hakbang sa gagawin kong paghihiganti. Syempre, kailangan kong malaman kung sino ba ang mga makakabangga ko. Hindi naman pwedeng bangga lang ako nang bangga nang walang alam.“First of all, ang Zima Company. Ang kompanya ng dad mo.” Aangal na sana ako pero hindi niya ako hinayaan. “Kahit na ikaw ang tagapagmana nito, alam kong hindi mo pa kilala ang lahat ng mga tauhan ng dad mo. Tama ba?”Napaisip naman ako pero tama nga siya. Wala akong kilala. Alam kong si Joaquin ang sekretarya ni dad noon pero nang mawala siya ay hindi ko na alam kung sino ang pumalit. Miski ang member ng boards ay hindi ko pa opisyal na na-meet dahil din sa nangyari.Nilapag niya ang litrato ni dad sa mesa na agad kong dinungaw. “Philippio Geronimo Zima. Ang presidente at CEO ng Zima Corp. As you may know, may mga pag-aari siyang hotels, res
Chantria“So, who’s the other guy?” tanong niya habang nakatingin sa mga kaibigan ko na mukhang nakahinga na rin nang maluwag nang makitang hindi na tumataas ang tensyon sa pagitan naming dalawa.Napatingin ako sa mga kaibigan ko dahil hindi ko sigurado kung sino ang tinutukoy niya. “Who? Iwatani?”“The other one. The cute one.” Naningkit ang mga mata ko dahil parehong cute sina Iwatani at Gab. “The new one. I already met that Japanese-looking guy. The other one. The Spanish-looking one.”Napatango naman ako. “That’s Gab. My boyfriend.”Napataas ang isang kilay niya sa dereksyon ko. “I thought the other one was your boyfriend.”“No, he’s not. He’s my bodyguard. What about that guy? Your boyfriend?”Napairap siya. “My bodyguard, Chantria. Hindi lang ikaw ang binigyan ni dad ng bodyguard. And he’s annoying. There’s no way in hell he’s my boyfriend.”Natawa naman ako sa sinabi niya. “You two look cute together.”Napangisi naman siya dahil sa sinabi ko. “You and your bodyguard look cute t