Good evening. Evening na po talaga ako may update kasi 10pm to 11pm na po ako nakakauwi.
Bella's POV "Hindi ako interesado sa 'yo. Ginagawa ko lang ito dahil iyon ang huling habilin ng mga magulang ko." Parang biglang tumigil ang mundo ko nang marinig ko ang sinabi ni Brent. Para akong sinampal sa mukha. Hindi ko inaasahan ang brutal na katapatan ng kanyang mga salita—walang pag-aalinlangan, walang bahid ng emosyon. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit hindi ko naman gusto ang kasal na ito, may kung anong kirot sa dibdib ko sa paraan ng pagsabi niya na hindi niya ako gusto. Nagpalibot ako ng tingin sa paligid. Tahimik ang buong silid. Si Mommy ay tila napasinghap, at si Daddy naman ay seryosong nakatitig kay Brent, hindi makapaniwala sa kanyang narinig. Nagtagpo ang mga mata namin ni Brent. Wala akong mabasa sa ekspresyon niya. Hindi siya mukhang galit o nababahala—parang wala lang talaga sa kanya ang lahat ng ito. Huminga ako nang malalim, pilit pinipigilan ang bugso ng damdamin ko. I refuse to let him think na naapektuhan ako sa sinabi niya. "Fine. If that
Bella's POV Mabilis kong tinayp ang mensahe para kay Esnyr. "Send me a picture." Wala na akong pakialam kung masaktan pa ako. Kailangan kong makita mismo. Kailangan kong malaman kung sino ang babaeng iyon. Dahil kung may isang bagay akong hindi kaya, iyon ay ang mabuhay sa mga kasinungalingan. Ilang segundo lang ang lumipas bago dumating ang attachment sa chat. May kasamang mensahe si Esnyr: "Bella… sorry." Nanginginig ang daliri ko habang pinindot ang larawan. At nang lumabas ang imahe sa screen…para akong binuhusan ng yelo mula ulo hanggang paa. Napalunok ako, bumibilis ang tibok ng puso ko sa hindi ko maintindihang emosyon. Pumikit ako, umaasang namamalik-mata lang ako. Ngunit nang muling idilat ang aking mga mata, naroon pa rin ang larawan—ang malinaw na ebidensya ng pagtataksil. Si Gabriel… at ang babaeng kahalikan niya ay si Danica. Ang tinuring kong totoong kapatid. Halos mabitawan ko ang cellphone sa sobrang panlalamig ng kamay ko. Nanginginig ang buong k
Bella's POV Halos lumipad ako sa kalsada habang nagmamaneho papunta sa condo ni Gabriel. Hindi ko na inalintana ang luhaang mukha ko, ang nanginginig kong mga kamay sa manibela, at ang kirot sa puso kong parang sasabog anumang segundo. Hindi ko alam kung anong klaseng paliwanag ang gusto kong marinig, pero gusto ko pa ring subukan. Gusto ko pa ring maniwalang hindi totoo ang lahat. Na hindi niya ako ipinagpalit. Na kahit papaano, may natitira pang pagmamahal sa pagitan namin. Nang makarating ako sa building, halos hindi ko na naalala kung paano ako nakapasok. Wala akong pakialam kung sino ang makakakita sa akin sa ganitong itsura—magulo ang buhok, namumula ang mata sa pag-iyak, at balot ng desperasyon. Nang nasa harapan na ako ng pinto ng unit niya, halos mabali ang daliri ko sa sobrang lakas ng pagkatok. "Gabriel!" sigaw ko habang patuloy sa pagkatok. "Open the door! Alam kong nandiyan ka!" Walang sumagot. Lalo akong kinabahan. Hawak ko ang ekstrang susi ng condo niya—regalo
Bella's POV Sagad sa buto ang sakit na nararamdaman ko. Para akong sinaksak ng paulit-ulit, hindi lang sa puso kundi pati sa mismong kaluluwa ko. Pagkatapos ng nangyari sa condo ni Gabriel, hindi ko na alam kung paano ako uuwi ng maayos. Pakiramdam ko, kung babalik ako sa bahay, madudurog ako sa mga tanong at panghuhusga ng sarili kong pamilya—lalo na’t ang babaeng ipinagpalit sa akin ay walang iba kundi ang itinuring kong kapatid. Kailangan kong maglabas ng sama ng loob. Kailangan kong makalimot—kahit sandali lang. Agad kong tinawagan si Esnyr, ang matalik kong kaibigan, at walang paligoy-ligoy na niyaya siyang uminom. "Esnyr, please. Kailangan kita ngayon," mahina kong sabi habang pilit na tinatago ang paghikbi. "Ano ba ‘to, Bella? Anong nangyari?" kabado niyang tanong. "Hala ka! Umiiyak ka ba? Sino nanakit sa’yo? Ipa-Tulfo na natin ‘yan!" Napatawa ako ng bahagya sa reaksyon niya, pero mabilis ding napalitan iyon ng sakit. "Si Gabriel…" bulong ko. May ilang segundo siyang n
Brent's POV Napabuntong-hininga ako habang nakatingin sa babaeng nakasandal sa bar counter, mahigpit na nakayakap sa bote ng alak na para bang ito lang ang tanging makakapitan niya sa mundong ito. Nakakalungkot siyang tingnan. Nakanganga nang bahagya, may bahid pa ng luha ang pisngi, at ang maganda niyang damit ay may bahagyang talsik ng alak dahil sa ilang beses niyang nadulas ang baso sa lamesa. Nakinig lang ako sa bawat salitang sinabi niya kanina—mga reklamo, sakit, at hinanakit na paulit-ulit niyang binabanggit, na para bang inuulit iyon hindi para sa akin, kundi para sa sarili niya. Ang totoo niyan, sa buong buhay ko, hindi ako mahilig makinig sa mga dramang ganito. Hindi ako mahilig makisawsaw sa problema ng ibang tao, lalo na sa mga relasyon na nagwawakas dahil sa katangahan at kataksilan. Pero ewan ko ba. Sa halip na umalis at pabayaan siyang magpakalunod sa alak at luha, natagpuan ko ang sarili kong nanatili rito—nakikinig sa bawat hinaing ng babaeng ito. Napakatanga
Brent's POV Nagising ako sa malakas na tunog ng cellphone ko. Mabigat pa ang katawan ko, at pakiramdam ko ay kulang pa ang tulog ko matapos ang inuman kagabi. Pero nang makita ko ang pangalan ng tumatawag, agad akong bumangon at sinagot iyon. Si Mr. Alexus Del Fuego. "Brent, hijo! Kumusta ka na?" Malakas ang boses niya, tulad ng dati—punung-puno ng awtoridad. "Hindi ako sigurado, Sir," sagot ko habang pinagmamasdan ang liwanag ng araw na sumisilip sa bintana ng kwarto ko. "Ano pong kailangan ninyo?" "Birthday ni Danica ngayon. Gusto ka naming imbitahan dito sa bahay para sa selebrasyon." Napapikit ako sandali at marahang napailing. Wala akong interes na dumalo sa isang handaan para sa babaeng wala naman akong personal na koneksyon. Pero bigla kong naisip si Bella. Napadilat ako at napatingin sa kisame. Kumusta na kaya siya? Ano ang lagay niya matapos ang gabing iyon? Kung pupunta ako, may pagkakataon akong makita siya at malaman kung nasa maayos na siyang kalagayan. "Alrig
Brent's POV Matapos ang matapang na deklarasyon ni Bella, agad kaming hinatak ng kanyang mga magulang papunta sa isang pribadong silid malayo sa ingay ng selebrasyon. Gusto nilang linawin ang lahat. At sa totoo lang, hindi ko sila masisisi. Pagkapasok sa silid, agad na nagsalita si Alexus Del Fuego, ang ama ni Bella. "Brent, I need you to be honest with me," matigas niyang sabi habang nakatingin nang diretso sa akin. "Hindi kita pipilitin kung wala ka talagang balak pakasalan ang anak ko. Kung napipilitan ka lang dahil sa sitwasyon o dahil sa nangyari sa kanila ni Gabriel, mas mabuti pang sabihin mo na ngayon." Tumayo ako nang tuwid. Hindi ako natatakot kay Mr. Del Fuego, pero nirerespeto ko siya bilang ama ni Bella. "Tito, hindi ako napipilitan," kalmado kong sagot. "Kung may isang bagay akong sigurado, iyon ay hindi ko pababayaan si Bella. Alam kong masakit ang pinagdaanan niya, at kung ang pagiging asawa niya ang paraan para maprotektahan ko siya, then I am willing to do it.
Bella's POV "Kung gusto ninyong pakasalan ang isa't isa, mas mabuti siguro kung kilalaninin ninyo muna ang isa't isa," saad ni Daddy na soyang ikinagulat ko. Pakiramdam ko ay biglang umurong ang luha ko. Hindi ko alam kung matatawa ako o malulunod sa frustration habang tinitingnan ang mga magulang ko. "Wait, what?!" halos pasigaw kong tanong, hindi makapaniwala sa sinabi ng Daddy ko. "You want me to live with Brent? As in, sa bahay niya?" "Yes," matigas na sagot ni Daddy. "If you two are really serious about this marriage, then you need to know each other first. Ayokong pumasok ka sa isang kasal nang hindi mo alam kung sino ang pakikisamahan mo habang buhay." Parang biglang natuyo ang lalamunan ko. "Pero, Dad—" sinubukan kong umapela. "We’ve already decided, Bella," singit ni Mommy. "Mas mabuti nang magkasama muna kayo bago ang kasal para malaman ninyo kung kaya ba talaga ninyong magsama. Ayoko ng annulment sa pamilya natin." Napabuntong-hininga ako. I turned to Brent, expecti
Brent's POV Habang masaya silang nagkukuwentuhan sa ilalim ng araw sa tabi ng beach dito sa Batangas, palihim akong lumayo. Sa isang mas liblib na bahagi ng resort, kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. “Siguraduhin mong maibigay ang gamot kay Gabriel. Low dosage lang muna. Enough para hindi siya tuluyang manghina, pero sapat para mag-regain siya ng strength,” mahina kong sabi sa kausap. “Hindi ba delikado?” tanong ng kabilang linya. “Hindi kung tama ang dose. Gusto ko lang makabawi siya. Hindi ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol kay Bella. I want her to see that I’m not the kind of man who lets personal grudges get in the way of someone’s healing. Kahit pa siya ang dahilan ng lahat ng sakit ng kapatid ko… at ng pagkawasak ng maraming bagay.” “Noted, Doc. I’ll handle it carefully.” Binaba ko ang tawag at saglit na napatingin sa langit. There was something about the way the clouds moved—slow, unhurried, just like how I wished time would go when I’m with her. Pagbalik ko sa c
Bella's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Ang sikat ng araw ay mahinhing dumadaloy sa puting kurtina ng silid, halos parang yakap ng isang ina na pilit kang pinapakalma. Ngunit sa kabila ng ginhawang iyon, nanatili pa rin ang bigat sa dibdib ko—isang uri ng pagod na hindi kayang lunasan ng tulog o katahimikan. Bumaba ako nang marinig ko ang mahinang tunog ng kubyertos mula sa dining area. Ang aroma ng mainit na kape at freshly toasted bread ay agad na pumasok sa ilong ko. Pagliko ko sa kusina, bumungad si Brent—naka-apron, may hawak na kutsara habang tinitikman ang sauce ng niluluto niyang omelette. Sandali akong natigilan. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng lahat, magagawa pa rin niyang ngumiti ng ganoon ka-payapa. Parang hindi kami kailanman nag-away, parang wala siyang tinagong lihim na kailanma au sumira sa tiwala ko. “Good morning,” bati niya, sabay turo sa pagkain sa mesa. “I made breakfast. You barely ate last night.” Hindi ko siya sinagot. Dahan-da
Bella's POV Madaling araw na. Tahimik ang paligid ng ospital, tanging huni lamang ng mga kuliglig at mahinang tunog ng mga sasakyang dumaraan ang maririnig sa labas. Halos mag-collapse na ang katawan ko sa pagod, pero mas mabigat pa rin sa dibdib ko ang laman ng isip ko. Habang inaayos ko ang mga gamit ko sa locker room, sumagi sa isip ko ang mukha ni Gabriel—mas maamo na ngayon, mahina pa rin ang katawan, pero unti-unti nang bumabalik ang lakas. Araw-araw ko siyang tinitingnan, binabantayan, sinisiguradong maayos ang gamot niya, ang pagkain niya, ang physical therapy. Ginagawa ko lahat, hindi para sa kanya kundi para sa sarili kong prinsipyo bilang doktor. Hindi ko pa rin kinakausap si Brent. Kahit araw-araw niya akong sinusundo. Kahit ilang beses na siyang nakiusap. Kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib tuwing iniiwasan ko ang mga matang tila namamalimos ng kapatawaran. Pero hindi madali. Hindi madaling kalimutan na gumanti siya para sa akin ng may halong karahasan. Hi
Bella's POV Pagkatapos ng hapunan ay matagal akong nanatili sa sala, tulala sa kawalan. Ang mga ilaw sa kisame ay malambot na sumisinag sa mga dingding, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang tensyong nararamdaman ko sa loob ng dibdib ko. Ang katahimikan ng bahay ay para bang sumisigaw sa akin, inuulit-ulit ang mga tanong na kanina ko pa pinipilit isantabi. Tumitig ako sa basong may natirang red wine sa mesa, habang ang mga daliri ko ay hindi mapakali sa ilalim ng manipis na kumot na nakabalot sa akin.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong ganoon, pero naramdaman ko ang marahang mga hakbang papalapit sa akin. Si Brent. Dahan-dahan siyang naupo sa tabi ko, tila nag-aalangan, tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano uumpisahan.“Bella,” tawag niya sa akin sa tonong puno ng pag-aalala. “Are you still mad?”I turned to him slowly. Tiningnan ko siya sa mga mata, sinusubukang basahin kung may bahid ng kasinungalingan sa likod ng kanyang katahimikan. Pero masyadong
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon