First Encounter

Mabilis siyang nakilala ni Lara, hindi dahil sa sobrang paglalarawan sa kanya ng kanyang ama na imposibleng hindi niya makilala ito, but because even he stands behind the crowd ay nangingibabaw siya sa kabila ng maraming tao na nag-aabang sa mga bagong dating na pasahero sa Manila City International Airport. May taas na higit sa anim na talampakan, matipunong katawan at pinagpala ng isang maamong mukha na animo isang angel na nahulog mula sa kalangitan. Sa isang tingin lamang ay kaagad mong masasabi na siya ay tipo ng lalaki na kinaiinggitan ng mga kalalakihan, at handang ipaglaban ng patayan ng mga kababaihan.

As if on cue, tumingin ito sa kanya. Tinitigan siya ng ilang sandali, sapat na panahon upang gumulong ang kaba sa kanyang dibdib. Ang bawat bahagi ng kanyang utak at katinuan ay nagbabanta sa kanya na ang lalaking ito ay mapanganib at magdudulot lamang sa kanya ng panganib. Tumango siya, na parang alam niya ang naging epekto nito sa kanya at hinawi ang mga tao sa kanyang harapan, lumakad patungo sa kanya.

Hindi niya napigilan ang sarili na titigan ito, napansin niya kung paanong ang suot nitong pantalon ay nilantad ang kanyang makitid na balakang at mahahabang binti, the way his black leather jacket rode smoothly over his powerful shoulders, and the startling contrast of his throat rising strong and tanned against the open collar of his white shirt. Habang papalapit siya, napansin rin niya ang hugis ng bibig at panga nito, nagsisimulang tumubong bigote at balbas nito, nagpapakita ng katigasan ng kanyang ulo na binanggit ng kanyang ama.

Nang makalapit ito sa kanila, he asked in a voice as sinfully seductive as the rest of him, “So you beat the odds and made it back in one peace. Kumusta ang biyahe?

“Nakapapagod.” Sagot ni Rocco, maririnig sa tono ng boses nito ang hirap at pagod na nararamdaman. Hindi naging sapat ang painkillers at maging ang luxury ng first-class air travel upang maibsan ang hirap na nararamdaman. “Very long. But as you can see, meron akong guardian angel sa tabi ko.” He reached over his shoulder, inabot ang kanyang kamay and squeezed it affectionately. “Lara, my dear, ikinagagalak kong ipakilala sa iyo ang aking anak, Christian. And this, Chris, is my nurse, Lara Torres. Hindi ko alam kung ano ang maaring nangyari sa akin kung wala siya.”

Muli, tinitigan siya ni Christian Imperial, touring the length of her in insolent appraisal. Sa likod ng kanyang titig at magagandang mata ay makikita ang tiyak na kayabangan. Hindi siya isang lalaki na handang magpakumbaba, naisip niya. “Glad to meet you, Lara Torres,” aniya.

Kahit ang suot niyang damit ay sapat na natatakpan ang kanyang buong katawan, pakiramdam niya ay nakahubad siya sa paraan ng pagtitig nito. His eyes were the problem, she thought dizzily. Ito ay kulay brown na tulad ng sa ama, tulad ng kanyang inaasahan, they added an arresting final touch to a face already possessed of more than its rightful share of dark beauty.

Napalunok siya bago nagawang sumagot, “Ikinagagalak din kitang makilala.”

Ang maamong mukha nito at magandang ngiti ay nagdudulot ng panghihina ng kanyang tuhod. For heaven's sake, ano ang nangyayari sa kanya? Dalawampu't pitong taong gulang na siya, and if not exactly the most sexually experienced woman in the world, hindi rin naman masasabing inosente siya sa bagay na iyon. She knew well enough na hindi mahalaga ang panlabas na itsura. Ang kalooban ng isang tao ang higit na mahalaga, at mula sa mga kwentong nasabi sa kanya ng ama niya, nakalulungkot na si Christian Imperial ay isang taong walang respeto sa kapwa.

Ang ipinakita nitong pag-uugali sa pakikipag-usap sa ama na si Rocco Imperial ay naging dahilan upang mawalan siya ng gana dito. Hindi man lamang ito nag-abalang yakapin ang ama, upang sa simpleng pagtakip sa balikat o paghawak sa kamay maramdaman man lamang ng matanda na meron siyang anak na maari niyang maasahan at handang suportahan siya sa panahon na kailangan nya. Sa halip ay inutusan niya ang isang porter upang bitbitin ang kanilang mga bagahe na dala ng isang flight attendance. “Buweno, dahil nakapag-kumustahan na tayo, umalis na tayo rito,” nagmartsa ito patungo sa exit, iniwan si Lara para sundan si Rocco.

Only when they arrived at the waiting Mercedes did he betray a hint of compassion. “Don't,” utos niya ng tutulungan niya ang kanyang pasyente na umalis sa wheelchair and with surprising tenderness, binuhat niya ang kanyang ama ng mga braso, maingat niya itong inilapag sa backseat at tinakpan ng kumot ang mga paa nito. “You didn’t have to do that,” Sebastian snapped, bigong maitago ang sakit na nararamdaman.

Nang mapansin ito ni Christian ay agad na sinabi, “Apparently I did. Or mas gusto mo ba na tumayo lang ako at hindi tumulong at panoorin ka kung paano ka malaglag at masubsob?”

“Masgusto kong makatayo sa sarili kong mga paa ng walang tulong ng iba.”

“Then dapat ay mas iningatan mo ang iyong sarili habang ikaw ay nasa malayong lugar—or else had the good sense to stay home in the first place, instead of deciding you had to see Alaska before you die.”

Gustong-gusto ng sipain ni Lara ng malakas ang lalaking kaharap, pero dinaan na lamang niya sa tingin. “Accidents happen, Mr. Imperial.”

“Especially to globe-trotting eighty-six-year-old men.”

“Hindi naman po niya kasalanan kung sumadsad ang barko at siya lamang ang pasaherong nasaktan. Lahat ng bagay ay dapat din ikonsidera, and given his age, your father’s done amazingly well. Sa tamang panahon, and with adequate follow-up physical therapy, siguradong makakarecover din siya.”

“At paano kung hindi?”

“Then I guess you’re going to have to step up to the plate and start acting like a proper son.”

Kumurap-kurap ang mga mata nito na may kaakit-akit na mahahabang pilikmata. “Nurse and family counselor all rolled into one,” he drawled. “Napakagaling mo naman?”

“Well, you did ask.”

“And you told me.” He tipped the porter, umalis ito upang ibalik ang hiniram na wheelchair sa airport, pabagsak nitong isinara ang pinto ng car trunk at binuksan ang front passenger door. “Sakay na. Mamaya na natin ituloy itong pag-uusap natin.”