Chapter 2

Nasa kalagitnaan ako ng mabigat na eksena nang may pumukaw ng atensiyon ko.

Manang Fely showed up with this unfamiliar girl beside her. The first thing I noticed about her was her tanned skin. I suddenly felt insecure again. I badly want a skin tone like hers. Iyong tulad rin ng kay Vicky! Iyong tulad ng mga nandito sa Belleza Eterna! I feel so out of place because of my white skin. Para akong naligaw lang! Well, totoo namang naligaw lang ako rito. Niligaw lang ako ng tatay ko.

"Talianna, may bago tayong kasambahay," anunsiyo ni Manang Fely. Umayos ako ng upo at ngumiti sa dalaga. She was wearing a simple white shirt tucked in her high-waisted jeans. She has a straight jet black hair. Her smile made her more beautiful. She was tall, taller than me.

I stood up and I smiled at her. She looked friendly.

"Magandang umaga po, Ma'am. Ako po si Blair. Taga-riyan lang din ako. May sakit po si Nanay kaya ako po ang papalit sakaniya," aniya habang nakangiti.

"Anak siya ni Edna, Talianna," si Manang Fely.

Tumango ako. "Ganoon po ba? Nasa dining area pa si Dad. Ipakilala niyo siya."

I went back to watching the movie. Habang nanonood ay nahagip ng paningin ko ang pagpasok ng mangingisda. What's his name again?

"Senyorita," seryoso niyang sinabi habang papalapit.

Why the hell is he calling me that? It sounds so weird! Tingin niya ba nasa 80's pa siya?

Nagtaas ako ng kilay habang sinusuyod siya ng tingin. Nanatili akong nakaupo. He was really tall. Nakakahiyang tumabi sakaniya. Kitang-kita kung gaano ako kaliit.

"What?"

Huminto siya at hinaplos ang kaniyang buhok. Nakatingin siya sa kung saan. Sinundan iyon ng mga mata ko. Nakita ko si Blair na papalapit habang nakangiti kay fisherman. Tumango siya rito bago muling tumingin sa akin.

"Magpapaalam lang sana ako sainyo. Tapos na ang trabaho ko. Si Sir Lavino?"

"Dining area," tugon ko at bumaling ulit sa pinapanood.

"Sige. Pupuntahan ko lang, Senyorita. Magpapalam ako." Dinig kong sinabi niya ngunit hindi ko na nilingon pa. Tumango na lamang ako hanggang sa makita ko sa gilid ng aking mga mata na naglakad na sila palayo.

"Pinuntahan kita sainyo pero maaga ka raw nagpunta rito sabi ni Senyel. Hindi ka man lang nag-text," boses ni Blair.

"Pasensya na, Blair. Nawala sa isip ko. Kamusta si Tita Edna? Bibisita ako mamaya," si fisherman.

Hindi na klaro sa pandinig ko ang sagot ni Blair dahil tuluyan na silang nakalayo.

Umangat ang kilay ko. Nilingon ko sila hanggang sa makapasok sila sa dining area. Sila ba? Hmmm. Obviously.

Isang kasambahay at mangingisda. What a perfect couple we have here, huh. Baka naman maglandian lang sila imbes na magtrabaho rito? Hindi naman yata madalas dito iyong mangingisda. Hardinero siya rito. Hindi naman pwedeng araw-araw siyang maggupit ng mga halaman. Makakalbo ang hardin namin!

Tutok ako sa pinapanood nang marinig ko ang boses ng mangingisdang iyon.

"Senyorita."

Ano bang pangalan niya? I'm sure it starts with letter N. Naruto?

I raised an eyebrow at him nang tumayo siya sa gilid ng sofang inuupuan ko.

"Masarap iyong smoothie. Salamat nga pala roon. Mukhang mahilig ka sa masustansiyang inumin." He smiled gently. Kitang-kita ko ang pagsayaw ng berde niyang mga mata. Naiirita talaga ako sa tuwing nakikita ko ang mga iyon. Parang pinapamukha sa akin na kahit kailan hindi ako magkakaroon ng ganoon.

This fisherman is indeed lucky to have those! I even searched about it and I found out that green eye color is the rarest color around the world and it is estimated that only around two percent of the world's population have green eyes! Can you believe it? Kabilang siya sa dalawang porsiyentong iyon!

Nagkibit-balikat ako at nilingon ulit ang TV. "Yeah. No problem," I said lazily without looking at him.

"Sa susunod, bawasan mo ng chia seeds. Para akong lumulunok ng buhangin."

Iritado ko siyang nilingon. Seryoso lamang ang kaniyang mukha at tila hindi naisip na nakaka-offend ang kaniyang sinabi.

"Bakit? Hindi ka ba sanay lumunok ng buhangin? Sa dami ng buhangin dito sa lugar niyo." Umikot ang mga mata ko sa sobrang pagkairita. I don't even know why I'm talking to this green eyed fisherman!

"Kahit gaano pa karami ang buhangin dito, hindi ko susubukang lunukin iyon. Kahit gaano pa iyon kapino," seryoso niyang sinabi ngunit kitang-kita ko ang amusement sakaniyang mga mata. He's making fun of me and it seems that he's enjoying it!

"You know what?” Pumikit ako nang mariin. "Whatever! Just leave! You're so annoying," nanggigigil kong sambit.

Ngumuso siya at nag-angat ng kilay. "Pasensiya na. Sige. Una na ako." Bahagya siyang ngumiti bago tumalikod at tuluyan nang naglakad palabas.

Sa hapunan, I tried to cook adobo. Nakikita ko kasi kay Manang Fely na madali lang lutuin iyon. Kaya sinubukan ko para naman maging makabuluhan ang araw na ito. Nag-search ako ng recipe para mas maging sigurado ang bawat ginagawa ko.

"Sigurado ka ba, Talianna? Jusko. Ni hindi ka nga marunong mag-prito ng itlog," komento ni Manang Fely nang makitang determinado akong magluto. Pinahanda ko sakaniya ang mga sangkap.

"Manang, hindi po ako matututong magluto kung hindi ko sisimulang matutunan kung paano," makabuluhan kong sinabi.

Nagkamot siya at hindi na nagsalita pa. Napangiti ako.

"Marunong ka bang maghiwa niyan?" nag-aalala ang kaniyang boses nang makitang binabalatan ko ang sibuyas. I lazily rolled my eyes.

"Nanood na po ako ng tutorial nito, Manang. Kayang-kaya ko ito. Just watch me, okay? And please, refrain yourself from saying any offensive words. I'm not stupid, Manang."

Ngunit hindi pala talaga ganoon kadali. Sa paghihiwa pa lang ng sibuyas, tagaktak na ang pawis ko. Sumisinghot na ako at lumuluha na ang mga mata ko.

"Manang, it hurts. I can't do this." Binitawan ko ang kitchen knife at tuluyan nang nilubayan ang makasalanang sibuyas na iyon. I should have worn an eye protector glasses!

Inabot sa akin ni Blair ang kahon ng tissue. Dumukot ako mula roon at tinuyo ang mga mata. Ngunit parang mas lumalala lang ang hapdi bawat segundo. Hindi ko na talaga mapigilang tuluyang maiyak sa sobrang hapdi.

"Bakit ganoon? That's the worst vegetable! I swear! Never na ako maghihiwa niyan!" I cried out.

Umupo na lang ako at umiyak. Ngunit sila naman ay natatawa lang! I can't believe they find this funny!

"Pulang-pula ang ilong mo, Ma'am." Humagikgik si Manang Lusing.

"It's not funny, Manang. Ang hapdi kaya! Hindi ba kayo napapaiyak ng sibuyas?" I glared at her.

"Hindi! Kasi naman kinusot mo ang mata mo habang naghihiwa! Buang!"

Natatawa pa rin niyang sinabi.

Hinayaan ko si Manang Fely na ipagpatuloy ang paghihiwa sa mga sangkap. Hinintay kong kumalma ang mga mata ko at nang hindi na mahapdi, tumayo muli ako at pinagpatuloy ang pagluluto.

Pinapanood nila ang bawat kilos ko na para bang nag-aabang ng maling galaw. Humahaba pa ang leeg ni Manang Fely habang naghuhugas ng mga pinggan masilip lang ang ginagawa ko.

Nakangiti ako habang pinapanood si Manang Fely na tikman ang sabaw ng adobo ko. Nabura lang iyon nang makita ko kung paano siya ngumiwi.

"Napakaalat, Talianna," komento niya habang nakangiwi. Mabilis siyang kumuha ng tubig at nilagok iyon.

Bumagsak ang balikat ko habang nakatanaw sa kumukulong sabaw. Tinikman ko rin iyon at hindi nga talaga nagbibiro si Manang Fely. I don't think it's edible!

"Dagdagan mo ng tubig tapos hayaan mong kumulo at pagkatapos ay tikman mo ulit." Manang Fely suggested and I immediately did that.

Nang kumulo iyon ay tinawag ko si Blair na abalang nagpupunas ng mga pinggang kanilang hinugasan kanina. She was wearing the maid's uniform. Of course! Kasambahay siya rito at dapat lang na ganoon ang isuot niya. Ako lang ang may karapatang magsuot ng white maxi dress sa mansiyon.

"Blair, ikaw naman ang tumikim nito. Pasado na siguro ito ngayon." I smiled at her.

She licked her lips after tasting it. Kunot ang kaniyang noo at tila pinag-iisipan ang dapat sabihin.

"How's it?" I asked cheerfully.

"Ayos na, Ma'am Talianna. Lasang adobo na rin naman." She shrugged.

"Ano bang lasa kanina, Blair?" Natatawang singit ni Manang Fely. Pinanliitan ko siya ng mga mata.

Ngumiti lamang si Blair kay Manang Fely.

"Really? Ayos na? Ayos lang? But I want it to be perfect! Ano pa ba sa tingin mo ang kulang?"

"Ayos naman siya. Mape-perfect mo rin iyan. Practice lang nang practice, Ma'am. Kung gusto mo, tuturuan kitang magluto ng iba't ibang putahe." She smiled.

She knows how to cook then? Iba't ibang putahe pa talaga! Ni hindi ko nga makuha ang perpektong hulma ng fried egg. I don't know what's gotten into me at naglakas loob akong lutuin ang adobo. Probably boredom.

"What dishes do you cook then? I want to learn the kare-kare."

She nodded. Malapad ang kaniyang ngiti.

"Kayang-kaya. Madali lang lutuin ang kare-kare. Paborito iyon ni Nabrel kaya madalas ko siyang ipagluto ng ganoon."

Pinanood ko kung paano kuminang ang kaniyang mga mata. Para bang tuwang-tuwa siya sa sinabi.

"Really?" I said, not really interested. Tumalikod ako upang takpan ang adobo. Nilanghap ko ang amoy niyon bago tuluyang takpan.

"Opo. Kailan kita tuturuan, Ma'am?" She asked.

"I don't know yet. Kapag naisipan ko na." I shrugged.

"Pwedeng bukas din, Ma'am. Nandito si Nabrel bukas at pwedeng siya na rin ang manghuhusga sa luto mo tutal paborito niya iyon," aniya.

Kumunot ang noo ko. "Bakit? Maggugupit na naman siya ng mga halaman sa hardin?"

"Siya kasi ang kinausap ng daddy niyo para i-tour ka rito sa Belleza Eterna. Inip na inip ka raw po kasi."

Ngumuso ako. Tour? I think it's much better than to sleep all day. Hindi na rin masama.