Chapter 43: We can start again.

Chapter 43: We can start again. 

“Then silence means ‘yes’” Paulit ulit ko iyong naririnig sa utak ko, hindi ko namalayan ang oras ay umaga na pala. 

Shutek siya papasok pa ata talaga akong bangag, ni hindi ko nga alam kung nakaramdam ba ako ng tulog after niya yun sabihin. Tapos hanggang ngayon ay hindi ako mapakali, kasi kung nagkataon may jowa na ako. Ni hindi man lang nanligaw. Given na nga na may thing kami noon, pero sana man lang diba marunong magpaalam. Pakiramdam ko tuloy medyo easy to get akesa. 

Bihis na ako ng dumating si Mama kasama si Tito Ed, na may dalang almusal mukhang nagluto na sa bahay ni Tito at binalutan na lang ako rito. 

“Papasok ka na?” Tanong ni Tito Ed. 

“Opo.” Maikli kong sagot.

“Kumain ka na muna” alok sa akin ni Mama. Umiling na lang ako since, paalis na nga ako. Sa kanila na lang yan, nitong mga ilang buwan ay madalas na si Mama kay Tito Ed, at minsan na lang din umuwe si Mama. Hindi ko rin naman masisi si Mama halos ilang dekada ring mag-isa si Mama sa pag-aalaga sa akin. 

Siguro nung lumalaki lang talaga ako, doon siya nagkaroon ng lakas ng loob magmahal muli. Bukod pa na naikwento niya noon na lagi siyang naloloko ng lalaki. 

Matanda na rin naman si Mama, samantala ako may ipon na rin mula sa mga dati kong trabaho sa Probinsya namin. Siguro naiisip niya na rin na panahon na uli para sumaya siya yung ganon. 

Tinignan ko lang silang dalawa na nagtatawanan sa kusina tsaka na ako tuluyang lumabas ng bahay para mag abang ng taxi. 

Pero mukhang hindi taxi ang nadatnan ko kung hindi isang magarang kotse na may lalaking nakatayo na hindi marunong manligaw si Rage. 

Tinaasan ko siya ng kilay ng magkatinginan na kaming dalawa. 

“Morning.” Bati niya sa akin at lumapit pa talaga. Gusto niya mag beso kami pero umatras ako.

Paladesisyon siya sa buhay ko, jinowa ba naman ako ng walang pasabi.

“Sakay na kung ayaw mong maabutan ng mga reporter.” Sabi niya, huwag niyang sabihin na pinagkalat agad niya.

“Grabe ka pinagkalat mo agad na tayo na. Ugag lang?” Irita kong sabi sa kanya at lumingon lingon pa ako sa paligid, dahil baka may reporter nga. 

“Bakit gusto mo ba?” Nakangiti niyang sabi, yan shabu kung ano-ano ang naiisip. 

“Kakashabu mo yan.” Sagot ko at tinalikuran na siya dahil hindi ko bet na sumakay sa kotse niya. 

“Bago pa lang tayo ganyan ka na, dito ka na sa akin sakay na.” Sigaw niya habang nakasakay na sasakyan niya at naka baba ang bintana ng sasakyan niya at hinahabol ako habang naglalakad. 

Hindi ko siya pinapakinggan at talagang dedma ako ano. Hinarap ko siya, bigla niya rin hininto ang sasakyan niya at nilingon ako. 

“Sakay na kasi.” Pagpupumilit niya, nakakapagtaka lang bakit mukha siyang walang problema? Samantalang nung nakaraang linggo ay halos hindi na siya nagpakita pero ngayon nandito at nanggugulo. 

Dahil nairita na rin ako ay kusa na akong sumakay. Nakita kong napangisi siya,

“Saya ka?” Sabi ko ng naiinis. Hindi niya ako sinagot at umiling na lang. 

Sabay na raw kaming pupunta sa network, hindi kami nag-uusap habang tinatahak ng sasakyan niya ang kalsada. Unti-unti na rin sumisikip ang kalsada dahil na rin traffic, tutal biyernes naman. Nakakapagtaka lang dahil first time kong naramdaman ang ginhawa ng traffic. Ang gulo no? Kasabay ng kaguluhan ng mga sasakyan sa kalsada, ganun din ang emotion ko ngayon. Magulo na hindi maipaliwanag kung ano nga ba talaga ang kahahantungan, hindi naman ako tanga para hindi maintindihan ang mga pinapahiwatig ni Rage. 

“We’re here.” Sabi niya sa akin. 

Nang tingnan ko ang paligid, gagi hindi ito ang network namin. Nasa college university kami, may mga estudyante at ilang mga edukado ang nagdaanan at mukhang abala ang lahat para sa mga klase na papasukan nila. Walang memorya ang pumapasok sa isip ko habang tinitignan ang buong unibersidad, pero ang pakiramdam ko ay para bang isang ‘nostalgia’ ang dumadaloy sa dibdib ko. Wala man akong makalap na nagdaang alaala sa aking isipan, ang mahalaga ay hindi nakakalimot ang puso. 

“Tara.” Sabi ni Rage, agad na niyang hinila ang kamay ko. Pumunta kami sa isang department ng arts, tsaka namin inakyat ang hagdan na naroroon. Halos malula ako dahil kanina pa kami akyat ng akyat sa hagdan, hindi ko rin naman alam kung ano ang plano ni Rage. Malelate na ako sa work, mukhang hindi niya iniisip yun. 

“T*ngin* ano ba trip mo?” Tanong ko sa kanya, puro rooms na ang mga nadadaanan namin tsaka mga estudyante na naka-kasalubong namin pero mukhang hindi siya sinisita. 

“Huwag ka maingay tara.” Sabi niya lang. Nagpahila pa rin naman ako sa kanya kahit na kayang kaya ko naman siya bitawan. S***a may sariling isip ang katawan ko at ayaw pumalag sa kanya.

Nang madaanan namin lahat ng hagdan akala ko talaga ay papunta na kaming langit, pero hindi dahil sa rooftop lang naman niya ako dinala. 

“We’re here.” Sabi niya habang nakatingin sa akin, lintek siya hingal na ako. 

“Anong ginagawa natin dito?” Tanong ko, habang sapo-sapo ko ang dibdib ko. 

“We're here for throwback.” Sagot niya at pinunasan ang pawis kong tumutulo sa noo ko. Muli kong tinignan ang paligid, naglakad pa ako para makarating sa gitna. Nung una ay akalain mong wala lang ang rooftop na ito, pero nang tumingin ako sa mismong sahig. Puro sulat ng math problems and solve, para bang ginawang blackboard ang sahig pero doon talaga sinulat iyon. Lumingon ako kay Rage na ngayon ay malayo sa akin at malalim ang titig sa direksyon ko. 

“Para saan ‘to?” Tanong ko, kanina niya pa ako hindi sineseryoso ha. 

“This is the place where we started to get to know each other. You suck at math, that is why I am tutoring you in that subject.” Sagot niya sa akin habang nakapamulsa. Yung ang aga aga pa pero inuubos na niya agad ang energy ko. 

“Alam mo naman na hindi ko maalala yan diba?” Sabi ko habang nakatingin sa mga math problems na nakasulat. 

Iba’t iba pa man din ang kulay ng chalk, kada problem ay naka specify talaga ang formula mukhang ginawa nga naming papel ang sahig na ito noon. 

“Okay lang, nung una pa lang kita nakita alam ko na yan. Ang tagal ko naghintay makita ka uli.” I can feel the pain in his voice, nalulungkot ako para sa kanya dahil ininda niya lahat. Samantalang ako ay walang kaalam alam sa mga pinagdaanan niya at sa mga pinagsamahan namin noon. Kung titignan siya lang mag-isa.

“Sorry, hindi ko alam pero I’m sorry.” Sabi ko ng nakayuko, dahil ang hirap niyang harapin. Ang sakit sakit niya tingnan. 

“You don’t have to. Ikaw na lang ang meron ako, kahit mawala ang alaala mo. Kaya kitang hawakan uli, paulit-ulit ko ipaparamdam sayo kung gaano kita kamahal. Maalala mo man o hindi ipapadama ko sayo. Ikaw na lang ang pinanghahawakan ko.” Rage said, hindi ko alam na tumutulo na pala luha ko dahil sa sinabi niya at sa lungkot na nararamdaman ko para sa kanya, sa mga pagtitiis niya at sa paghihintay. 

“Hayaan mo akong mahalin ka ulit.” Before I said something, our lips met. We’re kissing on the rooftop. While the sun is rising at the top of us, proving that we can start again.