EliezahNILAPAG niya ako sa kama. Umayos ako ng upo at humilig sa headboard. Sumampa rin siya sa kama at tumabi sa'kin. Kinabig niya ako para sa dibdib niya ako humilig. Hinahaplos niya ang buhok ko. "Bukas, babalik na ako sa trabaho," saad ko. "Pero hindi ka pa magaling." Sagot niya. "Kaya ko na ang sarili ko. Ayokong samantalahin ang binigay ng agency na pahinga knowing na iba ang sitwasyon ng agency ngayon." Tumahimik siya. "Hindi biro ang nangyari, Zykiel. Marami ang nasugatan at may namatay na mga kasamahan natin. Kahit pa pinanumpaan nila ang kanilang trabaho ay hindi parin sapat na mawalang saysay ang pagkamatay nila. Kailangan managot ang may sala." He sighed. "Yeah. If that's your decision, then we'll go back to our work tomorrow." Tumingala ako sa kanya. "Teka, bakit hindi ka nagre-report sa HQ habang nagre-recover ako?" "Through phone call lang ako nag-re-report. Do you think kaya kong iwanan ang fiancee ko rito na walang kasama." Umismid ako ng marinig ko ang sali
EliezahPAUWI na kami pero hindi parin mawala sa'kin ang isipin kung sino ang texter na iyon. "Hey! Huwag ka ng mag-alala. Sooner or later, malalaman natin ang texter na to." He assured at hinawakan ang kamay ko na nakayakap sa bewang niya habang ang isang kamay niya ay nakahawak sa manibela ng motor. "I can't help it, Zykiel. Nababagabag ako sa message niya." Sagot ko at nagbuntong hininga. Pinisil niya ang kamay ko at hindi na nagsalita. Alas tres na ng hapon at medyo maambon at di naglaon ay umambon na nga hanggang sa bumilis na ito kaya napagpasyahan namin na huminto muna sa isang inn na nakita namin katabi ang isang convenient store na 5 metro yata ang layo mula sa inn. Sumilong kami sa inn at mabuti nalang at hindi kami masyadong nabasa. Pinunasan ko ang mukha ko ng panyo. Ganun rin si Zykiel. Pinunasan niya rin ako ng matapos siyang magpunas. "Should we check in?" Tanong niya habang pinunasan ang leeg ko. Lumingon ako sa loob ng inn. May ilang tao sa loob. "Kapag hindi tum
Eliezah"KAPAG nagka-anak na tayo, ayoko nang magtrabaho ka pa bilang agent." Napalingon ako kay Zykiel. "Huh?" Lumingon siya sa'kin. "I don't want to risk your life especially when you're already pregnant." Seryoso siya habang sinasabi niya ang mga katagang iyon. Bumundol ang kaba sa dibdib ko pero tinabunan ko iyon sa pamamagitan ng pagtawa. "Napaka-futuristic mo naman. Malayo pa iyon." Natatawang sagot ko. Napawi ang tawa ko ng hindi siya tumawa o ngumiti man lang. He just watched me laughing. "I'm not joking, babe. I'm serious here." He said. "Alright. Isa lang naman ang dahilan kung bakit ako nag-stay na maging agent. Hindi ko pa nakamtan ang hustisya ng mga magulang ko. After that, I'll retire." Sagot ko.Huminga siya ng mahaba at malalim na hininga. "Let's go. Pupuntahan pa natin ang presinto." Sabi niya at naunang naglakad. Sumunod ako at namulsa. Nakasalubong namin si agent 00015 na may dalang folder. Binati niya si Zykiel pero hindi siya pinansin ng lalaki. Nagtataka
EliezahPAULIT ulit kong pinapakinggan ang message na natanggap ko. His voice was so lively na parang hindi siya patay. Walang bakas ng kahit ano kundi pagkasabik. Sino ang misteryosong texter na ito? Paano siya nagkaroon ng kaparehong boses ng Papa ko. Hindi ako naniniwalang si Papa ito dahil kitang kita ko noong araw na ilibing si Papa at si Mama. Nakaukit pa sa isipan ko ang pangyayaring nadatnan namin noong araw na inambush ang sinasakyan nila sa isang daan papunta sa venue ng birthday ni Mama. Pinahid ko ang luha ko na kanina pa naglalandas sa pisngi ko. Sumiklab ang panibagong galit sa puso ko sa isiping baka isa na naman ito sa pakulo ni Fergie Morgan. Hindi na ako makakapayag na pati ang mga magulang kong nananahimik na ay guguluhin niya pa. Hinding hindi!"Elie?... Let's eat. Dinner is ready." Sumungaw si Zykiel sa pinto ng kwarto ko rito sa bahay. "Hindi ako gutom. Kumain ka nalang." Sagot ko habang sinusuot ang leather jacket ko. Pumasok siya. "Saan ka pupunta?" "Sa HQ
EliezahWALA kaming imik habang tinatahak namin ang daan papunta sa bahay na pinuntahan namin dati. Pagdating namin sa lugar ay sumalubong samin ang nakakabinging katahimikan. Ang bahay ay walang ilaw at ang tanging tumatanglaw sa bahay ay ang maliliit na sinag ng buwan. Bumaba ako sa kotse at ganun din si Zykiel. Lumapit kami sa bahay na walang ilaw na nakabukas at walang sinyales na may nakatira roon. Nasaan siya? "Wala siya rito, Elie. You must be wrong. Baka ginamit lang ng kung sino ang boses ng... Papa mo, " malalim niyang sabi. Umiling ako. "Hindi. Alam kong siya iyon, Zykiel. Hindi ako maaaring magkamali dahil kilala ko ang boses ni Papa!" Bahagyang tumaas ang tinig ko. Hindi ko siya maintindihan. "Elie,..." Nagtangka siyang lapitan ako pero umataras ako. Nagsimula ng mabuo ang luha ko na nagbabadya sa sulok ng mga mata ko. Hindi ko na yata kakayanin pang mawala siya ulit sa'kin. Umasa na ako. Alam kong matagal ng panahon ang lumipas pero naroon parin ang kaunting pag-as
EliezahNAGISING ako sa mumunting haplos sa buhok ko. Dahan dahan kong iminulat ang mata ko at una kong nakita ang nakangiti na labi ni Zykiel. "Good afternoon, sleepyhead!" I closed my eyes when he kissed my forehead. "Afternoon," paos kong sagot at naghikab. Pumikit ako ulit ng ilang sandali bago ko tuluyang iminulat ang mga mata. Inilinga ko ang mga mata ko at papalubog na rin ang araw. Wala na sina Kieran sa paligid pati si Kieffer. "Nasaan na sina Kieran?" Tanong ko at bumangon. "Nandoon sa harap. Sa may lawn," sagot niya at bumangon. Pinagpag ang sarili at nag-inat. Nangalay yata siya sa pagkakahiga namin. "Ganun ba, magbibihis lang ako. Ikaw din," sabi ko at tuluyan ng tumayo. Binitbit ko ang libro na hindi ko na naman natapos basahin dahil sa antok ko kanina. "Sige." Tumayo siya at sinabit sa balikat ang towel. Sabay kaming umakyat sa ikalawang palapag ng bahay. Pumasok siya sa guest room kung saan siya natutulog. PAGKATAPOS kung maligo at magbihis ng pormal ay nag-ayo
EliezahHALOS mag-uumaga na nang matapos ang party. Tanging kami nalang tatlo ni Zykiel at ni agent 00050 ang natira na nasa katinuan pero medyo may tama na ng alak. Bagsak na ang mga kasamahan namin sa mga mesa nila. "Inaantok ka na?" Tanong ni Zykiel habang hinahaplos ang buhok ko. Nakahilig ako sa balikat niya kasi parang umiikot na ang paningin ko. Ilang shots narin naman ang nainom ko. "Oo. Medyo umiikot na nga ang paningin ko." Sagot ko at naghikab."Akyat na tayo? Alas cuatro narin naman ng madaling araw. Bahala na sila rito, " umikot ang paningin niya. "Sige." Binuhat niya ako at ikinawit ko naman ang mga kamay ko sa leeg niya. Hinilig ko ang ulo ko sa dibdib niya at pinikit ang mga mata. Nang makarating sa kwarto ay nilapag niya ako sa kama at kinumutan. Half-open nalang ang nagagawa ng mga mata ko. "Magpahinga ka na. It's been a long and tiring day for you." Sambit niya at hinalikan ako sa noo. Bahagya lang akong tumango at nagpatangay na sa antok pero bago ako tulyang
EliezahDAHIL sa pagdating ni Papa ay nagising ang mga kasamahan namin na natutulog. Gulat pa sila ng makita ang Papa ko. Sa pagkaka-alam nila ay patay na ang mga magulang ko at ako nalang ang sa pamilya namin. "Ipaliwanag niyo po sa'kin kung papano nangyari ang..." Huminga ng malalim si Papa at saka nagsalita. " Nong araw na inambush ang sasakyan namin noong birthday ng Mama mo ay may nagligtas sa'kin. Noong dumating na tayo sa hospital ay may kumuha sa'kin na hindi ko alam. Hindi ko kilala ang kumuha sa'kin. Isang taon akong comatose sa hindi ko kilalang bahay. Ang tanging nakikita ko lang ay ang dalawang nurse na salitan sa pagbabantay sa'kin at isang Doctor na hindi ko makita ang mukha bukod sa mga mata niya. Wala akong maalala nang magising ako kahit ang sarili kong pangalan ay hindi ko maalala. Tumakas ako sa bahay na tinutuluyan ko at nagbakasakali na may maalala ako kahit papano pero mas lalo lang nagulo ang utak ko. Palaboy laboy ako hanggang sa may tumulong sa'kin na lalaki