Ep.2 ย้ายคอนโด

บ่ายในวันเดียวกัน

ฉันย้ายออกมาจากคอนโด ฉันเก็บของใส่กล่องทุกอย่างเป็นระเบียบเพื่อให้ง่ายแก่คนที่เขาจะมาจัดการให้ ผู้ใหญ่ที่ฉันเคารพท่านให้ฉันเอาตัวเองออกมาก่อน แล้วของใช้ต่างๆ จะตามไปทีหลัง คอนโดที่ใหม่สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ฉันเอาแค่ของใช้จำเป็น บางอย่างก็ซื้อใหม่ เพราะถ้าจะให้เอาของทุกอย่างในห้องนั้นมาด้วย มันไม่ต่างอะไรกับการอยู่ที่เดิมเลย ความทรงจำเก่าๆ ก็ยังคงตามฉันมา

คอนโดที่นี่ใหม่มากเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ เงียบดีด้วยนะ เพื่อนบ้านห้องใกล้เคียงก็ยังไม่มีเลย ไว้ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันจะพาพวกเพื่อนๆ มาเที่ยวเล่นที่นี่ แต่ตอนนี้ฉันขาดการติดต่อไป พวกมันคงเป็นห่วงมากแน่ๆ ขอโทษนะ พร้อมเมื่อไหร่ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง

... จะว่าไปก็แปลกนะ ฉันรู้สึกเสียใจแต่ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้น ร้องไห้แค่เมื่อคืน ตื่นเช้ามาฉันก็ไม่ได้อาลัยอาวรแล้ว แต่อาจจะมีบ้างความทรงจำเก่าๆ มันอาจจะโผล่เข้ามาในความคิด ต่อไปนี้ฉันคงไม่กล้าคบใครอีกแล้วล่ะ ภาพจำของผู้ชายสำหรับฉันมันดีซะที่ไหนกัน ทั้ง พ่อ พี่ชายต่างแม่ แล้วก็อาร์ต

ส่วนลึกในใจของฉัน ฉันก็อยากแก้แค้นนะ เรื่องนี้ก็อาจจะต้องพึ่งพายาหยี นางเป็นผู้หญิงที่น่ารักแบบซนๆ ภายนอกดูไม่มีพิษภัย แต่อย่าไปร้ายกับมันเชียวล่ะ มันเอาคืนแน่

ครืด….. เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น จึงได้รู้ว่ามีเด็กน้อยวิดีโอคอลมาหา

“น้องรามิ”

“พี่ตี้ กิ๊ดเถิง”

น้องรามิจะเรียกฉันว่าพี่ตี้ ส่วนคนอื่นๆ จะเรียกฉันว่า นัต หรือ นัตตี้ เพื่อนเรียกอีนอตอบ้างล่ะ แต่เรียกชื่อไหนฉันก็หันหมดนั่นแหละ

เสียงหวานๆ เจื้อยแจ้วของเด็กน้อย น้องรามิคือเด็กที่ผลัดหลงกับผู้ปกครองในห้าง น้องร้องไห้และวิ่งมาหาฉัน บอกขอยืมโทรศัพท์โทรหาคุณยายเพราะผลัดหลงกัน ฉันให้ยืมมือถือและน้องก็โทรหา จากนั้นนัดเจอกันร้านไอศกรีมในห้างนั้น ฉันอยู่เป็นเพื่อนน้องจนกระทั่งคุณยายของน้องมา ท่านขอบคุณเป็นการใหญ่ ส่วนฉันก็เกรงใจนะที่ผู้ใหญ่มาขอบคุณฉันมากมายขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรด้วยแค่ให้ยืมโทรศัพท์กับนั่งรอน้องกินไอศกรีม แต่ก็นั่นแหละ คงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนเป็นยายถ้าไม่เจอหลานก็คงเสียใจมากแน่ๆ น้องรามิดูจะถูกอกถูกใจฉันมาก เกาะเป็นปลิงเลย บอกว่าชอบคนสวย น่ารักอ่ะ ปากหวานตั้งแต่เด็ก น้องขอถ่ายรูปเก็บไว้ เราเซลฟี่ด้วยกันแล้วก็แลกคอนแท็คกัน จากนั้นมาเราก็นัดเจอเรื่อยๆ จนสนิทมาถึงทุกวันนี้

“คิดถึงเหมือนกันนะคะ ทำอะไรอยู่คนสวย”

“นั่งยด (นั่งรถ)”

“จะไปเที่ยวที่ไหนน๊า”

“ไปหาตี้งาย”

“จริงเหรอ”

“จริงฉิ กำยังไปน๊า”

“โอเคๆ เจอกันนะคะ แล้ว…อยากทานอะไรไหมคะ พี่ตี้ไปซื้อไว้รอ”

“โอ๊ะ อยากินน้ำจ้มฝีมือตี้”

“ได้เลยคนสวย แล้วอย่างอื่นละคะ”

“ไม่มีค่า อุนยายเตรียมไปแน้ว”

“โอเค งั้นเจอกันนะคะ”

“จุ๊ปๆ บาย”

เมื่อวางสายฉันก็ลงไปข้างล่างทันที เพราะใต้คอนโดมีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ด้วย เหมือนยกห้างมาไว้ในนี้เลยนะ สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เมื่อฉันซื้อวัตถุดิบครบแล้วเดินออกมาก็เจอน้องรามิกับคุณศิญาทันที คุณศิญาก็คือผู้ใหญ่คนนั้นที่ฉันเคารพ ท่านบอกให้ฉันเรียกว่าแม่ เพราะท่านน่ะอยากมีลูกสาวด้วย แต่ท่านเป็นคนที่ตั้งครรภ์ยาก ท่านเลยมีลูกชายแค่คนเดียว ฉันรู้สึกอบอุ่นมากนะเพราะท่านใจดีมากจริงๆ และฉันก็เรียกท่านว่า ‘แม่ศิ’

“พี่ตี้” เด็กน้อยเรียกฉันเสียงใสพร้อมกับสับขาวิ่งมาหา น่าเอ็นดูมาก

“ว้าว วันนี้คนสวยแต่งตัวน่ารักจังเลยนะคะ”

“อยากน่ารักแบบตี้”

“หึหึ แล้วคุณยายละคะ”

“โน่น คุยกับพี่เรนอยู่ค่าาา”

“พี่เรน?”

“ช่าย พี่เรนงายที่มิเคยเล่าให้ฟัง” 

“แหะๆ พี่ตี้ลืมแล้วค่ะ”

“โอ๊ะ อุนยายเดินมาแย้ว”

“แม่ศิ สวัสดีค่ะ”

“ไหว้พระเถอะลูก เป็นไงบ้างหืม ดูสิเนี่ยตาบวมหมดแล้ว”

“ตาบวมเพราะดูซีรี่ย์ค่ะ นอนดึก” ฉันพูดแบบยิ้มๆ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง แต่ก็รู้ว่ายังไงท่านก็คงไม่เชื่ออยู่แล้ว

“เอาเถอะๆ แม่ไม่เซ้าซี้หรอก แต่อย่าเสียใจนานนะลูกนะ”

“ค่ะคุณแม่ อ้อ แล้วเมื่อกี้ใครมาส่งเหรอคะ”

“ลูกชายตัวดีของแม่เอง เรนเดลล์ บอกให้ลงมาทำรู้จักไว้ก็บอกติดธุระ ลูกคนนี้นะเฝ้าสนามแข่งรถทุกวัน อย่างว่าแหละลูกงานเขาเขารัก แม่ก็ปล่อยให้เขาทำเต็มที่ไป”

“แม่ศิน่ารักจังเลยค่ะ ตี้แอบคิดถึงแม่เลย แม่ก็เข้าใจตี้แบบนี้เลยค่ะ ซัพพอร์ตทุกอย่าง”

“ไว้เดี๋ยววันหลังเราไปเยี่ยมแม่หนูตี้กันเนอะลูกเนอะ ไป เราขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า”

“มาค่ะ ตี้ช่วยถือ”

ท่านและน้องรามิมาอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนกลับไปในช่วงเย็นแล้ว ฉันรู้นะว่าท่านเป็นห่วงมาก เพราะฉันแอบเห็นท่านคอยแอบมองฉันตลอดเลย