Kabanata 3

Hindi ko puwedeng mahuli ni Leonardo. Hindi ko alam kung anong maaari niyang gawin sa ganitong sitwasyon. Tumalikod ako at agad na umalis. Tinawag ko ang aking assistant, si Troy. “Padalhan mo ako ng bangka agad para makaalis dito.”

Sa oras na tumungtong ako sa pampang, tumunog ang phone ko ng may message sa screen.

[Madeline, ikaw iyon kanina lang, ano? Dapat alam mo na ikakasal ka kay Leonardo, pero ako ang opisyal na ilalagay sa album.

At oo nga pala, gusto ako ikama araw-araw ni Leonardo. Nagpatingin na ako kanina. Buntis na ako. Sa buhay na ito, pagkakataon ko na din sawakas ang maging asawa ng mafia.]

Si Dora. Kaya pala sa dati kong buhay, wala silang koneksyon ni Leonardo, pero sa buhay na ito, hindi sila makapaghintay na maging publiko ang kanilang relasyon sa loob lamang ng ilang araw. Mabilis nilang naplano ang mga bagay-bagay para magtulungan sila at isantabi ako sa buhay ngayon.

Inisip ko ang nakaraan kong buhay—kung paano ang pamilya Vittorio, gamit ang suporta ng pamilya ko, ay nabawi ang mahalagang trade port, nasiguro ang hindi mabilang na arms deal, at nakita ang kanilang yaman na biglaang tumaas. Sa loob ng ilang taon, sila na ang naging pinuno ng southern mafia.

Tuwang-tuwa sa akin ang mga nakatatanda sa pamilya Vittorio, naniniwala na kagagawan ko itong lahat.

Pabor na pabor ang pagtrato nila sa akin.

Hanggang sa nadiskubre ko ang mga litratong iyon.

Sa oras na iyon, pumasok ang ama ko sa aking kuwarto. Malalim ang boses niya. “Babalik na si Ivan galing overseas sa loob ng limang araw.”

Nanigas ako sandali. Sa nakaraan kong buhay, ang lahat ng mga fiancée ni Ivan ay misteryosong naglaho ng magkakasunod. Ang sabi sa chismis ay may kakaiba siyang fetish, kaya walang naglakas loob na pakasalan siya, at natural, wala siyang tagapagmana para sa kanyang pamilya.

Pero ang alam ko ay siya ay taong makapangyarihan at maimpluwensiya. Kung gusto ko maghiganti, ang pakasalan siya ang pinakamaganda kong pagpipilian.

Sa sumunod na araw, dumating ako sa kuwadra ng mga kabayo ng maaga. Isang pares ng purebred black warhorses ang eleganteng nakatayo sa liwanag ng umaga, nakalugay ang mahaba nilang buhok at kita ang matipunong katawan. Personal silang brineed at sinanay ko. Regalo ko itong minsang naiplano para kay Leonardo sa dati kong buhay.

Noon, gusto ko siyang pakasalan ng buong puso. Ang lahat ay inihanda ko para sa gusto niya, hanggang sa gintong saddle at decorative harness. Pero sa buhay na ito ngayon, puwede ko na sawakas dekorasyunan ang kabayo ko sa gusto kong paraan.

Pero makalipas ang ilang araw, nakita ko ang social media post ni Dora. Sa litrato, nakasakay siya sa metikuloso kong sinanay na purebred horse, habang nakatayo si Leonardo sa tabi niya, nakangiti.

“Alam ni Leonardo na kailangan ko ng mabuting kabayo, kaya ipinadala niya ito para sa akin. Ang sarap sa pakiramdam ang maispoil!”

Sumarado ng mahigpit ang mga kamao ko.

Noong nagmadali ako sa kuwadra ng mga kabayo, sinasakyan ni Dora ang kabayo ko harap ni Leonardo, mukhang nilalasap niya ng husto ang kanyang pribilehiyo.”

“Wala kang karapatan sakyan ang kabayo ko,” malamig kong sinabi.

Matapos ako makita, agad na nagpaawa si Dora at kinagat ng kaunti ang labi niya. Nanggilid ang kanyang mga luha.

“Leonardo, may mali ba akong ginawa? Bakit mukhang galit si Madeline?”

Kaswal siyang niyakap ni Leonardo. Walang pasensiya sa tono niya. “Kabayo lang ito. Pagmamayari mo. Hindi ba’t mapapasaakin din naman ito sooner or later? Anong masama kung hayaan si Dora na sakyan ito ngayon?”

Hindi ako makapaniwala sa kawalanghiyaan niya.

“Sinong may sabi na mapapasaiyo ito?”

Ngumisi si Leonardo. Lasap na lasap ang panlalait sa tono niya. “Madeline, ang iyo ay akin. Para sa pamilya ang kuwadro mo ng mga kabayo sa huli.”

Tinignan ko ang riding crop sa tabi ko, kinuha ko ito, at inihampas ng malakas sa saddle.

Nagulat ang kabayo at napatalon halos, dahilan para mahulog sa sahig si Dora.

Kakaiba ang pagbagsak niya. Nadumihan ng alikabok ang dress niya at makikita ang taranta sa kanyang mga mata.

“Madeline, unti-unti ka ng nagiging bruha sa mga kilos mo! Sa pasensiya mong ganyan, hindi ka na talaga nararapat maging asawa ko!”

Tinitigan ako ng galit ni Leonardo.

Malamig akong tumitig sa kanya.

“Leonardo, minamaliit mo ang kakayahan ko maging walang awa. Ang kinamumuhian ko sa lahat ay ang sinasamantala ang sinseridad ko at tinatapaktapakan. Hindi na kita mahal. At hinding hindi na kita pakakasalan.”

Nanigas si Leonardo. Hindi pa niya ako nakikitang ganito noon. Dati, kahit na gaano kalaking eksena pa ang gawin ko, lagi akong bibigay sa bandang huli. Pero sa pagkakataong ito, buo na talaga ang loob ko na tapusin ang aming ugnayan.

Agad siyang lumapit para hawakan ako, pero sa oras na iyon, nagsimulang umiyak si Dora. “Leonardo, sobrang sakit. Dumudugo ang binti ko.”

Nanigas si Leonardo mula sa kanyang kinatatayuan, kita ang matinding galit sa mga mata niya na may kakaibang baluktot at kumpiyansang dating. Sumarado ng mahigpit ang panga niya at nagsalita siya sa malalim at nakakagimbal na boses.

“Madeline, babalik ka din sa akin ng luhaan! Huwag mo isipin na hindi ko alam ang mga pakana mo!”