Chapter 41

Isang taon.

Sapat na ba iyon para makalimutan ko ang pagmamahal ko sa kan'ya? Sapat na ba ang panahon na iyon para mapatawad siya?

Hindi.

Hindi ko pa rin siya pinapatawad dahil presko pa sa'kin ang sugat ng pagkawala ni baby.

Kaya ang tanong.

Ba't ba ako andito sa coffee shop para hintayin siya? Napatingin ako sa half-consume na kape sa harap ko. Five minutes na akong naghihintay dito. Heto na kaya ang sign para umalis?

Bumuntong hininga ako bago ko naisipan umalis na lang at kahit kailan hindi na magpaparamdam sa kan'ya. What's the point of this meeting? Ex ko na siya wala na kaming dapat pag usapan.

Pagkatayo ko tyempo naman may nabangga akong matangkad. Muntik na akong matumba mabuti na lamang at nasalo ako no'ng bumangga sa'kin.

"Love."

Ang malalim at medyo paos na boses na iyon. I exhale his familiar scent. Parang nais ng mga braso ko na yakapin siya. I came back to my senses and stepped away from him.

I thought I moved on until I saw his face.

I remained motionless and stared at