New Character: Atty. Arturo Sandoval - Luna's childhood best friend. Don't worry. Green flag ito.
Luna's POV "Mommy, bakit parang ang lalim ng iniisip mo?" tanong ni Bella habang kumakain kami ng hapunan. Napakunot ang noo ko. "Wala naman, sweetheart. Medyo napagod lang siguro ako sa araw na ‘to." "Hmm…" Nakanguso siyang tiningnan ako na para bang hindi naniniwala sa sagot ko. "O baka naman iniisip mo pa rin si Tito Arturo?" Nabilaukan ako sa iniinom kong tubig. "B-Bella!" "Ano? Totoo naman ah!" tawa niyang sagot. "Nakita ko kanina kung paano siya tumingin sa 'yo, Mommy. Parang may gusto pa rin siya sa 'yo!" "Sweetheart, kaibigan ko lang si Arturo. At matagal na ‘yon, okay?" "Nililigawan niya po ba kayo noon?" Bago pa ako makasagot, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Alexus. Napatingin ako sa kaniya at kita sa mukha niya ang pagod. "Daddy!" Masayang tumakbo si Bella papunta kay Alexus at agad siyang niyakap nito. "Bella, pagkatapos mong kumain ay dumiretso ka sa kwarto mo. Okay? May pag-uusapan lang kami ni Mommy," sabi ni Alexus at umupo sa tabi ko. Tahimik lang ka
Luna's POV Pagmulat ng aking mga mata, agad kong naramdaman ang bigat sa aking dibdib. Magkasama kami ni Alexus sa iisang kama, pero ramdam ko ang layo namin sa isa’t isa. Hindi ako lumingon sa kaniya. Kahit pa nararamdaman ko ang mabigat niyang braso na nakapatong sa aking baywang, hindi ko magawang humarap sa kaniya tulad ng dati. Dahan-dahan kong inalis ang braso niya at bumangon. Nagpasiya akong bumaba at dumiretso sa kusina para magtimpla ng kape. Hindi ako sanay na nauuna akong bumangon sa kaniya, pero ngayon, gusto ko lang na lumayo muna. Habang iniinom ko ang kape, naramdaman ko ang presensya ni Alexus na pababa ng hagdan. Agad kong inilayo ang tingin at hindi siya pinansin. "Good morning, love," bati niya habang lumalapit sa akin. Hindi ako sumagot. Kinuha ko ang isang tinapay sa ibabaw ng lamesa at tahimik na kumain. Umupo siya sa tapat ko, halatang nagtataka sa ikinikilos ko. "Luna? Are you okay?" "I’m fine," sagot ko nang hindi man lang siya tinitingnan. "You don’t
Luna's POV “Damn it, Luna!” mariing sabi ni Alexus habang hinihimas ang ibabang labi niya na kinagat ko kanina. May bakas na ng dugo roon, pero wala siyang pakialam. “Kasalanan mo ‘yon!” gigil kong sagot, ni hindi ko magawang tingnan siya. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana ng sasakyan habang ramdam ko ang mabilis niyang pagmamaneho pauwi. Ang higpit ng hawak niya sa manibela, halatang pigil ang galit at frustration. Hindi ko alam kung mas galit ako sa kaniya o sa sarili ko. Hindi ko na dapat hinayaan ang halik na ‘yon. Hindi ko na dapat nararamdaman pa ang ganitong sakit. Pero bakit kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilang masaktan? “Pwede ba, Luna?” Malalim ang hininga niyang binitiwan. “Pakinggan mo naman muna ako.” “Anong gusto mong marinig, ha? Na magpapaliwanag ka na naman? Na wala kang kasalanan?” mariin kong sagot, sa wakas ay hinarap ko na rin siya. “Bakit may kiss mark ka sa leeg, Alexus? At bakit amoy babae ka?” Humigpit lalo ang hawak niya sa manibela. Alam kong
Alexus’ POV Tahimik kong pinagmasdan si Luna habang mahimbing siyang natutulog sa tabi ko. Ang bawat paghinga niya, ang mahinang paggalaw ng kanyang pilikmata, at ang paraan ng pagkakahawak niya sa unan—parang isang eksenang gusto kong titigan habangbuhay. Pero kahit gaano kaganda ang tanawing ito, hindi ko maiwasang makaramdam ng bigat sa dibdib. Alam kong galit pa rin siya sa akin. Alam kong kahit hindi na siya nagsasalita, ramdam ko ang distansyang pilit niyang nilalagay sa pagitan namin. At mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko dahil alam kong ako ang may kasalanan. Dinama ko ang pisngi niya, marahang hinaplos ito gamit ang hinlalaki ko. "Mahal na mahal kita, Luna..." mahina kong bulong. Kahit nasa mahimbing siyang tulog, parang kumunot ang noo niya. Napangiti ako sa kaunting paggalaw niya. Alam kong kahit sa pagtulog niya, bumabagabag pa rin ang mga nangyari ngayong araw. Napatingin ako sa kamay niyang nakapatong sa tiyan niya. Ang sanggol namin. Ang panibagong buhay na ma
Luna's POV Nakangiting hinawakan ni Alexus ang kamay ko habang naglalakad kami papasok sa ospital. "Are you excited?" tanong niya habang hinihigpitan ang hawak sa kamay ko. Napatingin ako sa kaniya at bahagyang ngumiti. "Siyempre naman. Hindi ko alam kung bakit, pero parang mas kinakabahan ako ngayon kaysa noong kay Bella." "That’s normal," aniya habang hinahaplos ang likod ng palad ko gamit ang hinlalaki niya. "Pero huwag kang mag-alala, andito ako. Hindi kita iiwan." Pakiramdam ko ay may kakaibang kilig pa rin sa tuwing sinasabi niya ‘yon. Kahit na ilang beses na niyang pinatunayan sa akin na seryoso siya, hindi ko pa rin maiwasang matakot. Pagdating namin sa OB-GYN clinic, agad kaming sinalubong ng nurse. "Good morning, Mr. and Mrs. Del Fuego. The doctor is ready to see you now." Tumayo agad si Alexus at inalalayan akong pumasok. Nang makita ako ng doktora, ngumiti ito at iniabot ang kamay niya para kamustahin ako. "Luna, how are you feeling?" "Medyo madalas na akong mapagod
Luna's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako sa gitna ng gabi. Malagkit ang pawis sa aking batok, at mabilis ang tibok ng aking puso. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa panaginip kong tila bangungot—si Daniela, nakatayo sa pintuan ng aming silid, nakangiti, habang hinahaplos ang pisngi ni Alexus—o dahil sa alaalang nasa ilalim ng iisang bubong namin ang anak niya.Malalim ang buntong-hiningang pinakawalan ko habang hinaplos ang aking tiyan. Apat na buwan na ang batang nasa sinapupunan ko. Mahal na mahal ko si Alexus, at alam kong mahal niya rin ako… pero hindi ko mapigilan ang kaba. Si Daniela ay tulad ng isang aninong hindi nawala sa buhay namin. At ngayon, narito ang anak niya, si Danica—isang paalala ng lahat ng pilit kong nilalampasan.Tumayo ako at marahang lumabas ng silid. Madilim ang pasilyo, pero tanaw ko mula sa ibaba ang mahihinang ilaw sa kusina. May tao. Lumapit ako nang dahan-dahan, pilit na hindi lumilikha ng ingay.Sa lamesa, nakaupo si Danica, nakayuko at til
Luna's POV Tahimik akong nakaupo sa gilid ng kama habang pinagmamasdan ang natutulog kong anak na si Bella. Mahimbing ang tulog niya, payapa ang mukha, tila walang kamalay-malay sa gulong nangyayari sa loob ng aming tahanan. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi ko maitatangging masama pa rin ang loob ko sa nangyari. Alam kong wala akong magagawa—nakapirma na ako sa desisyong pabahayin dito si Daniela at ang anak niya. Pero hindi ibig sabihin noon na madali na lang para sa akin ang tanggapin siya sa loob ng bahay ko, lalo na’t minsan na niyang muntik sirain ang relasyon namin ni Alexus. Naglagay ako ng kamay sa tiyan kong may apat na buwang gulang na ipinagbubuntis. Napapikit ako, pilit nilalabanan ang inis na kanina pa bumabagabag sa akin. Alam kong matagal nang tapos ang nakaraan nina Alexus at Daniela, at hindi ko dapat bigyan ng puwang ang mga insekuridad na gumagapang sa puso ko. Pero paano ko nga ba maiiwasan kung ang babaeng minsan niyang minahal ay nas
Luna's POV Pagkalabas ni Daniela ng kusina, naiwan akong nakatayo roon, nagngingitngit pa rin sa galit. Hindi ko maintindihan kung paano niya nagagawang humarap sa akin nang gano’n—matapang, walang bahid ng pagsisisi, at parang mayabang pa kung makapagsalita. Huminga ako nang malalim, pinilit pakalmahin ang sarili ko. Hindi ako dapat nagpapadala sa kaniya. Alam kong hinahamon niya ako, pero hindi ako dapat magpatalo. Mula sa dining area, narinig ko ang malalakas na tawanan nina Bella at Danica. Kahit paano, iyon ang nagpagaan sa loob ko. Lumapit ako sa kanila, pinanood kung paano nila ipinagpapalit ang kani-kanilang stuffed toys habang nagtatawanan. “Mommy, ang saya po niyang kalaro,” masayang sabi ni Bella habang yakap-yakap ang isang maliit na teddy bear. Napangiti ako at yumuko para haplusin ang buhok niya. “Mabuti naman, anak.” Napatingin ako kay Danica, na noon ay nakatingin din sa akin. Wala siyang kasalanan sa lahat ng ito. Masyado pa siyang bata para maintindihan ang nan
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon
Bella's POV Hindi ko maalis ang paningin ko sa singsing na nasa daliri ko. Tatlong buwan na ang lumipas mula nang ibigay sa akin ni Brent ang singsing na ‘yon, pero hanggang ngayon ay parang ramdam ko pa rin ang bigat ng bawat salitang binitiwan niya noon. Wala kaming label. Wala kaming malinaw na kasunduan—maliban sa isang bagay: babalik siya sa pagiging doktor, at kapag nangyari iyon, saka lang ako papayag na pakasalan siya. Pero simula noon… ni anino niya, hindi ko na nakita. Parang nawala siya sa mundo ko. Tahimik. Wala man lang kahit isang text o tawag. At mas lalong hindi siya nagpakita. Kaya ngayong umaga, habang nakatayo ako sa harapan ng sink, pilit kong itinatago ang tensyon sa dibdib ko habang pinagmamasdan ang singsing na nasa daliri ko. Bakit hindi ko matanggal ito? “Dr. Bella, mukhang blooming kayo today,” ani Flor, isa sa mga nurse sa department habang naghuhugas ng kamay sa tabi ko. Napalingon ako sa kaniya. “Blooming? Hindi ah.” “Simula po noong nagbakasyon kayo
Bella's POV"How's your vacation?" agad na tanong ni Mommy pagkababa ko pa lang ng kotse. Hindi pa nga ako nakakapasok ng bahay, bungad na agad ang tanong.Bago pa ako makasagot, lumapit na siya kay Brent, ngumiti nang todo, at tila ba matagal na niyang hindi nakita ang paborito niyang anak. Hinila niya ito papasok ng bahay habang masigla pa ring kinakausap.“Mommy! Sino ba talaga ang anak ninyo? Ako o si Brent?” Hindi ko na napigilan ang inis sa boses ko. Parang ako pa tuloy ang bisita sa sarili naming bahay.Nakita kong napangisi si Brent at pasimpleng tumawa. Sinamaan ko siya ng tingin.“Tumigil ka nga riyan. Wala kang karapatang magustuhan ‘yan,” bulong ko sa sarili ko habang padabog na sumunod sa kanila.Pagkapasok sa loob ng bahay, bumungad sa akin ang mga kapatid ni Daddy kasama ang kani-kanilang asawa. Parang mini-reunion agad.“Nakauwi na pala ang ikakasal,” pang-aasar ni Tito TJ nang makita akong umupo sa harapan nila.“Anong ikakasal? Hindi ko pa nga ‘yan boyfriend!” asik k
Bella's POVNapabalikwas ako ng bangon, parang sinampal ng hangin ang ulirat ko nang makita ko kung sino ang katabi ko sa kama.Oh my God. Brent?!At hindi lang basta katabi—topless siya! Kita ang matitigas niyang dibdib at ang defined abs na parang kinukuryente ang sistema ko. Shit.Agad kong tiningnan ang sarili ko. May suot pa naman akong oversized shirt—kakaiba, hindi akin. Sa pagkakakilala ko sa sarili ko, hindi ko ito madalas isuot kahit kailan. Pero mas nakahinga ako nang maluwag dahil may suot pa akong panty at walang senyales na may nangyari. Still…Anong nangyari kagabi?!Napahawak ako sa ulo ko. Parang binugbog ang kalamnan ko at parang may sumabog sa loob ng ulo ko. Then memories started crashing back, piece by piece.The bar.The drinks.The guy named Jacob.At ‘yung mala-horror na moment nang magsimulang manghina ang katawan ko.Si Brent.His face.His arms were catching me.Tapos…Oh God.I kissed him.I practically climbed on him like a wild animal!Napamura ako sa isi
Brent’s POV Napamura ako habang pilit kong inaayos ang pagmamaneho. Mahigpit ang hawak ko sa manibela, pero ang atensyon ko ay nasa babaeng lasing na lasing na nasa tabi ko. She was completely out of it. Hindi ko alam kung gaano karaming alak ang nainom niya o kung may halong kung ano ang ininom niya, pero hindi ito normal. Her body was heating up—ramdam ko iyon dahil panay ang dikit niya sa akin, at kahit malamig ang aircon ng sasakyan, nag-iinit ang katawan niya. Damn it. "Brent..." Mahina niyang tawag, parang may kung anong lambing sa boses niya. "You’re so handsome... Why are you so handsome?" Napakagat ako sa loob ng pisngi ko. “Just stay still, Bella,” malamig kong sagot, hindi ko siya tinapunan ng tingin dahil alam kong kung makikita ko siya ngayon—mukhang lasing, mapungay ang mata, at may bahagyang namumulang labi—baka lalo akong mahirapan. Nang makarating kami sa villa, mabilis akong bumaba ng sasakyan at pinagbuksan siya ng pinto. Pero bago pa ako makagalaw, bigla ni