Kabanata 2

“Masamang balita! Tumalon si Dora sa karagatan!”

May sumigaw, at nagkagulo ang banquet hall.

Noon, kapag nakikita ko si Leonardo na may kausap na ibang babae, sisigaw ako at magwawala, lalo na ang makita siyang tumalon sa karagatan para may iligtas na babae. Pero ngayon, nanatili akong hindi nababagabag dahil alam ko na palabas lang ito ni Dora.

Hindi nagtagal, dumating si Leonardo habang nasa mga bisig niya si Dora. Magulo ang kanilang mga damit at pareho silang basang-basa. Puro luha ang mata ni dora at namamaga ang kanyang labi. Malinaw na mabagsik ang halik sa kanya.

“Kita mo iyon?” Malamig na nakatitig sa akin si Leonardo, ramdam ang panlalait sa boses niya.

“Dahil sa mga masasama mong plano, napilitan siyang tumalon sa karagatan.”

Natutuwang pinanood ng mga miyembro ng mafia ang aming sitwasyon. Natawa ang iba, habang ang iba naman ay tinignan ako habang interesado, hinihintay nila akong mawalan ng kontrol sa sarili.

Kalmado kong tinignan ang dalawa at sumagot, “Oh? Bakit buhay pa din siya kung ganoon?”

Nanigas ang ekspresyon ni Dora, at makikita ang bakas ng guilt sa kanyang mga mata. Agad siyang kumapit sa braso ni Leonardo. Mahina at maselan ang kanyang boses.

“Leonardo, okay lang ako. Wala itong kinalaman kay Madeline.”

Naging malamig bigla ang titig ni Leonardo. Sa sumunod na sandali, hinawakan niya ng malakas ang braso ko at halos tumumba ako.

“Bakit hindi mo subukang maramdaman ang mahulog sa karagatan?”

Bago pa ako makakilos, binuhat niya ako at dinala papunta sa pantalan.

Naramdaman ko ang malamig na hangin sa mukha ko habang papalayo ang ilaw mula sa banquet hall. Malawak at madilim na karagatan ang nasa palibot ko.

Sa sumunod na sandali, inihagis niya ako.

Kinain ako agad ng malamig na tubig dagat. Namanhid ang mga binti ko sa nakakasakal na sakit, pakiramdam ng baga ko pinagpipirapiraso sila, at taas baba ang paghagis sa akin ng mga alon.

Desperado akong pumiglas, maririnig ang mga malalalim na paghinga at gulat na sigaw ng mga tao sa paligid, kabilang ang malayo at malamig na tingin ni Leonardo.

Hindi ko na napansin ang oras. Unti-unting lumabo ang paningin ko. Bigla, nakaramdam ako ng malamig na kamay sa tabi ko, hinatak ako palabas ng tubig.

Inihagis ako sa kahoy na pantalan. Umubo ako ng bayolente at basang-basa.

Nakatayo si Leonardo sa itaas ko. Mapanglait na nakangiti.

“Tama na sa kalokohang ito.” Yumuko siya. Naramdaman ko sa aking tenga ang hininga niya ng maglagay siya ng singsing sa palad ko. Malalim at malamig ang kanyang boses.

“Basta umayos ka ng ugali, makukuha mo ang kasal na gusto mo. At least sa pangalan man lang, iisipin nilang asawa kita.”

Tumingala ako at nagtanong, “Sino ang tunay na gusto mong pakasalan kung ganoon? Si Dora ba?”

Mukhang nagalit si Leonardo, pero may bakas ng kuntentong kayabangan sa mga mata niya.

“Alam ko na nagkukunwari ka lang. Makinig ka sa akin. Huwag mo itong babanggitin sa harap ng mga pamilya natin!”

“Ang nararamdaman ko para kay Dora ay bagay na hinding-hindi mo maiintindihan! Mabait siya at mahina, hindi tulad mo na gumagamit ng masasamang mga plano!”

Natawa ako. Ang ironic. Siya ang duwag na walang lakas ng loob kalabanin ang ama niya, pero, sa hindi maipaliwanag na dahilan, ako ang sinisisi niya para sa lahat.

Naging malamig ang boses niya.

“Pero kung maglalakas loob ka ulit na saktan si Dora, hindi ako mag-aalinlangan na siguruhing mawawala ka na ng tuluyan.”

Tumayo siya at inutusan ang tauhan niya, “Dalhin mo si Madeline sa kuwarto niya. Siguruhin na makakapagpahinga siya ng mabuti.”

Hindi ako kumontra. Puno ng mga tauhan niya ang yate. Wala akong pagkakataon na makatakas. Sa ngayon, wala akong nagawa kung hindi bumalik sa kuwarto ko.

Matapos magbihis mula sa basa kong mga damit, tumingin ako sa paligid, hindi ako mapakali.

Patindi ng patindi ang mga taktika ni Dora. Nagsisimula akong mapaisip kung isinilang din siya muli.

Kailangan ko kumalma at mag-isip.

Kaya, tumungo ako sa spa, umaasa na makakatulong ang mainit na tubig para makapagrelax ako.

Pero sa oras na buksan ko ang pinto, napatigil ako bigla.

Puno ng steam ang paligid at may maulap na liwanag.

Nakasandal si Leonardo sa dulo ng pool habang wala siyang damit sa itaas. Si Dora, na halos hubad na, ay nakakapit sa kanya, nakadikit siya sa kanyang likod habang mapang-akit na minamasahe ang mga balikat niya.

Umungol ng mahina at paos si Leonardo na parang nasasarapan siya.

Pagkatapos, humarap siya bigla kay Dora at dinaganan siya sa gilid ng pool.

“Sweetheart ko, gusto ko na isilang mo ang nag-iisa kong tagapagmana—ang unang anak na lalaki sa pamilya Vittorio,” possessive niyang sinabi.

Namula ang mga pisngi ni Dora. Yumakap siya sa kanyang leeg, nanginginig ang katawan niya habang bumubulong at malaswa ang boses. “Leonardo, mahal na mahal kita. Sige pa please.”

Pakiramdam ko may dumudurog sa puso ko.

Parang patalim na sumaksak sa akin ang eksena.

Napaatras ako bigla, gusto kong umalis, pero sa pagmamadali ko, natabig ko ang tray sa tabi at naging maingay ang pagbagsak nito.

Nanigas si Leonardo. Agad naging malagim ang kanyang ekspresyon. Nakakatakot ang titig niya.

“Sinong nandyan?” tanong niya.