Kabanata 4: Appetizing

Kada naaalala ko ang lahat ng engkwentro namin ni Hunter ay hindi ko maiwasang mahiya. What was I thinking when I thought that he’s interested with me, too? Agad ko bang nalimutan na nilagyan ko ng tatlong kutsarang instant coffee ang inumin niya?

Napapapikit talaga ako sa tuwing naaaalala ang mga sinabi niya sa parking lot at halos gusto ko na lang iuntog ang ulo ko sa pader.

“Chandler del Riontes is really out of his mind. Sinong abnormal ang makaka-isip ng ganyang plano?” halos mapa-facepalm si Stacey habang ikinukwento ko sa kanya ang lahat ng nangyari. Matapos niya akong tawanan dahil sa nangyari sa amin ni Hunter ay kuryoso naman siya ngayon sa pakay ni Chandler. 

Mas magkakilala sila ni Chandler kaya malamang ay mas alam niya ang motibo ni Chandler. 

“Siya,” sagot ko at bahagyang humalakhak. “Pero kung ano man ang balak niya, wala na ako roon. Ang mahalaga lang sa akin ay ang medications ni Rhia.”

Her brows creased as if she’s thinking about something. Stacey is my best friend since we’re in college. Ngayon ay nagtatrabaho siya sa isang high end bar bilang waitress… Ngayong umaga ay nagpapahinga muna siya. 

“Be careful, Ras. How sure are you na hindi mo magugustuhan ang Hunter na ‘yon habang ginagawa mo ang estupidong planong ‘yan?” 

Tumaas ang isang kilay niya sa akin at saka ako nginisian.

My brows creased and bursted into a laugh.

“Tingin mo ba talaga magugustuhan ko ‘yon? Wala akong maramdaman sa kanya dahil alam ko ang limitations ko, Stace. Hindi ko maaabot ang yaman no’n kaya sa oras na matapos ko ang deal, aalis agad ako. Mahirap na…”

“Mahirap na?”

“Mayaman siya. Baka kung ano pang gawin sa akin no’n.”

“Ikaw na mismo na masyado siyang mataas para maabot mo… Paano ka makakasiguradong magugustuhan ka niya?”

I heaved a deep sigh. She has a point. 

“He will like me. I’m sure of that. I’ll raise hell so that he would like me. For Rhia… All of Rhia.”

She tapped my left shoulder while giving me a sympathetic look. Mabuti na lang at hindi awa ang nakikita niya dahil ayoko talaga ng pakiramdam ng kinakaawaan… I lived my life na kinakaawaan ng mga tao kaya ayoko na ulit iyong maranasan.

“I’m really proud of you… Hindi ka kailanman sumuko kay Rhia. I wish I could be as brave as you. Kung siguro ako ang nasa katayuan mo, hindi ko kakayanin ang lahat ng mga pinagdaanan mo.”

“Mahirap din naman ang mga pinagdadaanan mo pero tignan mo ngayon… Tumataba ka.” Agad niya akong hinampas nang pabiro sa braso at sinimangutan. Tinawanan ko naman siya agad.

She’s kind enough to let me live in her apartment. Mas gusto niya raw ‘yon kaysa mag-isa siya at tulong na raw niya ‘yon sa amin ni Rhia.

“Bibisita ako kay Rhia sa linggo. Day off ko ‘yon, e. Ano bang magandang bilhin na laruan?” tanong niya habang nagluluto ng tanghalian. Sobrang sarap niyang magluto kaya sa aming dalawa, siya talaga ang nagluluto palagi.

“Ganoon ba? ‘Wag mo nang bilhan ng laruan. Araw-araw nagpapadala si Chandler ng laruan doon. Tuwang-tuwa naman lagi ang anak ko at kita ko na gustong-gusto niya talaga si Chand.”

“Good for her, but not for you. ‘Wag kang masyadong pakakampante kay Chand. He’s known for being a monster. Dahil sa itsura at ugali.” 

“Bakit parang may pinanghuhugutan ang galit mo?” wika ko at saka tumawa nang malakas.

Hindi ako nakakatawa at sa lugar na ito lang ako malaya. Kaya naman nakakatuwa na hindi masyadong puyat si Stacey kaya may kakwentuhan ako ngayon. It feels a little lighter sa kabila ng mga pinagdaraanan ko.

“I just know…” she then winked at me.

I wonder what strategy should I use so Hunter would notice me? Should I make him feel that I am immediately uninterested with him? But that could make him not notice me immediately. He might think that I’m just one of those pathetic girls that likes to linger around him. Pero kung itutuloy ko naman ang pagpapapansin sa kanya, hindi ba mas magmumukhang pathetic akong tignan? At… baka mabwisit siya sa akin at tuluyang lumipat ng trabaho.

Buong araw kong pinag-iisipan iyon hanggang sa bantayan ko na nga si Rhia. Nakapagtatakang naroon din si Chandler kaya malaya kaming nakakapag-usap.

“Grabe din pala ‘yang pinsan mo, no? Kung sakaling siya ang magmana ng kompanya niyo, sobra-sobra na ang yaman niya,” I said nonchalantly. 

He stared at me for a while with his usual look. “Well, may kapalit naman ang lahat ng bagay.”

“Yeah, I know that my hardwork will pay off soon… Makukuha ko rin siya.”

“That’s good, Rassia… I can see that you’re really taking this job seriously. I’m impressed.” 

Nilingon ko ang anak kong tahimik na naglalaro ng manikang hawak. Biglang may tumawag kay Chandler kaya sinagot niya muna iyon sa labas.

“Mama, look at this doll. She’s so pretty.”

“Yes, baby… But you’re prettier than that doll…”

She looked at me with confusion on her face. “But my skin is so pale, Mom… Look at my under eyes, too.” She pulled her lower lid using her index finger to show me her eye bags.

My heart hurt a little. “Baby, beauty comes from within… a pretty face fades but a pretty heart lasts…”

“Does that mean… pag maganda ang mukha mo, you’re ugly, Ma? Well, I’d rather be ugly, Mom. I want to have a pretty face.”

I cupped her cheeks so she would look at me. “Mana ka sa akin kaya maganda ka, okay? Tignan mo, baby, ang ganda ganda mo kaya.”

“But the girl in the other room told me that my eyes look really awful… And I’m ugly…”

My blood immediately boiled by what she said. No one has the right to call someone ugly. First of all, my daughter is really pretty!

“Sinong babae ‘yan? Susugurin ko.”

“Ma, she died yesterday… That's why her words were stuck in my head. Maybe, she was right. ‘Yon pa kasi ang huli niyang sinabi bago siya mawala.”

I was astounded for a bit. Sobrang laki ng magiging galit ko kung sakali pero nang malamang patay na ang nagsabi noon ay nakaramdam ako bigla ng awa at naisip na mali ang iniisip ko kani-kanina lang. I honestly wished for that person’s suffering… dahil malaki na nga ang pinagdaraanan ng anak ko, sasabihan niya pa nang ganoon…

“Don’t think about it too much… Listen and believe in your Mama. You are very pretty. Once we find your Papa, I’m sure he will also notice that you are indeed pretty.”

Her eyes twinkled as if mentioning her father is a really great idea to suppress her sadness.

“Talaga po?” 

“Yes, baby… Kaya magpagaling ka lang kasi Mama is finding your Papa.”

Masasabi kong mas naging maginhawa ang buhay ko nang dumating si Chandler sa buhay namin. Binabayaran niya ang lahat ng utang ko sa tuwing may progress sa plano namin at wala nang gumugulo sa akin na inutangan ko. I sometimes think if I really deserve his treatment towards me… pero siguro nga ay maliit lang ito sa kanya. Fortunately, what’s little for him is a really huge thing for me.

“Hi!” It was our lunch time at wala ni isa ang gustong tumabi kay Hunter… o dahil siguro mismo ayaw niya nang may katabi o nahihiya ang mga kababaihan rito sa site na makipag-usap sa kanya… Dahil mula sa malayo, tanaw ko ang mga babaeng nakatitig lang sa kanya sa cafeteria.

Mula sa kinakaing pagkain ay dahan-dahang nag-angat ng tingin sa akin si Hunter at nang tuluyang ma-recognize ako ay nagtaas ng isang kilay sa akin. 

“What?” maiksi niyang tanong na para bang suyang-suya na makita ako.

“Can I sit here?” tanong ko. I flashed a big smile on my face while staring at him. Hindi na ako naghintay ng sagot niya at agad na rin akong umupo sa katapat niya na upuan. I noticed the girls around me gasping and drooling over him. Iba talaga ang tama ng mga babae sa Hunter na ito.

“Did I say yes?” iritado niyang tanong.

“Why so serious? Lagi ka na lang galit sa akin, Hunter.” 

Tila nagpanting ata ang tenga niya nang marinig niya akong tawagin siya sa first name niya.

“You think we’re in good terms? Pagtapos mong magbigay sa akin ng mapait na kape?” Tumawa ako pero halata ang pagiging peke nito. Sana ay hindi niya napansin!

“Really? Tinikman ko ‘yon bago ibigay… Mapait pala? I should’ve put four tablespoons of sugar instead of three…” Halos kagatin ko ang dila ko para pigilan ang sarili ko na magsalita pa. Mas lalo lang siyang nagagalit sa’yo, Rassia!”

“Don’t fool me…” Umiling siya nang bahagya at mabilis na lang na itinuloy ang pagkain.

“That food doesn’t look appetizing at all… Gusto mo bang ipagluto kita ng tanghalian at sabay na lang tayong kumain bukas?” Pangungulit ko. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng kapal ng mukha dahil hindi naman ako ganito.

His jaw tightened while chewing the egg on his plate. Hindi niya ako pinansin at nagpunas na lang ng tissue sa bibig kahit hindi pa nakakalahati ang kinakain. Matapos noon ay uminom siya ng tubig na nasa baso… Nang naghahanda na siyang umalis ay kumunot ang noo ko.

“Hindi ka pa tapos kumain, aalis ka na?” taka kong tanong.

“Nawalan na ako ng gana…” wika niya at saka dire-diretsong umalis.