Chapter 05

Chapter 05

Pagkatapos ng ilang minutong pagtitig sa salamin at paglalatag ng mga posibleng estratehiya, nagpasya akong bumalik sa interrogation room. Tumindig ako nang diretso, ang bawat hakbang ko’y mabigat, puno ng intensyon. Si Angie ay nanatili sa labas, nakangiti nang bahagya.

"Baka naman matakot 'yan sa’yo, Perez," biro niya, pero alam kong seryoso rin siya sa obserbasyon niya.

Ngumiti ako nang malamig bago tuluyang pumasok.

Pagbukas ko ng pinto, tumigil si Hensley sa paggalaw ng kanyang mga posas at tumingin sa akin, pilit na pinapanatili ang kanyang composure. Pero halata ang tensyon sa kanyang mga mata. Tumayo ako sa harap niya, itinulak ang folder sa mesa, at tinapik ito nang bahagya para marinig niya ang tunog.

"Siguro naman, sa oras na ‘to, naiisip mo na ang magiging epekto nito sa buhay mo, hindi ba, Hensley?" malamig kong sabi.

Ngumisi siya nang pilit. "Akala ko ba interrogation ‘to, hindi pananakot? Akala ko, police ka, hindi gangster."

Hindi ko siya sinagot. Sa halip, tumitig ako nang diretso sa mga mata niya. Ang ganitong klaseng mga kriminal, sanay sa laro ng salita. Kaya’t hindi salita ang sagot ko. Tumayo ako, naglakad nang mabagal sa paligid niya, sinasadya kong iparamdam ang presensya ko sa bawat segundo.

"Bibigyan kita ng isang pagkakataon," sabi ko, ang boses ko’y bahagyang bumaba, ngunit puno ng banta. "Sabihin mo sa akin ang totoo. Lahat ng pangalan, bawat detalye ng operasyon mo. Dahil kung hindi, Hensley, sisiguraduhin kong ikaw ang may pinakamasamang gabi ng buhay mo dito sa presintong ‘to."

Tumawa siya, pilit na nagpapakita ng tapang. "Wala kang makukuha sa akin. Hindi mo ako kayang takutin."

Umiling ako, ngumiti nang malamig, at tumigil sa likuran niya. Yumuko ako nang bahagya, ang boses ko’y bumulong malapit sa tainga niya. "Kung akala mo, kaya mo akong laruan, nagkakamali ka. Dito sa presinto, ako ang batas. At ang batas, hindi nagpapatalo sa mga tulad mo."

Bigla kong tinapik ang mesa, sapat na lakas para marinig sa buong silid. Napatingin siya sa akin, gulat ngunit pilit na pinapanatili ang maskara ng tapang.

"Ang tanong, Hensley," sabi ko nang malamig, "gaano mo ba talaga kakayanin ang init ng interrogation room na ‘to? Dahil sa susunod na round, wala na akong pakialam sa pride mo. Sisiguraduhin kong babasagin kita."

Nanatili akong nakatayo, ang mga mata ko’y nagbabanta. Walang salita ang lumabas sa kanyang bibig. Ngunit ramdam ko, unti-unti nang natitinag ang pader ng kanyang tapang.

Ito ang dahilan kung bakit ako kinatatakutan dito sa presinto. Dahil kapag ako ang humawak ng kaso, kahit ang pinakamalaking kriminal ay babagsak.

Tumayo ako at hindi na nag-abala pang makipagtalo. Dahan-dahan akong lumakad patungo sa pintuan at ni-lock ito. Ang tunog ng lock na tumunog ay nagsilbing hudyat na wala nang makakapasok o makakasilip sa loob ng kwarto. Nang marinig ito ni Hensley, agad siyang nataranta at napatingin sa akin, ang mga mata niya'y punong-puno ng takot at pagkabigla.

"Anong ginagawa mo?" ang boses niyang nanginginig. "Teka lang, ano ang ibig mong sabihin sa ginawa mong 'yan?"

Humarap ako sa kanya, ang mata ko’y matalim at puno ng determinasyon. "Ang ibig sabihin, wala ka nang takas ngayon, Hensley. Kung gusto mong makaalis ng buhay sa presintong 'to, magsimula ka nang magsalita. Hindi na tayo magpapanggap na may mga patakaran dito."

Ang mga kamay ni Hensley ay nagsimulang mag-angat, hindi alam kung anong gagawin. Nang makita ko siyang ganito, hindi ko maiwasang magtaka kung anong klaseng tao siya. Sanay ba siyang magtago ng lihim o natatakot lang sa mga consequences ng mga kasalanan niya?

"Alam ko kung anong kaya mong gawin," patuloy ko, ang tinig ko’y matalim at tiyak. "Walang patagilid na paraan dito. Kung ayaw mong masaktan, magsalita ka na ngayon din."

Ang katawan ni Hensley ay nagsimulang manginig, hindi na makatingin sa akin ng diretso. "W-Wala akong kasalanan," ang sabi niya, ngunit may kahinaan sa tinig. "Hindi ko kayang magsalita, wala akong alam. Ang mga taong ito—"

"Ang mga taong ‘yan?" sabi ko, tumayo sa harap niya, tanging distansya ng mesa ang naghihiwalay sa amin. "Hindi mo ba alam na ikaw lang ang may kasalanan dito? Hindi mo ba naririnig ang lahat ng ebidensyang nagdadawit sa pangalan mo? Sa tingin mo ba may malalampasan ka pa?"

Tumahimik siya, ang mukha niyang namumugto sa galit at takot. Nakita ko na ang takot sa mga mata niya, at sa momentong ‘yon, alam ko na ang kontrol ay nasa aking mga kamay.

"Huwag mong gawing mahirap para sa sarili mo," sabi ko, ang mga salitang puno ng banta. "Ang bawat oras na mag-aaksaya ka pa ng oras ay lalong magpapabigat sa kalalagayan mo."

Nakita ko na ang pagbaba ng ulo niya, ang katawan niya'y tila nawawalan na ng lakas. Sinimulan niyang mag-isip, at kahit hindi siya nagsalita, alam kong ang loob niya’y unti-unting bumibigay.

"Isa lang ang pagkakataon mo, Hensley," bulong ko. "Magsalita ka, o ako na ang magpapakita kung anong ibig sabihin ng kapangyarihan."

Sa kabila ng lahat ng pressure at pagbabanta, hindi ko inaasahan na si Hensley ay magiging ganito ka-diplomatikong humiling. Tumigil siya sandali, nag-isip, at nang makita kong hindi na siya tumitingin sa akin, napansin ko na parang may malaking bagay siyang iniiwasan.

"Perez..." nagsimula siyang magtago ng bahagya sa kanyang takot. "Kung magsasalita ako... kailangan ko ng proteksyon. Proteksyon para sa pamilya ko. Hindi ko kayang makita silang maapektohan dahil sa mga ginagawa ko."

Nagtaas ako ng kilay, hindi ko maiwasang magsalita. "Hindi ka ba nagsasalita ng totoo? Kung gusto mong magsalita, dapat handa kang tanggapin ang lahat ng consequence. Pero kung ang kaligtasan ng pamilya mo ang magiging dahilan para ilihis ang lahat ng ito, may ilan akong tanong sa iyo."

Tinitigan ko siya ng matalim, nananatiling hindi nagbabago ang tono ko. "Una, anong klaseng tao ang maglalagay ng buhay ng pamilya niya sa panganib para sa sariling kapakinabangan? Pangalawa, kung ang pamilya mo ang magiging dahilan ng iyong mga kasalanan, ano'ng klase ng lalake ka?"

Ang mga mata niya ay naglalaman ng takot, ngunit sa pagkakataong iyon, nahulog na ang pader ng kanyang depensa. "Sige na," sabi niya, tila may paghingi ng tulong. "Magsasalita na ako... Wala nang itatago pa."