Unwanted Dinner

Kinuha ni Chris ang pagkakataon upang makaalis sa lugar na iyon, nang mapansin niya iyon ay gusto niyang sampalin ang saliri sa nadamang pagkadismasya, sa kabila ng kanyang pagsisikap ay bigo siya na pigilan iyon. Gayunman, ang tapat na si Ruben ay nanatili sa lugar, nag-aalala at gustong tumulong sa anumang paraan. Nang matapos kumain si Rocco at kumportable nang nakatulog, lumabas na siya upang magtungo sa silid na nakalaan sa kanya.

Si Aida, ang housekeeper, ang nagpakita kay Lara ng silid na inilaan para sa kanya sa taas. Decorated in subtle shades of ivory and slate-blue, naalala niya ang kanyang sariling kwarto sa bahay, kahit na nga ang furnishings dito ay higit na malayo sa kahit na anong kaya niyang mabili. Marble floors, a carpet and fine antiques polished to a soft gleam exemplified wealth, good taste and comfort.

Mayroon din lady’s writing desk sa pagitan ng double French door patungo sa balcony. There was a fainting couch, its brocade upholstery worn to satin softness, its once-vibrant colors faded by time. A glass-shaded lamp spilled mellow light, and a vase of lilies on a table filled the room with fragrance.

Ang higit na tumawag sa kanya ng pansin ay ang malapad na kama, dressed in finest linens. Mahigit ten thousand kilometers, and over sixteen hours of travel with its inevitable delays, idagdag pa ang stress na kanyang naramdaman dahil sa kondisyon ng kanyang pasyente, ay talaga naman umubos ng kanyang lakas, at wala na siyang iba pang gustong gawin kundi ang ihiga ang kanyang pagal na katawan, pull the soft coverlet over her body and sleep through to morning.

Nakita niyang ang kanyang luggage had been unpacked, ang kanyang toiletries ay nakalagay na sa bathroom at ang kanyang robe at nightshirt ay nakapatong sa bench sa harap ng dresser. Pero sa kanyang pagkadismaya, ay ang bagong underwear, at ang bagong plantsang cotton dress, isa sa ilang mga damit na kanyang dinala, nakasabit sa dressing room na nagkokonekta sa bathroom at bedroom.

At ito ay isang pahiwatig na ang pagnanais niyang makatulog ng maaga ay hindi mangyayari, ang paalam na pahayag ni Aida ay nagbigay ng kasagutan sa kanyan iniisip.

“Naihanda ko na po ang pampaligo niyo, Ms. Torres. Ang dinner po ay ihahanda sa garden room mamayang alas-nuebe.”

Clearly daily protocol sa Imperial's residence ay kasing elegante rin ng villa mismo, at ang pagkain ng sandwich sa kanyang silid na balak sanang irequest ni Lara ay siguradong hindi pahihintulutan.

The main floor was deserted when she made her way downstairs just a few minutes past nine, but the faint sound of music and a sliver of golden light spilling from an open door halfway down the central hall indicated where she might find the garden room.

Ngunit ang kanyang ikinagulat ng pagpasok niya ay natuklasan niya na hindi lamang siya mag-isang kakain.

A round glass-topped table, tastefully set for two, nakatayo sa kalagitnaan. A silver ice bucket and two cut-crystal champagne glasses glinted in the almost ethereal glow of dozens, if not hundreds, of miniature white lights laced among the potted shrubs lining the perimeter of the area.

Ano ang pinaka-finale? Si Christian Imperial, disgracefully gorgeous in pale gray trousers and matching shirt, na kung susumahin niya lahat-lahat ay nagkakahalaga ng anim na buwan na hulog niya sa kanyang apartment.

She was sadly out of her element, and surely looked it. Ipinagpapasalamat na lamang niya na hindi nakakurbata ng itim ang kasabay niyang kumain.

“Hindi ko alam na sasabay ka pala sa aking kumain ng hapunan.” Nasabi niya, ang magulong isip na ang buong akala niya ay napagtagumpayan na niyang puksain ay muling nagbalik ng makita niya ito.

Kinuha niya ang bukas na bote ng champagne mula sa ice bucket, nilagyang ng laman ang crystal glasses at iniabot sa kanya. “Hindi ko alam na kailangan ko pala ng invitation to sit at my father’s table.”

“Hindi naman iyon ang ibig kong sabihin. Meron kang karapatan—”

“How kind of you to say so.”

He’d perfected the art of withering pleasantries, she decided, desperately trying to rein in her swimming senses. Ang kanyang ngiti kasabay ng kanyang pagsagot ay may bahid ng panlilibak at paghamak. At hindi siya maaring magkamali sa narinig niyang himig nito na may kasamang pang-iinsulto. “I didn’t mean to be rude, Mr. Imperial,” nasabi niya. “Nagulat lang ako, iyon lang. Ang akala ko ay umalis ka ng bahay. Alam ko na meron kang sariling bahay sa Baguio City.

“I do, by the way, aren’t big on honorofics. Tawagin mo na lang akong Chris. Tulad ng tawag sa akin ng lahat.”

Wala siyang pakiaalam sa ibang tao. Ang nagpapasakit sa kanyang ulo ay ang maiwan silang dalawa na sa bawat pagbuka ng kanyang bibig ay tila ba wala siyang masabing tama para dito.

“Wala ka nang masabi, Lara?” tanong niya, ang malokong ngiti ay kumislap sa kanyang magagandang mata. “Or ang makasabay ba akong kumain ay nagdudulot sa iyo ng ligalig?”

“Hindi ganoon iyon,” sinabi niya ng may dignidad, “Nagtataka lang ako kung bakit pinili mong manatili dito, imbes na sa sarili mong bahay. Sa pagkakaalam ko, ikaw at iyong ama ay hindi naman madalas magsama ng matagal.”

“Nevertheless, anak niya ako, at ayon sa huling narinig ko, ang pagpili kong manatili hanggang gabi sa bahay ng aking ama ay hindi maituturing na trespassing. Indeed, dahil sa pangyayari ay kinakailangan kong madalas na manatili dito. Do you have a problem with that?”

Hindi man niya aminin batid niya na ang presensya nito ay magdudulot sa kanya ng distraction na hindi niya rin alam kung makakaya niyang i-handle, sinabi niya, “Not at all, as long as hindi mo panghimasukan ang dahilan kung bakit ako naririto.”

“At ano nga ba ang totoong dahilan?”

Tumitig siya sa kanya. Wala na ang kislap at ngiti sa kanyang mga mata; they were as cold and hard as bottlegreen glass. “Anong klaseng tanong iyan? Alam mo kung bakit ako naririto.”

“Alam ko na ang ama ko ay naging extremely dependent on you. Alam ko rin na siya ay napakahinang matandang lalaki na nagkataon namang ubod ng yaman.”

Huminga siya ng malalim upang pigilan ang pagbugso ng kanyang galit sa ibig palabasin ng mga sinabi nito, “Gusto mo bang sabihin na pera lang ang habol ko sa kanya?”

“Are you?”

“Certainly not,” she snapped. “Pero iyan ang dahilan kung bakit ka nanatili dito, tama ba? Hindi dahil sa nag-aalala ka sa iyong ama, pero para bantayan ako at siguraduhin na hindi kami magkaroon ng relasyon at kunin ang kanyang bank account.”

“Not quite. Kaya ako naririto, para mabantayan ang aking ama dahil, sa kanyang kalagayan ngayon, hindi niya kayang alagaan ang kanyang sarili. If you find my concern offensive--"

“I do!”