Chapter 125

] PAGPAPAHAYAG NG DAMDAMIN ]

Nang gabing iyon ay umulan ng napakalakas. Nagtama ang kulog at kidlat. Napakatahimik ng kalye. Wala ni isang sasakyan na dumadaan. Wala ring lumabas na tao sa pagtatago.

May nakitang lalaking naglalakad sa gitna ng highway na parang baliw. Naglakad siya na basang-basa na ang katawan kahit walang sapatos. Ang kanyang mga luha na malayang umaagos ay natatakpan ng mga patak ng ulan. Hindi na niya naramdaman ang lamig na bumabalot sa kanyang katawan, dahil mas nanlamig ang kanyang puso. Parang nagyeyelo. Hanggang sa makaramdam ka ng manhid. Sobrang sakit. Hindi matitiis.

Naglakad siya at nagpatuloy sa paglalakad sa kalsada. Mahigpit niyang ikinulong ang mga kamay sa harap ng kanyang dibdib. Yakap sa sariling katawan.

Nagpatuloy siya sa paglalakad na hindi man lang alam kung saang direksyon siya pupunta, ang alam niya ay gusto lang niyang gumawa ng isang bagay na makakabawas sa sakit na tila binabato, pinupunit, pinupunit, nilalaslas at walang awang si