Biglang sumabog si Selene at napaiyak.Humagulgol siya na parang baliw habang tumatakbo palabas ng architecture design firm. Ang hindi niya alam, meron nang kotse na nakaparada sa labas.Si Marcus at Ryan ay nakaupo sa loob, pinapanood si Selene."Lumabas nang umiiyak ang pinsan mo na may marumi at lumang sapatos na nakasabit sa leeg niya, haha!" Inasar ni Ryan si Marcus."Ano, pinsan mo kaya siya!" Ni minsan ay hindi naman talaga kinilala ni Marcus si Selene bilang sarili niyang kamag-anak. "Pinsan mo siya! Gago, kung magkaroon ako ng pinsan na ganyan kapangit ang mukha at naniniwalang siya ay napakaganda. Siguradong mamamatay ako sa pandidiri. Marcus, hindi mo dapat iparamdam sakin na tinataboy mo ako ng ganito," sabi ni Ryan sa seryosong tono.Hindi niya pinansin ang mga sinabi nito, at nagtanong si Marcus, "Sabihin mo, Ryan! Wala ka na bang ibang kayang gawin bukod sa saktan si Sebastian?"Sumagot si Ryan nang may ngiti, "Alam mo ba kung bakit biglang umalis si Uncle Sebast
Lumingon si Ryan para tingnan si Marcus at may naiinis na ekspresyon. "Tumahimik ka! Sinusubukan kong makipag-usap sa staff member."Pagkatapos nun, hindi niya pinansin ang seryosong paghanga ng receptionist, at agad niyang binago ang tono niya at sinabi, "Ikaw babae, ako na magsasabi sayo. Kapag nag-isip ka naman ng ganyan ka walang kwentang bagay sa trabaho, siguradong tatanggalin kita! Simula ngayon, ayusin mo yang trabaho mo. Wag mong punuin ang utak mo ng romansa o kung ano pa!"Maamong sumagot ang receptionist, "Opo, Director Poole."Nang makita niya si Ryan na binaba ang telepono, nagtanong na ulit si Marcus, "Makikipag kompetensya ka pa rin ba talaga sa Uncle Sebastian. mo?"Ang naguguluhang si Ryan ay sumagot, "Umalis ka nga dito!""Kotse ko 'to!" Sumigaw pabalik si Marcus.Ang katotohanan na tama siya ay nagpatahimik kay Ryan.Matapos ang ilang segundo, sinabi niya nang may gigil sa ngipin niya, "Ako, ang munting young master na Poole family, ay nag-aatubuling sumakay
Sa wakas, umalis na rin ang dominanteng direktor.Gayunpaman, parang wala pa rin nagbago kay Sabrina tungkol dito.Hindi alintana kung nandito man si Sebastian o wala, magtatrabaho pa din siya katulad ng madalas niyang ginagawa. Araw-araw din naman kasi silang magkasama at magkatabi din matulog tuwing gabi sa bahay, hindi na siya nakakaramdam ng takot sa kanya."Mag-ingat ka," sabi niya kay Sebastian, habang nilalapag ang mga drawing na hawak niya."Lalamig ang tsaa mo. Tandaan mong inumin yan," pagpapa-alala ni Sebastian."Mmm.""At saka, tandaan mo na kailangan mong tumayo at maglakad tuwing lilipas ang kalahating oras. Kundi hindi, hindi yan magiging maganda sa cervical spine mo," sabi ulit ni Sebastian."Mmm."Wala talagang nasabi si Sebastian sa pagsagot niya nang masunurin. Gusto niya talaga siyang tanungin, "Bakit ba nakakaya mong ngumiti nang maliwanag kapag kasama mo ang mga babae mong kaibigan, pero iilan lang ang mga salita mo pagdating sa asawa mo?"Pero, naisip
Ni hindi tumingin si Sebastian kay Ryan.Pero, mas lalo lang natakot si Ryan dahil dito, at dumating sa punto na nagsimula siyang pagpawisan ng malamig.Bakit nandito na naman siya?Uncle Sebastian!Hades!'Ano...Hindi mo dapat niloloko ang mga tao nang ganito. Hindi ba nakaalis ka na? Bakit nandito ka na naman? Talaga ba...talaga bang hindi mo kayang mahiwalay sa asawa mo?'Sa kabila nang takot niyang ekspresyon, nagawa pa rin ni Ryan na ngumiti nang pilit at binati siya, "Uncle Sebastian?""Katulad ka lang ni Selene," kalmadong sinabi ni Sebastian.Agad na sumagot si Ryan, "Ano... Anong sinabi mo? Ang Selene na walang hiyang umalis dito ngayon lang, na may marumi at lumang sapatos na nakasabit sa leeg niya? Uncle Sebastian, paano mo naman ako nakumpara sa kanya?"Hindi niya na gusto pang mabuhay. "Uncle Sebastian, hindi... hindi ako pumunta dito para... para makita si Aunt Sabrina," sinubukang magpaliwanag ni Ryan, pero nasabi niya ang totoong intensyon niya dahil sa kaba.
Na may mapulang mga pisngi, sumang- ayon si Yvonne, "Sige, Director Shaw."Habang pinagmamasdan niya ito ay tuluyang hindi nakaimik si Sabrina. Anong klaseng tao ang makakalimutan ng ganun- ganun na lang sa kaibigan niya pagkatapos na saktan ng pag-ibig?Gayunpaman, gumaan din ang pakiramdam niya.Kung tutuusin, alam niya kung anong klaseng tao si Marcus. Kahit na hindi gusto ni Sabrina si Old Master Shaw, kailangan niyang aminin na ang kanyang apo ay may isang napaka disenteng ugali, at hindi kailanman naloko sa mga babae. Sa katunayan, masasabi pa niyang mas maaasahan si Marcus kaysa kina Nigel at Ryan pagdating sa mga romantikong relasyon.Kaya naman, kung mapapangasawa ni Yvonne si Marcus, magiging happy ending ito para sa kanya.Ang mga bagay na ito sa isipan, napangiti si Sabrina nang makitang paalis na silang apat."Yung dalawa mong matalik na kaibigan?" biglang tanong ni Sebastian.Lumingon sa kanya si Sabrina at sumagot, “Hindi naman best friends. Mga kakilala lang gali
May isang matandang kasabihan na ganito: Gusto natin ang hindi natin makukuha.Nang ang babaeng ito, si Ruth, ay kumilos nang mataas at makapangyarihan sa nakaraan, naiinis siya sa mga tao sa pamamagitan lamang ng pagtingin sa kanya. Gayunpaman, dahil hindi rin siya ganoon karapat- dapat, karamihan sa mga tao ay hindi lamang minamaliit sa kanya, ngunit nagalit din sa kanya.Lalo na ang kanyang mga nasasakupan, na nagalit sa kanyang mapagmataas na pag- uugali, ngunit hindi nangahas na magsalita.Sa kabilang banda, ang tunay na mayayamang binata ng South City, tulad nina Ryan at Marcus, ay hindi man lang papasukin ang hindi dalisay na babaeng ito sa sulok ng kanilang mga mata. Para sa kanila, hindi siya karapat-dapat na ikumpara sa isang utusan.Gayunpaman, iba ang mga bagay sa sandaling ito.Si Ruth ay kumilos nang maingat, at tiniis ang lahat nang hindi nagsasabi ng isang salita. Hindi tulad ng dati niyang sarili, buong kababaang-loob niyang tinanggap ang sarili niyang kababaan.
Parang relasyon lang ng nakakatanda at nakababatang kapatid na babae.Noong unang pumasok si Ruth sa kumpanya noon, kinulam siya ng kanyang pinsan, na nagpapaniwala sa kanya na siya ang babae ng kumpanya. Gayunpaman, sa katotohanan, niloloko lang siya nito. Sa anumang kaso, si Ruth ay isa lamang stepping stone na maaari niyang itapon kaagad pagkatapos gamitin.Ngunit si Ruth, na hindi alam ang pagiging kumplikado ng mga bagay na iyon, ay hindi alam ang sarili niyang kahiya- hiyang pag- uugali. Siya ay kumilos nang dominante sa kumpanya buong araw.Dahil doon, wala siyang tunay na kaibigan doon, at hinamak siya ng lahat ng iba pang amo.Ito ay hindi katulad ni Yvonne, na may kaaya- ayang saloobin at madaling magkaroon ng pakikipagkaibigan sa iba.Maraming tao sa kompanya ang nasiyahan sa pakikipag- usap sa kanya, at maging ang kanyang mga nakatataas ay may magandang impresyon sa kanya. Kaya naman, nang makita niya ang bintana ng pagkakataon, agad na hinawakan ni Yvonne si Marcus.
Labis na napahiya sina Madeline at Lena ngunit wala silang mapagtataguan.Lahat ng ibang empleyado na nakaupo sa tabi nila ay pinandilatan ng mata ang dalawang babae.Gayunpaman, si Sabrina ay may kalmadong ekspresyon sa kanyang mukha.Pagbalik sa opisina, hindi niya naamoy ang napakalakas na pabango ni Madeline, na ikinagulat niya ngayon. Dahil madaling mairita ang ilong niya, hindi niya talaga matiis ang bango nito.“Mrs Ford, hindi mo ba…bibigyan mo lang kami ng pagkakataong magbukas ng bagong dahon?” Parang agrabyado si Madeline. “Alam kong nakagawa tayo ng mga pagkakamali sa nakaraan, ngunit hindi ba natin sila binabayaran? Dinalhan pa kita ng Green Mountain coffee bilang paraan para ipaabot ang paghingi ko ng tawad, pero hindi mo man lang kami pinansin?"Habang papalapit si Madeline kay Sabrina ay mas pinilit niyang lumayo.Nang makita niya ito, mas lalong nalungkot si Madeline. “Ikaw ba.. Ganyan ka ba talaga galit sa akin? Mapapatawad mo pa nga si Ruth, na minsang nagtangk