Chapter 41: Mag-iingat ka.

Chapter 41: Mag-iingat ka.

Yay, kasado na ang first ever movie na sinulat ko. Heto pa, kasama din ako sa paghahanap ng location spot for the movie. Grabe ang saya saya ko, halos lahat ata ng tao dito sa network ay ningitian ko na. Kahit hindi ako kilala ay basta-basta ko sila ningingitian grabe ang saya sa pakiramdam na unti-unti ko ng nararanasan ang mga pangarap na nasa isip ko lang noon.

Halos magta-tatlong linggo pa nga lang ako dito ay ganito na agad ang naranasan ko hindi lang sa trabaho ano, pati na rin sa private life ko. 

Pagdating ko sa studio ay tuloy pa rin ang airing ng show, nakita ko si Jen na masayang nakikipag usap sa contestants. Naupo na lang ako dito sa bench na nakalagay sa gilid ng hallway, paano naman kasi punuan na sa loob kaya kaming ibang staff dito na lang nakatambay. Wala naman ako masyadong kota ngayon ei. 

Pagtingin ko sa oras sa cp ko, malapit na mag four ibig sabihin malapit na rin matapos ang show.

Medyo nae-excite na rin akong makita uli si Rage, kung talagang may thing kami noon gusto ko malaman kahit hindi ko man lang maalala. Ang mahalaga ay maranasan ko uli ang ganong klase ng pakiramdam, or baka eto na yun. 

Nang matapos ang show ay agad ako tumulong sa paglilinis ng studio at sa set, dahil parang automatic na sa amin ang mga gagawin the moment na matapos ang isang show.

“Hey,” Kinulbit ako ni Jen.

 “Oh.” Lingon ko naman sa kanya.

“Sabay ka na sa akin. After mo jan, gusto ko rin kamustahin si Rage.” Bulong niya, mukhang nag iingat din siya dahil ang alam ng tao ngayon hindi siya nagpapakita. Konting kibot lang na marinig ang pangalan ni Rage ay magkakagulo na lahat gustong malaman kung nasaan si Rage Suarez ngayon ano. 

“Oo, hintayin na lang kita sa lobby.” Bulong ko din sa kanya pabalik.

Ngumiti lang siya at umalis na for sure ay magpapalit na rin siya. 

Nang matapos ako ay bumaba na rin ako, pagbaba ko ay ganun pa rin naman ang nadatnan ko nandun pa rin ang mga reporters. Hindi ko rin naman sila masisi ginagawa lang nila ang trabaho nila, and we people have to deal with it. After all, they are still the biggest source of information.

May ilang artista din ang lumalabas mukhang tapos na rin sila sa mga tape/shoot nila, sinasalubong din sila ng mga taga-hanga nila na masugid na nag-aabang. 

Ilang minuto ko lang hinintay si Jen at lumabas na siya. She’s just wearing a black dress matching her shoes with black heels and wearing a shades on. 

Nagkagulo na naman ang mga reporters dahil sa paglabas ni Jen, but then again Jen is really unbothered at dinaan lang ang mga reporters na nagkakagulo sa kanya. Sabay sakay sa van niya. 

“My gosh, they are annoying.” Inis na sambit ni Jen, habang muli niyang inaayos ang damit na medyo nalukot.

Tinanong ni Jen kung saan nakaconfine si Rage, sinabi ko naman kung saan base sa pagkakaalala ko. Lalo na at hindi naman talaga ako nakatulog ng maayos at hanggang ngayon ay ramdam ko parin sa sarili ko ang tensyon na naramdaman ko kanina, lalo na at ang brutal lahat ng mga pangyayari. 

“Are you okay?” Jen asked, 

“Oo naman.” Sagot ko ng lingunin ko siya.

“Then why are you trembling?” Tanong niya habang hinawakan ang braso ko. 

“May naalala lang ako.” Sabi ko sa kanya. Hindi ko nga alam kung paano ikukwento ang mga pangyayaring yun. O kung maikukwento ko pa ba yun sa iba.

Hindi na rin naman nagtanong pa si Jen dahil hindi rin naman siya chismakers. 

Gustong gusto ko siyang kausapin pero ang daming pumapasok sa isip ko, mukhang nagbigay ng takot sa akin ang nangyari kaninang umaga. 

Alam kong nandito na kami dahil huminto na ang sasakyan niya. Since she’s the famous Jen, she have to hide from these people dahil for sure magtataka ang mga tao bakit siya pupunta ng hospital?

Buti na lang at effective ang ginawa niyang disguise fashion kung tawagin daw niya, dahil wala ngang nakahalata sa pagpasok niya. 

Pinuntahan ko na ang kwarto ni Rage dumiretso na kami roon. 

“Nandito na tayo sa room niya.” Sabi ko kay Jen, pero nang buksan ko na ang pinto ng kwarto niya ay walang Rage akong nakita. Kung hindi isang nurse na nagliligpit ng higaan ni Rage kanina.

“Nasaan ang pasyente?” Diretsong tanong ko sa nurse.

“Naku, Ma’am umalis nga po ng walang paalam ei.” Simpleng sagot sa akin nung nurse. Nagkatinginan kami ni Jen kahit na balot na balot ang mukha niya.

“Sigurado ka? Di kaya ay bumili lang?” Tanong ko pa.

“Ma’am eto po.” May inaabot siyang sticky note. 

‘I have to go, sorry.’

Yan ang nakasulat sa binigay nung nurse, pinapakaba na naman niya ako sa ginagawa niya. Isa pa bakit ko ba talaga kailangan kabahan? 

“What the hell.” Jen said. Nanlulumo kami ni Jen habang umaalis sa hospital.

“He’s crazy.” Jen said, nang makasakay kami sa van. 

“By the way, Ali and Kevin are waiting for us daw.” Sabi ni Jen na nagbabasa sa phone niya, mukhang she’s chatting with the two. 

Hindi ko namamalayan na nakaupo na ako sa restaurant kung saan naghihintay si Kevin at Ali.

“Tita-” Tawag sa akin ni Ji at sinubuan ako ng cake. 

“Thank you.” Sabi ko sa bata at kinurot siya sa pisngi.

“Tulaley?” Tanong ni Ali, tumingin ako sa paligid. I saw Kevin and Jen chatting, habang buhat buhat na ni Kevin si Ji.

“Okay lang ako.” Sagot ko kay Ali.

“Sis, hindi ko nakikita.” Sabi pa ni Ali, na ngayon ay kumakain na din ng desert. Well matagal tagal nga ata talaga ako nakatulala.

“Pero infairness ano, mukhang hindi ka na bet ni Kevin.” Bulong niya sa akin.

“Ano?” Tanong ko, hindi naman sa disappointed ako sa sinabi ni Ali. Nagtataka lang ako ano ibig niyang sabihin.

“Ikakasal na.” Sabi ni Ali, pabulong pa rin.

“Talaga kailan?” Tanong ko pa.

“Na-kwento niya kasi sa akin na nung last time daw na magkasama kayo nag lunch daw ata kayo nun, yun din daw ang araw na ipinakilala sa kanya yung girl.” Sabi ni Ali, jusme halatang halata ang bulungan namin dito.

“Kaya ba siya nagmamadali noon?” Tanong ko pa ulit.

“Siguro.” Sagot ni Ali.

“Sige pag-bulungan niyo pa ako.” Shocks, sumingit si Kevin. 

“Eto, naman emee lang. Tsaka alam mo ba na ikaw talaga ang pinag-uusapan.” Pangbabara pa ni Ali.

“Ahm, Ali dalhin muna natin si Ji sa arcade mukhang gusto maglaro.” This time Jen interrupted us from talking.

“Wala naman siyang sinabi na gusto niya mag arcade a.” Ali said with confusion.

“Obob talaga.” I heard Kevin sighed while murmuring that. 

“Ah- okay!” Mukhang na gets niya na ang sinasabi ni Jen at umalis na nga silang tatlo. 

“Ha’ay nako. Ganda natin a.” Sabi niya ng makaalis ang tatlo, one thing I notice about him lagi niya akong pinupuri na maganda ako. Pero pakiramdam ko ay sanay na ako sa kanya.

“Eto naman, kamusta?” I asked.

“Okay lang naman, sa ngayon. Isa pa, mukhang hindi na tayo madalas magkikita.” He said, without looking at me.

“Anong meron?” -Me.

“I am getting married, you know, family business. Arrange marriage thing, alam mo. Nung nakita uli kita, sabi ko hindi mo na ako kilala, lahat ng mga pinagsamahan natin pusta ko ay wala na yun sa memorya mo. Kaya pinangako ko sa sarili ko na, this time pipiliin mo naman ako. Pero mukhang ayaw talaga sa atin ng tadhana at ng mundo. Sayang, hindi ko man lang nasulit ang panahon na kasama ka.” He stopped and looked at me, as in sobrang tagal. 

Hindi na rin ako nagsalita pa, I just allowed him to look at me. I feel bad for us, dahil hindi man lang kami nabigyan ng chance. Mas lalo akong nalulungkot dahil hindi ko na lahat maalaala lahat ng masayang pinagdaanan ko sa kanya. Until a sob came out to me, and tears fell due to knowing that this person will no longer be with me plus the fact that our memories together remain memories. 

“Kahit anong mangyari Ganda ha, create a new memory with someone that makes you happy. Kasi sakin your happiness matters the most.” He continued, he held my hands and kissed it. 

“I love you, mag-iingat ka.” Kevin kissed my forehead. He also wiped my tears. Kinuha na niya ang mga gamit niya pati na rin ang helmet na ginagamit niya sa site at ang isang blueprint. 

I stand and just keep looking at him. Naglakad na siya paalis, pero ilang hakbang pa lang ay tumigil akala ko lilingon siya sa akin pero hindi. Nagpatuloy lang siya sa paglalakad hanggang sa alam ko sa sarili ko, na pinapalaya na ako ng isang Kevin Lavin.