Luna's POV Tahimik akong nakaupo sa gilid ng kama habang pinagmamasdan ang natutulog kong anak na si Bella. Mahimbing ang tulog niya, payapa ang mukha, tila walang kamalay-malay sa gulong nangyayari sa loob ng aming tahanan. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi ko maitatangging masama pa rin ang loob ko sa nangyari. Alam kong wala akong magagawa—nakapirma na ako sa desisyong pabahayin dito si Daniela at ang anak niya. Pero hindi ibig sabihin noon na madali na lang para sa akin ang tanggapin siya sa loob ng bahay ko, lalo na’t minsan na niyang muntik sirain ang relasyon namin ni Alexus. Naglagay ako ng kamay sa tiyan kong may apat na buwang gulang na ipinagbubuntis. Napapikit ako, pilit nilalabanan ang inis na kanina pa bumabagabag sa akin. Alam kong matagal nang tapos ang nakaraan nina Alexus at Daniela, at hindi ko dapat bigyan ng puwang ang mga insekuridad na gumagapang sa puso ko. Pero paano ko nga ba maiiwasan kung ang babaeng minsan niyang minahal ay nas
Luna's POV Pagkalabas ni Daniela ng kusina, naiwan akong nakatayo roon, nagngingitngit pa rin sa galit. Hindi ko maintindihan kung paano niya nagagawang humarap sa akin nang gano’n—matapang, walang bahid ng pagsisisi, at parang mayabang pa kung makapagsalita. Huminga ako nang malalim, pinilit pakalmahin ang sarili ko. Hindi ako dapat nagpapadala sa kaniya. Alam kong hinahamon niya ako, pero hindi ako dapat magpatalo. Mula sa dining area, narinig ko ang malalakas na tawanan nina Bella at Danica. Kahit paano, iyon ang nagpagaan sa loob ko. Lumapit ako sa kanila, pinanood kung paano nila ipinagpapalit ang kani-kanilang stuffed toys habang nagtatawanan. “Mommy, ang saya po niyang kalaro,” masayang sabi ni Bella habang yakap-yakap ang isang maliit na teddy bear. Napangiti ako at yumuko para haplusin ang buhok niya. “Mabuti naman, anak.” Napatingin ako kay Danica, na noon ay nakatingin din sa akin. Wala siyang kasalanan sa lahat ng ito. Masyado pa siyang bata para maintindihan ang nan
Luna's POV Isang matinis na sigaw ang pumunit sa katahimikan ng hapon. Napabalikwas ako mula sa pagkakaupo, kasabay ng mabilis na paglingon ni Daniela sa pinanggalingan ng sigaw. Hindi na ako nagdalawang-isip—mabilis akong tumakbo palabas ng bahay, kasabay niya. Sa loob-loob ko, umaasa akong hindi iyon si Bella. Pagdating ko sa garden, nanlaki ang mga mata ko sa nadatnan ko. Si Danica, nakaupo sa damuhan, umiiyak habang hawak ang duguang tuhod. Sa tabi niya, si Bella na mukhang takot at litong-lito. Nakatayo siya roon, nanginginig ang katawan, tila hindi alam kung paano ipapaliwanag ang nangyari. Mabilis akong lumapit sa anak ko. “Bella, anong nangyari?” Ngunit bago pa siya makasagot, inunahan na ako ni Daniela. “Tinanong mo pa?” galit na sagot niya habang niyayakap si Danica. “Kitang-kita ko, Luna! Tinulak ng anak mo ang anak ko!” Napakurap ako, hindi makapaniwala sa narinig ko. “Ano?” “Tinulak niya ako, Tita Luna!” umiiyak na reklamo ni Danica habang nakayakap sa ina niya. “
Luna's POV Nasa sala ako ngayon, yakap si Bella habang nakatulog siya sa kandungan ko. Ilang beses ko siyang pinakalma matapos ang nangyari kanina sa garden. Kahit anong pilit kong itago ang galit ko kay Daniela, hindi ko magawang alisin ang kirot sa dibdib ko sa tuwing maalala ko ang takot sa mga mata ng anak ko. Naalala ko pa kung paano siya humahagulgol sa dibdib ko, paulit-ulit na sinasabing wala siyang ginawang masama. Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko mapapayagan na basta na lang palampasin ito. Narinig kong bumukas ang pinto, kasabay ng mabibigat na yabag ni Alexus papasok ng bahay. Mula sa kinauupuan ko, hindi ko siya kita, pero narinig kong sinalubong siya ni Daniela. “A-Alexus!” may bahid ng desperasyon ang boses niya. “Salamat sa Diyos at dumating ka na. Kailangang-kailangan kita rito!” Napapikit ako at huminga nang malalim, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. “Ano’ng nangyari?” Narinig kong tanong ni Alexus. Narinig kong tumikhim si Daniela, tila pinipilit ang sa
Luna's POV Nakita kong napahawak si Alexus sa sentido niya, halatang pagod at inis. Malalim siyang huminga, tila pinipigilan ang sarili niyang sumabog sa harapan namin. “Pwede ba,” madiin niyang sabi, “pumirmi muna kayo? Pagod na pagod ako sa trabaho, umuwi lang ako saglit para kumuha ng dokumento, tapos ganito ang madadatnan ko?” Hindi ako nagsalita. Hindi rin naman ako ang may kasalanan kung bakit nagkaganito. Kung hindi sana mahilig gumawa ng drama si Daniela, hindi aabot sa ganitong tensyon ang lahat. Pero siyempre, hindi magpapatalo ang babaeng ito. “Alexus, hindi naman ako ang nagsimula ng gulo,” agad na sabi ni Daniela, ang tono niya’y kunwari’y mahinahon pero may halong sumbat. “Sinabi ko lang naman ang totoo tungkol sa ginawa ni Bella kay Danica, pero ayaw lang tanggapin ni Luna. Ako pa tuloy ang pinalalabas na masama!” Napairap ako. “Dahil naman talaga, ikaw ang masama.” Mabilis akong tinapunan ni Alexus ng matalim na tingin. “Luna, please lang, huwag mo nang palakihi
Luna's POV Nakaupo ako sa gilid ng kama, marahang hinihimas ang umbok ng tiyan ko. Pitong buwan na akong buntis, at sa susunod na linggo, papasok na ako sa third trimester. Halos araw-araw akong nakakaramdam ng pananakit ng likod at bigat ng katawan, pero tiniis ko ang lahat dahil masaya ako sa magiging bagong miyembro ng pamilya namin. Pero ngayong umagang ito, imbes na saya ang nararamdaman ko, inis at pagkadismaya ang nangingibabaw sa dibdib ko. Dahil isang beses ko lang hiningi kay Alexus na samahan ako sa prenatal check-up ko ngayong buwan, pero anong nangyari? Mas pinili niyang unahin ang business meeting nila ng kuya niyang si TJ at Ate Brielle. Mas naiintindihan ko pa sana kung emergency meeting ito, pero hindi. Planado ito. Alam niyang may appointment ako ngayon, pero hindi man lang siya nag-effort na ayusin ang schedule niya. At ang mas ikinaiinis ko? Biglang sumulpot si Daniela at nagprisintang siya ang sasama sa akin! Napatayo ako sa kama, ramdam ang pag-alsa ng ini
Luna's POV Tahimik ang biyahe pauwi. Ako sa passenger seat, si Daniela sa likod, at ang family driver ng Del Fuego ang nagmamaneho. Wala akong ganang makipag-usap. Masakit ang likod ko at ramdam kong pagod ako sa lahat ng nangyari ngayong araw—mula sa pagtatalo namin ni Alexus hanggang sa walang katapusang pang-aasar ni Daniela. Wala na akong lakas para patulan pa siya. Maya-maya, naramdaman kong sumulyap siya sa akin mula sa rearview mirror. Pero hindi ko na lang pinansin. “Luna, sigurado ka bang okay ka lang?” tanong niya, kunwaring nag-aalala. Hindi ko siya nilingon. “Oo.” “Alam mo, baka naman kasi napapagod ka na. Dapat yata nagpahinga ka na lang at hindi ka na sumama sa check-up mo.” Napangisi ako nang mapait. “Bakit? Para hindi mo na ako sinamahan?” Tumawa siya nang mahina. “Naman, Luna. Ang harsh mo naman sa akin.” Hindi ko na lang siya pinansin. Mas pinili kong ipikit ang mga mata ko at huminga nang malalim para ma-relax kahit papaano. Pero ilang segundo lang ang lumi
Luna's POV Nanginginig ang kamay ko habang mahigpit na hawak ang gilid ng hospital gown ko. Kahit anong pilit kong pigilan ang luha ko, patuloy itong bumabagsak sa pisngi ko. Hindi ko kayang ilayo ang tingin ko mula sa incubator kung saan nakahiga ang munting anghel na ilang linggo pa lang dapat sa sinapupunan ko. Napakaliit niya. Napakanipis ng balat niya. Halos kita ang mga ugat sa ilalim ng kanyang mala-rosas na kutis. Nakasalpak sa kanyang ilong ang isang maliit na oxygen tube, at may nakakabit na mga sensor sa katawan niya. Ang sakit makita siya sa ganitong kalagayan. Ang anak namin ni Alexus. Ang munting buhay na dapat ay ligtas pa sa loob ko. Pero ngayon, nakikipaglaban siya para mabuhay dahil sa akin. Hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko. Kung naging maingat lang ako… Kung hindi ko pinayagang sumama sa akin si Daniela… Kung hindi ko siya pinayagang manatili sa buhay namin… Hindi sana humantong sa ganito. Muli akong napahagulgol. Napahawak ako sa incubator, paran
Brent's POV Habang masaya silang nagkukuwentuhan sa ilalim ng araw sa tabi ng beach dito sa Batangas, palihim akong lumayo. Sa isang mas liblib na bahagi ng resort, kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. “Siguraduhin mong maibigay ang gamot kay Gabriel. Low dosage lang muna. Enough para hindi siya tuluyang manghina, pero sapat para mag-regain siya ng strength,” mahina kong sabi sa kausap. “Hindi ba delikado?” tanong ng kabilang linya. “Hindi kung tama ang dose. Gusto ko lang makabawi siya. Hindi ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol kay Bella. I want her to see that I’m not the kind of man who lets personal grudges get in the way of someone’s healing. Kahit pa siya ang dahilan ng lahat ng sakit ng kapatid ko… at ng pagkawasak ng maraming bagay.” “Noted, Doc. I’ll handle it carefully.” Binaba ko ang tawag at saglit na napatingin sa langit. There was something about the way the clouds moved—slow, unhurried, just like how I wished time would go when I’m with her. Pagbalik ko sa c
Bella's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Ang sikat ng araw ay mahinhing dumadaloy sa puting kurtina ng silid, halos parang yakap ng isang ina na pilit kang pinapakalma. Ngunit sa kabila ng ginhawang iyon, nanatili pa rin ang bigat sa dibdib ko—isang uri ng pagod na hindi kayang lunasan ng tulog o katahimikan. Bumaba ako nang marinig ko ang mahinang tunog ng kubyertos mula sa dining area. Ang aroma ng mainit na kape at freshly toasted bread ay agad na pumasok sa ilong ko. Pagliko ko sa kusina, bumungad si Brent—naka-apron, may hawak na kutsara habang tinitikman ang sauce ng niluluto niyang omelette. Sandali akong natigilan. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng lahat, magagawa pa rin niyang ngumiti ng ganoon ka-payapa. Parang hindi kami kailanman nag-away, parang wala siyang tinagong lihim na kailanma au sumira sa tiwala ko. “Good morning,” bati niya, sabay turo sa pagkain sa mesa. “I made breakfast. You barely ate last night.” Hindi ko siya sinagot. Dahan-da
Bella's POV Madaling araw na. Tahimik ang paligid ng ospital, tanging huni lamang ng mga kuliglig at mahinang tunog ng mga sasakyang dumaraan ang maririnig sa labas. Halos mag-collapse na ang katawan ko sa pagod, pero mas mabigat pa rin sa dibdib ko ang laman ng isip ko. Habang inaayos ko ang mga gamit ko sa locker room, sumagi sa isip ko ang mukha ni Gabriel—mas maamo na ngayon, mahina pa rin ang katawan, pero unti-unti nang bumabalik ang lakas. Araw-araw ko siyang tinitingnan, binabantayan, sinisiguradong maayos ang gamot niya, ang pagkain niya, ang physical therapy. Ginagawa ko lahat, hindi para sa kanya kundi para sa sarili kong prinsipyo bilang doktor. Hindi ko pa rin kinakausap si Brent. Kahit araw-araw niya akong sinusundo. Kahit ilang beses na siyang nakiusap. Kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib tuwing iniiwasan ko ang mga matang tila namamalimos ng kapatawaran. Pero hindi madali. Hindi madaling kalimutan na gumanti siya para sa akin ng may halong karahasan. Hi
Bella's POV Pagkatapos ng hapunan ay matagal akong nanatili sa sala, tulala sa kawalan. Ang mga ilaw sa kisame ay malambot na sumisinag sa mga dingding, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang tensyong nararamdaman ko sa loob ng dibdib ko. Ang katahimikan ng bahay ay para bang sumisigaw sa akin, inuulit-ulit ang mga tanong na kanina ko pa pinipilit isantabi. Tumitig ako sa basong may natirang red wine sa mesa, habang ang mga daliri ko ay hindi mapakali sa ilalim ng manipis na kumot na nakabalot sa akin.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong ganoon, pero naramdaman ko ang marahang mga hakbang papalapit sa akin. Si Brent. Dahan-dahan siyang naupo sa tabi ko, tila nag-aalangan, tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano uumpisahan.“Bella,” tawag niya sa akin sa tonong puno ng pag-aalala. “Are you still mad?”I turned to him slowly. Tiningnan ko siya sa mga mata, sinusubukang basahin kung may bahid ng kasinungalingan sa likod ng kanyang katahimikan. Pero masyadong
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon