JETT
“Ano ka ba naman anak! Sinabi ko na sa iyo! Huwag mong bubuksan ang pintuan! Pero hindi ka nakikinig! Naabutan mo pa tuloy sina Jett at Callisto…”
Nagising ang diwa ko nang marinig ang maingay na boses ni Tita Malou. Napakusot ako ng mga mata at naupo sa malambot na kama. Pakiramdam ko ay nakatulog ako ng bente kwatro oras dahil sa pananakit ng likod ko.
“Carcel naman, dahil sa pagkalabog mo sa pintuan, nagising tuloy ang prinsesa ko.”
Bigla ay mayroong humaplos sa aking pisngi at buhok. Ganoon na lang ang paninigas ko sa kama. Nagugulat akong napatingin sa katabi kong nakaupo sa kama. Iyon ay walang iba kundi si Callisto. Wala siyang saplot sa pang-itaas ng katawan kung kaya’t kitang-kita ko ang bato-bato niyang katawan. Ngunit nang matingnan ko ang sarili ko ay halos lumuwa ang mga mata ko sa gulat. Nakasuot lamang ako ng bra na siyang tumatakip sa aking dibib!!
Pero mas nagugulat ako nang unti-unting naglakbay ang mga mata ko sa lalaking nakatayo sa pintuan ng kwarto. Walang iba kundi si Carcel. Sa likod niya ay si Tita Malou at ibang mga katulong.
Nagtama ang mga mata naming dalawa ni Carcel. Kitang-kita ko ang gulat sa ekspresyon ng mukha niya. Ang karaniwang malamig niyang mga mata ay ngayo’y may bahid ng pamumula at pamamasa.
“Kuya… Jett…” napapakurap niyang usal. Nagsalit ang paningin sa amin ni Callisto ngayon sa iisang kama, parehong walang saplot ang mga katawan.
“A-Anong?” namutla ako. Pakiramdam ko hihiwalay ang kaluluwa ko!
Mas lalo akong nagulat nang yakapin ako ni Callisto. “Babe, pasensya na at napasarap ang ginawa natin kanina. Tuloy naudlot ang pag-iimpake mo ng mga gamit at gabi na.”
Pag-iimpake? T-Tama… nag-iimpake ako ng mga damit. Tapos biglang pumasok si Callisto sa kwarto at niyaya akong uminom. Noong tumanggi ako ay tinakpan niya ang bibig ko ng isang panyo at unti-unting nawala ang kamalayan ko!
Nang maalala iyon ay malakas na kumalabog ang dibdib ko. Puno ng kaba, nerbyos, kaguluhan, at taranta akong muling tumingin kay Carcel. Subalit ngayon ay nabura na ang emosyon sa mukha niya. Hindi ko pa man nabubuka ang mga labi ko ay mabilis na siyang lumabas ng kwarto.
“S-Sandali! Carcel!!” buong lakas kong tinulak si Callisto. Nang magwagi ay mabilis akong dumampot ng kahit ano sa mga dress kong nakalabas sa cabinet saka iyon sinuot.
“Kalmahan mo lang, Jett.” narinig ko pa ang pagtawa ni Callisto.
“Anong ginawa mo sa ‘kin?!” nag-init ang mga mata ko sa pagbabadya ng mga luha. Binato ko siya ng nahawakan kong matigas na bagay.
Napikon agad siya nang tumama sa ulo niya. “Ano ba?!”
Nagmamadali akong lumabas ng silid. Hinarang pa ako ni Tita Malou subalit tinulak ko siya ng malakas para siya tumabi.
“ABA!!” rinig kong reklamo nito nang masalo siya ng mga katulong.
Wala akong pinalampas na segundo. Nagmamadali akong bumaba ng hagdanan para habulin si Carcel na malapit nang makalabas ng mansyon!
“Carcel! Sandali lang!! Magpapaliwanag ako!!” sa bilis ng takbo ko ay nagawa kong makahabol sa mabibilis niyang paglalakad bago pa siya makalabas ng gate. Hinawakan ko ang kamay niya mula sa likuran at hinatak siya upang pahintuin.
Subalit puwersado niyang binawi ang kamay niya saka walang bahid ng emosyong humarap sa akin. “My bad. Hindi ko dapat binuksan ang pintuan para hindi ka nagising at hindi ko kayo naistorbo. Pero may divorce paper ka pa kasi na dapat pirmahan, Jett. sana iyon muna ang inuna mo hindi kung ano-anong ibang bagay.”
“A-Ano?” naluluha akong napipilan. Bakit ganito ang reaksyon niya sa nangyari? Mas importante ang divorce paper? Nakagat ko ang ibabang labi, pinipigilan ang mapangunahan ng emosyon. “I-It’s not what you think, Carcel. Si Callisto, h-he, he harassed me… wala akong ginagawang masama—”
“Yeah, right. Ilang beses mo na bang sinabi na hinaharrass ka ni Kuya? At ilang beses kitang pinagtanggol. It turns out gusto mo rin pala ang ginagawa niya.” sarkastiko siyang napatawa at napailing. “Hindi naman na importante iyon, Jett. Ipaliwanag mo man ang nakita ko o hindi. Ipamukha mo man sa akin na walang namamagitan sa inyong dalawa o hindi, kailangan parin nating maghiwalay. Wala akong pakialam sa relasyon niyo ni Kuya. Kaya sana, wala ka na ring pakialam sa aming dalawa ni Gia. Gano’n lang kasimple. Tutal, pareho naman tayong naglolokohan dalawa.”
Kumibot-kibot ang mga labi ko. Nanikip ang dibdib ko at hindi ko napigilan ang pagbagsakan ng mga luha. Nanginginig ang mga kamay ko na humawak sa kamay niya. “W-Wala kaming relasyon ni Callisto! Carcel, paniwalaan mo ako kahit sa huling pagkakataon! Pinatulog niya ako kanina, pagkagising ko nandoon na ako sa kama at nandito ka kaya—”
“Right.” napapagod siyang bumuntong-hininga. “Kung ‘yun ang totoo para sa’yo, kasuhan mo si Kuya kung gusto mo. Pero wala na akong pakialam, Jett. Ang gusto ko lang ay pirmahan mo na ang divorce paper. Nang sa gano’n ay maituloy na ang kasal namin ni Gia at makuha na ni Gigi ang apelyido ko.”
Parang kutsilyo ang mga salita niya na tumas sa dibdib ko. Sa sakit na naramdaman ay malakas ko siyang sinampal. “Ito ang tandaan mo, Carcel. Sa ating dalawa, ikaw lang ang manloloko! Ikaw lang ang nagkasala sa ating dalawa! At ikaw lang ang makokosensya sa lahat ng pangyayaring ito! Wala akong ginawa kundi magpakatapat sa’yo! Minahal kita ng buong puso kasi akala ko napakapambihira ng pagmamahal mo para sa akin! Pero isa kang manloloko! Wala kang pinagkaiba sa pamilya mo at sa pamilya ko! Bagay na bagay ka talaga sa kanila! Lahat kayo mapagkanulo!”
Malakas ko siyang tinulak at mabilis siyang nilampasam. Halos maubusan ako ng hangin sa katawan sa lakas ng pagkakahagulhol. Tinawag ko si Kuya Hector para ipagmaneho ako palabas ng mansyon. Doon sa sasakyan ay walang humpay ang naging pag-iyak ko.
—-
Nagsisisi ako na umalis agad ako sa mansyon nila. Dahil hindi ko man lang nasaktan ng husto si Callisto at si Tita Malou. Napagtanto ko lang iyon nang mahimasmasan ako sa panunuyo ni Lola Flor. Nakahinga rin ako ng maluwag matapos akong suriin ng personal doctor ni Lola, at lumalabas na hindi nagalaw ang katawan ko.
Isa lamang ang ibig-sabihin niyon. Pinlano nilang ipakita kay Carcel na wala akong pinagkaiba sa kanya. Na isa rin akong manloloko tulad niya. Pero para saan? Para hindi ito makonsensya sa ginawa niya sa akin? Pampalubag loob?
“Sige na, apo, tumahan ka na at kumain. Nagluto si Lola ng bilo-bilo. Masarap ito.” binigyan ako ni Lola Flor ng isang mangkok at kutsara.
“S-Salamat, Lola…” Kinuha ko iyon. May namumula at namamasa paring mga mata na kumain habang nakalukot ako ng upo sa kutson.
“Hay, kawawa naman ang apo ko.” may malungkot na ngiting hinaplos ni Lola ang buhok ko. “Ano bang dapat gawin ni Lola para gumaan ang loob ni Jettie?”
Nanginig muli ang mga labi ko at napasinghot ng sipon. “Lola naman,” pinunasan ko ang aking luha. “H-Hayaan na muna natin siguro, Lola. W-Wala rin naman yata akong magagawa eh. Wala naman akong dapat ipaglaban. S-Siguro, siguro pagkatapos kong pirmahan ang divorce paper. Magpapakalayo-layo na ako sa kanila. Tulungan mo na lang ako lola, para hindi na mag-krus ang mga landas naming lahat. A-Ayaw kong, itong sanggol sa sinapupunan ko ay makilala ang mga katulad nila. Ayaw kong masaktan ang anak ko, Lola, kagaya na lang ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Hindi ako makapapayag na maranasan din ng anak ko ang pang-aapi nila sa akin. Kaya ayaw ko nang makita pa silang lahat kahit kailan. Ayaw ko na talaga, Lola…” nagsisipatakan ang mga luha ko sa bilo-bilo kahit ano pang pagpunas ko roon.
Naaawang lumaki ang ngiti ni Lola at hinalikan ako sa aking noo. “Huwag kang mag-alala apo. Gagawin ko lahat ng makakaya ko, para hindi ka na nila makita pa ulit. Itatago nating sikreto ang pagbubuntis mo, nang sa ganoon ay hindi nila pag-interesan ang anak mo. Ako na ang bahala, apo. Pangako iyan.”
“Maraming salamat lola.” binaba ko ang mankok sa lamesa para yumakap sa kanya ng mahigpit. “Salamat dahil nandito ka. Salamat sa pagkampi sa akin, Lola…”
“Syempre naman, apo. Ikaw yata ang pinakamalapit na tao sa puso ko. Hindi ka katulad ng mga anak kong babae na halos pabayaan na akong mag-isa dahil matanda na ako. Hindi ka katulad ng mommy mo na ang laki-laki parin ng poot sa akin kahit ilang beses akong humingi ng kapatawaran. Salamat apo, at kahit papaano, dahil sa’yo hindi ako nag-iisa. Lalo na’t makikila ko na rin ang po ko sa tuhod.”
Tumango-tango ako at matamis na ngumiti. “Makikilala natin siya, lola…”
CARCEL She signed the divorce paper. "Pak! Bagay na bagay sa iyo, Madam! This wedding gown is the one for you! Bongga! Ikaw na yata ang pinakamagandang bride sa history ng mga brides!" "Echos ka, bakla! I know this suits me, but no need to exaggerate it. Just say I'm gorgeous, and that's enough." "Madam bride, dapat si Mister groom ang magsasabi sa inyo niya, pero mukhang absent-minded ang peg!" "Huh? Carcel?" Nung araw na nakita ko silang dalawa ni Kuya sa mansyon ay ang huling araw na nakita ko siya. Ipinadala lamang ang divorce paper ni Tita Grace, at ibinalik sa aking may pirma na ni Jett. Ilang weeks na ang lumipas, pero ginagambala parin ni Jett ang isipan ko. Dahil hanggang sa dulo, kahit nabunyag ko na ang sikreto nila ni Kuya Callisto, sinubukan parin niya iyong itanggi. Kakatawa na nagawa pa niyang magbitiw ng mga salita sa akin. Hindi na lang niya ipasalamat, na hindi ko siya pinahiya o ipinalandakan ang pagloloko niya kahit matagal ko na iyong alam. "Carcel, ano ba
CARCEL“Papasukin niyo ako! Nasaan si Jett? Kailangan ko siyang makausap! Kailangan naming mag-usap!” nagpupumilit akong pumasok sa malaking gate ng mansyon ni Lola Flor.Pinipilit din naman akong harangan ng apat na mga gwardiya. “Pasensya na talaga, Ser, pero hindi pu-puwede pumasok ang sinuman sa pamilyang Rossi at Salvatore. Naka-ban na kayo rito, Ser.”“Kahit sandali lang, ilabas niyo na lang si Jett! Kailangan ko siyang makausap!”“”HIndi nga puwede, Ser! Mabuti pa ay umuwi na lang kayo at huwag nang mambulabog pa. Nakakagambala kayo para sa lahat ng mga tao rito, Ser.”“Fuck it!” sinapak ko ang guwardya na tumulak sa akin at kanina pa panay paliwanag.“Aba, gago ka ah!” Kaagad din akong nakatanggap ng sapak mula sa mga kasama niya.Pero hindi ako pumayag na matalo at tumumba. Kahit pinagtulungan nila ako ay panay ang pagbato ko ng sapak, na agad nilang iniiwasan.“Tumigil ka na, Ser! ‘Wag ka nang manggulo at baka kung saan pa mauwi ito!” anang isang guwardiya.“Come at me I don
JETT“Walang hiya ka!!” sampal ang inabot ko mula kay Mommy pagkarating na pagkarating pa lang nila sa hospital. “Anong ginawa mo kay Carcel?! Anong ginawa mo sa kanya, Jett?!” Hinawakan niya ako sa magkabilang braso at binaon ang mababa niyang kuko.“M-Mommy!” mas lalo akong napahagulgol ng iyak. Kanina pa namamaga ang mga mga mata ko at kanina pa ako pinanghihinaan ng katawan. Simula nang sugurin si Carcel dito sa hospital hanggang ngayon ay hindi ko parin nagagawang tumahan.Nagkalat parin sa puti kong damit at itim kong jacket ang mga dugo ni Carcel matapos siyang saklolohan kanina pagkatapos niyang mabangga ng truck. Marami sa mga nakakita ang agad ding sumaklolo. At dahil abot-kamay lang ang hospital ay kaagad siyang naisugod. Ngayon ay hindi parin lumalabas ang mga doktor at nurses mula sa operating room.Lumuhod ako sa harapan ni Mommy sa labis na panlalambot ng aking mga tuhod. “S-Si Carcel… M-Mommy…. H-Hindi ko gustong mawala si Carcel… aahhh!! A-Ayaw ko, hindi ko matatangga
JETT5 YEARS LATER…“Ayan! Bagay na bagay sa inyo ang red dress, Madam! Saktong-sakto! Kung iyan ang susuotin niyo sa engagement party ng anak niyo, paniguradong pagtitinginan kayo ng mga in-laws mo!” puno ng pambobola kong papuri sa aking numero unong customer.“Bagay na bagay? Saktong-sakto?” tinaasan niya ako ng kilay. Saka siya tumalikod sa akin upang ipakita ang zipper ng red dress na hindi masarado dahil sa lapad at taba ng kanyang likod.“Ay jusko po!” hindi napigilan ni Yuna at Vicky ang mapasigaw ng iisang salita dala ng gulat.Saka may namumulang mukha sa galit na muling humarap sa akin si Madam Edna. “Eh kahit kailan palpak talaga ang tailor shop ninyo eh! Hindi kayo marunong magsukat!! Hindi ko masarado ang zipper at sobrang sikip sa akin nitong dress na pinapagawa ko sa inyo, hindi ako makahinga!!”Sunod-sunod akong napalunok. Tiningnan ko mula ulo hanggang paa ang katawan ni Madam Edna---ang numero unong customer namin na mahilig pumutak na parang kinakatay na biik. Akal
JETT “Kumusta na ang pagpapatakbo mo sa tailor shop, Anjettie?” pagtatanong sa akin ni Hugo nang maupo kami sa isang table at hinihintay ang aming order. “Ayos naman. Habang tumatagal mas dumarami ang dumadayo. May mga customer na sinasadya pa talaga kaming puntahan kaya nakakatuwa.” hindi ko napigilan ang mapangiti ng malaki. “Ngayong buwan ay sobra-sobra na ang workload kaya pinag-iisipan ko rin na mag-hire pa ng mga katuwang. Hindi ba, exciting? Feeling ko nga magna-number one ang tailoring shop natin sa buong city!” Nahawa siya sa tamis ng ngiti ko at hindi napigilang mapatawa. “Kung gano'n, kapag nag numero uno iyan, ipagtatayo kita ng panibagong branch sa ibang city.” Napahalakhak ako at napahampas ng kamay sa ere. “Huy! Ano ka ba! Masyado mo akong pinapa-excite. Pero malay mo naman~ pero sa ngayon, dahil nag-uumpisa pa lang din naman ang shop, malayo-layo pa ang dadaanan natin bago iyon mangyari.” “Huwag kang mag-alala, Anjettie, sisiguraduhin kong dadagsahin pa ka
JETT “Sino ka?” bungad na tanong sa akin ni lola Flor nang itulak ko ang kanyang wheelchair patungo sa dining room. “Ako po ang minamahal niyong apo, lola.” may kirot man sa dibdib ay nakangiti kong tugon sa kanya. Pinuwesto ko ang kanyang wheel chair sa pinakasentrong upuan sa hapagkainan. “Ganoon ba?” wala sa sarili niyang tanong. “Eh bakit tayo nandito?” “Dahil po kakain tayo ng hapunan. Ngayon na lang po ulit tayo sabay na kakain dahil masyado na akong abala sa trabaho, lola.” Pagkatapos siyang asikasuhin ay pinuwesto ko naman si Jelly ng upo sa kanyang tabing harapan, bago ako umupo sa tabi nito. “Eh ikaw? Sino ka naman bulinggit?” takang tanong ni lola sa aking anak. “Jelly po, lola! Apo mo po ako sa tuhod!” magiliw naman nitong tugon. Napangiti ako at hinaplos ang buhok niya. Nakanguso itong tumingala sa akin. “Mama, palagi na lang akong tinatanong ni lola kung sino ako.” “Pagpasensyahan mo na dahil may sakit si lola. Pero deep inside, lahat tayo kilala niya, okay?”
HUGO “Sir, na-deliver na ang mga raw materials na hinihingi ng Santa Maria group para sa proposal natin.” Napatango ako sa sinabi ng aking sekretarya. “Good work. Balitaan mo ako agad sa oras na ibigay na nila ang final decision nila.” “Yes, Sir. Ito nga po pala ang document report ng team sa nakaraang performance ng sales----” “Uncle, uncle!” Naagaw ang atensyon ko nang may humatak sa dulo ng itim kong polo. Napayuko ako at nakita si Jelly na nakatingala sa akin nang malaki ang pagkakangiti. Kinuha ko ang dokumento sa kamay ng aking sekretarya saka siya sinenyasan na umalis, na agad nitong ginawa. Saka ko lamang natutuwang kinarga si Jelly. “Nasaan ang yaya mo at nagawa mo akong mahanap dito sa construction site? Parang ang lakas ng pang-amoy mo at lagi mo akong natutunton, Jelly.” pagbibiro ko pa sa kanya, bahagyang kinurot ang kanyang maliit na ilong. Humagikhik siya ng tawa. Naglakad naman ako sa maayos na kalsada saka naglinga-linga ng paningin para hanapin ang yaya niya.
JETTInuunat ko ang aking braso sa pananakit ng likod at leeg ko. Dere-deretso ang pananahi ko ng dress na hindi ko namamalayang mahigit tatlong oras na ang nakalipas. Tumayo muna ako saka lumabas ng silid. Naglakad-lakad ako sa aming shop upang magalaw-galaw ang dalawang kong namamanhid na binti.“Break time ka na, Ate Jett?” pumasok sa shop si Yuna na may dala-dalang anim na mango shake. “Tamang-tama! Kabibili ko lang ng mga shake! Kuha ka po!”“Salamat, Yuna.” malugod ko iyong tinanggap, saka ako naupo sa mahabang couch.“Ipamimigay ko lang po ito kina Vicky!” aniya at lumisan upang tunguhin ang kapwa empleyado sa loob.Tahimik kong sinigop ang straw ng mango shake. Ang lamig at ang refreshing nitong lasa ay mas lalong nakapagpa-relax sa akin.Maya-maya lamang ay bumalik muli si Yuna at naupo sa aking tabi. “Patay ang araw ngayon, ah. Simula nung nagbukas tayo kaninang umaga, isa pa lang na customer ang napadaan.”“Napansin ko nga.” ani ko saka napailing. “Nga pala, Yuna, hindi ba